Εξωθεσμικοί κίνδυνοι

 

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΑΡΑΤΟΥ

Η Γερμανία προχωρεί ακάθεκτη στη δημιουργία μιας εξωθεσμικής Ευρώπης των χωρών της ευρωζώνης, ανεξάρτητης από την υιοθετημένη από όλες τις χώρες της Ενωσης Συνθήκη της Λισαβόνας.

Γιατί θέλουν τόσο πολύ αυτό το νέο σχήμα οι Γερμανοί; Διότι η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ πιέζεται από τους φιλελεύθερους εταίρους της, οι οποίοι απειλούν να ρίξουν την κυβέρνησή της, αν αυτή δεν προχωρήσει στην υιοθέτηση πρόσθετων, νεοφιλελεύθερων κοινωνικο-οικονομικών μέτρων που δεν προβλέπει η Συνθήκη της Λισαβόνας. Ετσι, αυτή διατύπωσε, σε συνεργασία με τους Γάλλους, την πρότασή της για ένα σύμφωνο ανταγωνιστικότητας στην ευρωζώνη που, ενδεικτικά, προβλέπει καθήλωση μισθών, αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, κοινές αποφάσεις για τα εκπαιδευτικά, χαμηλό πλαφόν στη φορολόγηση των επιχειρήσεων, συνταγματικά ή νομοθετικά κατοχυρωμένο μηδενισμό δημόσιων ελλειμμάτων και χρέους κ.λπ.

Ολα αυτά και όλα όσα θα προκύψουν από την εκάστοτε οικονομική και κοινωνική συγκυρία μέτρα θα λαμβάνονται από τους «17» της ευρωζώνης, χωρίς προηγούμενη πρόταση της Κομισιόν, χωρίς διατύπωση άποψης ή αντίρρησης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και χωρίς δικαίωμα προσφυγής διαφωνούντος κράτους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Κανείς στην Ελλάδα δεν αναφέρεται στο μέγεθος της ενωσιακής συνταγματικής εκτροπής από τις κοινοτικές συνθήκες που πάει να αποφασιστεί.

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το υπουργείο Οικονομικών έχει ενημερώσει τον πρωθυπουργό για τις αρνητικές και επικίνδυνες συνέπειες από μια διακυβερνητική συνεργασία των χωρών-μελών και για την εξουδετέρωσή τους. Ηδη, το Βερολίνο πιέζει για απόφαση στο συμβούλιο κορυφής στις 24-25 Μαρτίου νέων, ειδικών συντονιστικών οργάνων, εκτός Συνθηκών, για την υλοποίηση των όσων συμφωνηθούν σ' αυτό το συμβούλιο κορυφής σχετικά με τον τρόπο εφαρμογής του περιεχομένου του συμφώνου ανταγωνιστικότητας.

Οργανα που θα μπορούν να εισηγούνται «πολιτικές ποινές» για τις χώρες-μέλη που δεν συμμορφώνονται με αυτό, όπως τη στέρησή τους από το δικαίωμα ψήφου στα συμβούλια των υπουργών Οικονομικών, όταν δεν θα ικανοποιούν τα ποσοτικοποιημένα «γερμανικά» κριτήρια για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς τους, όπως π.χ. η μη συμμόρφωσή τους στην επίτευξη ενός στόχου σχετικού με ένα ενιαίο, ανά μονάδα, κόστος εργασίας. Η Γερμανία θέλει τον αποκλεισμό τής Κομισιόν, η οποία, ως τηρητής των Συνθηκών, θα μπορούσε να αξιώσει από αυτήν τον περιορισμό π.χ. των εμπορικών πλεονασμάτων της, τα οποία συνιστούν παράγοντα δημοσιονομικής ανισορροπίας μέσα στην ευρωζώνη.

Πολλές χώρες αντιδρούν σ' αυτή τη σιδερένια πειθαρχία, που θέλει να τους επιβάλει εξωθεσμικά η Γερμανία. Και έχουν επιχειρήματα: -Η Συνθήκη προβλέπει τις «ενισχυμένες συνεργασίες» σε ομάδες χωρών που θέλουν να προχωρήσουν περισσότερο ή γρηγορότερα σε κοινού ενδιαφέροντος γι' αυτές τομείς, όπως στην περίπτωσή μας την οικονομική διακυβέρνηση. -Η διαδικασία του λεγόμενου ευρωπαϊκού εξαμήνου: κάθε άνοιξη οι χώρες υποβάλλουν στην Κομισιόν τα σχέδια των προϋπολογισμών τους, αυτή κάνει τις δέουσες παρατηρήσεις και υποδείξεις, οι χώρες τροποποιούν τους προϋπολογισμούς τους μέσα σ' ένα πνεύμα εναρμονισμού τους μεταξύ τους. -Η τροποποίηση του άρθρου 136 της Συνθήκης για μια πιο εναρμονισμένη, μέσα στο κοινοτικό πάντα πλαίσιο, της οικονομικής πολιτικής των χωρών της ευρωζώνης κ.ά.

Η ουσία είναι, στο όνομα μιας αποτελεσματικής οικονομικής διακυβέρνησης των «17» της ευρωζώνης, να μη βγούμε εκτός των κοινοτικών Συνθηκών που προστατεύουν αποτελεσματικά τις μικρές και αδύνατες χώρες-μέλη, όπως είναι και η Ελλάδα. Το πρόβλημα ΔΕΝ είναι τα ίδια τα μέτρα, που θα μπορούσαν να ληφθούν στο πλαίσιο της προτεινόμενης από τους Γαλλογερμανούς διακυβερνητικής-εξωκοινοτικής συνεργασίας. Το πρόβλημα είναι ΑΥΤΗ Η ΙΔΙΑ η εξωθεσμική διαδικασία που πρέπει ν' αποφύγουμε. Ο αγγλοσαξονικής παιδείας Γ. Παπακωνσταντίνου δεν δείχνει να κατανοεί προς τα πού κινείται σήμερα η Ενωση και σε τι κινδύνους αφήνει, χωρίς επαρκή ενημέρωση, τον πρωθυπουργό να διαπραγματευτεί για ένα ζήτημα που μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό για τη χώρα.