Η μετα-ιδεολογία του «αυτονόητου». Χειραγώγηση και διαπλοκή.

ΠΗΓΗ: Μωρίας Εγκώμιον


Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υπ. υγ., περί ενός εκατομμυρίου τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων τους οποίους ζουν δέκα εκατομμύρια Έλληνες, δεν αποτελούν έναν επιπλέον παραληρηματικό λόγο, ως αποτέλεσμα μιας αιφνίδιας νεοφιλελεύθερης παράκρουσης. Αντίθετα, πρόκειται για λόγο δομημένο στα πλαίσια της γκεμπελικής έμπνευσης προπαγάνδας και κοινωνικής μηχανικής που δρομολογεί η εξουσία ώστε να επιτύχει τους στόχους της.


Χειραγώγηση χωρίς όρια 

Το πολιτικό συνδικάτο της χώρας, δυνάμει της ιδιότυπης αυτο-ασυλίας που διαθέτει και του πλήρους ελέγχου των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, διαδίδει τον προπαγανδιστικό του λόγο, δημιουργεί σύγχυση, στρέφει την μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης και τελικά εκβιάζει μια ελάχιστη νομιμοποίηση, ώστε μέσω της θεσμικής βίας να πραγματοποιεί τις επιδιώξεις του. Η εξαιρετική τεχνική της εξουσίας βασίζεται στην εκμετάλλευση των προβλημάτων διαχείρισης που δημιούργησε η ίδια, με στόχο την ενοχοποίηση και καθήλωση κάθε αντίστασης, και με σκοπό τον προσπορισμό του μέγιστου οφέλους. Η διαδικασία είναι πανομοιότυπη: εκτόξευση κατηγοριών ενάντια σε μία κοινωνική ομάδα, κυκλοφορία της είδησης στην αγορά των ΜΜΕ, πρόκληση διαλόγου και υπεράσπιση των δηλώσεων από διαπλεκόμενους δημοσιογράφους, διανοούμενους και σφουγγοκωλάριους της εξουσίας, τεχνητές αντιδράσεις από κάποια μερίδα του κυβερνόντος κόμματος, και τελικά, αποκάλυψη των αυταπόδεικτων αληθειών που κρύβουν οι υπουργικές δηλώσεις. Ακολουθεί η θεσμοποιημένη βία και ο εξανδραποδισμός. Με αυτή την ψυχοτεχνική μέθοδο επιχειρείται η εξόντωση της κάθε μιας κοινωνικής ομάδας, αφού πρώτα έχει επιτευχθεί η στοχοποίησή της από το κοινωνικό σύνολο, το οποίο έχει στραφεί-ηθικά τουλάχιστον- εναντίον της. Οι δηλώσεις του Υπ.υγ.-όπως και ανάλογες παγκάλιες-, αποσκοπούν στην εκβίαση συναίνεσης, μέσω της μετατροπής των δημοσίων υπαλλήλων σε αποδιοπομπαίους τράγους του κοινωνικού μένους για τους υπαίτιους της κρίσης. Απώτερος σκοπός, η μείωση του κράτους μέσω των εκτεταμένων απολύσεων, η κατάργηση της πλήρους απασχόλησης και η σταδιακή εισαγωγή των δημόσιων υπηρεσιών στο σύστημα της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Όλα τούτα, καλύπτονται από τον μανδύα του «αυτονόητου», απαραίτητα για το «νοικοκύρεμα του κράτους» και το «καλό της πατρίδας» και προπάντων, ως μέτρα που έχει λάβει ο πολιτισμένος κόσμος της δύσης και επιβάλλει η χωρία των δανειστών!

Η βιοπολιτική επίθεση του «αυτονόητου»

Η ιδεολογία των κρατούντων διακηρύσσει το αυτονόητο και γι αυτό επιδιώκει να είναι ένα είδος μετα-ιδεολογίας. Το αυτονόητο δεν χρειάζεται απόδειξη μέσω επιχειρημάτων-και ούτε επιδέχεται κριτικής- δυνάμει του ότι είναι αυτονόητο. Διαθέτει την δυναμική της πρότασης «ο ήλιος ανατέλλει», πρόταση που δεν επιδέχεται διάψευσης, γιατί απλά «είναι». Μέσω αυτού του μετα-ιδεολογικού λόγου οι κρατούντες επιδιώκουν την πλήρη ηγεμονία και το μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Ο οικονομικός μετασχηματισμός θα επιφέρει την μεταβολή των κοινωνικών σχέσεων και αυτή η μεταβολή θα μεταλλάξει τις συνειδήσεις. Στο πλαίσιο αυτό, αυτονόητες αλήθειες της εξουσίας είναι:
• Η εθνοσωτήρια και ευρω-σωτήρια αποστολή της εξουσίας, αφού συνιστά τον μόνο δικαιωματικό κάτοχο της ορθολογικής διαχείρισης.
• Η κατάργηση του δημοκρατικού διαλόγου και κάθε είδους ασυλίας- εκτός από αυτή του πολιτικο-οικονομικού.
• Η άσκηση της ευρω-πεφωτισμένης μοναρχικής διακυβέρνησης μέσω ενός αστυνομοκρατούμενου κράτους.
• Η μείωση στο ελάχιστο έως και κατάργηση του κοινωνικού κράτους.
• Η κατάργηση της πλήρους απασχόλησης και η επιβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
• Η εκποίηση του δημόσιου τομέα, ακόμη και κερδοφόρων οργανισμών.
• Η άγρια φοροκλοπή μισθωτών και συνταξιούχων.
• Η δια της βίας μετάλλαξη της κοινωνίας για την επιβολή της «ανώτερης» ευρωπαϊκής ταυτότητας.
• Η παράδοση άνευ όρων στους ευρωπαίους τραπεζίτες και την γερμανική ηγεμονία.
• Η παροχή φεουδαρχικών δικαιωμάτων στην πεφωτισμένη ελληνική και ευρωπαϊκή επιχειρηματική πλουτοκρατία.

Ο στόχος του προγράμματος του «αυτονόητου» και άρα της «αλλαγής» που πρέπει να υποστεί δια της βίας η ελληνική κοινωνία, αποτελεί ένα σχέδιο βιοπολιτικής μετάλλαξης, που επιδιώκει όχι μόνο την μεταβολή του θεσμικού-οικονομικού μοντέλου σύμφωνα με τις ανάγκες της ελληνικής και ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας, αλλά επιπλέον, την πολιτισμική μεταβολή, που θα επιβάλλει τον βίαιο εξευρωπαϊσμό της ελληνικής κοινωνίας και την «θεραπεία» της αντιστασιακής, συγκρουσιακής και ρεμβώδους ταυτότητάς της.

Η νέα διαπλεκόμενη ευρωπαϊκή «αριστοκρατία»

Ο πυρήνας της μετα-ιδεολογίας του αυτονόητου συνιστά αυτό που οι πρώην σοσιαλίζοντες υπουργοί του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν υπόρρητα σε κάθε αποστροφή του λόγου τους: η κυριαρχία του φιλελευθερισμού και του συστήματος της ελεύθερης αγοράς στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, σήμανε το τέλος των ιδεολογιών και άρα τη μόνη αλήθεια αναφορικά με την διαχείριση του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. Το ιδεολόγημα των κρατούντων-η μετα-ιδεολογία-, συνιστά το πρόταγμα της νέας πολιτικο-οικονομικής ελίτ, όπως διαμορφώθηκε από το 1990 και μετά και που αποτελείται από τις επιμέρους εθνικές ευρωπαϊκές ολιγαρχίες. Η λεγόμενη «ευρωπαϊκή ενοποίηση», υπήρξε ακριβώς η συσπείρωση των κεφαλαιοκρατικών και πολιτικών δυνάμεων της γραφειοκρατικής Ευρώπης στα πλαίσια του ξαναζεσταμένου φιλελευθερισμού, ενώ η μετάλλαξη σοσιαλιστών και ευρωαριστερών ήταν το αναμενόμενο αποτέλεσμα της αλλοίωσης των υποκειμένων μέσα σε ένα τόσο ευρύ διαπλεκόμενο εξουσιαστικό και πολιτικό-οικονομικό περιβάλλον. Πολιτικό και κομματικό προσωπικό, επιχειρηματίες, πολυεθνικές, τραπεζίτες, σύμβουλοι, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, τεχνοκράτες και υψηλόβαθμοι κρατικοί υπάλληλοι, σχηματίζουν ένα τεράστιο δίκτυο διαπλοκής που απλώνεται σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, μετασχηματίζοντας τη συνείδηση των υποκειμένων σε αυτό που αποκαλείται «ευρωπαϊκή ταυτότητα» και δημιουργώντας μια καινοφανή εξουσιαστική τάξη που συμπυκνώνει την κεφαλαιοκρατία, την εργαλειακή γνώση και την πολιτική δύναμη. Αυτή η νέα ευρωπαϊκή ελίτ, που σε ευρωπαϊκό επίπεδο επικαλύπτεται από την γερμανική ηγεμονία, συνιστά ένα είδος σύγχρονης αριστοκρατίας και αντλεί την νομιμοποίησή της από το σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Η μετα-ιδεολογία του «αυτονόητου», είναι το δόγμα των ευρωκρατούντων, μέσω του οποίου επιδιώκεται η μεγέθυνση της εξουσίας και της κυριαρχίας. Εντούτοις, τούτη η κυριαρχία και ηγεμονία αναπόφευκτα είναι επισφαλής, ενόσω η νέα «αγία ρωμαϊκή αυτοκρατορία της αγοράς» απειλείται αφενός από την δυναμική αυτονόμησης των εθνικών κρατών και αφετέρου από τις εθνοτικές ταυτότητες. Πάραυτα, με βάση την πίστη ότι οι εθνοκτονίες είναι εφικτές όταν τα έθνη στερούνται τους ζωτικούς μύθους τους, και ότι η κατασκευή της ευρωπαϊκής ταυτότητας είναι δυνατή μέσω της επιβολής του γραφειοκρατικού μύθου της «Ευρώπης των λαών», η ολιγαρχία ελπίζει σε έναν πολιτισμικό μετασχηματισμό, έτσι όπως την ευνοεί.

Πειθάρχηση και «λαϊκισμός» της αμφισβήτησης

Η πολιτική, οικονομική, δημογραφική και γεωπολιτική κατάρρευση της Ευρώπης, υπήρξε το έναυσμα για τη δημιουργία της ΕΕ, που ωραιοποιείται από το ευφυολόγημα της «Ευρώπης των λαών». Στον 21ο αιώνα, η περαιτέρω ευρωπαϊκή συρρίκνωση και η ανάγκη της σταθερότητας του ευρώ, απαιτεί τον επαναπροσανατολισμό της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας, κάτι που κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται ως «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Σ’ αυτό το πλαίσιο, η συμφωνία εξαίρεσης των δημόσιων υπηρεσιών από το σύστημα της εμπορευματοποίησης, που είχε επιτευχθεί μέσω των κοινωνικών διεκδικήσεων, αναιρείται μονομερώς, δεδομένου ότι οι δημόσιες υπηρεσίες μπορούν να αποφέρουν τεράστια κέρδη, επιτρέποντας στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο να συντηρείται από το εσωτερικό, εξισορροπώντας την αδυναμία να καταστεί ανταγωνιστικό στο διεθνές σύστημα. Μια ενδεχόμενη κατάρρευση της ευρωπαϊκής οικονομίας, θα επέφερε ταυτόχρονα την κατάρρευση της ευρωπαϊκής ελίτ. Η λιτότητα, η ευέλικτη εργασία και η εμπορευματοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών, μπορούν να αναπληρώσουν την απώλεια κεφαλαίων. Η εμπορευματοποίηση του κοινωνικού κράτους και η άγρια εκμετάλλευση της «απασχόλησης», αποτελούν μέρους του «αυτονόητου», που βαφτίζεται ως μεταρρύθμιση, πρόοδος, διαρθρωτική παρέμβαση και εξευρωπαϊσμός. Τούτες οι εργαλειακές επιλογές της ολιγαρχίας εμφανίζονται ως αναπόδραστη αναγκαιότητα της μοίρας, τις οποίες οφείλει να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα η ελληνική κοινωνία. Ως εκ τούτου, η χειραγώγηση, η παραπλάνηση και η βία, αποτελούν τα μέσα για να πραγματωθούν τα σχέδια που εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ελίτ. Η επίκληση του επιστημονισμού αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα μέσα χειραγώγησης των συνειδήσεων, ενώ η πειθάρχηση ανάγεται σε ύψιστη αρετή για τους σκλάβους της ολιγαρχίας, μια αρετή που ταυτίζεται με τη «δημοκρατία» και η παραβίασή της οποίας επισείει την απειλή των τανκς. Η πολιτική ανυπακοή συνιστά ύψιστο ηθικό αμάρτημα για την της σύγχρονη φιλελεύθερη ιδεολογία, ενώ η ίδια η πολιτική εξοβελίζεται και συκοφαντείται ως «λαϊκισμός». Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη που είναι συνυφασμένα με τον δημόσιο χώρο-τα δημόσια αγαθά-, τα οποία αφενός είναι αδύνατο να αγοράσει κανείς και αφετέρου είναι ακριβώς αυτά που παρέχουν την δυνατότητα κάποιος να είναι ελεύθερος πολίτης και όχι έρμαιο των αναγκών και της φύσης, για τους φιλελεύθερους νεοαριστοκράτες συνιστά «λαϊκισμό». Η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου, του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας παιδείας και της πλήρους απασχόλησης, αφορά την ίδια την ύπαρξη των πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τον ίδιο τον πολιτισμό επιπλέον. Ένα ανθρώπινο ον που χειραγωγείται από τις ανάγκες, τη φύση και την ανασφάλεια δεν μπορεί να είναι ούτε καν άνθρωπος, αν όχι πολίτης-έστω και με τα ισχνά δικαιώματα της φιλελεύθερης πολιτείας. Η ιδεολογία του «αυτονόητου», εμπεριέχει το αυτονόητο της νέας ολιγαρχίας: ολοσχερής εμπορευματοποίηση του κοινωνικού και ατομικού βίου. Η μεταπολιτική της εξουσίας είναι αδύνατη χωρίς την βιοπολιτική χειραγώγηση των κοινωνιών και των συνειδήσεων. Πρωτίστως όμως, η εξουσιαστική βία δρομολογείται μέσω της κακοποίησης της γλώσσας. Της διαστροφής των λέξεων και των εννοιών, της γλωσσικής στρεψοδικίας.

kritik