ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Πηγή: Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 15.04.2011,

με τίτλο «Για τον κοινωνικό έλεγχο του χρέους»

της Νάντιας Βαλαβάνη

         

Έντεκα μήνες μετά την επιβολή του Μνημόνιου και με τους όρους του μετά από κάθε «επικαιροποίηση» ακόμα χειρότερους, η βία που ασκεί στην καθημερινή ζωή των πολλών προκειμένου και η τελευταία δεκάρα που συγκεντρώνεται στη χώρα να εξάγεται για την πληρωμή του χρέους γίνεται αφόρητη. Σ΄ ένα τοπίο προϊούσας κοινωνικής ερήμωσης κλειστό στην ελπίδα πριν απ’  όλα για τους νέους, η κυβέρνηση ασκεί άτυπη μερική εσωτερική στάση πληρωμών υπέρ των δανειστών και σε βάρος του λαού. Σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να οσφραινόμαστε ότι η αντίσταση είναι η «φυσική» κατάσταση των ανθρώπων περισσότερο από μια ζωή πεσμένη στα γόνατα. 

Ωστόσο, παρά τις ανεβασμένες εργατικές κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών, την εξέγερση των κατοίκων της Κερατέας και τις εκρήξεις αυτενέργειας νέων κινημάτων τύπου «Δεν πληρώνω», η πλειοψηφία των εργαζόμενων και της νεολαίας παραμένει «παγωμένη».  Πέρα απ’  την κατάσταση της ίδιας της αριστεράς, που λειτουργεί ως τροχοπέδη, η στάση της εργαζόμενης πλειοψηφίας της κοινωνίας σηματοδοτεί κυρίως εγκλωβισμό στο μύθο του «μονόδρομου» της πολιτικής του Μνημόνιου: Με αυτόν ως σήμα-κατατεθέν, ένα σύμπαν κυβερνητικής και  συστημικής προπαγάνδας επιχειρεί να συγκαλύψει το τεράστιο αδιέξοδο της εφαρμοζόμενης πολιτικής.

          Τα «ρήγματα» όμως είναι πολύ κοντά στην επιφάνεια. Περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι διψασμένοι για την «άλλη άποψη» είδαν μέσα στις πρώτες πέντε μέρες το ντοκιμαντέρ Debtocracy των Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη, μελών της Πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση επιτροπής ελέγχου του χρέους (ΕΛΕ). Στη Χρεοκρατία  εμφανίζεται η «άγνωστη» πραγματικότητα: Η πρόσφατη διεθνής εμπειρία από την πάλη άλλων λαών που πέτυχαν τον έλεγχο και τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους τους.  Η συζήτηση που έχει ξεσηκώσει μέσα στον κόσμο η (συνεχιζόμενη) προβολή μιας ταινίας που γυρίστηκε μέσα σε ένα δίμηνο αυτοχρηματοδοτούμενη από τους θεατές της με στόχο τη διανομή  της χωρίς πνευματικά δικαιώματα μέσω του διαδίκτυου, αποτελεί μαρτυρία ότι ίσως ένα καινούργιο κοινωνικό φαινόμενο γεννιέται.

 Όχι τυχαία ο ανταποκριτής στις ΗΠΑ μεγάλου καναλιού μετέδωσε ότι «κύκλοι» του ΔΝΤ εμφανίζονται θορυβημένοι… Η Πρωτοβουλία για ΕΛΕ καλεί τις κοινωνικές συλλογικότητες το επόμενο διάστημα μέσα από δημόσιες συζητήσεις και συλλογή υπογραφών να συμβάλλουν στη δημιουργία ενός μεγάλου κινήματος για κοινωνικό έλεγχο του χρέους. Ένα τέτοιο κίνημα δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με τα «μυστικά» σχέδια «αναδιάρθρωσης» του χρέους με πρωτοβουλία των δανειστών, Ε.Ε., ΔΝΤ και κυβέρνησης, που θα καταδικάσουν και τα αγέννητα εγγόνια μας.         

         

          Όλα δείχνουν ότι μετρούμε τα τελευταία 24ωρα πριν την αναγγελία της συγκρότησης μιας ΕΛΕ «από τα κάτω», με επίκεντρο τα συνδικάτα και λαϊκές οργανώσεις, στην Ιρλανδία. Αντίστοιχες σκέψεις «τρέχουν» και στην Πορτογαλία. Η ελληνική Πρωτοβουλία για ΕΛΕ «έσκασε μύτη» στις 3-3-2011 θέτοντας στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της πάλης για την υπεράσπιση των εργαζόμενων και του λαού ως υπέρτατο συμφέρον απέναντι στα συμφέροντα των διεθνών δανειστών – «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», που αναγνωρίζεται από τον ΟΗΕ - σε συνδυασμό με την απαίτηση ελέγχου του απεχθούς, παράνομου και μη νομιμοποιημένου χρέους. Στις 6-7-8 Μαίου 2011 η Πρωτοβουλία για ΕΛΕ διοργανώνει στη Νομική Σχολή διεθνές συνέδριο για το χρέος. Τίτλος, «Χρέος – Ελέγχω, διεκδικώ, δεν πληρώνω». Στόχος, να υπάρξει μια «διακήρυξη των Αθηνών» που θα διατυπώνει το κοινό έδαφος για συντονισμό της κοινωνικής πάλης για έλεγχο και διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους σε κάθε χώρα της περιφέρειας της Ε.Ε. Όχι ως πανάκεια, αλλά ως αποφασιστικό βήμα για απαλλαγή από τα μόνιμα Μνημόνια, που σε συνδυασμό με το Σύμφωνο για το Ευρώ θα εγκαινιάσουν ένα διαρκές καθεστώς άγριας λιτότητας ακόμα και για τους εργαζόμενους και λαούς των χωρών που τα πλεονάσματα τους, τα οποία ιδιοποιείται η οικονομική τους ελίτ, υπάρχουν χάρη στα ελλείμματα των υπόλοιπων. Για να μπορεί ξανά η εργαζόμενη πλειοψηφία της κοινωνίας να ελπίζει στο αύριο.