Ευρωπαϊκή Αριστερά: «Να σώσουμε τη δημοκρατία»

Πιερ Λοράν: "Η Δεξιά διαλύει την Ευρώπη"

Πηγή: Παραλληλογράφος

του Πέτρου Παπαθανασίου

Ολοκληρώθηκαν χθες το βράδυ οι εργασίες του Διεθνούς Συνεδρίου «Δημόσιο Χρέος και Πολιτικές Λιτότητας στην Ευρώπη – Η Απάντηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» που διοργανώθηκε το περασμένο τριήμερο (10-12 Μαρτίου) από το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), το Συνασπισμό, το Δίκτυο Transform και το Ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς», στο Cine Κεραμεικός στην Αθήνα. Ένας μαραθώνιος ομιλιών εξήντα και πλέον συνέδρων, οικονομολόγων, ακαδημαϊκών, πολιτικών από δεκατρείς χώρες και μελών συνδικάτων, που ξεπερνούσαν το δωδεκάωρο κάθε ημέρα του Συνεδρίου, όπου και εκτέθηκε μία μεγάλη ποικιλία εναλλακτικών προτάσεων για την αντιμετώπιση της πανευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Το Συνέδριο έκλεισαν τρεις σημαντικές προσωπικότητες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, εκθέτοντας το συνολικό -και υπό διαμόρφωση- πακέτο προτάσεων του ΚΕΑ, τόσο για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, όσο όμως και για την «επανεκκίνηση» της ΕΕ μακριά από τις διαλυτικές και αντιλαϊκές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού.

Ταμείο Αλληλεγγύης αντί Ταμείου Σταθερότητας

Την παρουσίαση των προτάσεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ξεκίνησε ο Φράνσις Βιρτς, πρώην Πρόεδρος της Ευρωομάδας GUE/NGL – Γαλλία, σε μία κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, αναφερόμενος στην οργανωτική καθυστέρηση των μειοψηφούντων αριστερών κομμάτων της ΕΕ στην νεοφιλελεύθερη επίθεση που έχει εξαπολυθεί σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Ο κ. Βιρτς έκανε ξεκάθαρο ότι το αντικείμενο της συλλογικής δράσης του ΚΕΑ θα συγκεκριμενοποιηθεί τους μήνες που ακολουθούν, κινούμενο στον άξονα της ανάπτυξης ενός πλέγματος αλληλεγγύης των ευρωπαϊκών κρατών και λαών. Αναλυτικότερα, η Ευρωπαϊκή Αριστερά διαμορφώνει ένα κείμενο-κάλεσμα προς τους Ευρωπαίους Πολίτες με σκοπό τη συγκέντρωση ενός εκατομμυρίου υπογραφών, όπου και θα περιγράφονται συγκεκριμένες προτάσεις για την ανάπτυξη της αλληλεγγύης και την απαγκίστρωση των οικονομιών της ΕΕ από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές. Η εκστρατεία του ΚΕΑ, σκοπό έχει να διευρύνει το λαϊκό αίτημα πέρα από τα στενά πλαίσια της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, επιδιώκοντας την υποστήριξη από πλατύτερες μάζες ευρωπαίων πολιτών.

Ο κ. Βιρτς έκανε εκτενή αναφορά στο πρόταγμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για τη δημιουργίαΤαμείου Κοινωνικής Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης, με δημόσιο χαρακτήρα, ανεξάρτητο των αγορών, και με ευρωπαϊκά κεφάλαια που θα χρηματοδοτούν βασικούς κοινωνικούς τομείς, υγείας, πρόνοιας, παιδείας, υποδομών, περιβάλλοντος κ.λπ., των κρατών της ΕΕ. Το κεφάλαιο του Ταμείου θα προέρχεται από την ΕΚΤ αλλά και τους πόρους που θα εξασφαλιστούν από την εφαρμογή φορολόγησης επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Διευκρίνισε τέλος, ότι η διοίκηση του Ταμείου θα ασκείται από αιρετούς πολιτικούς αλλά και μέλη εργατικών συνδικάτων, των κρατών της ΕΕ.

«Η Δεξιά σκοτώνει την Ευρώπη»

Στην ομιλία του, ο Πιέρ Λοράν (Γραμματέας  του ΚΚ Γαλλίας και Πρόεδρος του ΚΕΑ) έδωσε μεγαλύτερη βάση στην αγωνιστική παράμετρο της εκστρατείας του ΚΕΑ, τοποθετώντας τη χρονική έναρξή της στο Συνέδριο της Αθήνας, καθώς η Ελλάδα αποτελεί ταυτόχρονα τη χώρα όπου ξεκίνησε η εφαρμογή του πανευρωπαϊκού σχεδίου λιτότητας και η λαϊκή αντίσταση απέναντι στο σχέδιο αυτό. Ο κ. Λοράν χαρακτήρισε το Σύμφωνο Σταθερότητας, ώς «Συνθήκη της Λισαβόνας εις τη δεκάτη» που δυνητικά θα οδηγήσει στη διάλυση της Ευρώπης, λόγω των εξοντωτικά αντιλαϊκών πολιτικών της Δεξιάς. Σημείωσε ότι είναι επιτακτική η ανάγκη συγκρότησης μετώπου εναντίον του Συμφώνου Σταθερότητας, συμπληρώνοντας ότι το ΚΕΑ ζητά να γίνει δημοψήφισμα σε κάθε χώρα της Ευρωζώνης για την απόρριψή του από τους λαούς της Ευρώπης.

«Να σώσουμε τη Δημοκρατία»

Με σαφέστατη στοχοποίηση του ρόλου της Μέρκελ, ο ομολογουμένως χαρισματικός Όσκαρ Λαφοντέν, ήταν ο πλέον ξεκάθαρος και ορθολογικός εκ των ομιλητών. Ο Γερμανός πρώην πρόεδρος του κόμματος Die Linke και πρώην υπ. οικονομικών της χώρας του, ισχυρίστηκε ότι η Ευρώπη πληρώνει την πολιτική της Γερμανίδας καγκελαρίου. Μία πολιτική μάλιστα, που δεν είναι αποδεκτή ούτε καν στο εσωτερικό της χώρας του. Ο κ. Λαφοντέν, εντόπισε το πρόβλημαστην απομείωση της δημοκρατίας σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, τοποθετώντας σε κορυφαία θέση των υποχρεώσεων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς την επιστροφή στο θεμελιώδη ορισμό του πολιτεύματος που δεν είναι άλλος από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλειοψηφίας (κατ’ επέκταση της λαϊκής τάξης). Αναπτύσσοντας την επιχειρηματολογία του με βάση το προφανές συμπέρασμα ότι η ανισοκατανομή του πλούτου είναι αντίθετη προς τη δημοκρατία, ο κ. Λαφοντέν προχώρησε στην ανάπτυξη τριών βασικών αξόνων στα αιτήματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς: (1) την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού ως πολιτικό ευρωενωσιακό δόγμα, (2) την αναδιαμόρφωση του ευρώ μέσω της δημιουργίας ενός μηχανισμού παραγωγικής ισορροπίας μεταξύ των κρατών-μελών και (3) τις αυστηρές ρυθμιστικές πολιτικές στις χρηματαγορές, τους μισθούς και τις τιμές, με βασική προϋπόθεση την προστασία των δημόσιων αγαθών.

Ανάμεσα στις προτάσεις του Γερμανού πολιτικού, ξεχώρισε εκείνη της απαγόρευσης της χρηματοδότησης κομμάτων και πολιτικών από τις ιδιωτικές τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες, φέρνοντας ως παράδειγμα τον επικυριαρχικό ρόλο των τραπεζών στη Γερμανία, οι οποίες απαίτησαν και πέτυχαν τη χρηματοδότησή τους από το γερμανικό δημόσιο. Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Λαφοντέν, θεωρεί την κοινωνικοποίηση των τραπεζών ως απαραίτητο βήμα για την εξυγίανση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Επίσης, αναφέρθηκε στην επιτακτική ανάγκη σύνδεσης της παραγωγικότητας με τους μισθούς, κάτι που θα εμπόδιζε τις πλεονασματικές χώρες όπως η Γερμανία να εφαρμόζουν πολιτικές λιτότητας εντείνοντας το καταστροφικό ράλι ανταγωνισμού ανάμεσα στις χώρες-μέλη της ευρωζώνης.

Ο ρόλος της ελληνικής Αριστεράς

Στην καταληκτική ομιλία του συνεδρίου, ο Αλέξης Τσίπρας, συνόψισε τις προτάσεις του ΚΕΑ, συμπληρώνοντάς τες με μία σειρά εθνικών στόχων για την αντιμετώπιση της κρίσης ειδικότερα στη χώρα μας.΄Ο πρόεδρος του Συνασπισμού ανέπτυξε, σε ένα σύνολο δέκα σημείων, ένα σχέδιο που θα μπορούσε -σύμφωνα με τη θέση του Συν- να ενώσει τον κόσμο της ευρύτερης Αριστεράς σε ένα κίνημα ριζοσπαστικής ανατροπής. Πέρα από την υιοθέτηση όλων των προτάσεων του ΚΕΑ, ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε στην δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, που φαίνεται να κερδίζει έδαφος τις τελευταίες εβδομάδες σε ολοένα και μεγαλύτερες ομάδες από τον ευρύτερο χώρο της δημοκρατικής αριστεράς. Επίσης, μίλησε για την αναγκαιότητα αναδιαπραγμάτευσης του χρέους με φιλολαϊκούς όρους και απαίτηση γενναίας περικοπής του, χωρίς όμως να θίγονται οι κοινωνικοί φορείς που κατέχουν ελληνικά ομόλογα, όπως π.χ. τα ασφαλιστικά ταμεία. Επέμεινε και αυτός με τη σειρά του, μετά τον Όσκαρ Λαφοντέν, στην υπεράσπιστη της δημοκρατίας ως υποχρέωση της Αριστεράς, αναφερόμενος στο ελληνικό παράδειγμα του «κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος» των αλλεπάλληλων δανειακών συμβάσεων που υπογράφονται από τον υπουργό Οικονομικών, χωρίς να περνούν από το ελληνικό κοινοβούλιο. Τέλος, επέμεινε ιδιαίτερα στην απαίτησηδιενέργειας δημοψηφίσματος με αντικείμενο το γερμανικής έμπνευσης Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας.

Κοινή διαπίστωση όλων των ομιλητών, ήταν ότι η Ελλάδα έπαιξε το ρόλο του ευρωπαϊκού πειράματος στην εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας του νεοφιλελευθερισμού, που διευρύνεται και παγιώνεται μέσω του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, το οποίο αναμένεται να ψηφιστεί στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής και μάλιστα εντυπωσιακά «αναίμακτα», καθώς τα ευρωπαϊκά κινήματα εμφανίζονται αδρανοποιημένα απέναντι στην καπιταλιστική αντεπίθεση των τελευταίων χρόνων. Επίσης, κοινή ήταν η παραδοχή της αδυναμίας αντίστασης των κομμάτων της Αριστεράς σε συνδυασμό με την αποσυσπείρωση των λαϊκών κινημάτων, που οδηγεί σε περαιτέρω αδυναμίες αντιμετώπισης του νεοφιλελευθερισμού. Ωστόσο, οι ομιλητές υπήρξαν αρκετά αισιόδοξοι για το προσεχές μέλλον, θεωρώντας τις προτάσεις του ΚΕΑ ως ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες και με δυνατότητα να τύχουν ευρείας υποστήριξης από τους λαούς της Ευρώπης. Κάτι που αναμένεται να διαπιστωθεί τους προσεχείς μήνες και ιδιαίτερα μετά την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής της 25^ης Μαρτίου για την υιοθέτηση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας, που θα αποτελέσει το τρίτο μεγάλο σταθμό στη διαμόρφωση της ΕΕ, μετά τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας.