Μαζικός αντικαπιταλιστικός αγώνας κατά της ΕΕ!

ΠΗΓΗ: αριστερό blog

Ιπποκράτης Κωστής

Νίκος Ξηρουδάκης

Σημαντική και κρίσιμη, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις, είναι κατά τη γνώμη μας η πρωτοβουλία που αναλαμβάνουν αγωνιστές της αριστεράς κατά της ΕΕ και του ευρώ, υπερβαίνοντας τις μεταξύ τους επιμέρους διαφορές.

 Η διαπίστωση:

Η πολιτική ανάδειξη του ρόλου της ΕΕ στη διαχρονική καταστροφή των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών πολιτικών στην Ελλάδα, αλλά και στην τωρινή εξέλιξη της κρίσης και της χρεοκοπίας, άργησε επικίνδυνα.

Οι πρόσφατες αποφάσεις της Ε.Ε. έχουν στόχο την κινεζοποίηση της εργασίας στην χώρα μας, αλλά και ευρύτερα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Προστατεύουν δήθεν τις καταθέσεις, κλείνοντας το μάτι στα μικρομεσαία στρώματα. Εξασφαλίζουν δήθεν την βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, ενώ στην ουσία διαιωνίζουν την κλοπή από τον κόσμο της εργασίας.

Συνθλίβουν τον μοναδικό παράγοντα που παράγει αξία για την κοινωνία, που είναι βέβαια η εργασία.

Το τρίμηνο βασανιστήριο της σταγόνας, η απόλυτη άλωση του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα, δημιουργούν εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα και αυτό θα φανεί στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Το πρόβλημα:

Η αριστερά ψελλίζει και στέκεται αμήχανη. Υποτάσσεται στην κινδυνολογία για καταστροφή με την έξοδο από το ευρώ (Παπαρήγα), παρουσιάζει την ΕΕ σαν  «σωτηρία έναντι του ΔΝΤ» (Τσίπρας).

Με μια φωνή ζητούν εκλογές, προσφέροντας κρίσιμο χρόνο στο αστικό μπλοκ που θα χρησιμοποιηθεί για την εξαθλίωση της κοινωνίας και την κάμψη των λαϊκών αντιστάσεων. Ο χρόνος στην σημερινή συγκυρία είναι κρίσιμος παράγοντας.

 Η καθ’ ημάς κοινοβουλευτική αριστερά υποτάσσεται στην εκλογολογία- σωσίβιο και όπλο ενσωμάτωσης του συστήματος. Δεν τολμάει να εναντιωθεί στους υπερεθνικούς επιθετικούς καπιταλιστικούς σχηματισμούς, πόσο μάλλον να αμφισβητήσει και τις δομές του εγχώριου καπιταλιστικού σχηματισμού.

Μπορεί η αριστερά να προτείνει “επίλυση της κρίσης” εντός του συστήματος χωρίς αντικαπιταλιστική ανατροπή;

Μπορεί να υπάρξει πραγματικά λύση για τα λαϊκά συμφέροντα με ενεργούς τους μηχανισμούς της ΕΕ, τους μηχανισμούς καταλήστευσης της εργασίας σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο;

Μπορεί η αριστερά σήμερα να μην θέτει ζήτημα αποδέσμευσης από ΕΕ και φυσικά από το ευρώ και να προσπαθεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ταξικού και λαϊκού κινήματος;

 Η χρησιμότητα:

Να συνδεθεί η πλατιά λαϊκή δυσαρέσκεια με μαζικούς όρους με την σύγκρουση με βασικούς πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι εφικτό αυτό σήμερα, καθώς ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας αναζητούν λύση στα βιωματικά τους πλέον αδιέξοδα.

Απορρίπτουν τα χιλιάδες δήθεν εναλλακτικά προγράμματα που κινούνται στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Αρχίζουν να ανιχνεύουν και να απαιτούν πραγματικά μια νέα οργάνωση της κοινωνίας

 Η ελπίδα:

Η αντικαπιταλιστική αριστερά, με θαρρετό, αποφασιστικό και ενωτικό τρόπο, θα πάρει στην πλάτη της αυτή την ανάγκη, προβάλλοντας συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους δράσης για ρήξη εδώ και τώρα με την ΕΕ, από αριστερή και αντικαπιταλιστική σκοπιά.

Ο κίνδυνος:

Το ογκούμενο λαϊκό έρεισμα της αντι-ΕΕ άποψης, μη βρίσκοντας διέξοδο στην κοίτη της αριστεράς, θα βρει άλλη διέξοδο, με αντιδραστικό πρόσημο. Θα λεηλατηθεί απ’ την ακροδεξιά. Και όταν θα γιγαντωθούν τερατογενέσεις, θα τρέχουμε όλοι και δεν θα φτάνουμε. Τα παραδείγματα πανευρωπαϊκά είναι πολλά. Και είναι η πιο ακατάλληλη πολιτικά περίοδος για ν’ αφήνει η αριστερά τέτοια κενά: με την εκτεταμένη καταστροφή μεσοστρωμάτων, την ανεργία να θερίζει, με το πολιτικό σκηνικό του προσωπικού της αστικής τάξης σε διάλυση, με τη λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ να μένει ακάλυπτη.

