Δημόσιο χρέος: αθέτηση πληρωμών, αναδιάρθρωση ή τι άλλο;

ΠΗΓΗ: Monthly Review

των Κ. Μελά και Ν. Μπινιάρη

Γνωρίζουμε τη δυσχερή και σχεδόν απελπιστική θέση στην οποία έχει περιέλθει όχι μόνον το ελληνικό κράτος και οι πολίτες του αλλά και ολόκληρο το ελληνικό έθνος. Η δυσχερής αυτή θέση δεν είναι μόνον οικονομική, είναι κοινωνική, πολιτιστική και στο βάθος πολιτική [1]. Παράλληλα, η χώρα βρίσκεται σε δυσχερή θέση: πρώτον, στον τομέα της εθνικής ασφάλειας και της εθνικής ανεξαρτησίας· δεύτερον, στον ηθικό τομέα, λόγω της δυσφήμισης της χώρας ως χώρα διαφθοράς και αμοραλισμού [2]· και τρίτον, στον τομέα των διεθνών σχέσεων, στο ότι η Ελλάς μπορεί να εξελιχθεί πιθανή θρυαλλίδα η οποία θα καταστρέψει το ευρώ και ως εκ τούτου την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Πιο συγκεκριμένα, η οικονομία της χώρας και η κατάσταση των πολιτών της πατρίδας μας είναι αιχμάλωτη ενός δυσβάστακτου δημόσιου χρέους, δημοσιονομικών και εξωτερικών ελλειμμάτων. Το Μνημόνιο, το οποίο έχει υπογράψει η ελληνική κυβέρνηση ορίζει και περιορίζει την οικονομική πολιτική μας με κανόνες και τρόπους οι οποίοι δεν φαίνεται να οδηγούν σε λύση αυτού του άγους, όπως θα δούμε και στη συνέχεια αυτού του κειμένου.

Ο σκοπός της παρούσας μελέτης είναι να περιγράψει καταρχάς το πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους (ΔΧ), να διασαφηνίσει ορισμένα ζητήματα και να θέσει ερωτήματα σχετικά με προτάσεις οι οποίες έχουν τεθεί ως λύσεις σχετικά με το υπέρογκο δημόσιο χρέος της Ελλάδος (Sovereign Debt). Περισσότερο, έχει σκοπό να θέσει αυτές τις λύσεις στο επίκεντρο μιας δημόσιας συζήτησης με επιστημονικό τρόπο μέσα στα πλαίσια της παρούσας συγκυρίας και διεθνούς κατάστασης.

Η (πολύ τεκμηριωμένη) Συνέχεια ΕΔΩ