Η πραγματικότητα παραμένει ζοφερή

ΠΗΓΗ: Καθημερινή

Tου Νικου Γ. Ξυδακη

Μπορεί να είναι η αίσθησή μας λανθασμένη, και μακάρι να είναι: η χώρα είναι ακίνητη, παγωμένη και σε ελεύθερη πτώση. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η ύφεση βαθαίνει διαρκώς, με ορατές μικροκοινωνικές συνέπειες, με άγνωστες μακροκοινωνικές. Και τίποτε, μα τίποτε απολύτως, δεν προβάλλει σαν ελπίδα, σαν υπαινιγμός, ώστε να πιστέψουμε ότι η πτώση θα ανακοπεί σύντομα. Η ιστορία εκτυλίσσεται με καμπές, με βυθίσεις, με ρηγματώσεις. Το γνωρίζουμε θεωρητικά. Αυτή η θεωρητική γνώση όμως δεν κάνει τη βίωση της πτώσης λιγότερη οδυνηρή. Πολύ περισσότερο όταν διαπιστώνουμε καθημερινά ότι όχι μόνο δεν υπάρχει μακροπρόθεσμο σχέδιο εξόδου από την κρίση, αλλά ούτε καν μεσοπρόθεσμο σχέδιο ανάσχεσης.

Η κυβέρνηση αυτοσχεδιάζει, επικοινωνιάζεται, παίζει, και οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις αυτογελοιοποιούνται και διαλύονται. Σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, με τη χώρα υπό σκληρή επιτροπεία και πτωχεία, με ευρέα στρώματα του πληθυσμού να απειλούνται με καταστροφή, το πολιτικό σύστημα φαίνεται να λειτουργεί ερήμην της κοινωνίας, ερήμην των πραγματικών προβλημάτων. Ο εσπευσμένος ανασχηματισμός της κυβέρνησης αυτό δείχνει: διάθεση αυτοσχεδιασμού, πειραματισμού, επικοινωνιασμού, αίσθηση μετεωρισμού, αβεβαιότητα, επιθυμία για παιγνιώδεις ρήξεις άνευ σχεδίου και άνευ αντικειμένου. Με άγνοια κινδύνου, με άγνοια ή και περιφρόνηση του κατεπείγοντος. Οι υπερτεσσαράκοντα υπουργοί, με επικαλυπτόμενες και απροσδιόριστες αρμοδιότητες, η φαιδρότης των καινοφανών και κενών νοήματος ονομασιών υπουργείων, τα «προσωποπαγή» υπουργεία που σύρονται από τον ένα υπουργό στον άλλο, ο δεύτερος σε δώδεκα μήνες ανασχεδιασμός της δημόσιας διοίκησης, οι επικοινωνιάζουσες μετακομίσεις γραφείων και συμβούλων, η ογκώδης, δαπανηρή και ιλαρή συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου στη Θεσσαλονίκη, η εξακολουθητική υπουργοποίηση συζύγων αοιδών, όλα τούτα δείχνουν μια κυβερνητική ηγεσία αμφίβουλη, πολύγνωμη, ασταθή, εμμονική, παραδομένη σε εκλάμψεις του θυμικού· και κυρίως σε αυξανόμενη απόσταση από την πραγματικότητα. Σαν να αποφεύγουν τη δυσάρεστη πραγματικότητα: αυτό το σήμα λαμβάνει ο ήδη χειμαζόμενος λαός.

Αναλόγως ιλαροτραγική είναι η συμπεριφορά της αντιπολίτευσης. Ας δούμε λ.χ. τις παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αδυνατεί όχι μόνο να παραγάγει στοιχειωδώς πολιτική, ανταποκρινόμενος στη σφοδρότητα των ιστορικών συμβάντων, αλλά επιπλέον αδυνατεί να βρει έναν υποψήφιο για περιφερειάρχη. Δεν πρόκειται για αδυναμία συμφωνίας, αλλά για αδυναμία σκέψης και δράσης, για διαδικασία διαρκούς αυτοακύρωσης, που φτάνει στο όριο του αυτοεξευτελισμού. Και περαιτέρω: σκορπίζει βαθιά απογοήτευση στα δοκιμαζόμενα πλήθη που προσέβλεπαν στην Αριστερά για μια κάποια διέξοδο, για απαντοχή. Η αυτοακύρωση της Αριστεράς ως παραγωγού πολιτικών γεγονότων, αν όχι και ιδεών, δείχνει με τον πιο παραστατικό τρόπο τη βαριά πνευματική κόπωση που διατρέχει εγκάρσια το πολιτικό σύστημα, την εξουθένωσή του· εξ ου και η αποστροφή του βλέμματος όλων των πολιτικών από τη ζοφερή πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα εξακολουθεί ζοφερή.