Η φύση και η πολιτική απεχθάνονται τα κενά. Αν δεν καλύψει η αριστερά με το λόγο, με τις ιδεολογικές και πολιτικές της αποσκευές κάποιον χώρο, σίγουρα θα βρεθεί κάποιος άλλος να τον καλύψει. Καλοθελητές υπάρχουν πολλοί.

Η αριστερά του  «ανήκομεν εις την Δύσιν»

Η πικρή αλήθεια είναι ότι μεγάλα κομμάτια της αριστεράς, είναι ενταγμένα οργανικά εδώ και δεκαετίες στην λογική του ευρωπαϊσμού. Έχουν ταυτίσει την κοινωνική πρόοδο, με την αστική στρατηγική για ένταξη στην ΕΟΚ παλιότερα, την ΕΕ τώρα. Επένδυσαν ιδεολογικά και συνεισέφεραν επίσης στα σχετικά μυθεύματα περί ωφελημάτων και διεθνιστικών βημάτων. Συμμετείχαν στην συγκρότηση των μηχανισμών προσαρμογής της Ελλάδας στην ΕΕ. Εργάστηκαν αντίστροφα στην διάχυση των πολιτικών της ΕΕ στην ελληνική κοινωνία σεπολλούς τομείς. Διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται μέσα στον κρατικό μηχανισμό την εφαρμογή τους. Από ένα σημείο και πέρα, ταυτίστηκαν με την πολιτική της ΕΕ, έζησαν και ζουν από αυτήν. Αυτή η  «ευρωπαϊκή αριστερά», είναι αριστερά του συστήματος που πρέπει να ηττηθεί.

Ο σεχταρισμός του ελάχιστου κοινού σημείου…

 Δεν είναι όμως το μοναδικό πρόβλημα που υπάρχει, η «ευρωπαΐζουσα» αριστερά. Είναι και ο απίστευτος πολιτικός δισταγμός που εμποδίζει την θαρραλέα προβολή μιας αντι-ΕΕ γραμμής από αντικαπιταλιστική σκοπιά, από δυνάμεις που κατανοούν πολιτικά αυτή την ανάγκη. Η στάση αυτή επενδύεται με την θεωρία της διαφύλαξης έναντι του κινδύνου του  «σεχταρισμού». Πράγματι, έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στην πολιτική ταξική πάλη καθώς και στην διαπάλη στο χώρο της θεωρίας, η άποψη πως αυτός που βγαίνει μπροστά από τις απόψεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς, είναι σεχταριστής κι αντίστοιχα αυτός που αναφέρεται πολιτικά στον  «κοινό παρονομαστή», στο έλασσον του κοινού τόπου, είναι  «κανονικός» και σώφρων. Ενδιαφέρουσα προσέγγιση, και απολύτως λογική αν αυτός που την εκφέρει έχει αυτήν ακριβώς την ελάσσονα γραμμή. Την άποψη για παράδειγμα ότι σήμερα πρέπει να τίθεται θέμα αντίστασης στις πολιτικές της νεοφιλελεύθερης ΕΕ, αλλά όχι θέμα εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Αν όμως δεν έχεις αυτή την ελάσσονα άποψη-και είναι αλήθεια ότι λιγοστεύουν οι οπαδοί της σήμερα στο φόντο της κρίσης- το φαινόμενο χρειάζεται διαφορετική πραγμάτευση για να κατανοηθεί.

 Έχει μακριά ουρά αυτή η ιστορία: Ο καθένας κάνει σκόντο στην άποψή του, γιατί «υπάρχει ο παραδιπλανός, που υπολογίζουμε στην ενότητα μαζί του και δεν πρέπει να θιγεί…». Πιο δίπλα φυσικά είναι άλλος, και πάει λέγοντας.

Βρισκόμαστε έτσι, ανεπαισθήτως, πιασμένοι σ’ ένα γαϊτανάκι στην άλλη άκρη του οποίου κύριος οίδε ποιος βρίσκεται εκάστοτε. Αλλά και εκ του αντιθέτου αν το εξετάσουμε, αριστερός σεχταριστής είναι ο Τσίπρας, με σύστημα αναφοράς τις απόψεις του Κουβέλη, ο Αλαβάνος για τον Τσίπρα και ούτω καθεξής.

