H αγωνία της Ιρλανδίας – και όχι μόνο αυτής – επιστρέφει

ΠΗΓΗ: Sofokleous 10

Το κλυδωνιζόμενο τραπεζικό σύστημα της Ιρλανδίας  κατέστη η εστία του τελευταίου  σοβαρού επεισοδίου μιας ευρωπαϊκής κρίσης που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.  

Από χτες βεβαίως τα πράγματα έχουν – προσωρινά τουλάχιστον – ηρεμήσει, μετά την απόφαση της ιρλανδικής κυβέρνησης να σπάσει την τράπεζα Anglo Irish Bank, που πέρασε  στον έλεγχο του κράτους πέρσι, σε δύο κομμάτια προκειμένου να αποτραπεί μια μαζική εκροή καταθέσεων από το ίδρυμα ικανή να οδηγήσει στην κατάρρευσή του εδώ και τώρα. Μετά από συναντήσεις και επαφές που είχε με Ευρωπαίους αξιωματούχους, ο Ιρλανδός υπουργός Οικονομικών Μπράιαν Λένιχαν έδωσε ‘λύση’ ανακοινώνοντας την απόφαση της κυβέρνησής του να σπάσει την κρατικοποιημένη Anglo Irish Bank σε δύο κομμάτια: μια ‘καλή’ τράπεζα που θα διατηρήσει τις καταθέσεις και θα έχει τη στήριξη της κυβέρνησης και ένα ‘όχημα επισφαλειών’, που θα αναλάβει τη διαχείριση του 80% του προβληματικού ενεργητικού της τράπεζας και, κατά τον Λένιχαν, θα πουληθεί συν τω χρόνω, ολόκληρο ή εν μέρει. Ωστόσο πολλά μένει ακόμη να προσδιοριστούν: καταρχήν το τελικό κόστος της αναδιάρθρωσης που θα κληθεί να πληρώσει το ιρλανδικό δημόσιο, καθώς επίσης και το χρονοδιάγραμμα για τον διαχωρισμό του ιδρύματος στα δύο.

ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗ 35ΕΤΙΑ

ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΣΜΟΣ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΠΗΓΗ: ΘΕΣΕΙΣ τ. 110

του Ανέστη Ταρπάγκου

Το στοίχημα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην ελληνική σοσιαλδημοκρατία, όπως ιστορικά εκφράστηκε από το ΠΑΣΟΚ, και στην ελληνική Αριστερά (και στις δύο κύριες εκδοχές της, του παραδοσιακού κομμουνιστικού κινήματος του ΚΚΕ και της ανανεωτικής Αριστεράς του ΚΚΕ εσωτερικού και του ΣΥΝ), παίχτηκε σ’ ολόκληρη τη μεταπολιτευτική 35ετία (1974 - 2009) και κερδήθηκε κατά κράτος από την σοσιαλδημοκρατία (μ’ όλες τις διαδοχικές της μεταλλάξεις από τον ριζοσπαστισμό στον σοσιαλφιλελευθερισμό) σ’ όλες τις περιπτώσεις.

Στην πρώτη χρονικά περίπτωση πρόκειται για τη μεταπολιτευτική τριετία του 1974- ’77, όπου συγκροτήθηκε, μαζικοποιήθηκε και αναπτύχθηκε το ελληνικό σοσιαλδημοκρατικό εγχείρημα, τόσο στο μαζικό λαϊκό κίνημα (εργατικός συνδικαλισμός ιδιωτικών και κοινωφελών επιχειρήσεων, αγροτικό κίνημα, επαγγελματοβιοτέχνες, κίνημα νεολαίας κλπ.), όσο και στο επίπεδο της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης από το 13,6% του 1974 στο διπλάσιο 25,3% του 1977, για να φτάσει τελικά στο 48,1% του 1981. Στην ίδια περίοδο ανάδειξης του λαϊκού ριζοσπαστισμού, των εργοστασιακών αγώνων και των νεολαιίστικων κινητοποιήσεων, το ελληνικό αριστερό κίνημα που συγκροτήθηκε εκ νέου στη μεταπολίτευση (μετά τη διάλυση της προδικτατορικής ΕΔΑ) κινήθηκε στα επίπεδα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης που ξεκινούσαν από το 9,5% (1974) για να φτάσουν στο 12,1% (1977) και να καταλήξουν στο 12,3% του 1981, δηλαδή στασιμότητας σε σχέση με την αλματώδη άνοδο της πολιτικής, μαζικής και εκλογικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ, με μιαν ορισμένη ωστόσο εργατική εκπροσώπηση σε κλαδικό συνδικαλιστικό επίπεδο, καθώς και στο πεδίο του νεολαιίστικου φοιτητικού κινήματος, όσο και στα αναδυόμενα κοινωνικά στρώματα της διανοητικής εργασίας, κατά κύριο λόγο από το ΚΚΕ και εντελώς δευτερευόντως από την ανανεωτική Αριστερά (ΚΚΕ εσωτερικού).

Νέες περικοπές σε σοβαρές εξετάσεις

ΠΗΓΗ: Ριζοσπάστης

Προάγγελος για ό,τι θα ακολουθήσει με όλα τα ασφαλιστικά ταμεία που, μαζί με την εγκατάλειψη των δημόσιων νοσοκομείων, θα στέλνουν το λαό κατευθείαν στους ιδιώτες

Για περισσότερες από 220 απαραίτητες εξετάσεις υποβάλλονται καθημερινά σε άγρια χαράτσια και ταλαιπωρία οι ασφαλισμένοι του Δημοσίου, καθώς απ' τις αρχές του Αυγούστου του 2010 συστηματοποιήθηκαν οι νέοι περιορισμοί των δαπανών Υγείας - στην κατεύθυνση εμπορευματοποίησης της Υγείας που απαιτεί και η ΕΕ - του 2009 και προσαρμόστηκαν στις ανάγκες του μνημονίου απ' την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον πρόσφατα ψηφισθέντα νόμο 3867 (ΦΕΚ Α' 128/2010).

Η κατάσταση στον ΟΠΑΔ είναι προάγγελος για ό,τι θα ακολουθήσει σε όλα τα ασφαλιστικά ταμεία. Ανάλογες περικοπές σε φάρμακα και εξετάσεις έχουν ήδη γίνει π.χ. στον ΟΑΕΕ, σε μια περίοδο που, με τη συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος και εν μέσω κρίσης, όλο και περισσότερα μέλη λαϊκών οικογενειών δυσκολεύονται να κάνουν εξετάσεις απαραίτητες για την υγεία τους. Μαζί με τα σχέδια για τη μετατροπή των δημόσιων νοσοκομείων σε παραμάγαζα των ιδιωτικών εταιρειών, οι περικοπές παροχών από τα ασφαλιστικά ταμεία ανοίγουν διάπλατα το δρόμο για επενδύσεις από τις οποίες θα θησαυρίζουν πολυεθνικές, αγοράζοντας και πουλώντας τον ανθρώπινο πόνο και την αρρώστια. Η σημερινή κατάσταση είναι απότοκο της μακράς πορείας εμπορευματοποίησης της Υγείας, όπου τα ασφαλιστικά ταμεία υποχρεώθηκαν να συμβληθούν με ιδιώτες γιατρούς και ιδιωτικά εργαστήρια. Οταν όλες οι υπηρεσίες και δομές Υγείας θα έπρεπε να διασφαλίζονται αποκλειστικά από το κράτος και δωρεάν για όλους, ανεξάρτητα από το αν δουλεύουν και αν είναι ασφαλισμένοι.

Η πραγματικότητα παραμένει ζοφερή

ΠΗΓΗ: Καθημερινή

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Μπορεί να είναι η αίσθησή μας λανθασμένη, και μακάρι να είναι: η χώρα είναι ακίνητη, παγωμένη και σε ελεύθερη πτώση. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η ύφεση βαθαίνει διαρκώς, με ορατές μικροκοινωνικές συνέπειες, με άγνωστες μακροκοινωνικές. Και τίποτε, μα τίποτε απολύτως, δεν προβάλλει σαν ελπίδα, σαν υπαινιγμός, ώστε να πιστέψουμε ότι η πτώση θα ανακοπεί σύντομα. Η ιστορία εκτυλίσσεται με καμπές, με βυθίσεις, με ρηγματώσεις. Το γνωρίζουμε θεωρητικά. Αυτή η θεωρητική γνώση όμως δεν κάνει τη βίωση της πτώσης λιγότερη οδυνηρή. Πολύ περισσότερο όταν διαπιστώνουμε καθημερινά ότι όχι μόνο δεν υπάρχει μακροπρόθεσμο σχέδιο εξόδου από την κρίση, αλλά ούτε καν μεσοπρόθεσμο σχέδιο ανάσχεσης.

Η κυβέρνηση αυτοσχεδιάζει, επικοινωνιάζεται, παίζει, και οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις αυτογελοιοποιούνται και διαλύονται. Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, με τη χώρα υπό σκληρή επιτροπεία και πτωχεία, με ευρέα στρώματα του πληθυσμού να απειλούνται με καταστροφή, το πολιτικό σύστημα φαίνεται να λειτουργεί ερήμην της κοινωνίας, ερήμην των πραγματικών προβλημάτων. Ο εσπευσμένος ανασχηματισμός της κυβέρνησης αυτό δείχνει: διάθεση αυτοσχεδιασμού, πειραματισμού, επικοινωνιασμού, αίσθηση μετεωρισμού, αβεβαιότητα, επιθυμία για παιγνιώδεις ρήξεις άνευ σχεδίου και άνευ αντικειμένου. Με άγνοια κινδύνου, με άγνοια ή και περιφρόνηση του κατεπείγοντος. Οι υπερτεσσαράκοντα υπουργοί, με επικαλυπτόμενες και απροσδιόριστες αρμοδιότητες, η φαιδρότης των καινοφανών και κενών νοήματος ονομασιών υπουργείων, τα «προσωποπαγή» υπουργεία που σύρονται από τον ένα υπουργό στον άλλο, ο δεύτερος σε δώδεκα μήνες ανασχεδιασμός της δημόσιας διοίκησης, οι επικοινωνιάζουσες μετακομίσεις γραφείων και συμβούλων, η ογκώδης, δαπανηρή και ιλαρή συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου στη Θεσσαλονίκη, η εξακολουθητική υπουργοποίηση συζύγων αοιδών, όλα τούτα δείχνουν μια κυβερνητική ηγεσία αμφίβουλη, πολύγνωμη, ασταθή, εμμονική, παραδομένη σε εκλάμψεις του θυμικού· και κυρίως σε αυξανόμενη απόσταση από την πραγματικότητα. Σαν να αποφεύγουν τη δυσάρεστη πραγματικότητα: αυτό το σήμα λαμβάνει ο ήδη χειμαζόμενος λαός.

Αναλόγως ιλαροτραγική είναι η συμπεριφορά της αντιπολίτευσης. Ας δούμε λ.χ. τις παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αδυνατεί όχι μόνο να παραγάγει στοιχειωδώς πολιτική, ανταποκρινόμενος στη σφοδρότητα των ιστορικών συμβάντων, αλλά επιπλέον αδυνατεί να βρει έναν υποψήφιο για περιφερειάρχη. Δεν πρόκειται για αδυναμία συμφωνίας, αλλά για αδυναμία σκέψης και δράσης, για διαδικασία διαρκούς αυτοακύρωσης, που φτάνει στο όριο του αυτοεξευτελισμού. Και περαιτέρω: σκορπίζει βαθιά απογοήτευση στα δοκιμαζόμενα πλήθη που προσέβλεπαν στην Αριστερά για μια κάποια διέξοδο, για απαντοχή. Η αυτοακύρωση της Αριστεράς ως παραγωγού πολιτικών γεγονότων, αν όχι και ιδεών, δείχνει με τον πιο παραστατικό τρόπο τη βαριά πνευματική κόπωση που διατρέχει εγκάρσια το πολιτικό σύστημα, την εξουθένωσή του· εξ ου και η αποστροφή του βλέμματος όλων των πολιτικών από τη ζοφερή πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα εξακολουθεί ζοφερή.

Τεχνικές εξαπάτησης από τον ΟΟΣΑ!

Πηγή: Το Ποντίκι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα επιτίθεται στον αδύναμο κρίκο (την υπερχρεωμένη Ελλάδα) ώστε να δοκιμάσει τη συνοχή ολόκληρης της αλυσίδας. Το επόμενο βήμα θα είναι η κερδοσκοπία κατά άλλων χωρών ώστε να επιτευχθούν τεράστια κέρδη. Η κατάσταση στην Ελλάδα θυμίζει τις τριτοκοσμικές χώρες στη δεκαετία του ’80, οι οποίες “βοηθήθηκαν” από το ΔΝΤ. [...] Παρά τις πολυάριθμες μελέτες του ΔΝΤ που προσπαθούσαν να αποδείξουν το αντίθετο, η φτώχεια αυξήθηκε στις χώρες αυτές και οι προϋπάρχουσες μεσαίες τάξεις προλεταριοποιήθηκαν».

Το απόσπασμα αυτό ανήκει σε ένα κείμενο του Γάλλου πανεπιστημιακού B. Conte, το οποίο «περιέχει εκτενή αποσπάσματα από έκθεση του ΟΟΣΑ του 1996 (γαλλικά), η οποία δίνει χρήσιμες συμβουλές στους πολιτικούς που θέλουν να καταργήσουν το κοινωνικό κράτος».

Αυτά τα αποσπάσματα μας επισημαίνει ο εξαίρετος ιστολόγος Herr K, ο οποίος το ανέσυρε στις 25 Αυγούστου. Αυτή όμως δεν ήταν η μόνη άξια λόγου επισήμανση εκείνης της έκθεσης, καθώς, σε νεότερο κείμενο του ιδίου ιστολόγου, το οποίο γράφτηκε για τη μηνιαία εφημερίδα Ρήξη (φύλλο Σεπτεμβρίου) και εν συνεχεία αναδημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο του Herr K, παρατίθενται πολλές ακόμη «συμβουλές» του ΟΟΣΑ, ειδικά για κυβερνήσεις οι οποίες έχουν ήδη προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Παραθέτουμε τις πιο χαρακτηριστικές από τις επισημάνσεις: