Πηγή: varometro

Η δουλειά που κάνω έχει σχέση με τον κατασκευαστικό κλάδο. Εδώ και παραπάνω από μια δεκαετία είμαι σε στενή επαφή κυρίως με αυτό που αποκαλούμε “αγορά” αλλά σε ένα βαθμό και με το δημόσιο. Θα σας εξομολογηθώ λοιπόν κάποιες σκέψεις που έκανα όταν με αφορμή τον περίφημο πια “κοπρίτη” του Πάγκαλου ανακινήθηκε η συζήτηση περί δημοσίων υπαλλήλων.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αν είναι σύμπτωση, αλλά το μεγαλύτερο μέρος των δημοσίων υπαλλήλων που έτυχε να γνωρίσω από κοντά όλα αυτά τα χρόνια ήταν άνθρωποι με ποιότητα, με αρχές, με ήθος, εργατικοί, επιμελείς, υπεύθυνοι, που πάσχιζαν να κάνουν την δουλειά τους σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες. Σας φαίνεται περίεργο; Προφανώς ναι μετά από όσα κατά καιρούς ακούγονται για τον συγκεκριμένο κλάδο.


Ας τα βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά. Προφανώς δεν αναφέρομαι στο σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων. Αναφέρομαι σε δημόσιους υπαλλήλους με παιδεία και με όχι τόσο διοικητικές, αλλά περισσότερο τεχνικές αρμοδιότητες (π.χ. αρχιτέκτονες, μηχανικούς, αρχαιολόγους, μουσειολόγους κλπ). Με αυτούς συνεργάστηκα και δεν μπορώ να μιλήσω με την ίδια ευκολία για τους άλλους. Για τους δικούς μου “κοπρίτες” λοιπόν έχω να πω πως μόνο κοπρίτες δεν ήταν και δεν είναι. Αντιθέτως σε κάποιες περιπτώσεις αποτελούν παραδείγματα ήθους, ευσυνειδησίας και αξιοπρέπειας.
Ποιος θα μπορούσε να πει το αντίθετο για μια αρχαιολόγο στον Πειραιά που πρέπει να έχει δεχθεί τις περισσότερες μηνύσεις από οποιονδήποτε Έλληνα από μεγαλοεργολάβους, κατασκευαστές, ανθρώπους της νύχτας, απλούς περίοικους και όμως εξακολουθεί με νύχια και με δόντια (και με μηδαμινά μέσα) να προασπίζεται και την παραμικρή σπιθαμή των αρχαιολογικών χώρων; Ποιος θα μπορούσε να πει το αντίθετο για κάποιους αρχιτέκτονες σε διάφορες υπηρεσίες που κάνουν εξαιρετική δουλειά μένοντας στην αφάνεια και που σε αντίθεση με τους διάφορους εκάστοτε κυβερνητικούς προϊσταμένους τους ζουν με απαράδεκτους μισθούς; Τα παραδείγματα που έχω δεν είναι ένα και δύο και δεν είναι καθόλου θεωρητικά αλλά έχουν όνομα και επώνυμο.
Αντίθετα έχω γνωρίσει απίστευτα ξιπασμένους ιδιώτες, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, κατασκευαστές, λεφτάδες, νεόπλουτους και αριστοκράτες, που με την θρασύτητα, την μεγαλομανία, την έπαρση, την αγραμματοσύνη, την αλαζονεία τους, σου προκαλούν αηδία.
Και στις δυο περιπτώσεις αυτό που περιγράφω είναι ο κανόνας. Δηλαδή έχω γνωρίσει και δημόσιους υπαλλήλους αδιάφορους, αγενείς, άσχετους με το αντικείμενο που καλούνται να διεκπεραιώσουν, αλλά αυτοί είναι η εξαίρεση, η μειοψηφία. Ομοίως έχω γνωρίσει λεφτάδες με ήθος και καλλιέργεια αλλά κι αυτοί είναι η εξαίρεση.