 …και κάποια ερωτήματα:

Μήπως όλη αυτή η δήθεν πολιτική κριτική και περί σεχταρισμού φιλολογία,  υποκρύπτει μια ανομολόγητη προσπάθεια έκφρασης και εκπροσώπησης διστακτικών  μικροαστικών στρωμάτων που ακριβώς ταλαντεύονται προ του «κινδύνου» να ανατραπεί η σημερινή τάξη πραγμάτων;

Μπορεί όμως η αριστερά να υποκύπτει σε παρόμοια διλήμματα; Ο στόχος είναι τα εκλογικά ποσοστά; Αλλά όποιος ζητάει επίμονα εκλογές, δεν ενδιαφέρεται και για τα εκλογικά ποσοστά;

Πότε αν όχι σήμερα, θα χαράξει η αριστερά πολιτική γραμμή αντικαπιταλιστικής ανατροπής και ρήξης με την Ε.Ε και το ευρώ, που αποτελεί πολύτιμο εργαλείο για το αστικό μπλοκ στον αγώνα ενάντια στις δυνάμεις της εργασίας;

Κοιτάζοντας λίγο προς τα πίσω…

Σεχταριστής λοιπόν όποιος ξεφεύγει απ’ τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή; Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διαστρέβλωση: σεχταρισμός είναι να είσαι έξω

από την αίσθηση του κόσμου της εργασίας, του κόσμου του αγώνα. Ο σεχταρισμός έχει πρόσημο: υπάρχει αριστερός, υπάρχει όμως και δεξιός σεχταρισμός. Σεχταριστής στο Πολυτεχνείο του ’73 ήταν όποιος εκόμιζε την

κομματική του γραμμή περί «φιλελευθεροποίησης Μαρκεζίνη», την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές αγωνίζονταν για την πτώση της δικτατορίας.

Περνάνε τα χρόνια, και βλέπει κανείς εκ των υστέρων τι μετράει η γραμμή του, τι πιάνει ο ίσκιος του. Ας σκεφτούμε πώς ακούγονται σήμερα οι κριτικές της εποχής προς όσους «άκαιρα» και «σεχταριστικά» παρενέβαλλαν στα «καθαρώς σπουδαστικά αιτήματα» του κινήματος, τα αντιαμερικάνικα – αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα και το –«αριστερίστικο», μην ξεχνάμε, για την κομματική γραφειοκρατία της εποχής -αίτημα της πτώσης της δικτατορίας. Είναι γνωστό πως οι κομματικές ηγεσίες της επίσημης αριστεράς τράβαγαν με χέρια και πόδια τα μέλη της που πρωτοστατούσαν στον αντιδικτατορικό αγώνα για  «απαγκίστρωση» απ’ την κατάληψη του Πολυτεχνείου.

Σεχταριστής ήτανε μια ζωή ο Κύρκος, κι ας είχε σημαία του το «εθνικό ακροατήριο». Το δείχνανε άλλωστε και τα εκλογικά του ποσοστά: 1,37% το’81, 2,7% το πολυδιαφημισμένο ενωτικό εγχείρημα της Συμμαχίας στις εκλογές του ’77. Και η επίσημη κομματική άποψη για την εκλογική συντριβή της; «Ο λαός έχει δικαίωμα να σφάλλει»…

 …για να κάνουμε ένα βήμα μπροστά

Σήμερα, μετά το Σύνταγμα και τις συνελεύσεις γειτονιάς όπου ο κόσμος μπαίνει μαζικά στο προσκήνιο, ίσως όχι πάντοτε με τον τρόπο που εμείς φανταζόμασταν ή θα θέλαμε (κι αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θ’ άξιζε να

συζητηθεί εκτενέστερα), έχει πια καταδειχτεί ότι δε θέλει ούτε ν’ ακούσει για την ΓΣΕΕ και τον Παναγόπουλο. Τον Παναγόπουλο που έχει την παγκόσμια πρωτοτυπία να μην μπορεί να συμμετάσχει στις συγκεντρώσεις που ο ίδιος διοργανώνει! Ποιος ακριβώς είναι λοιπόν σήμερα ο σεχταριστής; Σίγουρα όχι αυτός πάντως που μένει μακριά από τα βρώμικα ξεπουληματικά και προδοτικά παζάρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που τάχει πάρει χαμπάρι και τα ξεφωνίζει ο κόσμος.

 Μαζικός αντικαπιταλιστικός αγώνας κατά της ΕΕ!

Το μεγαλειώδες κίνημα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης,  είχε  αντιαμερικάνικο – αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο. Αντίστοιχα στο σήμερα, οι καιροί επιτάσσουν τη δημιουργία ενός ρωμαλέου μαζικού κινήματος κατά της ΕΕ.

Ο κατάλογος των αγωνιστών που υπερβαίνοντας στενά κομματικά μετερίζια, συμβάλλουν ενωτικά στην κρίσιμη για την κοινωνία και την αριστερά πρωτοβουλία, ήδη διευρύνεται. Σπάει επιτέλους, με μαζικούς όρους, το «άλεκτον» και το ταμπού της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ!