Δύο μύθοι για το χρέος

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 23/06/2010

TOY ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΠΑ

Τα δύο τελευταία χρόνια ο αριθμός των ανέργων στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 150.000. Από 450.000 τον Μάρτιο 2008, προσέγγισε τις 600.000 τον Μάρτιο του 2010. Η ανεργία είναι στο 12%, ενώ η ανεργία των νέων στο 30%. Για να επανέλθουμε στην προτέρα κατάσταση, δηλαδή ένα ποσοστό ανεργίας γύρω στο 8% (για πλήρη απασχόληση ούτε λόγος), θα πρέπει να υπάρξει μια νέα δημόσια παρέμβαση, μια και το κεφάλαιο θα συνεχίσει τη δική του απεργία, η οποία δεν πρόκειται να κριθεί παράνομη και καταχρηστική από κανένα δικαστήριο.

Όμως, μια νέα δημόσια παρέμβαση είναι κακό πράγμα και, κυρίως, σκοντάφτει στο Μνημόνιο, στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στις εξυπνάδες του κ. Παπακωνσταντίνου και του κ. Λοβέρδου. Αντιθέτως, είναι καλό να κόψουμε 30% από το Πρόγραμμα Δημόσιων Επενδύσεων, να διαλύσουμε το ασφαλιστικό, να έχουμε απλήρωτους τους καθηγητές και τους νοσηλευτές. Γιατί; Γιατί υπάρχουν δύο απαράβατοι κανόνες, μας λένε.

Τα παρανοϊκά της «κοινής λογικής»

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 23/06/2010

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ

Έχω βαρεθεί να διαβάζω τα περίφημα άρθρα των οπαδών της «κοινής λογικής», όπως σποραδικά τα εκφράζει ο διευθυντής της «Καθημερινής», συστηματικά ο Πάσχος και τελευταία ο φίλος μου ο Τασούλης (της οικειότητας ο χαρακτηρισμός). Σημειώνει για παράδειγμα ο κ. Παπαχελάς στο κυριακάτικο άρθρο του. «Πώς είναι δυνατόν μια μικρή μειοψηφία να μπορεί να μπλοκάρει ένα λιμάνι ή να κλείνει ένα ξενοδοχείο σε μια τέτοια περίοδο κρίσης;».

ΜΠΟΥΡΔΕΣ όπως θα έλεγε ο Γιάννης Πρετεντέρης.  Οι παραβιάσεις του νόμου, όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά σε όλα κυριολεκτικά τα μήκη και πλάτη της ελληνικής κοινωνίας, αυξάνονται και πληθύνονται επειδή αυτοί που έχουν, την δια όρκου συνταγματική ευθύνη να τον τηρούν, ουδόλως ενδιαφέρονται για τους νόμους, αν η εφαρμογή τους έχει εκλογικό κόστος και θέτει εν αμφιβόλω την πολιτική τους εξουσία. Τα τελευταία 30 χρόνια, κανείς δεν κυβέρνησε για να σώσει την Ελλάδα. Άλλωστε, σε στιγμές εκνευρισμού, οι δύο, πριν τον Γεώργιο Παπανδρέου πρωθυπουργοί, το έχουν δηλώσει ορθά κοφτά μέσα στη Βουλή. «Αυτή είναι η Ελλάδα, τι να κάνουμε;» Και επειδή αυτή είναι η Ελλάδα και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, είπαν να απολαύσουν την πολιτική εξουσία, όση τουλάχιστον δεν είχαν παραχωρήσει στο οικονομικό κατεστημένο και τις σύμμαχες συντεχνίες την ημέρα και στα παραοικονομικά ποινικά κυκλώματα, τη νύχτα, αμάρτησαν τελικά για τη φουκαριάρα τη μάνα τους και πολλοί εξήλθαν της πολιτικής ζάπλουτοι.

Για τη Σύγχρονη Οικονομική Κρίση

Πηγη: πΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ οΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΩΝ - ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ

ΤΟΥ ΘΑΝaΣΗ ΜΑΝΙaΤΗ

Η πρόσφατη οικονομική κρίση δεν ήταν ένα ανεξάρτητο και απρόσμενο φαινόμενο. Τα αίτια, η φύση και τα χαρακτηριστικά της συνδέονται με την όλη ιστορία της μεταπολεμικής διαδικασίας συσσώρευσης του κεφαλαίου στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό και συγκεκριμένα τη «χρυσή εποχή» της συσσώρευσης του κεφαλαίου, την κρίση της δεκαετίας του 1970, τον τρόπο με τον οποίο «λύθηκε» ή αντιμετωπίστηκε η κρίση αυτή, την εμπειρία της «νεοφιλελεύθερης» περιόδου και ιδίως της τελευταίας της φάσης όταν και εντάθηκε το φαινόμενο της χρηματιστικοποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας. 

Πριν ακόμη από την ολοκληρωμένη εκδήλωση της σύγχρονης κρίσης μπορούσε κανείς να διακρίνει στο θεωρητικό χώρο της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας δύο τάσεις για την αποτίμηση της συγκυρίας. Η πρώτη υποστήριζε τη θέση ότι μετά την τελευταλια κρίση της δεκαετίας του 1970 είχε επιτευχθεί μερική μόνο ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, και την άποψη ότι η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία αγκομαχούσε σε μια τροχιά στασιμότητας με το ρυθμό συσσώρευσης κεφαλαίου και την αύξηση του ρυθμού παραγωγικότητας σε χαμηλά επίπεδα και συνακόλουθα το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας του πληθυσμού στάσιμο ή και μειούμενο. Η άλλη τάση ισχυριζόταν είτε ότι η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία είχε μπει σε τροχιά πλήρους ανάκαμψης (από την άποψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου  και της μεγέθυνσης του προϊόντος) δηλαδή στην ανοδική φάση ενός «μακρού κύματος καπιταλιστικής συσσώρευσης», είτε ότι η  κερδοφορία είχε μεν  ανακάμψει αλλά δεν είχε επηρεάσει θετικά τη συσσώρευση κεφαλαίου καθώς τα κέρδη προέρχονταν κυρίως από το χρηματοπιστωτικό τομέα είχαν κερδοσκοπική προέλευση και δεν κατευθύνονταν σε επενδύσεις στο χώρο της παραγωγής.

O δύο αφηγήσεις για την εξοδο απο την κρίση και το πολιτικό κενό

Της Βαγγελιώς Σωτηροπούλου
απο Πρωτοβουλια για την αντισυστημική Αριστερά

Aπό τις συζητήσεις που αναπτύσσονται στην αριστερά όσον αφορά τη διέξοδο από την κρίση προς όφελος των «κάτω» διαφαίνονται 2 αφηγήσεις :

Η μία (α) θέτει ως κύριο στόχο την αλλαγή των συσχετισμών εντός της ΕΕ, το «καλό -μαλακό ευρώ», την αναδιανομή πόρων εντός της ΕΕ από τις χώρες με πλεονάσματα προς τις χώρες με ελλείμματα, την δημιουργία ευρωπαϊκών μηχανισμών ελέγχου του τραπεζικού κεφαλαίου, την αντικατάσταση του Συμφώνου Σταθερότητας από ένα Σύμφωνο Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας. Στην αφήγηση αυτή, η ιδιομορφία της Ελλάδας ως αδύναμου κρίκου της ΟΝΕ είναι πολιτικά αδιάφορη. Θεωρεί ότι η έξοδος από την κρίση προς όφελος των κάτω, μπορεί να είναι συνέπεια μόνον μιας συνολικής αλλαγής τοπίου στην Ευρώπη και θεωρεί επικίνδυνη την χάραξη μιας πολιτικής παραγωγικής ανασυγκρότησης της εθνικής οικονομίας σε ρήξη με την ΟΝΕ και τον ισχύοντα καταμερισμό εργασίας στην ΕΕ.

Δεν αποφασίζουν, απλώς διατάζουν

Πηγή: Καθημερινή

Του Παντελη Μπουκαλα

Στην Ισπανία οι κυβερνώντες επέβαλαν με βασιλικά διατάγματα τα σκληρά μέτρα τους. Στην Αγγλία την ανάγκη της λιτότητας την κήρυξε, στο τελετουργικό που έχει κληροδοτήσει η εκεί παράδοση, η βασίλισσα, για τη μεγαλειότητα της οποίας, προφανώς, όσα διάβαζε ήταν άδεια από οποιοδήποτε απτό νόημα. Για τον ηγεμόνα Μπερλουσκόνι και τον αυτοκρατορικών φαντασιώσεων Σαρκοζί δεν τίθεται πρόβλημα: η αγωνία τους αφορά αποκλειστικά τις συνέπειες των εξαγγελιών τους στη δημοτικότητά τους, άρα και τα νέα επικοινωνιακά τεχνάσματα που οφείλουν να επινοήσουν.

Εμείς όμως εδώ, και μολονότι ορισμένοι κακεντρεχείς επιμένουν πως η δημοκρατία μας τείνει να εκφυλιστεί σε ονομαστικώς κληρονομική, ούτε βασιλιά ή βασίλισσα διαθέτουμε ούτε καβαλιέρε ή κατά φαντασίαν αυτοκράτορα. Εμείς είμαστε η χώρα της «ανοιχτής διακυβέρνησης» (και δη της ηλεκτρονικής, για την οποία συστήσαμε ολόκληρο υπουργείο, προς αποθέωση της νεωτερικότητας του φαίνεσθαι). Είμαστε η χώρα του «κοινωνικού διαλόγου», αφού παρέχουμε στους αδύναμους «εταίρους» το δικαίωμα να συμφωνήσουν ή κατά 99% με τις προτάσεις μας ή κατά 100%.

"Νοικιάστε την ελληνική γη"

Πηγή: euro2day

Μπορεί η ιδέα της πώλησης ελληνικών νησιών να απορρίφθηκε ως… προβληματική, ωστόσο μια καλή λύση για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας θα μπορούσε να έρθει με την… ενοικίαση εδαφών της! 

Σε άρθρο του στην "International Herald Tribune", ο διδάσκων γεωπολιτικής του Κέντρου Διπλωματικών και Στρατηγικών Σπουδών του Παρισιού, κ. Michael J. Strauss, εκτιμά πως η ενοικίαση ελληνικού εδάφους θα μπορούσε να αποτελέσει έναν τρόπο ώστε να σωθεί η Ελλάδα. 

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, "τα κράτη ορισμένες φορές ενοικιάζουν εδάφη τους το ένα στο άλλο και το αποτέλεσμα συνήθως εξυπηρετεί και τις δύο πλευρές: η μία διευρύνει την περιοχή που μπορεί να χρησιμοποιήσει και η άλλη αποζημιώνεται οικονομικά, πολιτικά ή αλλιώς".