Η εμπειρία των ιδιωτικοποιήσεων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, του Β. Τσιμπίδη

Πηγή: TVXS (από Αυγή 22/5)

Δεν θα μπορούσε σήμερα να υπάρξει καλύτερη απάντηση στις επιδιώξεις της κυβέρνησης και της τρόικας για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και γενικά για τις αποκρατικοποιήσεις από το παράδειγμα της «χρεοκοπημένης» ιδιωτικοποίησης του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά. Σήμερα έχουμε ένα ναυπηγείο απαξιωμένο, τεμαχισμένο, συρρικνωμένο, με λιγότερες θέσεις εργασίας, που λειτουργεί και ζει αποκλειστικά από το δημόσιο χρήμα και βλάπτει σοβαρά το δημόσιο συμφέρον.

Πιο συγκεκριμένα έχουμε ένα Ναυπηγείο με:

1. Κλεισμένες τις επιχειρηματικές μονάδες επισκευών και κατασκευών εμπορικών πλοίων για 15 χρόνια τουλάχιστον και εκποίηση μέσω πλειστηριασμού του εξοπλισμού στο όνομα του «κατασκευασμένου» προστίμου των Βρυξελλών.

2. Κλεισμένη την επιχειρηματική μονάδα παραγωγής σιδηροδρομικού υλικού και βιομηχανικών έργων μέσα από μία μεθοδευμένη «μαϊμού» απόσχιση της μονάδας αυτής και την «πώληση εξυπηρέτησης» στη συνέχεια σε άλλο φιλικό γερμανικό «όμιλο» του Δόκτορος Meyer, ο οποίος στη συνέχεια την πτώχευσε όπως ακριβώς είχε προγραμματιστεί. Έκλεισε μια πολύ σημαντική επιχειρηματική μονάδα για το δημόσιο συμφέρον, η οποία την περίοδο 2000-2007 παρέδωσε στον ΗΣΑΠ και τον ΟΣΕ 359 καινούρια βαγόνια.

3. Παραχωρημένο μεγάλο τμήμα του Ναυπηγείου έκτασης περίπου 220 στρεμμάτων (που είχε παραχωρηθεί με νόμο για αποκλειστική χρήση από το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά) στον Οργανισμό Λιμένος Λαυρίου από τον Απρίλιο του 2008 για να λειτουργεί ως απεργοσπαστικός μηχανισμός κατά των εργαζομένων του ΟΛΠ, αλλά και να αναδειχθεί, να αξιοποιηθεί και να εκμεταλλευτεί εμπορικά προφανώς από τον «Καλλικράτη των λιμανιών».

4. Τη μείωση του αριθμού των εργαζομένων στο Ναυπηγείο σε 1.170 σήμερα εκ των οποίων 160 εργαζόμενοι της μονάδας σιδηροδρομικού υλικού και βιομηχανικών έργων βρίσκονται ήδη στον τρίτο χρόνο εκτός εργασίας, έκτος κοινωνικής ασφάλισης και απλήρωτοι (παρά τις δικαστικές τους επιτυχίες).

Από δε τους οποίους 1.010 πάρα πολύ λίγοι έχουν σήμερα πραγματική απασχόληση και το μέλλον τους εξαρτάται από τα έργα που θα πάρουν οι νέοι και οι παλιοί ιδιοκτήτες (Privinvest & ThyssenKrupp/HDW 75% & 25%) από το υπουργείο Άμυνας ή από αλλού μέσω της ελληνικής κυβέρνησης.

Άλλωστε κάτι τέτοιο σχετικό αναφέρεται στην αρχική και τελική συμφωνία του Μαρτίου και Σεπτέμβρη 2010 μεταξύ της ThyssenKrupp/HDW-ΑDM - ελληνικής κυβέρνησης.

5. Τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στην απασχόληση των εργαζομένων της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης (ΝΕΖ) του Περάματος από το 2008 και μετά, συνέχεια της σταδιακής και τελικά της οριστικής κατάργησης της μονάδας επισκευών εμπορικών πλοίων. Όπου έχασαν τη δουλειά τους και οδηγήθηκαν στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενοι των επιχειρήσεων της ΝΕΖ που εργάζονταν μέσα στο Ναυπηγείο και χιλιάδες στις επιχειρήσεις μέσα στη ΝΕΖ του Περάματος.

Μετράμε σήμερα 90%-95% ανεργία στη ζώνη και από τα λίγα μεροκάματα που υπάρχουν ακούγεται ότι είναι «σπασμένα» και αυτά.

Δεν είναι μόνο οι χιλιάδες άνεργοι των επιχειρήσεων της ζώνης που πλήττονται άμεσα από το κλείσιμο της εμπορικής δραστηριότητας του Σκαραμαγκά, αλλά και έμμεσα χιλιάδες εργαζόμενοι σε «συνδεδεμένες» με τη ζώνη επιχειρήσεις.

Η κατάσταση στη ΝΕΖ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατάργηση της χρήση των μεγάλων μόνιμων δεξαμενών, των μεγάλων προβλητών και των πολλών και μεγάλης ανυψωτικής ικανότητας γερανών του Ναυπηγείου. Σε ποιες δεξαμενές της Ελλάδος θα δεξαμενιστούν πλέον εμπορικά πλοία τύπου Panamax ή μεγαλύτερα;

6. Μοναδικός πελάτης σήμερα είναι το Ελληνικό Δημόσιο με τα έργα του Πολεμικού Ναυτικού. Και μοναδικά έσοδα αυτή την στιγμή είναι τα χρήματα του υπουργείου Άμυνας, όπως αυτά έχουν συμφωνηθεί σε δόσεις έως το 2017 με την τελική συμφωνία του Σεπτέμβρη 2010.

7. Χαμένα κάπου στο 2003 τα έργα των αντισταθμιστικών ωφελημάτων που θα έδιναν απασχόληση εκατομμυρίων εργατοωρών στους εργαζόμενους του Ναυπηγείου (και της ΝΕΖ) και θα έδιναν άλλη προοπτική στην ανάπτυξή του με τη «χαμένη» κατασκευή των 2 μεγάλων Ε/Γ-Ο/Γ πλοίων.

8. Ακύρωση της συμφωνίας συνεργασίας μεταξύ Ναυπηγείου Σκαραμαγκά και του ιταλικού ναυπηγείου Rodhquez Cantieri Naval για προώθηση και ναυπήγηση ταχύπλοων μεγάλων Ε/Γ-Ο/Γ τύπου Aquastrada.

Η συμφωνία συνεργασίας είχε υπογραφεί στα τέλη του 1998 τότε που το Ναυπηγείο ήταν κρατικό (ΕΤΒΑ-εργαζόμενοι) και ακυρώθηκε άμεσα με την ιδιωτικοποίησή του.

Πάμε όμως να δούμε τι είχαμε στο Ναυπηγείο έως το 2001 πριν από την ιδιωτικοποίησή του, που οι «αλωμένες» και «παραδομένες» στο κόμμα και την κυβέρνηση Συνδικαλιστικές ηγεσίες (συμπεριλαμβανόμενου και του Συνεταιρισμού διαχείρισης του 49% των μετοχών των εργαζομένων) «έσπρωξαν» την ιδιωτικοποίηση. Μια ιδιωτικοποίηση που την πλήρωσαν οι Γερμανοί της HDW/Ferrosstar 1,5 δισ. δραχμές και εισέπραξαν εντός μίας εβδομάδας 4 δισ. δραχμές από τις προκαταβολές των έργων (Π.Σ.) του ΟΣΕ. Έβγαλαν δηλαδή και 2,5 δισ. δραχμές με το “καλημέρα”.

Μέχρι πριν από την ιδιωτικοποίηση του ναυπηγείου Σκαραμαγκά είχαμε περίπου 2.400 μόνιμους εργαζόμενους με σύμβαση αορίστου χρόνου και περίπου 1000 εργαζόμενους που εργάζονταν στο ναυπηγείο από τις επιχειρήσεις της Ζώνης. Επιπλέον δινόταν έργο σε πολλές δορυφορικές επιχειρήσεις. Είχαμε ένα ναυπηγείο ενιαίο με όλες τις επιχειρηματικές του μονάδες.

Τα στοιχεία που έφτασαν στα δικά μου χέρια πριν από λίγες ημέρες και που αφορούν τα συμφωνημένα από το 2002 με την Ε.Ε. αναδεικνύουν και αποδεικνύουν με τον πιο πειστικό τρόπο πόσο καλά προετοίμαζαν όλοι τότε την επόμενη μέρα στο Ναυπηγείο Σκαραμαγκά (κλείσιμο εγκαταστάσεων, μείωση θέσεων εργασίας κ.λπ.) για χάρη της ιδιωτικοποίησης.

Για το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά η μοναδική βιώσιμη λύση είναι η εθνικοποίησή του με εργατικό έλεγχο. Ένα ενιαίο ναυπηγείο με όλες του τις επιχειρηματικές μονάδες, που θα παράγει εκτός των πλοίων και άλλα κοινωνικά αγαθά (τρένα - οχήματα - ανεμογεννήτριες - αφαλατωτές νερού - πλατφόρμες ανέγερσης αιολικών πάρκων, μεγάλες βιομηχανικές μεταλλικές κατασκευές) για τις ανάγκες και το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Ένα εθνικοποιημένο ναυπηγείο που θα αποτελέσει την καρδιά της ναυπηγικής βιομηχανίας της χώρας μας μέσα από τη χάραξη εθνικής πολιτικής ναυπηγικής βιομηχανίας.

Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ την κρατική λειτουργία του όπως στο παρελθόν. Γι' αυτό ακριβώς και πρέπει να υπάρχει έλεγχος από εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους των εργαζομένων (ή ακόμα και κοινωνικών φορέων) που δεν θα είναι μέλη του Δ.Σ. του Σωματείου για να μπορούν να ασκούν έλεγχο στη διοίκηση. Για να σταματήσουν οι αμαρτωλές καταστάσεις του παρελθόντος.

Οι σημερινές αξιώσεις της τρόικας και της κυβέρνησης για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας και την αρπαγή της προίκας από το μεγάλο κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο, θα φέρουν μεγάλα δεινά στον τόπο μας για παρά πολλά χρόνια. Πρέπει να αποκρούσουμε αυτές τις αξιώσεις και τους εκβιασμούς από κυβέρνηση και τρόικα και να αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Η πραγματικότητα της χρεωκοπημένης ιδιωτικοποίησης του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά μας δείχνει τον δρόμο στον οποίο θέλουν να μας οδηγήσουν όλοι αυτοί.

Ο Βασίλης Τσιμπίδης είναι Μέλος του Δ.Σ. του σωματείου εργαζομένων του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά "Η Τρίαινα", εκλεγμένος με την ανεξάρτητη συνδικαλιστική κίνηση "Νέο Κίνημα Αλλαγής". Αναδημοσίευση άρθρου από την Αυγή της 22/5/2011