ΤΩΡΑ: Το πιο ευρύ λαϊκό μέτωπο για την ανατροπή του παράνομου καθεστώτος.

«Είναι χούντα», «πως ν αντιμετωπίσεις μια χούντα», είναι τα λόγια που άκουγες σε κάθε γωνιά του μετρό απ τους ανθρώπους που κατέφυγαν εκεί για ν αποφύγουν τα χημικά και την αγριότητα των πραιτωριανών των ΜΑΤ, στη διαδήλωση της 29 Ιούνη στο Σύνταγμα.

Πόσο πιο απλά να πει ο κόσμος, που αποφασίζει να χρησιμοποιήσει στοιχειώδη δικαιώματά του, ότι εδώ δεν υπάρχει καμιά νομιμότητα και καμιά λειτουργία θεσμών, αλλά στυγνή επιβολή ενός ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥ.

Πρέπει ν ανατρέψουμε όχι μια κυβέρνηση, ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ. Γιατί την κυβέρνηση στις παρανομίες και τα εγκλήματά της τη στήριξαν –πέρα απ τις μνημονιακές και «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις - η αστυνομία και το σύστημα «Δικαιοσύνης» (που έφτασε να βαφτίζει το κρέας ψάρι, ότι δηλαδή η δανειοδοτική σύμβαση του μνημονίου δεν είναι διεθνής σύμβαση, εμπαίζοντας έτσι έναν λαό που λιμοκτονεί και καταστρέφεται απ αυτή τη συμφωνία, που αφήνει τους Ψωμιάδηδες να καπνίζουν ελεύθεροι το πούρο τους και κυνηγάει τους Βήχους και τα μικρά παιδιά βαφτίζοντάς τα τρομοκράτες κ.ό.κ.). Και επίσης  η ηγεσία του ΣΕΒ (που πάντα έκρινε πως τα μέτρα κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, αλλά ποτέ δεν πρόσεχε τις παρανομίες και τις αντισυνταγματικές ενέργειες για την επιβολή τους).

Ένα τέτοιο καθεστώς, που στηρίζεται απ τη διεθνή συμμορία των κερδοσκόπων, δεν μπορεί ν ανατραπεί παρά μόνο με το ευρύτερο δυνατό μέτωπο λαϊκών δυνάμεων που συμφωνούν στην ανατροπή του παράνομου καθεστώτος.

Κάποιοι προβάλλουν σαν εμπόδιο για τη δημιουργία αυτού του μετώπου τη μη συμφωνία και επομένως τη μη συγκεκριμένη διατύπωση ενός προγράμματος της επόμενης μέρας, που θα πείσει τον ελληνικό λαό να συστρατευτεί σ αυτό το μέτωπο.

Μα αυτό ακριβώς θα είναι το καθήκον της κυβέρνησης που θα προκύψει απ την ανατροπή της σημερινής κατάστασης. Να δώσει τη δυνατότητα στον ελληνικό λαό με αντικειμενικότητα να μπορέσει να κρίνει και ν αποφασίσει την πορεία που θ ακολουθήσει, συγκρίνοντας τα προγράμματα και τις προτάσεις των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων. Κάτι που δεν μπορεί να γίνει σήμερα. Πώς ν ακούσει και να κρίνει ο λαός τις λύσεις που προτείνονται, μέσα στην ομοβροντία τρομοκρατίας και εκβιαστικών διλημμάτων (αν ακούγονται καν προτάσεις); Ποιος είδε αντιπαράθεση επιχειρημάτων;

Μόνο έτσι μπορεί να εκπληρωθεί η θεμελιώδης απαίτηση του συντάγματος για κυριαρχία του λαού και για το ότι όλες οι εξουσίες πρέπει να πηγάζουν απ το λαό.

Μόνο ένας αντικειμενικά ενημερωμένος λαός μπορεί ν αποφασίσει.

Πως έπεσαν τα αραβικά καθεστώτα; Με ακριβή προγράμματα της επόμενης μέρας; Το κίνημα των πλατειών ένωσε ΝΤΕΦΑΚΤΟ όλες τις οργανωμένες δυνάμεις της αντιπολίτευσης και τον απλό λαό, πάνω σ ένα πολύ απλό πλαίσιο: να φύγει ο δικτάτορας, ν ανατραπεί το καθεστώς.

Οι αριστεροί κι όσοι φαντάζονται αντικαπιταλιστικές και σοσιαλιστικές επαναστάσεις, πρέπει ν αφήσουν τώρα τις ονειροφαντασίες, γιατί αύριο ο κόσμος δεν θα μπορεί ούτε αγώνα για την επιβίωσή του να κάνει απ τη δουλεία και την εξαθλίωση στις οποίες θα έχει περιέλθει.

