Οικονομική κρίση: η πραγματικότητα και η ιδεολογική στρέβλωσή της

ΠΗΓΗ: aformi

του Άγγελου Καλοδούκα

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007-2008 είναι, πανθομολογούμενα, η μεγαλύτερη από τη δεκαετία του 1930. Σχεδόν τρία χρόνια μετά, η κρίση δεν έχει ξεπεραστεί παρά τους πακτωλούς τρισεκατομμυρίων δολαρίων και ευρώ που δαπανήθηκαν για τη στήριξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η κρίση έχει μετεξελιχθεί σε διπλή κρίση, σε κρίση δημοσίων οικονομικών και κρίση του ιδιωτικού τομέα. Η ελληνική δημοσιονομική κρίση είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Ο μεγάλος φόβος είναι η Ισπανία αλλά και η Ιταλία, από τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη:

 

«Ανησυχία εκφράζουν οι αναλυτές στην Ιταλία μετά την ανακοίνωση του οίκου αξιολόγησης Moody’s για πιθανή υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.

“Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση, στην οποία η αναφορά και μόνο σε δυσκολίες και προβλήματα στην επαναχρηματοδότηση του χρέους, προσλαμβάνει διαστάσεις διεθνούς κρίσης” γράφει η εφημερίδα «La Repubblica».

Σύμφωνα με τον ανταποκριτή της εφημερίδας στη Νέα Υόρκη, Φεντερίκο Ραμπίνι, “για τους Αμερικανούς, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα σήμερα, και αύριο την Ιταλία, ισχύει η θεωρία της Lehman Brothers: αφήνεις να γίνει έστω και μια χρεοκοπία και όλο το υπόλοιπο τραπεζικό σύστημα κινδυνεύει να παρασυρθεί από το κραχ”».[1]

H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