To μεσοπρόθεσμο της χρεοκοπίας και το πατριωτικό καθήκον

Πηγή: Ακτιβιστής

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου*

Παρότι αποφάσισα να απόσχω από τον δημόσιο διάλογο αυτή την «πρόστυχη» περίοδο, δεν θα μπορούσα σήμερα να μην προσθέσω την φωνή μου στη κραυγή διαμαρτυρίας του ελληνικού λαού εναντίον αυτών που το «πατριωτικό τους καθήκον» οδηγεί στην πολιτική εξαφάνιση της Ελλάδας και στην κοινωνική υποβάθμιση του λαού, ενώ παράλληλα καλλιεργούν μια μορφή διαλεκτικής που παραπέμπει στην λατινο-αμερικανοποίηση της Ευρώπης.

Όχι, το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής  2012 -2015, δεν πρέπει να υπερψηφιστεί, διότι αυτό το «σχέδιο νόμου» θίγει τον πυρήνα του δημόσιου συμφέροντος, του κοινοβουλευτισμού και εν τέλει του πολιτεύματος. Δεν πρόκειται για προϋπολογισμό, ούτε ασφαλώς για εφαρμογή  των διατάξεων του άρθρου 79 παρ. 8 του Συντάγματος, σύμφωνα με τις οποίες «τα προγράμματα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης εγκρίνονται από την Ολομέλεια της Βουλής, όπως νόμος ορίζει». Το «μεσοπρόθεσμο» είναι ένα απολύτως αυθαίρετο νομικά και χυδαίο κοινωνικοοικονομικά σχέδιο διαχείρισης της κατάστασης χρεοκοπίας στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Δεν απαντά ούτε στον δημοσιονομικό ανορθολογισμό, ούτε στο ζήτημα της μεγέθυνσης του δημόσιου χρέους. Είναι έκφραση του αδιέξοδου στο οποίο οδήγησαν την Ελλάδα αυτοί που κατέλαβαν την εξουσία με το δόγμα «λεφτά υπάρχουν», ενώ επέλεξαν να κυβερνήσουν μέσω «μνημονίων», υπό την διαρκή απειλή της discourse «δεν υπάρχει σάλιο». Η απειλή αυτή μετεξελίχθηκε μέσα σε ένα χρόνο από το «μνημόνιο ή χρεοκοπία», που μας έφερε πιο κοντά στην στάση πληρωμών - όπως παρατηρείτε - στο «μεσοπρόθεσμο ή τανκς», το οποίο μας εντάσσει και επίσημα στο φάσμα της πολιτικής ανωμαλίας.

Αυτή είναι η τελευταία στροφή στην διαδρομή ενός κυβερνητικού κόμματος, το οποίο υιοθετώντας την ρητορεία της αριστεράς, συνέβαλε όσο κανείς άλλος στην ολοκλήρωση ενός πελατειακού κράτους και στην καλλιέργεια της πιο χυδαίας κουλτούρας από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Πολιτικαντισμός, πατριδοκαπηλία, αντιδημοκρατικές εκλογικές και διοικητικές πρακτικές, αναξιοκρατία, κουτσαβακισμός, αδιαφάνεια, κράτος των ημετέρων, πελατειακές σχέσεις με ελευθέρια αγορά σε όλα τα επίπεδα, καρτέλ και χειραγώγηση της ενημέρωσης από μια χούφτα οικογένειες, ήταν μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά της βασιλείας του ΠΑΣΟΚ, τα οποία σε ελαφρώς διαφορετικό μείγμα χρησιμοποίησε στην δική της κυβερνητική μαγειρική και η ΝΔ. Αντικειμενικά όμως θα έλεγα ότι το ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε ικανότερο στην εξαπάτηση του λαού και σημαντικά πιο καιροσκοπικό και αδίστακτο κόμμα, σε σημείο ακόμη και αυτό το πελατειακό «καλαμπουράκι» που κυβέρνησε υπό την τυπική ηγεσία του Καραμανλή ΙΙ να φαντάζει πολιτικά αγνότερο.  Και έτσι είναι. Το ΠΑΣΟΚ, από τη στιγμή που επέλεξε την στρατηγική της μεσοπρόθεσμης χρεοκοπίας της χώρας, ολοκλήρωσε τον φαύλο κύκλο του στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Καιρός να διαλυθεί για να δώσει το πρόσχημα και στην ΝΔ να κάνει το ίδιο.

Εάν δεν διαλυθεί σήμερα με αφορμή το «μεσοπρόθεσμο», θα κουρελιαστεί αύριο και θα καταγραφεί στις συνειδήσεις ως το πελατειακό πολιτικό μόρφωμα, το οποίο υπό την διεύθυνση μιας πολιτικοεπιχειρηματικής κάστας δεν δίστασε να υποδουλώσει και να ξεπουλήσει την χώρα για να περισώσει τα προνόμιά της και την εξουσία της, διαπράττοντας τελικά ειδεχθές έγκλημα εναντίον της κοινωνίας και της πατρίδας - την οποία φρόντισε και φροντίζει η παρούσα κυβέρνηση να διασύρει διεθνώς. 

Μπορεί το νεότερο «μνημόνιο» με την τρόικα, το οποίο αναφέρεται παραπλανητικά ως «μεσοπρόθεσμο», να αποτελεί νομικό σκουπίδι, μπορεί οικονομικά να είναι μια υπερβατική υπόθεση, δίχως μάλιστα να ενσωματώνει τα πικρά μαθήματα από την  εφαρμογή του πρώτου «μνημονίου», αλλά ως πολιτικό κείμενο είναι αξιοπρόσεκτο: θεμελιώνει μια αποικιακή πολιτική κουλτούρα εξάρτησης του ελληνικού κράτους. Όσοι βουλευτές υπερψηφίσουν αυτό το έκτρωμα είναι βέβαιο ότι θεωρούν τον εαυτό τους μέλος μιας βουλής, η οποία δεν εκφράζει την λαϊκή κυριαρχία. Άρα, είναι πραξικοπηματίες, οι οποίοι στηρίζουν την θέση τους στην επαναλαμβανόμενη απειλή: ή άναρχα και απολύτως καιροσκοπικά μέτρα φτωχοποίησης, ή «δεν θα έχουμε την επομένη ημέρα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις». Μόνον που τέτοιου είδους απειλή δεν έχει τολμήσει να αρθρώσει καμία απολύτως κυβέρνηση στην ΕΕ. Κανείς ποτέ δεν θα τολμούσε να εκβιάσει τον λαό με αυτό τον χυδαίο τρόπο. Και όμως αυτό το μαρτύριο το ζούμε κατ’ εξακολούθηση οι Έλληνες. Μάλιστα στον ρόλο των βασανιστών και δημίων βρίσκονται  εκείνοι που εξαπάτησαν το εκλογικό σώμα, παρουσιάζοντας ένα συνειδητά πλαστό «συμβόλαιο με τον λαό», ενώ το πραγματικό συμβόλαιο είναι αυτό που περιέχει τις πρόνοιες των «μνημονίων», με τις αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις και τους εκτελεστικούς νόμους που τα συνοδεύουν.

Εάν το «μεσοπρόθεσμο» καταψηφιστεί, όπως του πρέπει, και δεν εξυπηρετηθούν μισθοί του δημοσίου και συντάξεις, τότε είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει αμέσως ποινικές ευθύνες. Ήταν και είναι υποχρέωσή της να διασφαλίσει τις εσωτερικές πληρωμές στην συγκυρία και ασφαλώς μπορούσε και μπορεί να το κάνει. Αν δεν έχει προνοήσει σχετικά, θα βεβαιωθώ και εγώ ο δύσπιστος, ότι η κυβέρνηση έχει σχέδιο να μετατρέψει αμέσως την χώρα σε λατινοαμεριακικού τύπου δορυφόρο των ΗΠΑ και του καλύτερου πελάτη τους στην Μεσόγειο, του Ισραήλ. Θα είμαι σίγουρος ότι η καταστροφή κράτους και κοινωνίας δεν έγινε από πολιτική ατζαμοσύνη ή καιροσκοπική πολιτική πρακτική – όπως θέλω να πιστεύω - αλλά από δόλια συνωμοσία των κυβερνώντων με τους εμφανείς και κρυφούς διεθνείς πάτρωνές τους.  

Όλοι οι γνωστοί και φίλοι μου στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, που βρίσκονται σε κέντρα αποφάσεων, με βεβαιώνουν ότι δεν θα μείνει η χώρα μας δίχως την απολύτως αναγκαία χρηματοδότηση για το επόμενο διάστημα: ότι έχει προβλεφθεί και αυτή η προβληματική για την ΕΕ εξέλιξη. Ψηφιστεί, δεν ψηφιστεί το «μεσοπρόθεσμο» την «δόση μας» θα την πάρουμε, αν και από εκεί και έπειτα υπάρχει ακόμη συζήτηση και τριβές για την διαδικασία που θα ακολουθηθεί στη συνέχεια, με βασικό κεφάλαιο την μορφή της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους και τον τρόπο στήριξης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Εγώ, όμως, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Δεν είμαι σε θέση, ούτε επιθυμώ να παράσχω διαβεβαιώσεις ότι τα λεφτά θα έρθουν. Σιχαίνομαι αυτή την διαλεκτική και θα έπρεπε να την σιχαίνεται οποιοσδήποτε Έλληνας ορίζει τον εαυτό του ως πατριώτη. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά τα ΜΜΕ της διαπλοκής και οι κυβερνητικοί, μαζί με τους εκπροσώπους της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, ομιλούν την discourse της εκπόρνευσης, την οποία ονομάζουν σύγχρονο πατριωτισμό. Ασφαλώς μόνον σύγχρονος δεν είναι, αντίθετα έρχεται από τις μαύρες σελίδες του παρελθόντος και αντανακλά την κουλτούρα της πόρνης που τα δίνει όλα και τα κάνει όλα για να διασφαλίσει την δόση της. Αν η εκπόρνευση θεωρείται πατριωτική πράξη, τότε καλλίτερα να ζήσουμε δίχως πατριωτισμό. Άλλωστε κοντά είμαστε σε αυτή την εξέλιξη. Τα πατριωτάκια του δικομματισμού τα κατάφεραν και αποδυνάμωσαν την Ελλάδα, όπως οι υπερεθνικιστές σωτήρες άλλων σκοτεινών εποχών και μάλιστα πολύ φοβάμαι πιο δομικά οι πρώτοι, πιο βαθιά και πλέον κρίσιμα σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής.

Σήμερα αποκαλύπτονται επίσης όλοι αυτοί που τόσα χρόνια έπλαθαν την κουλτούρα του μικροαστισμού στην Ελλάδα, την κουλτούρα των «ντιντίδων» και των «τσόκαρων». Οι ίδιοι είναι, σε τίποτε δεν άλλαξαν. Είναι εκείνοι που με άνεση προπαγάνδιζαν τις κραιπάλες τόσων ετών, το lifestyle των επιτυχημένων διαπλεκομένων αχυρανθρώπων, όπως και τον λαϊκισμό του κάθε πολιτικάντη της ισχυρής Ελλάδος, ενώ σήμερα ζητούν και τα ρέστα από εκείνους που δεν τα έτρωγαν όλοι μαζί. Ας μην ασχολούμαστε λοιπόν με τα ΜΜΕ, ας παραμείνουμε στο επίπεδο της βουλής τονίζοντας ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει ανάγκη από νταβάδες. Αν επιθυμεί να …κάνει πεζοδρόμιο για να ζήσει, το κάνει και δίχως μεσολάβηση, δίχως «μεσοπρόθεσμο». Ο βουλευτής δεν είναι υποχρεωμένος να λειτουργεί με την λογική του νταβατζή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απαιτούμε και από τους βουλευτές μας να αλλάξουν την πολιτική τους φύση. Όχι, ας εκφραστούν ελεύθερα, οι νταβάδες ως νταβάδες και οι πολιτικοί ως πολιτικοί. Κανείς δεν μπορεί να εκβιάσει αυτόν που δεν εκβιάζεται. Όμως αυτοί που ζουν μέσω των εκβιασμών και μπερδεύουν την πολιτική με το μαφιοζιλίκι, ας ξέρουν ότι σήμερα επιλέγουν στρατόπεδο: με τον λαό και το λαϊκό-δημόσιο συμφέρον ή με τα αλλότρια συμφέροντα που έχουν εγκλωβίσει την Ελλάδα σε ένα μακροχρόνιο φάσμα χρεοκοπίας; Με την δημοκρατία ή με αυτούς που την απειλούν με τανκς; Με τον «άνθρωπο τους στην Αθήνα» ή με εκείνον που δεν θέλει να θυσιάσει την ζωή του για να αυγατίζουν τα κέρδη αυτών που τόσα χρόνια τοποθετούν τους ανθρώπους τους στην Αθήνα - με πατριωτικά κριτήρια ασφαλώς!!! 

Περισσότερο πολιτικά τώρα. Πιστεύω ότι το «μεσοπρόθεσμο» δεν εξυπηρετεί στην πραγματικότητα καμία απολύτως μεσοπρόθεσμη οικονομική ανάγκη. Είναι ένα πολιτικό τέχνασμα που οδηγεί το πολιτικό σύστημα πέραν των ορίων νομιμοποίησής του. Είναι μια πρακτική που έρχεται να οξύνει την πολιτική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό της χώρας και να προκαλέσει κοινωνική αναταραχή, ώστε να δικαιολογηθεί η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που έχει ήδη προετοιμαστεί από την ευρωπαϊκή ελίτ για την διαχείριση της κρίσης στην ευρωζώνη.  Εδώ και καιρό - όπως σας είχα ενημερώσει - επιχειρείται να προκληθεί πολιτική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα για να νομιμοποιηθούν κοινοβούλια μεγάλων και μικρότερων χωρών της ΕΕ, να περάσουν μέτρα αναθεώρησης της ΟΝΕ με συνοπτικές διαδικασίες, τα οποία διαφορετικά θα ήταν δύσκολο να γίνουν ευρύτερα αποδεκτά. Από την άλλη η αναταραχή στην χώρα μας, αποτελεί άλλη μια καλή ευκαιρία για εκείνους που κατευθύνουν την αμερικανική διοίκηση και τους δορυφόρους τους στην ΕΕ, ώστε να επιβάλλουν τους όρους τους στην γερμανική πλευρά.

Όπως το πολιτικό, διοικητικό και οικονομικό πρόβλημα της ευρωζώνης διασκεδάστηκε με την μορφή της πιστωτικής κρίσης της Ελλάδας και η κακοδιοίκηση στο πλαίσιο της ΕΕ με την διαφθορά στην χώρα μας, έτσι και η σύγκρουση της νέας αμερικανικής πολιτικής με τους συντηρητικούς και αριστερούς στην «παλαιά Ευρώπη», διασκεδάζεται με το δήθεν δίλημμα: δραχμή ή ευρώ για την Ελλάδα. Το αμερικανοεβραϊκό λόμπυ παίζει με την χώρα μας το πιο κρίσιμο χαρτί του για την δημιουργία των  Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης υπό το σκήπτρο του και μέσω των χρηματοπιστωτικών θεσμών και μηχανισμών που ελέγχει. Οι Γερμανοί έχουν τρεις δρόμους να επιλέξουν: ή θα φροντίσουν να δώσουν οι ίδιοι λύση στην ελληνική κρίση, αναλαμβάνοντας αυτοί το μεγαλύτερο βάρος του κόστους διάσωσης, ή θα το τραινάρουν για να βελτιώσουν την πολιτική και οικονομική τους έκθεση – όπως φαίνεται μέχρι στιγμής με την πρόταση περί ήπιας αναδιάρθρωσης – ή θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε στάση πληρωμών, την ευθύνη της οποίας θα αποδώσουν ασφαλώς στην ελληνική πλευρά. Στην τελευταία περίπτωση το «αμερικανόδουλο» καθεστώς στην Ελλάδα θα ξεσηκώσει ακόμη και τα βράχια εναντίον του «4^ου ράιχ», ώστε να διασωθεί το ίδιο και να διασκεδαστεί η πελατειακή σχέση του με την μονοπολική Δύση. Είμαι βέβαιος ότι τότε θα ξανακάνουμε τους λογαριασμούς μας για να δούμε πόσα μας χρωστούν οι Γερμανοί, αλλά πάλι θα ξεχάσουμε πόσα μας χρωστούν από καταστροφές οι παραδοσιακοί μας σύμμαχοι. Εγώ θα είμαι με εκείνους που ζητούν αποζημίωση από τους Γερμανούς, αλλά παράλληλα θα χαμογελώ ειρωνικά όταν τους βλέπω να αγνοούν ή βίαια να παραποιούν τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα. (Αλήθεια ποιος έκαψε και κατέστρεψε υποδομές και κεφάλαιο στην Ελλάδα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο κατακτητής ή οι συμμαχικές δυνάμεις;) Θα μου πεις τι σημασία έχουν τώρα αυτά! Πώς, έχουν τη σημασία τους, όπως και το timing του σκανδάλου διαφθοράς στο ποδόσφαιρο, όπως και η αποχώρηση Γιαννακόπουλων και Αγγελόπουλων από το μπάσκετ, όπως η υποχώρηση έως εξαφανίσεως φορέων του ευρωπαϊσμού στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην βόρειο και κεντρική Ευρώπη κλπ.

