Αριστεροί προδότες και αναρχικοί χαφιέδες;

 

Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ

του Στ. Ελληνιάδη

Όταν το ΕΚΚΕ επιτέθηκε με αυγά στην αμερικάνικη πρεσβεία, το 1975, ΚΚΕ και λοιποί δυσαρεστημένοι, οργίασαν στην προβοκατορολογία, αποκαλώντας, από κοινού με τα ισχυρά καθεστωτικά συγκροτήματα του τύπου, πράκτορες της Ασφάλειες και της ΚΥΠ τους αγωνιστές του ΕΚΚΕ, μεταξύ των οποίων ήταν ο Χρήστος κι ο Ανδρέας Μπίστης, ο Πέτρος Στάγκος, η Άννα Φιλίνη, ο Μήτσος Κουμάνταρος, ο Γιάννης Λεκκός, ο Χρόνης Μπότσογλου, η Άννα Μιχαλιτσιάνου, ο Γιώργος Κοτανίδης και δεκάδες άλλα γνωστά πρόσωπα στο αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα από τα χρόνια της χούντας.

Η λάσπη δεν ήταν μόνο εξαιτίας της ειρηνικής συνύπαρξης με τον Καραμανλή που είχε νομιμοποιήσει το κόμμα, αλλά και της γραμμής του ΕΚΚΕ με κεντρικό σύνθημα «Ούτε ΗΠΑ ούτε Ρωσία, εθνική ανεξαρτησία» που έθιγε το φιλοσοβιετισμό!

 

Με την ίδια λογική είχαν χαρακτηριστεί προβοκάτορες οι πρωταγωνιστές της κατάληψης του Πολυτεχνείου, το 1973, στην Πανσπουδαστική, με αποκορύφωμα την επώνυμη γραπτή κατάδοση του Διονύση Μαυρογένη, στελέχους του φοιτητικού κινήματος στο Φαρμακευτικό, ως πράκτορα της Ασφάλειας.
Τίποτα καινούριο. Μέχρι τότε, πολλοί κομμουνιστές που ήταν εκτός γραμμής ή έπεφταν σε δυσμένεια είχαν εξοντωθεί φυσικά, πολιτικά και κοινωνικά με τη μέθοδο της συκοφαντίας, με το στίγμα του προδότη ή του χαφιέ!
Από τον Βελουχιώτη και τον Πλουμπίδη ως τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ, τον Ζαχαριάδη, τον οποίο αποκατέστησαν με τεράστια καθυστέρηση, σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά από τον ταπεινωτικό θάνατό του στη Σιβηρία, πολύ μετά τα 16 χρόνια εξορίας και τα εμπόδια που έβαλε το κόμμα για την επιστροφή του στην Ελλάδα, την οποία επίμονα ζητούσε με επιστολές και απεργίες πείνας!

Η μελανή παράδοση
Αυτή είναι μία μελανή πλευρά, μιας ιστορίας αγώνων και θυσιών, που φαίνεται ότι έχει αφήσει ισχυρά κατάλοιπα και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Ήταν εκπληκτική η ευκολία και η άνεση με την οποία εκμεταλλεύτηκαν τα βίαια επεισόδια της 20ης Οκτωβρίου για να συκοφαντήσουν το ΣΥΡΙΖΑ και το κίνημα «Δεν πληρώνω». Λες και η συκοφαντία αποτελεί δευτέρα φύση! Το ότι τα ψιλομάζεψαν μετά τη λάσπη, δεν αλλάζει την ουσία. Ούτε βέβαια, είναι η πρώτη φορά που συκοφαντούν αριστερούς. Και με την ίδια λογική συκοφαντούν τον αντιεξουσιαστικό χώρο και ανένταχτους ακτιβιστές.
Είναι δε απογοητευτικό ότι αυτή η «παράδοση» συντηρείται και από παράγοντες της ανανεωτικής Αριστεράς, ιδίως από κάποια πρώην στελέχη του ΚΚΕ που μεταπήδησαν όταν βυθιζόταν το πλοίο της Σοβιετικής Ένωσης. Τότε που ορισμένοι (Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Μπίστης κ.ά.), πριν λαλήσει τρις, βρέθηκαν να κατέχουν πόστα στο παρακμάζον ΠΑΣΟΚ, κι άλλοι ανέλαβαν -με υψηλές αμοιβές- διευθυντικές θέσεις στους μηχανισμούς προπαγάνδας των εργολάβων στους οποίους χαρίστηκαν σκανδαλωδώς οι ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συχνότητες στα χρόνια της οικουμενικής, δηλαδή τα χρόνια που ο Φλωράκης και ο Κύρκος φλέρταραν με τον Μητσοτάκη!
Σημαντικές πτυχές που αν δεν τις ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις τις αθεράπευτες παθογένειες του αριστερού κινήματος σήμερα.

Η Αριστερά ακολουθεί
Ο αντιεξουσιαστικός χώρος είναι ένας πολιτικός χώρος. Κάτι το οποίο πολλοί αριστεροί αρνούνται να αντιληφθούν. Γιατί έτσι σκέφτονταν ανέκαθεν. Οι οπαδοί του Τρότσκι ή του Μάο δεν ήταν πολιτικές οντότητες, αλλά «εχθροί του λαού». Πολύ περισσότερο όσοι εμπνέονται από τον Μπακούνιν, τον Ντουρούτι ή τον Μπούκτσιν!
Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, τη μεταστροφή της Κίνας και την αυτοδιάλυση του ευρωκομμουνισμού στην Ιταλία, η Αριστερά έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της και βρήκε καταφύγιο στις παρωχημένες της αντιλήψεις. Αντί να εμβαθύνει στα ζητήματα, επηρεάζεται από συντηρητικούς ξερόλες που λατρεύουν την εξουσία και φρενάρουν την πρόοδο.
Μέσα στις τελευταίες δεκαετίες, αναπτύσσονται μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας κινήματα που πρωτοστατούν παγκοσμίως στον αγώνα για την ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, τα οποία η οργανωμένη Αριστερά παρακολουθεί με απορία και στην καλύτερη περίπτωση τρέχει λαχανιασμένη να τα προλάβει. Τα κινήματα αυτά, ακόμα κι εκείνα που έχουν αριστερές καταβολές και μεγαλύτερη συμμετοχή κομμουνιστών, έχουν δικά τους γνωρίσματα και δεν καθοδηγούνται από κομμουνιστικά κόμματα. Στην Τυνησία και την Αίγυπτο ή τη Συρία, αλλά και στην Ισπανία, την Ιταλία και τη Βρετανία, στο Σιάτλ και τη Νέα Υόρκη, δεν είναι οι κομμουνιστές που μαζικοποίησαν τα κινήματα. Στα κινήματα βάσης στην Αμερική και την Ευρώπη, είναι περισσότερο αισθητή η επιρροή του Τσόμσκι, του Ζιν, της Κλάιν, ακόμα και του ράπερ Immortal Technique, από την επιρροή κάποιων κομμάτων.
Τα κινήματα στη Γερμανία, την Ολλανδία και την Ισλανδία είναι επίσης διαφορετικά. Και ακόμα πιο διαφορετικά στη Βόρεια Ιρλανδία και στη χώρα των Βάσκων. Όπως είναι διαφορετικά τα αντιαποικιακά κινήματα στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Σομαλία. Και ο σοσιαλιστικός άνεμος του Τσάβες που δυνάμωσε τα κινήματα ανεξαρτησίας, δικαιοσύνης και ελπίδας στη Λατινική Αμερική, δεν υπαγορεύθηκε από τα κόμματα. Σχεδόν παντού, τα κομμουνιστικά κόμματα ασθμαίνουν προσπαθώντας να αντιληφθούν τι συμβαίνει και να παίξουν ένα ρόλο εποικοδομητικό.
Στην Ελλάδα, η προοπτική ενός αυτορρυθμιζόμενου μαζικού ρεύματος, που εκφράστηκε προσωρινά στο Σύνταγμα, τρόμαξε τους συντηρητικούς που δεν το έλεγχαν, τόσο το ΚΚΕ όσο και τους ακραίους του αναρχισμού που είτε το αγνόησαν απαξιωτικά είτε συνέβαλαν στη φθορά του.

Πώς διαλύθηκαν τα κόμματα;
Ειδικά σε Ευρώπη και Αμερική, οι ιδέες των εναλλακτικών κινημάτων και του αντιεξουσιαστικού χώρου ασκούν σημαντική επιρροή στην πολιτική και πολιτιστική σκηνή. Πολλά από τα σύγχρονα κινήματα δεν εξαρτιούνται από κόμματα και οργανώσεις και προτάσσουν σαν σημαία τους την πάλη ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, θέση διαμετρικά αντίθετη με τη θέση των κομμουνιστών για ισχυρό κράτος και κεντρική εξουσία. Ενώ μερικές απ’ αυτές τις ιδέες, όπως η άμεση δημοκρατία σε αντιδιαστολή με την αντιπροσωπευτική, υιοθετούνται από ευρύτερα λαϊκά κινήματα και εμφιλοχωρούν στο λεξιλόγιο τμημάτων της Αριστεράς, κόντρα στο συγκεντρωτισμό τύπου ΚΚΕ.
Η αυξανόμενη επιρροή του αντιεξουσιαστικού χώρου στη νεολαία, αλλά και στη διανόηση, αντί να βάλει την παραδοσιακή Αριστερά σε περίσκεψη και να την ανανεώσει, την πολώνει περισσότερο και την οδηγεί στην απολίτικη εκτίμηση ότι οι αντιεξουσιαστές δεν αποτελούν πολιτικό χώρο, παρά ένα κατασκεύασμα της αντίδρασης.
Θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι δεν υπάρχουν βαλτοί στον αντιεξουσιαστικό χώρο, όπως είναι αστείο να ισχυριστεί κανείς το ίδιο για τον αριστερό χώρο. Το αμερικάνικο ΚΚ διαλύθηκε όταν διαπιστώθηκε ότι είχε διαβρωθεί από πράκτορες του FBI! Ποιος ξέρει και ποιος μπορεί να ξέρει το βαθμό διείσδυσης των μυστικών υπηρεσιών στα κόμματα!
Αλλά, όποιος έχει γνώση, ξέρει ότι και οι λεγόμενοι «μπαχαλάκηδες», περιθωριακοί, ιδεολόγοι, χούλιγκαν ή τρελαμένοι, παιδιά του λαού είναι και όχι της Ασφάλειας, ακόμα κι όταν στα ξεσπάσματά τους βολεύουν το σύστημα. Όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο είναι άσχετοι ή παραπλανούν από σκοπιμότητα.
Πάντως, κατά κανόνα, τα κόμματα και τα κινήματα διαλύονται από εσωτερικούς εκφυλισμούς και λιποταξίες και σπανίως από χαφιέδες και προβοκάτορες.
Άραγε, από τι έπαθε έμφραγμα το ΚΚΣΕ και διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση; Από κομμουνιστές ηγέτες της γραφειοκρατίας, σαν τον διεφθαρμένο Μπαρίς Γιέλτσιν, και τον μετέπειτα διαφημιστή της Πίτσα Χατ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ! Και τα κομμουνιστικά κόμματα της Ανατολικής Ευρώπης από κομμουνιστές υπουργούς προδόθηκαν, σαν αυτούς που εκτέλεσαν τον Τσαουσέσκου και παρέδωσαν τη Ρουμανία στο ΝΑΤΟ!
Όταν έχεις τέτοιους «κομμουνιστές», τι ζημιά να σου κάνουν οι χαφιέδες;

Χωρίς φωνή, με βαριοπούλα
Ορισμένα κόμματα παλιού τύπου έχουν μείνει προσκολλημένα στις χειρότερες παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος και αδυνατούν να αντιμετωπίσουν πολιτικά τους διαφωνούντες και τους αιρετικούς, ιδιαίτερα όταν αυτοί αποκτούν ερείσματα μέσα στην κοινωνία και οι απόψεις τους βρίσκουν ανταπόκριση.
Στο παρελθόν, οι αντιφρονούντες στέλνονταν σε στρατόπεδα ή στιγματίζονταν με ρετσινιές. Τώρα, ακούμε σε παραλλαγές το ίδιο μοτίβο.
Όχι πως ο αντιεξουσιαστικός χώρος αποτελείται μόνο από άτομα με συγκροτημένη πολιτική συνείδηση. Ο πολυκερματισμός είναι πλεονέκτημα και μειονέκτημά του ταυτόχρονα. Άτομα και ομάδες, μέσα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, ή από τις παρυφές του, αυτονομούνται και σχηματίζουν συσπειρώσεις καθαρά συγκρουσιακές που στρέφονται κατά παντός, τυφλά.
Η αυτιστική λογική της σύγκρουσης με την αστυνομία, η καταστροφή κάθε τι που συμβολίζει την υπαρκτή κοινωνία, η καταφυγή στην ένοπλη πάλη ως αυτοσκοπός και ο άκριτος αντικομμουνισμός ενυπάρχουν σε άτομα και ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου. Και με βάση αυτές τις μηδενιστικές αντιλήψεις συσπειρώνονται χούλιγκαν που βλέπουν ολόκληρη την κοινωνία με μίσος και αποστροφή. Δεν έχουν γλώσσα, δεν έχουν φωνή, δεν θέλουν σύγκλιση, δεν περιμένουν τίποτα. Είναι ή αισθάνονται απόβλητοι και εκφράζονται με πέτρες και βαριοπούλες. Κι αυτοί αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, και κατά μία έννοια είναι, αλλά δεν καθορίζουν τον αντιεξουσιαστικό χώρο, παρά μόνο, κάτω από ορισμένες συνθήκες, τον καπελώνουν με την πρακτική τους.
Ας σημειωθεί ότι η Αντιεξουσιαστική Κίνηση (ΑΚ), που εκδίδει τη Βαβυλωνία, στην πρώτη διαδήλωση μετά την τραγωδία της Μαρφίν, μπροστά στην καμένη τράπεζα, στην Πανεπιστημίου, ξεκαθάρισε τη θέση της φωνάζοντας δυνατά και πολλές φορές το σύνθημα «Καμιά δικαιολογία, καμία ανοχή, είναι και δικοί μας ετούτοι οι νεκροί!».

Σεμινάρια για βιολογικό κρασί και μουσταλευριά, στο Βοτανικό!
Στην Ελλάδα, από τη δεκαετία του ’70, την εποχή των σιτουασιονιστών, της Διεθνούς Βιβλιοθήκης, του Κωνσταντινίδη και του Μπαλή, ο αντιεξουσιαστικός χώρος έχει αναπτυχθεί εντυπωσιακά, αλλά, στο εσωτερικό του, ένα χάσμα χωρίζει την ΑΚ από τους Πυρήνες της Φωτιάς. Όπως και στην Αριστερά, ανάμεσα στη Δημοκρατική Αριστερά που φλερτάρει με τη σοσιαλδημοκρατία και την ΟΑΚΚΕ που θεωρεί τους πάντες πράκτορες και υποτελείς του ρωσικού ιμπεριαλισμού!!!
Εδώ και χρόνια, οι αντιεξουσιαστές κάνουν πράγματα που η Αριστερά τα βλέπει από απόσταση με ανομολόγητο θαυμασμό. Κατ’ αρχήν, χωρίς λεφτά, εθελοντικά, δημιούργησαν δεκάδες χώρους συνεύρεσης σε όλη την Ελλάδα! Με καταλήψεις και αλλαγές χρήσης, μετατρέπουν εγκαταλειμμένους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, σε εστίες πολιτικής, πολιτιστικής και κοινωνικής δράσης. Πολύχρονες καταλήψεις από ομάδες που μπορεί να μην έχουν και καμία επικοινωνία μεταξύ τους, σε όλη τη χώρα. Η Βίλα Αμαλία στην πλατεία Βικτωρίας (πάνω από είκοσι χρόνια), το Νοσότρος στα Εξάρχεια, ο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη (με παραγωγή αγροτικών προϊόντων), το Πάρκο στη Ναυαρίνου (πρώην πάρκινγκ), το Πάρκο Κύπρου και Πατησίων (κόντρα στο πάρκινγκ), η Κοκκινοσκουφίτσα στο Αγρίνιο (που μάλλον την έφαγε ο λύκος), η κολεκτίβα «Επιβίωση» σε νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη, στη Λαμπηδόνα που μόλις ξεκίνησε, στο Βύρωνα (πρώην αναψυκτήριο) κ.λπ. Ομιλίες, σεμινάρια, εκθέσεις, μαγειρική, ομάδες χορού και θεάτρου, εικαστικά, συναυλίες, φεστιβάλ, όπως το πολύ πετυχημένο ετήσιο Β-Φεστ με τη συμμετοχή σπουδαίων διανοουμένων απ’ όλο τον κόσμο, βιολογικές καλλιέργειες, κοινοπραξίες εργαζομένων, συνεταιριστικά δίκτυα ανταλλαγής προϊόντων κ.λπ. συνθέτουν μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια που ξεπερνάει τα εσκαμμένα της Αριστεράς.
Οι νεαροί αντιεξουσιαστές ασχολούνται με τον πολιτισμό με πιο πρωτότυπο και σύγχρονο τρόπο από την παλιομοδίτικη Αριστερά, έχοντας αναπτύξει οικείες μορφές έκφρασης, όπως είναι το γκράφιτι και το χιπ χοπ. Και σε πολλές γειτονιές έχουν πάρει πάνω τους την καθημερινή πάλη κόντρα στο φασισμό και το ρατσισμό.
Πού είναι το ΚΚΕ στην πλατεία Βικτωρίας, που χωρίς τη Βίλα Αμαλία θα είχε γίνει άντρο της Χρυσής Αυγής, σαν τον Άγιο Παντελεήμονα;

Α+Α
Η εικόνα που δημιουργείται από την παραδοσιακή Αριστερά και τα καθεστωτικά ΜΜΕ για τον αντιεξουσιαστικό χώρο, εξυπηρετεί τις ανάγκες τους.
Απ’ την άλλη, τα τελευταία χρόνια, πολλοί αριστεροί και ορισμένοι φορείς της Αριστεράς με πιο ανοιχτούς ορίζοντες, δέχονται επιρροές από τον αντιεξουσιαστικό χώρο και συνεργάζονται σε πολλά εγχειρήματα, άλλοτε με επιτυχία όπως στο Βοτανικό Κήπο κι άλλοτε με αποτυχία όπως στο Πάρκο της Κύπρου και Πατησίων. Αλλά και πολλοί αντιεξουσιαστές βρίσκουν όλο και περισσότερα κοινά σημεία επαφής με την εναλλακτική Αριστερά, χαλαρώνοντας και το δικό τους δογματισμό. Η αντίθεση στο ρατσισμό και το φασισμό και το ενδιαφέρον για τα κοινωνικά προβλήματα φέρνουν πιο κοντά αριστερούς και αντιεξουσιαστές. Ήδη, ένας διάλογος δημιουργικός βρίσκεται σε εξέλιξη.
Πολλοί νέοι έχουν ταυτίσει την Αριστερά με τα εκφυλιστικά φαινόμενα που οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση στην ολοκληρωτική κατάρρευση και γι’ αυτό αντιμετωπίζουν με μεγάλη καχυποψία τους αριστερούς και τα κόμματά τους, που δεν πήραν ξεκάθαρη θέση και δεν εξήγησαν με ειλικρίνεια και σαφήνεια τι συνέβη και γιατί. Με ηγεσίες που εκθείαζαν με φανατισμό τα εκφυλισμένα κόμματα του ανατολικού μπλοκ και άφησαν τεράστια θέματα πολιτικής και ηθικής τάξης αναπάντητα και άθικτα χωρίς να απολογηθούν ποτέ γι’ αυτό. Αλλά ακόμα περισσότεροι νέοι απωθούνται από μία Αριστερά χωρίς έμπνευση, κουρασμένη και συμβατική. Κι αυτή η γενικευμένη αίσθηση στους νέους αδικεί το κομμάτι της Αριστεράς που δεν ενσωματώθηκε στο σύστημα, αλλά δεν μπορεί και να κάνει το άλμα προς τα μπρος.
Πολλοί νέοι πολιτικοποιημένοι και δραστήριοι δεν έχουν εμπιστοσύνη στην Αριστερά. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που υποδύονται τους κομμουνιστές προσπαθούν να μεταφέρουν στο μέλλον τα χειρότερα πρότυπα του παρελθόντος δίνοντας ανάλογα δείγματα στο παρόν.
Γιατί, λοιπόν, ένας νέος με μυαλό να πιστέψει αυτούς που κατέστρεψαν το ιδεώδες του κομμουνισμού και τώρα ζητάνε και τα ρέστα;!
Υπάρχει μεγάλος πολιτικός προβληματισμός στους νέους ακτιβιστές εκτός κομμάτων, ενώ η καθεστηκυία τάση είναι να αντιμετωπιστούν απολίτικα, νομικίστικα ή τραμπούκικα.
Η συντηρητική Αριστερά προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τα επεισόδια στο Σύνταγμα όχι για να λύσει προβλήματα, αλλά για να δυσφημίσει και να απαξιώσει όλο τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ο οποίος αναπτύσσεται ερήμην της, ενισχυμένος από σύγχρονα ρεύματα σκέψης που διαμορφώνονται και κυκλοφορούν στις ομάδες, τα κινήματα, τα πανεπιστήμια, το διαδίκτυο, τα στέκια κ.λπ. Η συντηρητική Αριστερά δεν θέλει να αναγνωριστεί η πολιτική οντότητα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Δεν θέλει να αντιπαρατεθεί πολιτικά μαζί του. Νομίζει ότι με την ταμπέλα προβοκάτορας, χαφιές ή αναρχοφασίστας, θα ξεμπερδέψει με το χώρο. Είναι πολύ εξασθενημένη ιδεολογικά και πολύ γραφειοκρατική για να μπει σε διαδικασία πολιτικής και ιδεολογικής πάλης με τους αντιεξουσιαστές που έχουν δυναμική, όρεξη και επιχειρήματα, και τώρα πια, και κόσμο, ενώ η επιρροή των ιδεών τους είναι πολύ ευρύτερη της αριθμητικής τους παρουσίας.

Γέφυρες επικοινωνίας
Πρώτα-πρώτα, η Αριστερά οφείλει πάση θυσία να απαλλαγεί από τα κατάλοιπα αυτής της αρνητικής παράδοσης, που δεν διαμορφώθηκε μόνο σε συνθήκες πολέμου, αν αυτό αποτελεί ελαφρυντικό, αλλά και σε συνθήκες απόλυτης κυριαρχίας των αυτοαποκαλούμενων κομμουνιστών στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.
Απ’ την άλλη, ο αντιεξουσιαστικός χώρος συνειδητοποιεί ότι πρέπει να ρυθμίσει τα του οίκου του, με αυτογνωσία και πολιτική ωρίμαση, για να μην αυτοκαταστρέφει τις προσπάθειές του. Ίσως τα συμπεράσματα από τα ξεσπάσματα αντιπαραγωγικής βίας να επισπεύδουν αυτές τις διεργασίες στο εσωτερικό του.
Διάλογος. Η πόλωση μπλοκάρει την πολιτική σκέψη και καλλιεργεί τη σύγχυση και τη σύγκρουση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο διάλογος είναι εύκολος ιδιαίτερα σε εποχή μεγάλης κρίσης, που ο κοινωνικός αποκλεισμός εκφράζεται πολλές φορές τυφλά, όπως στο Παρίσι και το Λονδίνο πρόσφατα, μέσα από τα παιδιά των οικογενειών που πλήττονται όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά, πολιτισμικά και ηθικά. Εξ ου και η συμμετοχή παιδιών από εύπορες οικογένειες.
Πολλοί νέοι που υφίστανται τις συνέπειες των ανισοτήτων, με άδειες τσέπες και έντονη αβεβαιότητα, αντιδρούν επιθετικά έως πολύ επιθετικά στην απαξίωση που επιφυλάσσει η συντηρητική Αριστερά σε κάθε έναν που δεν μπαίνει στο μαντρί της, και αρνούνται οποιαδήποτε επαφή απαιτώντας σεβασμό στην ανεξαρτησία τους.
Πειθώ. Αν η Αριστερά δεν έχει πειστικά επιχειρήματα στη συνομιλία της με τους αντιεξουσιαστές, πώς θα πείσει όλη την υπόλοιπη και πιο απολίτικη και ενταγμένη στο σύστημα κοινωνία; Τους αγρότες, τους μικροεπιχειρηματίες και τους εμπόρους; Θα αρκεστεί στον προσεταιρισμό των μικροαστών με χάδια και κολακείες για να την ψηφίζουν χωρίς να αλλάζουν συντηρητικές νοοτροπίες και αντιλήψεις, που αλλοιώνουν τα αριστερά κινήματα με τη συμμετοχή τους;
Συνεννόηση και συνεργασία με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Η συρρίκνωση του «σπάστα όλα» και του «πάρτα όλα» μπορεί να γίνει εκ των έσω. Και σ’ αυτό δεν βοηθάει η απολίτικη μικροσυμφεροντολογική απαξίωση όλου του χώρου. Η Αριστερά θα βρίσκει συνεχώς μπροστά της το χώρο, κι όχι πάντα από πλεονεκτική θέση. Εξάλλου, πώς μπορεί κανείς να αποκλείει εξ ορισμού από τις συμμαχίες του ένα τόσο δυναμικό κομμάτι της νεολαίας;
Επειδή καμία «σχέση» δεν χτίζεται εύκολα, χρειάζεται επιμονή και χρόνος.
Και ο χαφιεδισμός, σε εποχές νομιμότητας, δεν αντιμετωπίζεται με κατάρες, αλλά με μεγαλύτερη διαφάνεια, συντροφικότητα, μαζικότητα, δοκιμασία στην πράξη και εσωτερική δημοκρατία. Ο μυστικισμός και ο συγκεντρωτισμός προστατεύουν καλύτερα τους χαφιέδες, οι οποίοι δεν είναι ηλίθιοι για να πετάνε πέτρες και μετά να πίνουν καφέ με τα ΜΑΤ.

Το ΚΚΕ εκτρέπεται
Το ΚΚΕ δηλώνει κατηγορηματικά ότι δεν θέλει να κάνει διάλογο. Με κανέναν. Αριστερό ή αναρχικό. Για λόγους «καθαρότητας» αποκλείει τους πάντες που δεν αναγνωρίζουν την ηγεμονία του. Και για να το δικαιολογήσει αυτό, χρησιμοποιεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Έτσι, δαιμονοποιεί τους αντιεξουσιαστές, αλλά και όλη την υπόλοιπη Αριστερά. Και με αυτή τη γραμμή διαπαιδαγωγεί τα μέλη και τους οπαδούς του. Να αντιμετωπίζουν εχθρικά και κλειστοφοβικά κάθε άλλον από οποιονδήποτε χώρο κι αν προέρχεται. Πρακτικά, αυτή η διασπαστική θέση εξωθεί και στριμώχνει το ΚΚΕ σε ένα διαρκή και σκληρό πόλεμο μέσα στο ίδιο το κίνημα. Έτσι, αναπόφευκτα, ακολουθώντας το δρόμο της απόρριψης και αντιπαράθεσης, θα στρατιωτικοποιεί όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του καλλιεργώντας και τις αντίστοιχες μιλιταριστικές νοοτροπίες και ιδεολογίες, στη λογική ενός διαρκούς εμφυλίου. Θα πρέπει δε, συνεχώς, να αναβαθμίζει τις ομάδες «περιφρούρησης» και τα όπλα τους, αφού οι αντίπαλοί του δεν θα κάθονται παθητικά να τρώνε ξύλο. Ήδη, δεκάδες Κνίτες φόρεσαν κράνη και εξοπλίστηκαν με θανατηφόρα ρόπαλα, σαν αυτά του μπέιζμπολ, με τα οποία έσπασαν χέρια και κεφάλια. Επίσης, συμμετείχαν στον πετροπόλεμο, αδιαφορώντας, όπως και η άλλη πλευρά, αν θα σκοτώσουν κάποιον με τα μάρμαρα που εκτόξευαν. Αλλά αυτή η μορφή οργάνωσης και δράσης δεν έχει ούτε προβλέψιμο τέλος, ούτε ελεγχόμενα όρια.
Αν είχε σκοτωθεί ένας νεαρός αντιεξουσιαστής από τα συμπαγή παλούκια ή από τα μάρμαρα που πετούσαν πίσω οι άνθρωποι του ΚΚΕ, θα ήταν λιγότερο νεκρός από ένα νεκρό του ΠΑΜΕ; Και μια τέτοια δολοφονία θα αποτελούσε νόμιμη άμυνα και θα ήταν πολιτικά ορθή;
Υπάρχει συνετός άνθρωπος που θεωρεί ότι η παραπέρα πόλωση και αντιπαράθεση με τους όρους που διεξάγεται σήμερα, και με την αναμενόμενη χειροτέρευση που θα επιφέρει κάθε αναβάθμιση της βίας από τη μία ή την άλλη πλευρά, θα λύσει το πρόβλημα;
Μήπως η στρατιωτικοποίηση για εσωτερική χρήση ανοίγει πολύ σκοτεινές ατραπούς στη νοοτροπία και την ιδεολογία της Αριστεράς;
Μήπως ο τρόπος που διάλεξε, ή παρασύρθηκε, το ΚΚΕ για να αντιμετωπίσει και να τιμωρήσει τους αντιεξουσιαστές που του χαλάνε την ευταξία, διευρύνει έναν εξαιρετικά επικίνδυνο δρόμο βίας και αίματος; Και τελικά, μήπως το ΚΚΕ αυτοπαγιδεύεται προκειμένου να επιτηρεί όλο και πιο αυστηρά την επικράτειά του;

Στέλιος Ελληνιάδης