Η δημοκρατία των «Αγανακτισμένων»

Πηγή: καθημερινή

Του Σωκρατη Tσιχλια

Αχ την καημένη τη δημοκρατία μας, πολύ ταλαιπωρείται τελευταία. Προσφάτως, μάλιστα, απειλείται, κατά μία μερίδα correct δημοσιολογούντων πολιτικών και αναλυτών, από τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος. Οι οποίοι με απρεπείς χειρονομίες, σκανδαλιστικά υπονοούμενα και ύβρεις καταρρακώνουν τους θεσμούς. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, όσοι στρέφονται με τα αριστοφανικής καταγωγής συνθήματά τους εναντίον βουλευτών και του κτιρίου που τους φιλοξενεί, σημαδεύουν κατευθείαν την καρδιά της δημοκρατίας. Για να θεμελιωθεί μάλιστα η άποψη αυτή καταφεύγουν συχνά στις περιόδους κατάλυσης της δημοκρατίας, για να μας θυμίσουν τι υπέφεραν πολίτες και πατρίδα από τις δικτατορίες. Αλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι είναι τουλάχιστον παράλογο ο λαός που εκλέγει να καθυβρίζει βουλευτές εκλεγμένους πριν από 20 μήνες. Κατ’ αυτήν την καινοφανή άποψη, από τετραετία σε τετραετία οι πολίτες δικαιούνται το πολύ μια βουβή διαμαρτυρία ή αν επιθυμούν να καταραστούν οφείλουν να το κάνουν αορίστως...

Ολοι όσοι ουρλιάζουν στις τηλεοράσεις υπερασπιζόμενοι θεσμούς και κοινοβούλιο προφανώς λησμονούν ότι η κυβέρνηση κατέλαβε κατ’ ουσίαν την εξουσία με ένα τεράστιο ψέμα. Ξεχνούν το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν». 

Παραβλέπουν την εξαπάτηση. Κάνουν πως δεν θυμούνται τις καθυστερήσεις, τους αδέξιους χειρισμούς, τα περί Τιτανικού, τον πρωτοφανή διασυρμό της χώρας ως ψευδομένης και κλέπτουσας με την απογραφή αλά Παπακωνσταντίνου κ. λπ. Λησμονούν και τα χαΐρια της προηγούμενης κυβέρνησης που έφτασε την Ελλάδα στο αμήν και διέφυγε με ελαφρά πηδηματάκια. Δεν θυμούνται κατά τη διάρκεια του δελτίου τον ζόφο της ανεργίας, τα χιλιάδες λουκέτα στα μαγαζιά, τις δραματικές, άδικες, οριζόντιες μειώσεις χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων που έχουν οδηγήσει ανθρώπους σε απόγνωση.

Οσοι έχουν αδύναμη μνήμη και εξασφαλισμένο μέλλον είναι φυσικό να μην οργίζονται, να μη χειρονομούν, να μην ξεσπούν. Η δημοκρατία πάντως ποτέ δεν απειλήθηκε από διεκδικούντα πλήθη, διευρύνεται μάλλον. Συνήθως την κατάργησή της απεργάζονται κάποιοι από τις στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές ελίτ, πάντα πίσω από σφαλισμένες πόρτες. Ποτέ στο φως, και ποτέ εν βρασμώ ψυχής.