Ο αμερικανικός παράγοντας φαίνεται αποφασισμένος να μεταβάλλει το καθεστώς στην Ελλάδα με κριτήρια που θα βρείτε στο υπέροχο και πάντα επίκαιρο βιβλίο του NoamChomsky, “Hegemony or Survival”. Αν το διαβάσετε θα καταλάβετε τι πρέπει να κάνουμε οι Έλληνες και ίσως τα βαθύτερα αίτια που με οδηγούν στην αποχή από το διαδίκτυο, μια και δεν σκοπεύω να προσφέρω έμμεση στήριξη σε εκείνους που σχεδιασμένα επέλεξαν την αποσταθεροποίηση και από πάνω και από κάτω. Είχα προειδοποιήσει, η οικονομική και κοινωνική απορρύθμιση θα οδηγούσε σε αποσταθεροποίηση, ώστε η ελληνική κοινωνία κουρασμένη από τα διαδοχικά μέτρα και επαπειλούμενη με χάος και μεγαλύτερη δυστυχία να υποταχθεί άνευ όρων στις επιλογές εκείνων που συντηρούν το καθεστώς εξάρτησης της χώρας. Η έλλειψη σοβαρής, δυναμικής εθνικής αστικής τάξης και σύγχρονης, ενωμένης αριστεράς, αποτελεί κίνδυνο θάνατο για τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας. Η «πλατεία» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την έλλειψη αυτή, μπορεί όμως υπό προϋποθέσεις, να συμβάλει στην εντατική πολιτικοποίηση και στην υποστήριξη πολιτικών αυτοκυβέρνησης, ισότητας και ελευθερίας. Δεν υπάρχει ουσιαστική κοινωνική ευημερία δίχως αυτές τις προϋποθέσεις, πουθενά στον κόσμο.  Καλοκαιράκι είναι, έστω και πολιτικά θερμό, αλλά όλο και θα βρείτε χρόνο για να προσδιορίσετε καλύτερα το «πατριωτικό καθήκον» (σας) μελετώντας την πρακτική του ηγεμονισμού σε απειλητικά περιβάλλοντα για την επιβίωση, την αξιοπρέπεια και την δημοκρατία, με ή χωρίς την βοήθεια διανοητών όπως ο Chomsky, που αγαπούν την πατρίδα τους, τις ΗΠΑ, υπό τις ηθικές και πολιτικές προϋποθέσεις που θα πρέπει να αναζητήσουμε κι εμείς για να ορίσουμε το δικό μας εθνικό συμφέρον.

*  διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία