ΠΡΟΣ ΜΙΑ «ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ» ΕΕ

                       

πηγή: ΔΡΟΜΟΣ 19/2/2011      
της Νάντιας Βαλαβάνη

                 

          «Δε θέλουμε μια Γερμανική Ευρώπη, θέλουμε μια Ευρωπαϊκή Γερμανία», είχε πει ο Τόμας Μαν επιχειρώντας να φρενάρει την πορεία γερμανοποίησης της Γηραιάς Ηπείρου κατά το Μεσοπόλεμο. Από το 1945, αυτά τα λόγια έγιναν σημαία της γερμανικής ελίτ. Και ήταν μια   έντονα εξευρωπαϊσμένη Γερμανία που επέβαλλε το 1992 το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Το «Μάαστριχτ» «φυλάκισε» μέσα σε εντελώς αυθαίρετα, από την άποψη των πραγματικών αναγκών και δυνατοτήτων κάθε κράτους-μέλους,  ποσοστά το έλλειμμα, το χρέος κ.α. βασικούς οικονομικούς δείκτες, σηματοδοτώντας την επίσημα νεοφιλελεύθερη πορεία της ΕΕ και τη νομισματική πολιτική που γέννησε το ευρώ.

          Μια 15ετία αργότερα κι ενώ ξεσπούσε η μεγάλη παγκόσμια δομική καπιταλιστική κρίση, διόλου τυχαία δεν υπήρχε κράτος-μέλος που να πληρεί τα κριτήρια του. Με την κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα να έχει μεταβληθεί σε κρίση δημόσιου χρέους χάρη στα «πακέτα διάσωσης» των τραπεζών και σε κρίση του ίδιου του ευρώ, με δύο κράτη-μέλη, την Ελλάδα και την Ιρλανδία, δέσμια του νεότευκτου «μηχανισμού διάσωσης» (των γαλλικών, γερμανικών και αγγλικών τραπεζών, όχι των λαών) και τουλάχιστον άλλα δύο να ωθούνται προς την ίδια κατεύθυνση, θα περίμενε κανείς έναν, έστω πραγματιστικό, πολιτικό αναπροσανατολισμό  για απαλλαγή απ’  τον «κορσέ» του. Κι όμως: Σε μια ΕΕ με το τραπεζικό της σύστημα, μαζί και κάποια κράτη-μέλη της περιφέρειας της, ουσιαστικά χρεοκοπημένα, το Γερμανογαλλικό  Διευθυντήριο επιχειρεί να επιβάλλει «αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας»(!) - συμπληρώνοντας  το με ένα «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας». 

Το τελευταίο, κάνοντας χρήση και συστήματος κυρώσεων, στοχεύει κυρίως στη συντονισμένη, ραγδαία παραπέρα μείωση του «κόστους εργασίας» μέσω της επικράτησης της επισφάλειας σε έκταση ανήκουστη – η Ελλάδα του Μνημόνιου αποτελεί ένα τέτοιο «επίσημο» εργαστήρι κοινωνικού πειραματισμού. Αλλά και στη  συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, για τη θωράκιση του απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια κράτους-μέλους για ανάκρουση πρύμνας και αλλαγή πορείας.

          Όχι τυχαία το «κείμενο εργασίας» το οποίο κατέθεσε η Μέρκελ επικαλείται την αρωγή του «Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συστημικού Κινδύνου»(!). Στη νέα πορεία γερμανοποίησης της Ευρώπης, με κατευθυντήρια δύναμη ένα ιδιόμορφο γερμανικό οικονομικό εθνικισμό, ελλοχεύουν κίνδυνοι η πολιτική για την κρίση να μετατραπεί σε πολιτική κρίση. Ας δηλώνουν  κάποιοι Πρωθυπουργοί, όπως έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου στο Νταβός, ότι «ακόμα και με μηδενικό χρέος η Ελλάδα θα έπρεπε να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που ήδη γίνονται». Οι εργαζόμενοι άνθρωποι δεν είναι απλοί αριθμοί σε πολιτικά και κερδοσκοπικά παιχνίδια, αλλά ένας κόσμος ο καθένας μόνος του. Και, παρά την οικτρή κατάσταση σύμπασας της πολιτικής αριστεράς, μπορεί  ν΄ αναγνωρίσουν τι δύναμη αποκτούν όταν γίνονται ένας κόσμος μαζί. Τότε είναι αμφίβολο αν θα μπορούν να τους σταματήσουν, όπως δείχνει κι ο αέρας που πνέει σήμερα από τη Βόρεια Αφρική.