ΣΤΡΕΣ ΤΕΣΤ: Η αντοχή των τραπεζών, της υποκρισίας, των ιδιωτικοποιήσεων

ΠΗΓΗ: "ΠΡΙΝ" (25/7/2010)

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Ακίνητος πρέπει να ήταν ο διάδρομος όση ώρα έτρεχαν πάνω του οι 91 ευρωπαϊκές τράπεζες υπό το βλέμμα των εποπτικών αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να ελεγχθούν οι αντοχές τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά τέτοια επιτυχία.

 Διαψεύδοντας όλες σχεδόν τις προβλέψεις, μόνο επτά τελικά τράπεζες φάνηκαν να αντιμετωπίζουν πρόβλημα, εκ των οποίων οι πέντε προέρχονταν από την Ισπανία, μία από την Γερμανία και μία από την Ελλάδα, η Αγροτική. Η αξιοπιστία των «ασκήσεων προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων» όπως χαρακτηρίστηκαν από την Τράπεζα της Ελλάδας τα «στρες τεστ» στα οποία υποβλήθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, αμφισβητήθηκε πριν καν δοθούν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματά τους. Πολύ φυσιολογικά, στο βαθμό που επρόκειτο, όπως αποδείχθηκε, για μια άσκηση δημοσίων σχέσεων. Προς επίρρωση το γεγονός ότι οι υποθέσεις υπό τις οποίες ελέγχθηκαν παρέμειναν επτασφράγιστο μυστικό. Επίσης η απροθυμία των αρχών να συμπεριλάβουν στα κριτήρια πιθανό «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Την πιθανότητα να αναγκαστεί δηλαδή η κυβέρνηση να προβεί σε αναδιάρθρωση του χρέους, ενδεχόμενο που κάθε άλλο παρά μακρινό φαντάζει, προχωρώντας σε μια οριζόντια υποτίμηση των ομολόγων της τάξης του 20%, 30% ακόμη και 50%. Δεδομένου ότι πολλές γερμανικές και γαλλικές τράπεζες έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους ασυνήθιστα υψηλές τοποθετήσεις σε ελληνικά ομόλογα αξίας πολλών δισ. ευρώ – λόγω των ελκυστικότατων αποδόσεών τους – ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αποδείκνυε ότι οι περισσότερες τράπεζες στηρίζονται σε πήλινα πόδια και είναι αναξιόχρεες.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

Πηγή: Sofokleous10

Β. Βιλιάρδος

Κυριακή, 25 Ιούλιος 2010 

Το κεντρικό χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας, οι «αντίπαλοι» της, η υποχρέωση ελέγχου των κυβερνώντων, η σημασία των θεσμών και οι τεράστιες ευθύνες επιβολής των νόμων, εκ μέρους των κυβερνωμένων Όπως έχουμε ήδη αναφέρει η «πολιτική δύναμη», η πρωτοκαθεδρία της πολιτικής στο δημόσιο βίο δηλαδή, αποτελεί το «κλειδί» της προστασίας μας, απέναντι στις προσπάθειες της οικονομικής μας υποδούλωσης. Επομένως, η λύση των προβλημάτων μας είναι η πολιτική δύναμη και ο έλεγχος της - αφού κανένας δεν επιθυμεί την κυριαρχία της οικονομικής δύναμης. Εάν χρειασθεί λοιπόν, η οικονομική δύναμη οφείλει να καταπολεμηθεί, έτσι ώστε να τεθεί κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας (άρθρο μας: Η ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ: Οι σκιώδεις κυβερνήσεις, οι ιδιωτικές λέσχες τύπου Bilderberg, η απώλεια της πρωτοκαθεδρίας της Πολιτικής, οι ιδιαιτερότητες της δύναμης και οι προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των κρατών  26/6/2010).    

Κατ’ επέκταση, το κεντρικό πρόβλημα των ανθρωπίνων κοινωνιών είναι ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να ελέγξει την οικονομική δύναμη. Από τη στιγμή λοιπόν που θα καταφέρουμε να βρούμε τις μεθόδους ελέγχου της πολιτικής δύναμης, όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της κοινωνικής ζωής είναι πολύ πιο εύκολο να επιλυθούν. Τότε, δεν θα υπάρχει πλέον λόγος να κατηγορούμε κανέναν άλλο – ούτε να «κραυγάζουμε» εναντίον των κακών οικονομικών διαβόλων, οι οποίοι δρουν στο «παραπέτασμα».

Η λογική του μονόδρομου και η Αριστερά (Μέρος 1ο)

του Κ. Καλλωνιάτη

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ (25/7/2010), αλλά με περικοπές και χωρίς τα διαγράμματα.

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ έχει ως εξής:

Κάθε μονόδρομος έχει δύο άκρα. Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση βρίσκεται στο δεξί άκρο που υποστηρίζει το αναπόφευκτο της υποταγής στη Τρόϊκα και το Μνημόνιο για να αποτραπεί η χρεοκοπία της χώρας. Στο αριστερό άκρο βρίσκεται η ‘Πρωτοβουλία Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών’ μαζί με το ΚΚΕ που θεωρούν αναπότρεπτη την παύση πληρωμών, τη παραγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ. Ενδιάμεση εναλλακτική λύση δεν υπάρχει για τις δύο αυτές πλευρές. Τόσο απλά και καθαρά είναι τα πράγματα. Μαύρο ή άσπρο. Και όποιος προτείνει τρίτη λύση, εξισώνεται με το αντίπαλο δέος.

Στις 4/7/2010 (ΑΥΓΗ) άσκησα κριτική στις απόψεις της ‘Πρωτοβουλίας’ επιχειρηματολογώντας υπέρ της μερικής διαγραφής του χρέους εντός της ΟΝΕ. Για τις απόψεις αυτές ο καθηγητής κ. Κ. Λαπαβίτσας μου έκανε τη τιμή να απαντήσει σε δύο συνέχειες (11/7 και 13/7 στην ΑΥΓΗ) σε άρθρο με τίτλο «Το χρέος, το ευρώ και οι θέσεις της αριστεράς». Πρόκειται για κείμενο που συμβάλλει στο δημόσιο διάλογο για την έξοδο από τη κρίση και το οποίο μου επιτρέπει να εστιάσω καλύτερα στα σημεία σύγκλισης και διαφωνίας μου τα οποία και καταθέτω εδώ.

Με τον κ. Λαπαβίτσα, λοιπόν, συμφωνούμε στην ανάγκη βαθιάς παραγραφής του χρέους για να ανασάνει ο μέσος έλληνας και να πάρει μπρος η οικονομία. Συμφωνούμε, επίσης, ότι χρειάζεται πρωτοβουλία από τα κάτω για να ενισχυθεί διαπραγματευτικά η θέση της χώρας και πως υπάρχουν τα σχετικά περιθώρια γι’ αυτό. Έχουμε, όμως, μία στρατηγική διαφωνία : για το αν, δηλαδή, πρέπει να επιδιωχθεί αυτό εντός ή εκτός Ευρωζώνης. Από εκεί απορρέουν και οι παρακάτω κριτικές επισημάνσεις μου :

Γερμανική λιτότητα-γαλλική διακυβέρνηση

πηγή Ημερησία
του Γιώργου Καπόπουλου

Τρεις σημαντικές εξελίξεις που καταγράφηκαν την περασμένη βδομάδα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός νέου τοπίου στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε ως προς τη διαχείριση της εξόδου από την Κρίση με άξονα αναφοράς την προσπάθεια της Γαλλίας να συνομολογήσει έναν συνολικό συμβιβασμό με τη Γερμανία μεσοπρόθεσμης διάρκειας με ζητούμενο μια ανακωχή που θα περιθωριοποιήσει στον Ευρωσκεπτικισμό ?Απομονωτισμό στο Βερολίνο και θα θωρακίσει τους αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης ?Ιβηρική Χερσόνησο και Ιταλία- από νέες πιέσεις και επιθέσεις των Αγορών και των Κερδοσκόπων.

Το άρθρο του επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Τρισέ στους Financial Times της Παρασκευής, η Ετησία Εκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Οικονομία της Ευρωζώνης που δόθηκε στην δημοσιότητα την Τετάρτη, αλλά και η κοινή επιστολή των υπουργών Οικονομικών Γαλλίας και Γερμανίας Σόιμπλε και Λαγκάρντ προς τον πρόεδρο του Ευρωπαικού Συμβουλίου Βαν Ρομπέι δίνουν αθροιστικά την αίσθηση ότι επιχειρείται μετά τον σεισμό της Δημοσιονομικής Κρίσης στην Ευρωζώνη που οδήγησε σε υπαρξιακούς προβληματισμούς για το μέλλον του Κοινού Νομίσματος και της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης συνολικά η διαμόρφωση μιάς σταθερότητας και προβλεψιμότητας με μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.

Γιώργος Μανιάτης:Δεν πρόκειται να γίνουμε άλλο ενα κόμμα της Αριστεράς

πηγή: ΑΥΓΗ 25/7/2010
συνέντευξη στον Κ.Ζαγάρα

"Ούτε είμαστε, ούτε πρόκειται να γίνουμε άλλο ένα κόμμα της αριστεράς, ούτε έχουμε βλέψεις για οποιαδήποτε μορφή παραγοντισμού", υπογραμμίζει στην "Αυγή" της Κυριακής ο καθηγητής πανεπιστημίου και από τους πρωταγωνιστές στη συγκρότηση του "Αριστερού Βήματος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς" Γιώργος Μανιάτης.

 Ο Γ. Μανιάτης σημειώνει πως το "Αριστερό Βήμα ανταποκρίνεται σε μια ανάγκη του κόσμου της αριστεράς" και θέτει ως στόχο της πρωτοβουλίας την κοινή δράση για την ανατροπή των μέτρων της Ε.Ε., του ΔΝΤ και της κυβέρνησης. Παράλληλα μιλάει για τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις του "Αριστερού Βήματος", ενώ για την ανταπόκριση της ηγεσίας του ΚΚΕ στον διάλογο αναφέρει πως "περιμέναμε μια καλοπροαίρετη ανταπόκριση και επιζητούμε τη συμμετοχή της στον διάλογο".

Δυναμική του χρέους, Διεθνής Ανταγωνιστικότητα και Οικονομική Πολιτική στην Ελλάδα

του Θεόδωρου Μαριόλη, Αν.Καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας 
Πηγή: http://mpra.ub.uni-muenchen.de/23173/

Σύνοψη των Συμπερασμάτων Μελέτης του ‘Study Group on Sraffian Economics’ του Παντείου Πανεπιστημίου.

Μέχρι στιγμής, η παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία ξέσπασε στα τέλη του 2008, εκδηλώθηκε στην Ελλάδα – κυρίως – με τη μορφή της «κρίσης των οικονομικών του κράτους», γεγονός το οποίο προκάλεσε, ως γνωστόν, σημαντικές εξελίξεις, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στη Ζώνη του Ευρώ. Από τη διερεύνηση αυτής της διαδικασίας καταλήξαμε στα ακόλουθα συμπεράσματα (για τις αποδείξεις, βλ. τη μελέτη μας, η οποία είναι διαθέσιμη στη διεύθυνση: http://mpra.ub.uni-muenchen.de/23173/):

1. Ο περιορισμός ή, έστω, η μακροχρόνια σταθεροποίηση του ελληνικού δημοσίου χρέους, ως ποσοστό του ΑΕΠ, είναι μάλλον απίθανα σενάρια. Επειδή, κυρίως, απαιτούνται εξωπραγματικοί ρυθμοί αύξησης του ΑΕΠ ή/και σημαντικά πρωτογενή πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό, τα οποία ενδέχεται να έχουν ιδιαίτερα αρνητικές επιπτώσεις τόσο στην ενεργό ζήτηση (άρα, στο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ και, κατ’ επέκταση, στην εξέλιξη του δημοσίου χρέους) όσο και στην κοινωνική συνοχή. Ας σημειωθεί ότι, πριν το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης, κάτω από το λεγόμενο «όριο της φτώχειας» βρίσκονταν, ήδη, το 20% των ελληνικών νοικοκυριών, το 13% των εργαζομένων, το 25% των συνταξιούχων, το 33% των ανέργων και το 41% των μονογονεϊκών οικογενειών με ένα τουλάχιστον εξαρτώμενο παιδί.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ! Μιλούν οι ΄΄εγκέφαλοι''της ''Τρόικα''

πηγή iskra
25/7/2010

Ο Βέλγος κ. Σερβάζ Ντερόουζ ήταν αυτός που διαπραγματεύτηκε για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των κρατών μελών της Ευρωζώνης το (νεοαποικιοκρατικό) Μνημόνιο Συνεννόησης με την κυβέρνηση και το ΔΝΤ.

Ο κ. Πόουλ Τόμσεν είναι αναπληρωτής διευθυντής του ΔΝΤ για την Ευρώπη, ηγείται των αποστολών του Ταμείου στην Αθήνα και διαπραγματεύτηκε εκ μέρους του ΔΝΤ το Μνημόνιο με την κυβέρνηση.

Ο κ. Μπομπ Τραα είναι Ολλανδός και απεσταλμένος του ΔΝΤ, που ανήκει στη σκληρή ομάδα των βορειοευρωπαίων οικονομολόγων, που θεωρεί ότι ο ελληνικός λαός έκανε «πάρτι» με τα δανεικά των υπολοίπων και ο οποίος πρόκειται να εγκατασταθεί μόνιμα στη χώρα μας, ως επιτόπιος τοποτηρητής!



Και οι τρείς αυτοί τεχνοκράτες, πυρήνας της «νεοαποικιακής» εξουσίας της σημερινής Ελλάδας, μίλησαν στην «Κυριακάτικη Καθημερινή» και είναι αλήθεια ότι ήσαν μάλλον κυνικά ειλικρινείς κα πολύ αποκαλυπτικοί!

Συγκεκριμένες κρίσεις,αφηρημένες αναλύσεις

πηγή: ΑΥΓΗ 25/07/2010
του Κώστα Λαπαβίτσα

Οι προτάσεις της αριστεράς στη συγκυρία που διανύουμε είναι απαραίτητο να στηρίζονται στην ανάλυση των αιτίων της κρίσης. Αν δεν προσδιορίσουμε τη φύση του προβλήματος, θα βρεθούμε εκτός θέματος. Δεν φτάνει βεβαίως να ειπωθεί ότι οι κρίσεις πηγάζουν από τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος και ότι θα εκλείψουν μόνο με την ανατροπή του. Αυτό είναι απλώς το σημείο εκκίνησης της μαρξιστικής ανάλυσης. Όπως μας έμαθε ο Λένιν, απαιτείται συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κρίσης. Τότε μόνο οι προτάσεις της αριστεράς θα έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο. Η παρούσα κρίση έχει καταφανέστατο δημοσιονομικό και χρηματοπιστωτικό χαρακτήρα. Είναι συνέχεια της παγκόσμιας αναταραχής του 2007-9, που πήρε μορφή οξύτατης κρίσης δημόσιου χρέους στην Ευρωζώνη, φέρνοντας την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας. Η προσωρινή αποφυγή της χρεοκοπίας έγινε με δανεισμό του οποίου το τίμημα ήταν εφιαλτική λιτότητα. Οι προτάσεις της αριστεράς θα πρέπει να ερμηνεύουν αυτά τα φαινόμενα, δίνοντας λύσεις και ωθώντας παράλληλα την κοινωνία προς την κατεύθυνση του σοσιαλισμού.

Αναδιάρθρωση και διαγραφή χρέους-οι προυποθέσεις για μια αριστερή πρόταση

πηγή: ΕΠΟΧΗ 24/7/2010
Των Σπύρου Λαπατσιώρα και Γιάννη Μηλιού

Στο «Spiegel» (12/7/2010) δημοσιεύτηκε άρθρο το οποίο αναφερόταν σε –ανεπιβεβαίωτα μέχρι στιγμής– σχέδια της γερμανικής κυβέρνησης για αναδιαπραγμάτευση του χρέους των κρατών-μελών της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα εξυπηρέτησής του. Το σχέδιο προβλέπει μέτρα όπως την παράταση της προθεσμίας εξόφλησης των κρατικών ομολόγων, τη μείωση των τόκων, ή το «κούρεμα» του χρέους, δηλαδή την παραγραφή τμήματος του χρέους.

Εδώ δεν μπορούμε να καταπιαστούμε με όλα τα ζητήματα που αναδύονται από τα υπό συζήτηση σχέδια. Αρκούμαστε να θέσουμε κάποια γενικά σημεία που προκύπτουν από αυτή τη συζήτηση.

Κατ’ αρχάς, δεν πρέπει να προκαλούν έκπληξη τέτοιες συζητήσεις, οι οποίες διεξάγονται εδώ και καιρό. Μπορεί οι κυβερνήσεις να αρνούνται αυτήν την προοπτική, αλλά θα πρέπει να αποδώσουμε σε αυτήν την άρνηση τη σημασία που έχει: Φοβούνται κάθε δημόσια διαβούλευση για παραγραφή χρέους γιατί, σε τελευταία ανάλυση, θέτει στη δημόσια ατζέντα το ζήτημα «ποιος πληρώνει για την κρίση». Εντούτοις, οι σχετικές συζητήσεις πηγάζουν από την τάση αύξησης του δημόσιου χρέους που παρατηρείται σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης για τα επόμενα χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, από το γεγονός ότι τα κράτη λόγω της κρίσης μετέτρεψαν σε δημόσιο μέρος του ιδιωτικού χρέους (για παράδειγμα των τραπεζών που πήραν δημόσια χρηματοδότηση από τα «πακέτα διάσωσης») και από την πεποίθηση ότι οι αναιμικοί ρυθμοί μεγέθυνσης των οικονομιών αυξάνουν τις πιθανότητες αδυναμίας αποπληρωμής για αρκετά κράτη-μέλη στα επόμενα χρόνια. Η Ελλάδα αποτέλεσε την αφορμή για να εστιάσουν οι ιθύνουσες τάξεις της Ευρώπης στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους.