Στην Abal

 

Πηγή: Κατερίνα

Γράφουν, οι δυτικές οι πέννες μας πως στα φωτογραφικά ενσταντανέ της εξέγερσης, δεν ήσουν λέει, μέσα.
Κι έτσι ήρθα εγώ, για να σε βρω.

Ξέρεις, δεν θέλω να σε καταλάβω. Ίσως να μην μπορώ. Άλλωστε εμείς εδώ στην ...Εσπερία, ξορκίσαμε ακόμα και την κουλτούρα της πλουραλιστικής ορθοδοξίας . Αυτοευνουχιστήκαμε και βάλαμε μονοφόρι, ράσο, χιτώνα τσίγκινο, τον άφυλο μανδύα της προτεσταντικής ηθικής. Αν έρθεις πια τουρίστρια στις δικές μας τις ζωές, όπως τουρίστες εισβάλλουμε στη δική σου, θα δεις το βλέμμα του Cromwell χαραγμένο παντού. Στο γυαλί της οθόνης, στο βήμα της Βουλής, στα λόγια των πολιτευτάδων και πάνω από όλα στο χαμένο βλέμμα αυτού του ανύπαρκτου «μέσου πολίτη». Οι Πρίγκιπες και οι Ιππότες , δεν ζουν πια εδώ. Οι Πουριτανοί, τους νίκησαν κατά κράτος

Αν βγάλεις την μαντίλα σου, θα βγάλω και εγώ την δική μου.
Η δικιά μου μαντίλα γράφει με χαριτωμένα, σικάτα, fancy, αχνά γράμματα , «είμαι μια πολιτικά ορθή, δυτική γυναίκα». Του αναπτυγμένου...ξέρεις εσύ. Ναι, Ευρωπαία, καλή μου. Ή τουλάχιστον έχω φορτωθεί και εγώ στις πλάτες μου, τον ...«συλλογικό» και «διακαή» πόθο της ...Ευρωπαίας.

Απόκτηση τυπικών προσόντων, …δεξιότητες, η ζωή κρυμμένη πίσω από αυστηρή φόρμα CV, δουλειά που δεν αρκείται στην επιβίωση, αλλά χορεύει σε μια τρελή κούρσα ανταγωνισμού, ο φόβος της απώλειας να γίνεται δαίμονας, επάγγελμα που καταντάει τυραννικός αυτοσκοπός, σεβασμός στις θρασύδειλες ιεραρχίες.

Ευαγγελικός λόγος πλειοδοσίας «ευαισθησίας» για ότι βάλει ο νους του ανθρώπου. Για το περιβάλλον, για τη νομιμότητα, για τους ηλικιωμένους, για τους άστεγους, για τις ΜΚΟ, για την τέχνη, για τους ΑΜΕΑ, για τα είδη σε εξαφάνιση, για τις Κάννες, για τα παγκάκια, για τα παιδιά, για τα sports, για τη Eurovision, για τα ναρκωτικά. Ανάκατη, χοντρόπετση, καλβινιστική, κάλπικη ευαισθησία. Ευαισθησία, χωρίς βλέμμα και χωρίς άγγιγμα. Ευαισθησία virtual!

Άσε με να ακουμπήσω το μαύρο, γκρι ή καφέ φουστάνι σάκο που φοράς. Αυτό που κρύβει από τα μάτια του πλήθους το κορμί σου. Κορμί ιερό, που αφήνεται στη θέα μόνο όποιου θα σπαράξει πάνω του. Κι εμείς στολή. Η μόδα της κάθε φυλής, επιτάσσει την κατηγοριοποίηση της στολής. Ταγιέρ, μπλουτζιν, φουστάνι, μίνι, χίπικο seventies, ξωβυζο, μπαλαρίνα, δωδεκάποντο, σταράκια, διαλέγεις κατηγορία και φοράς την στολή. Να διακρίνει με μια ματιά το πλήθος το μέσα σου, να κατατάσσεσαι με συνοπτικές διαδικασίες . Κανένα μυστήριο. Η οπτική σου, η άποψη σου, η ελευθερία σου για την ζωή, φούστα-μπλούζα. Ευπειθώς αναφέρω, ανήκω στην ...τάδε φυλή! Η διαφωνία να γίνεται αίρεση, να αποδομείται ως γραφική, να συκοφαντείται με θράσος περισσό. O κυνισμός σημαία ευκαιρίας, να αρμενίζει περήφανα στα κοντάρια της ...τιμής. Η αξία, έννοια επικίνδυνη, για την ...Τάξη. Η Τάξη, αυταξία.