Ασ’ σταθούμε όμως σε ένα μεγάλο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού του δημόσιου τομέα που καταλαμβάνει συνήθως χαμηλόβαθμες διοικητικές θέσεις και που συνήθως στοχοποιείται. Την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του ’80 υπήρχε στον τόπο καταγωγής μου την Αιτωλοακαρνανία ένας κυβερνητικός βουλευτής ονόματι Παπαδημητρίου (στήριζε την ίδια κυβέρνηση στην οποία ο Πάγκαλος κατείχε εξέχουσες υπουργικές θέσεις). Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν ήταν μια από τις αιτίες που ερήμωσαν τα χωριά μιας μεγάλης περιοχής στα δυτικά παράλια του νομού που λέγεται Ξηρόμερο. Όχι δεν διέσπειρε καμιά λοιμώδη νόσο ούτε προκάλεσε κανέναν λιμό. Απλά διόρισε τα παιδιά σχεδόν του συνόλου των ψηφοφόρων του. Τον ψήφισες και είχες απλά τελειώσει το λύκειο ή το γυμνάσιο; Ο Γάκιας (αυτό ήταν το χαϊδευτικό του) θα σου ‘ξηγιόνταν έναν καλό διορισμό στην αγροτική τράπεζα, στον ΟΤΕ, στην ΔΕΗ, στο ΕΣΥ, στην αστυνομία, την πυροσβεστική, το ταχυδρομείο κοκ. Και φυσικά δεν ήταν ο μόνος, απλά ο πιο… large μιας και διόρισε εκατοντάδες.
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν παιδιά φτωχών αγροτικών οικογενειών που αντάλλαξαν την ψήφο τους, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις για ένα κομμάτι ψωμί. Εκείνη την εποχή το ΠΑΣΟΚ με οδηγό το “όραμα” που είχε για την χώρα και την αμέριστη συμπαράσταση της τότε ΕΟΚ (σημερινής ΕΕ) άρχισε την διαδικασία απαξίωσης της εγχώριας αγροτικής παραγωγής (ένα έγκλημα που ολοκληρώνεται στις μέρες μας). Οι τιμές των αγροτικών προϊόντων πήραν την κατιούσα, καλλιέργειες που στήριζαν την οικονομία δεκαετίες άρχισαν να περιθωριοποιούνται, οι χωματερές γνώρισαν μεγάλες πιένες κι οι αγρότες άρχιζαν να εθίζονται στις επιδοτήσεις που ουσιαστικά συρρίκνωναν το εισόδημά τους και μεθοδικά τους αδρανοποιούσαν. Αδρανοποιούσαν αυτούς που μέχρι τότε αποτελούσαν τα πιο δραστήρια κύτταρα του παραγωγικού σώματος της χώρας. Οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να δουλέψουν την γη και να πάρουν χρυσάφι από αυτήν προτίμησαν την ηρωική έξοδο. Προτίμησαν μέσω βουλευτικών γραφείων και ημετέρων να γίνουν, κλητήρες, γραμματείς, ταμίες, φύλακες, μπάτσοι, καθαρίστριες κι οδηγοί ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον στα αστικά κέντρα.
Να σας πω την αλήθεια δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι ανήκουν στην κατηγορία των κοπριτών. Άνθρωποι που ήξεραν από την κούνια τους τι πάει να πει σκληρή δουλειά ήταν οι περισσότεροι και το ίδιο έχω την εντύπωση πως συνέχισαν να κάνουν και στην νέα τους ζωή. Μπορεί να μην είχαν πτυχία αλλά τις δουλειές που τους προσέλαβαν να κάνουν τι έκαναν και με το παραπάνω πιστεύω.
Και τίθεται το ερώτημα. Ποιος είναι ο κοπρίτης στην συγκεκριμένη περίπτωση; Ο φουκαράς ή ο βουλευτής που τον διόρισε; Σαφέστατα υπάρχει και ατομική ευθύνη. Δεν αντιλέγω. Αυτή όμως η ατομική ευθύνη αποτελεί απλά ένα υποσύνολο της πολιτικής ευθύνης. Οι άνθρωποι αυτοί εξαγοράστηκαν, χρησιμοποιήθηκαν με τον πιο χυδαίο τρόπο και τώρα έφτασαν να αποτελούν τον αποδιοπομπαίο τράγο των μεγαλοαστών κηνσόρων της διαφάνειας που, ώ του θαύματος, είναι ακριβώς οι ίδιοι που τους εξαγόρασαν!
Αφού υπογραμμίσω πως ούτε εγώ, ούτε το κοντινό οικογενειακό μου περιβάλλον έχει σχέση με το δημόσιο θα ‘θελα να πω αγαπητοί αναγνώστες πως εγώ αυτούς τους δημόσιους υπαλλήλους ξέρω και όσο κι αν ψάξω ανάμεσά τους δεν βρίσκω κανέναν κοπρίτη…