Το αξίζουμε;

 

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΑΤΟΥ

Πώς είναι δυνατόν η καταπτωχευμένη Ελλάδα να συζητάει σοβαρά τη χορήγηση από τους εταίρους της ενός νέου, επαχθέστατου μαζικού δανείου, το οποίο δεν θα είμαστε ικανοί να αποπληρώσουμε στον αιώνα τον άπαντα;

Και όμως, βρίσκεται στις Βρυξέλλες ο κύριος «βγαίνουμε στις αγορές το 2011», ο γνωστός πλέον για την πολιτική ανεπάρκειά του ΥΠΟΙΚ Γ. Παπακωνσταντίνου και διαπραγματεύεται τη θηλιά που θα μας περάσουν στο λαιμό με την επίσημη απόφαση των 27 ηγετών της Ενωσης στο ευρωπαϊκό συμβούλιο στις 24 Ιουνίου.

Αυτό το νέο δάνειο θα συνοδεύεται από ακόμη πιο αυστηρούς όρους για τους Ελληνες μισθωτούς, που σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη ανεργία και ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, άρα αδυναμία αντικειμενική εξόδου από την κρίση και μέσω επενδύσεων στο δρόμο της ανάπτυξης, στην πραγματοποίηση πλεονασμάτων και στην έναρξη αποπληρωμής των δανεικών μας. Ηδη, και παρά τα όσα υποστηρίζει ο αενάως διαψευδόμενος φωστήρας της οικονομικής επιστήμης, κ. Παπακωνσταντίνου, βρισκόμαστε στο τρίτο έτος της ύφεσης. 

Διαβάστε πόσο κυνικοί είναι οι «φίλοι» μας: «Οσο περισσότερο ανεξέλεγκτη γίνεται η κατάσταση στην Ελλάδα τόσο πιο εύκολη είναι η επιβολή μιας λύσης από την πλευρά της Ενωσης» (van Haver, De Tijd, 31/5). Και το τμήμα μελετών της βελγικής DEXIA (9/6 - «Dexia Asset Management» - Anton Brender και Florence Pisani), που είναι κι αυτή φορτωμένη με ελληνικό χρέος και κοιτάει πώς να το ξεφορτωθεί: «... η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους πριν από το 2013-2014 θα προκαλούσε έναν πραγματικό κίνδυνο "επιδημίας", πρώτα στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία κι έπειτα στην Ισπανία και την Ιταλία, οι οποίες θα γίνουν ο νέος στόχος των αγορών...». Το κόστος της βοήθειας στις χώρες που βρίσκονται σε δύσκολη θέση, έως το 2013, αντιπροσωπεύει μόνο το 2 με 2,5% του ΑΕΠ της ευρωζώνης...

Αν όμως γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και εκδηλωθεί η προβλεπόμενη «επιδημία», αυτή θα ήταν πολύ πιο δαπανηρή. Η εκτίμηση σε ανάγκη χρηματοδότησης θα μπορούσε να φθάσει, μέχρι τα μέσα του 2013, το ένα (1) τρισ. 123 δισ. ευρώ (σ.σ. για τη διάσωση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, αλλά και των Ισπανίας και Ιταλίας), ενώ τα αποθεματικά του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης είναι μόνο 750 δισ. ευρώ. Για το λόγο αυτό, εκτιμά η DEXIA, η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν πρέπει να γίνει πριν από το 2013-2014... Ολοι πλέον το λένε ανοικτά: σώζοντας προσωρινά την Ελλάδα, σώζουμε τις τράπεζές μας, τους μετόχους τους και μαζί τους μετόχους των διασωληνωμένων ελληνικών τραπεζών. Αργότερα: φωτιά και τσεκούρι.

Οι δήθεν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν θα έχουν αποδώσει τίποτε το ουσιαστικό, οι λαοί τους θα τσαλαβουτάνε στη λάσπη της απραγίας, της ανεργίας και της αφραγκίας, αλλά η Ευρώπη και η Ελλάδα, δηλαδή οι τράπεζές τους, θα έχουν διασωθεί από το τσουνάμι του ενός τρισ. 123 δισ. ευρώ. Το φαινόμενο του ντόμινο θα έχει αποφευχθεί με την πίστωση χρόνου δύο ετών στην Ελλάδα. Τι θα συμβεί μετά; Απλώς δεν τους ενδιαφέρει, αφού θα έχει εξαλειφθεί η μεγάλη απειλή. Η άρχουσα τάξη, με τη βοήθεια και των εγχώριων «σοσιαλιστών», θα έχει σώσει τα λεφτά της -τότε, η αναδιάρθρωση του χρέους θα είναι καλοδεχούμενη.

Κι αυτό το τέρας διαπραγματεύονται σήμερα άνθρωποι άσχετοι και ανεύθυνοι, έχοντας τόση σχέση με την πολιτική όση αυτή που έχουν τα παπούτσια μου. Μια ηγεσία με λογική, όχι πλέον ψευδόμενου, αλλά τρελού, αν κρίνουμε από το μεσοπρόθεσμο και τα συνοδευτικά του, που, αντί να εκμεταλλευθεί τα επιχειρήματα που παραθέτουμε, και πολλά άλλα που είναι διαθέσιμα και γνωρίζει, αποδέχεται τις ειλημμένες αποφάσεις των αφεντικών της, για να μας δέσει πιο σφιχτά στο άρμα του νεοφιλελευθερισμού. Ακολουθούμε μια παρέα ανοήτων, ανίδεων και δειλών. Το αξίζουμε;