Το κίνημα των αγανακτισμένων στις πλατείες αυτό έδειξε: πρέπει ΤΩΡΑ να δημιουργηθεί το πιο ευρύ λαϊκό μέτωπο με μόνο στόχο ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ. Πρέπει ν απευθυνθούμε στον κόσμο για ν απονομιμοποιήσουμε ακόμη περισσότερο και στα πιο καθυστερημένα τμήματα το καθεστώς.

Η τακτική των εχθρών του λαού είναι η διάσπαση των δυνάμεών του και η καθυπόταξη του κάθε κλάδου ξεχωριστά (που υποτάσσονται ανεξάρτητα απ τη συμμετοχή και αγωνιστικότητα των εργαζομένων, όπως απέδειξαν οι περιπτώσεις των φορτηγατζήδων, των ταξιτζήδων κ.ά). γιατί η επίθεση είναι συντονισμένη, διεξάγεται με όλα τα μέσα και χρησιμοποιεί όλες τις δυνάμεις –και διεθνείς- που διαθέτει.

Απέναντι σ ένα τέτοιο μπαράζ επιθέσεων, ο λαός και οι ηγεσίες του έχουν την πολυτέλεια να μην συσπειρώσουν και να χρησιμοποιήσουν όσες δυνάμεις μπορούν;

Το καθεστώς έχει για στήριγμα μερικές δεκάδες χιλιάδες αστυνομικούς-πραιτωριανούς (η προπαγάνδα της τηλεόρασης δεν πιάνει τώρα, παρά μόνο στα πιο καθυστερημένα τμήματα του πληθυσμού, που κι αυτά αν τα πλησιάσουμε μπορούν εύκολα να πεισθούν για τα έργα και τις ημέρες των σωτήρων της πατρίδας).

Αυτούς μπορεί να τους χρησιμοποιεί με επιτυχία σ έναν συγκεκριμένο χώρο κάθε φορά και με προϋπόθεση ότι το κίνημα δεν είναι καλά περιφρουρημένο. Αλλά οι δυνατότητες των πραιτωριανών μειώνονται δραματικά σε περίπτωση συντονισμένων, αποκεντρωμένων, ταυτόχρονων κινητοποιήσεων, που θα έχουν περιφρούρηση και πρωτοτυπία.

Επομένως ο αγώνας πρέπει να είναι ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΣ και ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟΣ με πρωτότυπες μορφές. Ο στόχος πρέπει να είναι να πάψει να λειτουργεί το καθεστώς (απονομιμοποίηση στην πράξη).

Για μια τέτοια διεξαγωγή αγώνα απαιτείται μαζική συμμετοχή του λαού. Κι αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη συντονισμένη δουλειά όλων που θ αναδείξει το αντίπαλο δέος των καθεστωτικών δυνάμεων.

Κάποιοι πρέπει να σταματήσουν να βάζουν διλήμματα που δεν έχουν θέση ΣΗΜΕΡΑ, σαν προϋπόθεση για κοινή δράση.

Γιατί η στάση πληρωμών πρέπει ν αποφασιστεί τώρα και να είναι μόνιμη και δεν αρκούμαστε σε μια συμφωνία για προσωρινή στάση πληρωμών, όσο ο λαός θα ενημερώνεται για ν αποφασίσει, πράγμα που μπορεί απ όλους να συμφωνηθεί σαν κάτι λογικό και αναγκαίο;

Ή γιατί θεωρούμε ότι δεν θα προκύψουν λύσεις σαν κάτι αναγκαίο και λογικό, αποδεκτό εκ των πραγμάτων απ όλους ή απ την πλειοψηφία του λαού, σε ζητήματα όπως η τύχη των τραπεζών, το ευρώ κ.ό.κ; Αν έχουμε αυτοπεποίθηση για τις προτάσεις μας και τις δυνάμεις μας, πρέπει να ενεργήσουμε μ αυτό το πνεύμα.

Γιατί το πρόβλημα σήμερα δεν είναι ν αποδεσμευτούν δυνάμεις απ το καθεστώς και να θελήσουν να το αλλάξουν ουσιαστικά. Αυτό σήμερα έχει γίνει και συνεχώς η κατάσταση πιέζει ν αποδεσμεύονται κι άλλες. Το πρόβλημα είναι οι οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις να βρουν τρόπους να συστρατευτούν  σ ένα μέτωπο εναντίον του καθεστώτος, που θα δημιουργήσει το αντίπαλο δέος,  θα εμπνεύσει και θα θέλξει τις μάζες.

                                                                  8 Οκτώβρη 2011

                                                             Γιώργος Παπανικολάου