Η Διεθνής των Φτωχοποιών κι εμείς

Πηγή: Ποντίκι

Από το Μαρικάκι

Όχι μόνο δεν θα πτωχεύσουμε αλλά θα μείνουμε για πάντα στο ευρώ. Απειλή ή ... υπόσχεση; Όπως το πάρει κανείς. Εξαρτάται από που το κοιτάζει. Άλλοι θεωρούν ότι αυτό το αλυσοδέσιμο με το ευρώ – τουλάχιστον για όσο καιρό ακόμη θεωρείται ότι βολεύει – δεν είναι ιδιαίτερα καλό για την υγεία. Άλλοι πάλι χαίρονται διότι θα εξακολουθήσουν να κάνουν τις συναλλαγές του με ένα σκληρό νόμισμα - αδιάψευστο μάρτυρα ότι ανήκομεν εις την Δύσην. Κάποτε βέβαια αυτό το τελευταίο ήταν ταυτόσημο με την υπόσχεση για ευημερία αν όχι με την ίδια την ευημερία.

Σήμερα πάντως η Δύση δεν αισθάνεται και πολύ καλά κι έχει κανείς την αίσθηση έχει βάλει στόχο να μοιάσει με ένα από τα θύματά της, την Αφρική.

Η υπερδύναμη για παράδειγμα δεν είναι πλέον και τόσο υπερδύναμη ούτε γη των ευκαιριών και της επαγγελίας. Στις ΗΠΑ οι χρόνιοι πόλεμοι εκτός εθνικού εδάφους  και η παράδοση της οικονομίας όχι μόνο της Αμερικής, αλλά της υφηλίου στα χέρια κερδοσκόπων και γκόλντεν μπόις, το αμερικάνικο όνειρο έχει δώσει τη θέση του στα πλήθη μπαρουτοκαπνισμένων βετεράνων και στα εκατομμύρια των φτωχών που πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς.

Ακόμα και στη Νέα Υόρκη το προπύργιο του κοσμοπολιτισμού  και καρδιά του χρήματος απ’ όπου εκπορεύονται οι χρηματοπιστωτικές φούσκες και το μοντέλο της δέσμευσης οικονομιών δια των χρεών,  ένας στους πέντε Αμερικανούς είναι φτωχός και αναγκάζεται να ζει από την πρόνοια, με κουπόνια και με συσσίτια.

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του Γραφείου Απογραφής των ΗΠΑ 46,2 εκατομμύρια Αμερικανοί (περίπου ένας στους έξι) ζουν σε συνθήκες φτώχειας δηλαδή κάτω από τα 22.314 δολάρια που είναι το επίσημο όριο  για μια τετραμελή οικογένεια, ή τα  11.139 δολάρια για ένα άτομο. Ποιος θα το πίστευε. Κι όμως τα επίπεδα αυτά αντιστοιχούν περίπου στα επίπεδα του 1993. Το 2010 ήταν ο τέταρτος συνεχόμενος χρόνος αύξησης των ποσοστών της φτώχειας στα επίπεδα εκείνα. Πλέον υπάρχουν οργανώσεις που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τους αριθμούς των παιδιών πoy ζουν σε συνθήκες φτώχειας.

Η οργή και η αντίδραση πολλών Αμερικανών ενάντια στη διάσωση των τραπεζών και τις πολιτικές που πετούν στο περιθώριο εκατομμύρια ανθρώπων στο όνομα της κρίσης, εκδηλώθηκε οργανωμένα στο κίνημα κατάληψης της Γουόλ Στριτ (Occupy Wall Street), το οποίο συνεχίζει εδώ και δύο εβδομάδες παρά τις συλλήψεις και την καταστολή. Η συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια του 1%, η έλλειψη δημοκρατίας και δικαιοσύνης στη σημερινή Αμερική (η πρόσφατη  εκτέλεση του θανατοποινίτη Τρόι Ντέιβις ενίσχυσε το θυμό και τη συμμετοχή των αμερικανών στις κινητοποιήσεις), τα πακέτα στήριξης τραπεζών, η εταιρειοκρατία, το χρήμα που χορηγείται για τον έλεγχο χωρών μέσα από τη στήριξη δικτατορικών καθεστώτων όπου γης, κ.λπ. είναι μερικές από τις επιλογές του αμερικανικού πολιτικού συστήματος που στηλιτεύει και αντιπαλεύει το κίνημα αυτό.

Πώς συστήνεται;

«Όπως τα αδέρφια μας στην Αίγυπτο, την Ελλάδα, την Ισπανία και την Ισλανδία, σκοπεύουμε να αξιοποιήσουμε την τακτική των μαζικών καταλήψεων του δημόσιου χώρου της Αραβικής Άνοιξης προκειμένου να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία στην Αμερική. Ενθαρρύνουμε τη μη άσκηση φυσικής βίας προκειμένου να πετύχουμε τους στόχους μας και να μεγιστοποιήσουμε την ασφάλεια για όλους τους συμμετέχοντες.

Το Occupy Wall Street είναι ένα κίνημα αντίστασης χωρίς καθοδηγητές και ηγεσίες με ανθρώπους διαφορετικού χρώματος, φύλου και πολιτικών πεποιθήσεων, το μόνο που έχουμε κοινό είναι ότι ανήκουμε στο 99% των ανθρώπων που δεν θα ανεχτούν άλλο πια την απληστία και τη διαφθορά του 1%».

Και όχι, δεν εμπλέκεται ο «αρχιστράτηγος του μπάχαλου» καπετάν Τσίπρας.

Όταν λοιπόν οι κυρίαρχοι της αγοράς στους οποίους έχει εκχωρηθεί κάθε εξουσία, παγκόσμιοι φτωχοποιοί, με τους οποίους νταραβεριζόμαστε για να μας «σώσουν», έχουν τέτοιες αντιδράσεις στην έδρα τους, στην καρδιά του καπιταλισμού είναι ασυγχώρητο να πιστεύουν ακόμα ορισμένοι ότι χάρη στην παρέμβασή τους μπορεί να μπει τάξη στο οτιδήποτε. Η παγκόσμια οικονομία έχει γίνει άνω κάτω, οι αγορές παρεμβαίνουν δυναμικά επιβάλλοντας ακραίες αλλαγές στο κοινωνικό μοντέλο, και εδώ το πρόβλημα είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι;

Σοβαρά, τώρα...