Λετονοί, λοιπόν…

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ 23/6

του Ρ. Βρανά 

Λετονοί, λοιπόν…
... Να γίνουµε όλοι Λετονοί(!) δίνουν το παράγγελµα οι ευρωτραπεζίτες και οι φιλικές εφηµερίδες τους, από τότε που ο λετονικός λαός εµπιστεύτηκε ξανά µια κυβέρνηση που είχε κατακρεουργήσει τα κοινωνικά επιδόµατα, είχε κόψει τους µισθούς και είχε εκτινάξει την ανεργία. Ηταν άραγε αυτό απόδειξη πως ακόµη και η λιτότητα µπορεί κάποτε να γίνειδηµοφιλής; Και πως η στάση του λετονικού λαού πρέπει να γίνει παράδειγµα προς µίµηση;

Δύο χρόνια...
... αργότερα, η κατάσταση στη Λετονία δεν είναι καθόλου ρόδινη. Μπορεί η οικονοµική κρίση που έπληξε τη χώρα να ήταν τόσο βαθιά, που το 2009 έβγαλε στους δρόµους τον αποπολιτικοποιηµένο λαό της, όµως σήµερα πια οι απελπισµένοι Λετονοί προτιµούν τον δρόµο της ελάχιστης αντίστασης και µεταναστεύουν στο εξωτερικό. Η νεοφιλελεύθερη λιτότητα έχει εξολοθρεύσει δηµογραφικά τη χώρα. Την ώρα που οι κυβερνητικές περικοπές στιςδαπάνες γιατην παιδεία, την υγεία και άλλες βασικές κοινωνικές υποδοµές κινδυνεύουν να υποσκάψουν τη µακροπρόθεσµη ανάπτυξη, οι νέοι προτιµούν να αναζητήσουν µια καλύτερη ζωή αλλού, παρά να µείνουν καινα υποφέρουν σε µια οικονοµία που δεν µπορεί νατους προσφέρει εργασία. Τουλάχιστον το 12% του γενικού πληθυσµού (και ένα πολύ µεγαλύτερο µέρος του εργατικού δυναµικού) σήµερα ζει και εργάζεται στο εξωτερικό. 

 

Τα παιδιά (λιγοστά κι αυτά λόγω της µείωσης του αριθµού των γάµων και των γεννήσεων)αφήνονται πίσω στηνορφάνια, κάνοντας τους δηµογράφουςνα αναρωτιούνται πώς θα µπορέσει να επιβιώσει αυτή η µικρή χώρα στο µέλλον. Ούτε όµως η µετανάστευση µπορεί να λύσει το λετονικό πρόβληµα, αφού άλλεςυπερχρεωµένες χώρες µε πολύ µεγαλύτερους πληθυσµούς αναζητούν κι αυτές ξένες αγορές εργασίας για να απορροφήσουν τους ανέργους τους.

Και η περίφηµη...
... ανάπτυξη; Τι απέγινε η ανάπτυξη; Προβλεπόµενη στο 3,3% φέτος, αναφέρεται συχνά σαν απόδειξηπως το λετονικό µοντέλο λιτότητας θεράπευσε την κρίση χρέους και τα χρόνια ελλείµµατα. Η εσωτερική υποτίµηση όµως που επέβαλαν οι ευρωτραπεζίτες (δηλαδή η µείωση των µισθών, των δηµόσιων δαπανών και του γενικότερου βιοτικού επιπέδου, ώστε να πληρωθούν οι δανειστές) έχει βυθίσει τον λαό στη φτώχεια. Είναι να απορεί λοιπόν κανείς, όπως απορούν οι οικονοµολόγοι Μάικλ Χάντσον και Τζέφρι Σόµερς στους «Τάιµς της Νέας Υόρκης», αν αυτή η ανάπτυξη είναι αρκετή. Με δεδοµένο πως το ένα τέταρτο του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος χάθηκε στην κρίση, µε τόση ανάπτυξη θα χρειαστεί µια δεκαετία για να αποκατασταθούν οι απώλειες. Ενα τέτοιο...
... ψοφίµι µπορεί ποτέ να γίνειελκυστικό δόλωµα για να το µιµηθούν και άλλες χρεωµένεςευρωπαϊκές χώρες; Οσο θα συρρικνώνονται οι οικονοµίες τους και θα αυξάνεται η ανεργία, πού θα βρεθούν άλλες χώρες για να µεταναστεύσουν οι εργαζόµενοι; Πόσο τέτοιο «λετονικό φάρµακο» θα µπορέσουν να αντέξουν αυτές οι χώρες; Και πόση λετονική υποµονή θα µπορέσουν να δείξουν οι λαοί τους;