Ο γάμος και ο θάνατος να ...δεξιώνονται. Να μην ξεχωρίζεις πια, τι είναι τι. Η Ζωή και ο Θάνατος, δημόσιες σχέσεις. Η ένωση και ο αποχωρισμός ίδια, κομψά, minimal. Το κλάμα και το γέλιο με μέτρο, minimal. Η νύφη και η χήρα, παγωμένο αδιαφανές χαμόγελο που θα γραψει καλά στην βιντεοταινία και μαύρο γυαλί αντιστοιχα, να μην εκτεθεί το δάκρυ. Η λαγνεία να πουλιέται σε dvd στα περίπτερα. Κανείς να μην σε δει να κλαις. Ο σπαραγμός...ξεπερασμένος. Το μοιρολόι γραφικό, ενοχλητικό, χυδαίο. Το πάθος διαπραγματευομενο, comme il faut, πλαστικό.

Οι αποκλίσεις να λιθοβολούνται χλευαζόμενες, οι τηλεοράσεις , να προσδιορίζουν με ακρίβεια δεύτερου δεκαδικού, το στατιστικό μέτρο της «μέσης ευτυχίας».
Επιτυχία να παριστάνεις την κολώνα, τον στυλοβάτη της αφόρητα ηθικολουγούσας κοινωνίας, που ακκίζεται στο κίβδηλο ειδωλο της ως ακομπλεξάριστη και εναλλακτική.

Τα πάντα, ένα παιχνίδι εξουσίας, εξουσιαστής και εξουσιαζόμενος να χορεύουν ανθρωποφαγικους χορούς, θλιβερά ταγκό ίδια κι απαράλλαχτα με τον χορό του Ζαλόγγου.
Το sex, υγιεινό, μπορεί κάλλιστα να αντικαταστάσει και τη yoga ή τις pilates, αν δεν έχεις χρόνο για γυμναστήριο.

Το χαμόγελο να αναδεικνύει τους κυνόδοντες, έτσι ώστε να μην αφήνει την παραμικρή αμφιβολία στον δίπλα που ...όμως είναι απέναντι, για στην ικανότητα σου, να δαγκώσεις πριν σε δαγκώσουν, να διώξεις πριν σε διώξουν, να τσακίσεις πριν σε τσακίσουν.

Κανόνες και νόρμες, για να αγκαλιάσεις το παιδί σου, κανόνες για να το συνθλίψεις, κανόνες για να το ευνουχίσεις, μπας και ξεφύγει... Κανόνες για να αποκτησει...δεξιοτητες. Τις δεξιοτητες για να αποκτησει τη ...μέση ευτυχία. Ελευθερία με ένα λουρί μηκους το πολύ, 12 μετρων.

Δεν ξέρω τι είναι πίσω από την μαντίλα, το τσαντόρ, τη μπούρκα σου. Δεν ξέρω αν μπορώ να κατανοήσω τη χαρά, τη θλίψη, τον πόνο, την ηδονή, τη λαγνεία, το φόβο, το πέταγμα, το βάραθρο, τους δαίμονες και τους αγγέλους σου.

Και θα σου πω και κάτι κοιτώντας σε, στα μάτια. Δεν ξέρω αν μπορώ να σε ...καταλάβω.
Δεν έχει και έννοια να σε καταλάβω. Έχει έννοια να σε αποδεχτώ.
Έχει έννοια εγώ, που καταδικάζω με λέξεις τον ιμπεριαλισμό, εγώ, να κατεβάσω την μπούκα του κανονιού του δυτικού μου «πάνσοφου», «ανεπτυγμένου», «φιλελευθέρου» κόσμου, από το πρόσωπο σου. Αυτού του δολοφονικού και συνάμα αυτιστικού κανονιού που πυροβολεί ως μη αποδεχόμενο, ότι δεν καταλαβαίνει.

Στον κόσμο μου, η Άννα Καρένινα έγινε πια Κάρεν Μπράντσω. Η Έμμα Μποβαρύ έγινε Χίλαρυ Κλίντον. Κι η Νόρα τακτοποιεί στο κουκλόσπιτο της με περισσή φρόντιδα, συζύγους, γιατρούς και εκβιαστές σαν γκατζετάκια πάνω στον γυαλιστερό γρανιτένιο πάγκο της κουζίνας της. Όσο για την Αντιγόνη, ...νομοθετεί πια παρέα με τον Κρέοντα.

Σ’ αφήνω τώρα. Φόρεσε πάλι την μαντίλα σου. Θα βάλω και εγώ τη δική μου.
Θα φορέσω τη μαντίλα του νέου Πουριτανισμού που σήμερα ονομάζεται μοδατα, political correct.

Υ.Γ. Η ανάρτηση αυτή γράφτηκε... διαβάζοντας το site της ΜΚΟ, International Service for Human Rights (ISHR) την ώρα που ...κουτούλησα στην παραπάνω φωτογραφία, μη αντιστεκόμενη στον ...πειρασμό.