ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΒΑΡΕΛΙ ΔΙΧΩΣ ΠΑΤΟ!

ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ Η ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ Ή Η ΤΥΠΙΚΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ!

Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ!

Πηγή: ISKRA

Είναι πλέον σαφές, στον οποιονδήποτε πολίτη που παρακολουθεί έστω και αποσπασματικά τις εξελίξεις, το γεγονός πως οι συνεχείς επικαιροποιήσεις του Μνημονίου, οδηγούν σε ολοένα και σκληρότερα μέτρα. Αδιαπραγμάτευτος στόχος της τρόικας και της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, είναι η τήρηση των δημοσιονομικών στόχων για το έλλειμμα και το χρέος στο ακέραιο.

Έτσι το Μνημόνιο 4 προβλέπει τη λήψη επιπλέον μέτρων, ύψους € 2,1 δις, για το 2011, προκειμένου να «πιαστεί» ο στόχος, για έλλειμμα ίσο με 7,4% του ΑΕΠ. Παράλληλα, το ύψος των μέτρων του μεσοπρόθεσμου Δημοσιονομικού Πλαισίου 2012 - 2014 του Μνημονίου – 3, ανέβηκε μέσα σε τρεις μόλις μήνες, από τα € 14 δις στα € 22 δις!

Επομένως, έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με ένα θανατηφόρο δημοσιονομικό σπιράλ, όπου oι περικοπές των δημοσίων δαπανών  βαθαίνουν την ύφεση, η οποία με τη σειρά της μειώνει τα δημόσια έσοδα, οδηγώντας σε νέες περικοπές και ούτω καθεξής!

Οι παρατηρήσεις αυτές δεν ανήκουν σε κάποιο στέλεχος της Αριστεράς ή σε κάποιον εναλλακτικό οικονομολόγο! Αντιθέτως, μέχρι και οι Financial Times, στο τελευταίο (27.02) φύλλο τους, παρομοιάζουν, τη δημοσιονομική πορεία της Ελλάδας, με το... μαρτύριο του Σίσυφου!

Στο πλαίσιο αυτό, όλοι και περισσότεροι οικονομολόγοι θεωρούν αναπόφευκτη μια μελλοντική αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας!

Μάλιστα, το Βήμα της Κυριακής (27.02), ισχυρίζεται πως στην τελευταία επίσκεψή του στο Βερολίνο, ο Γ. Παπανδρέου, διαμήνυσε στην Α. Μέρκελ πως εάν δεν υπάρξει ενίσχυση (δλδ αρμοδιότητα επαναγοράς κρατικών ομολόγων) του υπάρχοντος προσωρινού Ευρωπαϊκού Ταμείου και του μελλοντικού Μόνιμου Μηχανισμού, τότε η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει σοβαρότατο πρόβλημα διαχείρισης του δημοσίου χρέους της.

Το πρόβλημα αυτό, έγκειται στο γεγονός, πως εάν δεν υπάρχει έστω το ημίμετρο της δυνητικής αναδιάρθρωσης χρέους υπό την αιγίδα του EFSF, τότε οι αγορές θα προεξοφλήσουν τη σίγουρη τυπική χρεοκοπία της Ελλάδας. Αποτέλεσμα, θα είναι το κόστος αναχρηματοδότησης του βραχυπρόθεσμου δανεισμού της χώρας να εκτιναχτεί σε «μη αποδεκτά» ύψη, καθιστώντας απαραίτητη την γρηγορότερη, από το προβλεπόμενο, εκταμίευση των τροϊκανών δανείων.

Έτσι, η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είτε θα κηρύξει τυπική χρεοκοπία είτε θα ζητήσει ένα νέο δανειακό πακέτο από την τρόικα μέσα στο 2012, σύμφωνα πάντα με το Βήμα της Κυριακής.

Από ότι φαίνεται, η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, στο τέλος του Μάρτη, είναι πιθανόν, να μην περιλαμβάνει, τη δυνατότητα επαναγοράς κρατικών ομολόγων ή το δανεισμό των κρατών – μελών για την επαναγορά τους, παρόλες τις ικεσίες του Γ. Παπανδρέου σε Βερολίνο και Παρίσι!

Ακόμα όμως και η αναδιάρθρωση για την οποία κάνουν λόγο οι κυρίαρχοι κύκλοι (πχ Financial Times), εάν φυσικά επέλθει, θα συνοδεύεται από ένα πολυετές μνημονιακό πρόγραμμα!

Προβάλει λοιπόν το ερώτημα, τι μέλλει γενέσθαι;

Η μέχρι σήμερα πορεία της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, δείχνει πως θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο που ακολουθεί μέχρι σήμερα. Δηλαδή, θα λάβει όσα αντεργατικά μέτρα χρειαστεί προκειμένου να πιάσει οποιοδήποτε χρονοδιάγραμμα της θέσει η τρόικα ΕΕ – ΕΚΤ – ΔΝΤ, ακόμα και αν αυτό σημαίνει τον εκμηδενισμό του δημοσίου τομέα και την «κινεζοποίηση» μισθών και συντάξεων.

Φυσικά ακόμα και αυτός ο δρόμος, δεν θα αποτρέψει απαραιτήτως την τυπική χρεοκοπία, αλλά σίγουρα θα εξαθλιώσει τον ελληνικό λαό!

Επομένως, η ευθύνη είναι στο γήπεδο της Αριστεράς. Η συμπαραταγμένη Αριστερά, οφείλει να προβάλει ως μια βασική προγραμματική της αιχμή, την άρνηση του δημοσίου χρέους στην κατεύθυνση της ριζοσπαστικής επαναδιαπραγμάτευσής του! Δηλαδή, στη διαγραφή μεγάλου μέρους του επαχθούς χρέους. Παράλληλα, για το τμήμα του χρέους που δεν θα διαγραφεί στόχος πρέπει να είναι η ουσιαστική μείωση των επιτοκίων του καθώς και η μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του.

Φυσικά όλα αυτά, πρέπει να διεκδικηθούν με βασικό διαπραγματευτικό όπλο την απειλή τηςπροσωρινής ή και της μόνιμης διακοπής αποπληρωμής του δημοσίου χρέους.

Εξυπακούεται, πως αυτή η προγραμματική αιχμή της Αριστεράς, γύρω από το χρέος, δεν συνιστά την αρχή και το τέλος ενός συνεκτικού πολιτικού σχεδίου. Αποτελεί όμως, ένα μαχητό πρόταγμα το οποίο μπορεί να συσπειρώσει μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού, σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ καθώς και με το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, και τελικά στην πάλη για  μια ριζικά διαφορετική προοπτική για τη χώρα. Την προοπτική της προόδου και τουσοσιαλισμού!