Το Mνημόνιο, το κίνημα και η Αριστερά

Πηγή: ΔΡΟΜΟΣ

Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Στο προηγούμενο σημείωμα (Δρόμος, 4 Ιουνίου), είχα υποστηρίξει, στηριζόμενος και σε επιχειρήματα ειδικών, ότι η καταστροφική πορεία της ελληνικής οικονομίας δεν ήταν μονόδρομος. Ότι η αντιμετώπιση του «χρέους» μπορούσε να γίνει μια πολιτική αξιοποίησης εγχώριων πόρων. Εν τω μεταξύ η εκποίηση του δημόσιου κοινωνικού πλούτου συνεχίζεται και επιταχύνεται.

Ο θλιβερός «πρωθυπουργός» π.χ. συμφώνησε για την πώληση περιουσίας του Δημοσίου, αξίας 78,4 δισ. ευρώ μέχρι το 2015: Έτσι, ΟΤΕ, ΔΕΗ, Λιμάνια, ΕΛΤΑ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Σιδηρόδρομος κ.λπ., θα πωληθούν στο εγχώριο και το ξένο κεφάλαιο, όχι απλώς σε τιμές ευκαιρίας, αλλά σε εγκληματικά χαριστικές τιμές. Ένα παράδειγμα: Ο ΟΤΕ, αυτή η εθνικής σημασίας ρωμαλέα και κερδοφόρα επιχείρηση, εκποιείται σταδιακά ως εξής: Το 2008, η αξία του 30% του ΟΤΕ είχε εκτιμηθεί σε 4 δισ. Σήμερα η Deutsche Telekom αγοράζει το 10% του ΟΤΕ έναντι 400 εκατ. ευρώ. Που σημαίνει η τιμή εκποίησης σήμερα είναι τρεις φορές μικρότερη από αυτήν του 2008 (σήμερα το 100% εκτιμάται σε 4 δισ., όσο το 30% το 2008).

Η Ελλάδα πουλιέται. Οι ξένοι «δανειστές» νοιάζονται μόνο να εισπράξουν τα λεφτά τους. Και τι μας ζητούν για να μας ξαναδανείσουν; Συναίνεση. «Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω»! Το ίδιο ζητούν πρώην αριστεροί, ο αρχιεπίσκοπος, οι 32 πανεπιστημιακοί (τύφλα τους)! Ορισμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ «εξερράγησαν». Εμπρός, λοιπόν, παλικαράκια· παραιτηθείτε από τις έδρες σας και ρίξτε την κυβέρνηση της προδοσίας! (Τι λες καλέ; Τρελαθήκαμε;)

Έτσι, νέο δάνειο «διάσωσης». 30-35 δισ. από τις χώρες της Ευρωζώνης. 15 δισ. από εκποίηση κρατικής περιουσίας. 20 δισ. που θα βάλουν κυρίως ελληνικές τράπεζες. «Αν ισχύουν αυτά, η Ελλάδα θα αποτελέσει το ιστορικό παράδοξο μιας χώρας που ξεπουλιέται για να δανειστεί χρήματα, κυρίως από τον εαυτό της και την τσέπη της» - (Γ. Κιμπουρόπουλος, Δρόμος, 4 Ιουνίου). Ποιος, λοιπόν, δανείζει ποιους;

Αλλά ποια είναι η νομιμότητα της καταστροφικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ; Κατά τον διαπρεπή καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, Γιώργο Κασιμάτη, το Μνημόνιο είναι σύμβαση με πλήρεις νομικές δεσμεύσεις. Πίσω από τη λέξη Μνημόνιο, κρύβονται τρεις αδυσώπητες και πρωτοφανούς αυστηρότητας διεθνείς συμβάσεις. Τρεις διεθνείς συμβάσεις δανεισμού, τις οποίες ο κόσμος αγνοεί. Η σύμβαση δανεισμού δένει χειροπόδαρα την Ελλάδα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά. Και ο κ. Κασιμάτης συνεχίζει: Οι συμφωνίες δανεισμού θα εισάγονταν στη Βουλή για κύρωση, όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Αντί γι’ αυτό, απλώς κατατέθηκαν στη Βουλή, χωρίς να διανεμηθούν και να συζητηθούν. Η κατάργηση αυτή της συνταγματικής διαδικασίας αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του Συντάγματος. Εν τέλει: «Η άσκηση εξουσίας για την εφαρμογή των εν λόγω συμφωνιών, καθώς και ο διοικητικός έλεγχος της χώρας από ξένα όργανα της τρόικας, που προβλέπουν οι συμφωνίες δανεισμού είναι (βάσει του Συντάγματος αλλά και βάσει του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου), αίολα και επομένως πραξικοπηματικά» (Ουτοπία, 92, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2010).

Συνολικά: Εκποίηση της κρατικής περιουσίας, κερδοφόρου κοινωνικού πλούτου. Κυβέρνηση, εντολοδόχος της τρόικας (σχέση υποτέλειας, τυπικά και ουσιαστικά ισχυρότερη από τη σχέση υποτέλειας την εποχή του Πιουριφόι). Υπουργοί που εποπτεύονται από υπαλλήλους του ΔΝΤ. «Απώλεια μέρους της εθνικής ανεξαρτησίας» (ΓΑΠ). Εκποίηση ελληνικού εδάφους. Αυτά συνιστούν πράξεις προδοσίας. Η κυβέρνηση της νέας υποτέλειας δεν πρέπει απλώς να πέσει. Πρέπει να μετοικήσει στον Κορυδαλλό.

Λοιπόν τι; Ένα λαϊκό κίνημα αρχίζει να γεννιέται στις πλατείες και τους δρόμους. Τεράστιο, πολύβουο, που ξαναφέρνει στην επιφάνεια στοιχεία της λαϊκής δημιουργίας: αυτο-οργάνωση, ελεύθερη έκφραση, άμεση δημοκρατία. Όμως: Ποιο είναι το μέλλον αυτού του κινήματος; Συνολικά: Ποιοι είναι οι άμεσοι και ποιοι οι στρατηγικοί στόχοι της Αριστεράς, η οποία δεν πρέπει να επιδιώξει να «καπελώσει» την αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση. Οφείλει, όμως, να συμβάλει στο να διατυπωθεί μια στρατηγική διεξόδου από την κρίση και συνολικότερα ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας με απώτερο στόχο το σοσιαλισμό;

Πού βρισκόμαστε τώρα; Πολλοί μιλούν για νέα Κατοχή. Για νέο ΕΑΜ. Αλλά ούτε Κατοχή έχουμε, ούτε κάποιος νέος Βελουχιώτης θα πάρει τα βουνά για να δημιουργήσει νέο Αντάρτικο. Κατοχή είχαμε το 1940-44. Κατοχή από ξένη δύναμη και κυβέρνηση εντολοδόχων Κουίσλιγκ. Με την απελευθέρωση, ο Γεώργιος Παπανδρέου (πρωθυπουργός) διακήρυσσε από μπαλκόνι της Πλατείας Συντάγματος: «Πιστεύομεν και εις την Λαοκρατίαν». Λίγες εβδομάδες μετά τα όργανά του πολυβολούσαν τους διαδηλωτές στην ίδια πλατεία και τα αεροπλάνα του Σκόμπι βομβάρδιζαν τις συνοικίες της Αθήνας.

Νέα Κατοχή, όπως λέγεται συχνά; Κατοχή σημαίνει ότι ξένος στρατός καταλαμβάνει μια χώρα, ενάντια στη θέληση του λαού (και συνήθως και της κυβέρνησης). Στη χώρα μας με τον Γεώργιο Παπανδρέου (τον μετέπειτα μεταβαπτισθέντα σε «γέρο της Δημοκρατίας») εγκαινιάστηκε το 1944-45 ένα καθεστώς υποτέλειας με τη θέληση της αστικής τάξης και της κυβερνήσεως (από κοινού συμφέροντος εναντίον του λαού και της Αριστεράς). Το καθεστώς υποτέλειας συνεχίστηκε και έγινε πιο ολοκληρωτικό στην περίοδο του Εμφυλίου, με την παρέμβαση την Αμερικανών. Με τη χούντα οι σχέσεις υποτέλειας διατηρήθηκαν με νέο περιεχόμενο (μια από τις συνέπειες ήταν η προδοσία της Κύπρου). Και μετά, «εγένετο φως»: Ο Ανδρέας Γεωργίου Παπανδρέου διακήρυξε: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Σήμερα, επί Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, η «Ελλάδα πουλιέται». Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες.

Νέοι, λοιπόν, απελευθερωτικοί αγώνες ενάντια στη νέα Κατοχή; Σήμερα ο χαρακτήρας της πάλης ενάντια στο Μνημόνιο, για να πέσει η κυβέρνηση, για να βγούμε από το ευρώ, από την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ κ.λπ. είναι ταξικός, αντικαπιταλιστικός. Συνεπώς: Aγώνας εναντίον της καταστροφικής οικονομικής πολιτικής. Αγώνας για την επιβίωση του λαού. Για την υπεράσπιση των εργασιακών, των δημοκρατικών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Όμως: Έξω από το ευρώ. Έξω από την Ε.Ε. Για την ώρα πρόκειται απλώς για συνθήματα. Για στόχους που για να πραγματοποιηθούν απαιτούν μια κυβέρνηση που θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Που θα έχει στόχο τη βιώσιμη και αξιοβίωτη ανασυγκρότηση του παραγωγικού τομέα της οικονομίας. Αλλά μια τέτοια κυβέρνηση σωτηρίας, προϋποθέτει επεξεργασία τακτικής και στρατηγικής, αγώνα για πολιτική, ιδεολογική και ηθική ηγεμονία της Αριστεράς. Εδώ βρίσκεται η ιστορική ευθύνη της Αριστεράς. Το λαϊκό αυθόρμητο κίνημα, θα είναι αποφασιστικός παράγων, εφόσον θα συντονιστεί με τη γενικότερη διαδικασία ρήξης που θα έχει απώτερο στόχο το σοσιαλισμό.

Τελευταία τροποποίηση Σάββατο, 11 Ιούνιος 2011 19:42