Σκέψεις για την εκδήλωση της Can't Pay, Won't Pay στο Λονδίνο

Πηγή: Στάχτη και Burberry

Είχα τη χαρά να παρευρεθώ στην συνάντηση της συλλογικότητας Can't Pay, Won't Pay: solidarity with the greek protests που έγινε στο στις 26 του μήνα στο κεντρικό Λονδίνο. Παρακάτω μεταφέρω μερικές σκέψεις σχετιζόμενες με ή απορρέουσες από αυτή, όπως τις αποτύπωσα στενογραφικά στο σημειωματάριό μου.

1. Με ευχαρίστηση υποδέχτηκα, για αρχή, την ανάκληση στη μνήμη κάποιων αλησμόνητων φοιτητικών συνελεύσεων. Γιατί αυτή ήταν η ατμόσφαιρα, σε μια πρώτη εντύπωση, απ' τον χώρο, το κοινό (αν και κάποιας ηλικίας η πλειοψηφία) και τα πολιτικά "περίπτερα". Και με τις πάλαι ποτέ αγαπημένες φυσιογνωμίες -που είναι παντού οι ίδιες τελικά- να επιχειρούν να σου πουλήσουν την κομματική εφημερίδα... Με τη διαφορά βέβαια ότι οι Βρετανοί σύντροφοι (υπ)ακούνε από τη πρώτη κιόλας ευγενική άρνηση, και δεν καπνίζουν. 

Οι ελίτ σκέφτονται αγγλοσαξωνικά

του Ν. Ξυδάκη

Πηγή: βλέμμα

30 Μαΐου 2010 

Ο,τι μάς συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό, κι όχι επειδή είχαμε καλομάθει και γίναμε μαλθακοί, ούτε επειδή φταίνε καθ’ ολοκληρίαν οι παθογένειες του ελλαδικού κράτους και η οκνηροπονηρία του Ελληνος και τέτοια στερεοτυπικά. Οχι. Ο,τι συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα και θα εξελίσσεται με σφοδρότητα μήνα με τον μήνα, είναι πρωτόγνωρο για όλη τη μεταπολεμική Ευρώπη. Η κρίση κρατικών χρεών, οι εγγενείς ασυμμετρίες στην Ε.Ε., η ταχύτατη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, η ριζική αμφισβήτηση του κοινωνικού συμβολαίου, η εξουθενωτική πίεση στα μεσοστρώματα, η χειρουργική αφαίρεση του μέλλοντος, οι απειλές αποκλεισμού, ο μαζικός εκφοβισμός, η συλλογική ενοχοποίηση, όλα τούτα είναι πρωτόγνωρα για τους λαούς της μεταπολεμικής Ευρώπης, και ασφαλώς πρωτόγνωρα για τους Ελληνες της 36χρονης Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η επιχειρούμενη «λατινοαμερικανοποίηση» της Ευρώπης θέτει καινοφανή ερωτήματα στους πληττόμενους λαούς. Σε αυτά τα ερωτήματα είναι προφανές ότι δεν μπορούν πια να απαντήσουν οι πολιτικές ελίτ που κατέχουν σήμερα την εξουσία, διότι η σκέψη και η δράση τους είναι σχεδόν απολύτως ετερόφωτες και ετερόνομες· διότι αυτές ακριβώς οι ελίτ παρήγαγαν την παρούσα κρίση, είναι οργανικό μέρος της κρίσης· διότι τα διανοητικά εργαλεία τους είναι ξεπερασμένα. Τα εγχειρίδια Business Administration και Αssets Management των τεχνοκρατών που ασκούν πολιτικοοικονομική διαχείριση είναι απελπιστικά αστεία εφόδια για να αναμετρηθείς με τα σύνθετα γεωπολιτικά, ιστορικά και ανθρωπολογικά διακυβεύματα της πιο μεγάλης ίσως κρίσης του καπιταλισμού από το 1929. Η πολιτική τιμωρεί τους μάνατζερ, αλλά μαζί τιμωρεί πολύ επώδυνα και τα πλήθη που της γύρισαν την πλάτη.

«Δεν λύνει το πρόβλημα η λιτότητα»: Robert Pollin

ROBERT POLLIN (Καθηγητής Οικονομικών, συνδιευθυντής του Ινστιτούτου Ερευνας Πολιτικής Οικονομίας στο Παν. της Μασαχουσέτης)Στον ΧΡΟΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ

Πηγή:Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

30/5

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, που ξέσπασε τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο του 2008 στις ΗΠΑ και έχει σήμερα εγκλωβίσει όλη την Ευρώπη σε μια παρατεταμένη ύφεση και σε πολιτικές λιτότητας και δημοσιονομικής αυστηρότητας, φέρνει στην επιφάνεια με αναγκαίο τρόπο τη χάραξη μιας προοδευτικής οικονομικής πολιτικής που θα αντικαταστήσει επιτυχώς την κυριαρχία του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού.

Αλλά τι ακριβώς υποδηλώνει μια προοδευτική οικονομική πολιτική; Από τι στοιχεία αποτελείται και ποια είναι τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσει για να εφαρμοστεί επιτυχώς σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο; Ξεκινάμε τη διερεύνηση αυτού του μεγάλου ζητήματος με τον κορυφαίο αμερικανό οικονομολόγο Robert Pollin.

Υπάρχει ένα τέτοιο πράγμα ως μια ευδιάκριτη προοδευτική οικονομική πολιτική;

Σε ένα επίπεδο, τα οικονομικά παρέχουν ένα κουτί εργαλείων για την κατανόηση γύρω από το πώς λειτουργούν οι οικονομίες και για την ανάπτυξη των τρόπων και των μεθόδων ώστε να γίνουν πιο αποδοτικές. Αυτό το κουτί εργαλείων είναι διαθέσιμο στον οποιονδήποτε, ανεξάρτητα από τον πολιτικό προσανατολισμό του. Αλλά τα οικονομικά είναι επίσης ένας τρόπος για να εγείρονται βαθιές και συχνά δύσκολες ερωτήσεις για τη φύση της κοινωνικής τάξης πραγμάτων, όπως, λόγου χάριν, για το ποια είναι τα αίτια της οικονομικής αστάθειας, της μαζικής ανεργίας, της ένδειας, και της ανισότητας. Μπορούμε να βασιστούμε στη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς για να αποτρέψουμε την καταστρεπτική αλλαγή του κλίματος και να προστατεύσουμε το περιβάλλον, ή χρειαζόμαστε κυβερνητικές ρυθμίσεις για την προώθηση της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας; Είναι είτε αποδοτικό είτε δίκαιο να επιτρέπουμε σε ιδιωτικές εταιρείες να ασκούν μια πολύ δυσανάλογη επιρροή στον καθορισμό του πώς μια οικονομία μπορεί ή δεν μπορεί να αναπτυχθεί;

Η Επερχόμενη Καταστροφή

Του ΗΛΙΑ ΙΩΑΚΕΙΜΟΓΛΟΥ*

Πηγή: Κυριακατικη Ελευθεροτυπία

30/5

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση και εισέρχεται τώρα σε μια μακρά περίοδο υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου της μικροαστικής τάξης, περιθωριοποίησης μέσω της φτώχειας και απαξίωσης ενός σημαντικού μέρους των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων, καθώς επίσης απαξίωσης μεγάλων τμημάτων του παραγωγικού και ανθρώπινου δυναμικού της.

Εάν δεν ανατραπούν τα σημερινά δεδομένα, η διαδικασία αυτή θα μετατραπεί σε πολύπλευρη καταστροφή που θα βυθίσει τη χώρα σε παρατεταμένη περίοδο μαρασμού. Η ακολουθούμενη πολιτική, που πολλοί αποκαλούν «εσωτερική υποτίμηση» ή «ανταγωνιστικό αποπληθωρισμό», είναι μια σωρευτική διαδικασία διαδοχικών κύκλων μείωσης των μισθών και των τιμών. Μέσω αυτών των μειώσεων, σύμφωνα με την κυρίαρχη οικονομική θεωρία, που καθοδηγεί τώρα τις αποφάσεις που λαμβάνονται για την τύχη της ελληνικής οικονομίας, θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας και θα αυξηθούν οι καθαρές εξαγωγές.

Στο τέλος της διαδικασίας, η οικονομία θα είχε ισορροπήσει σε ένα ποσοστό ανεργίας υψηλότερο και ένα επίπεδο παραγωγής χαμηλότερο από το σημερινό, πλην όμως, θα είχε επιτευχθεί και βελτίωση στο εμπορικό έλλειμμα αγαθών και υπηρεσιών εξαιτίας των χαμηλότερων τιμών των εγχωρίως παραγομένων προϊόντων.

Αυτή η διαδικασία είναι μακρά και για να επιταχυνθεί πρέπει, σύμφωνα πάντοτε με την κυρίαρχη οικονομική θεωρία, οι θεσμοί της αγοράς εργασίας που προστατεύουν (υπερβολικά, υποτίθεται) τους εργαζόμενους να μεταρρυθμιστούν στη γνωστή κατεύθυνση απελευθέρωσης των απολύσεων, αποδυνάμωσης των συλλογικών συμβάσεων κ.λπ.

Είναι πιθανή η χρεοκοπία;

Το επίσημο Όχι, το Ναι των αρπακτικών και οι όροι του Εξαρτάται

Της Ελίζας Παπαδάκη

Πηγή: ΑΥΓΗ, 30/5

Όταν εξαντληθούν, έχοντας πληρώσει χρεολύσια και τα ελλείμματα του 2010 και του 2011, τα δάνεια του μηχανισμού Ευρωζώνης και ΔΝΤ, θα χρεοκοπήσει τελικά η Ελλάδα; Θα «κολλήσουν» και άλλες χώρες; Και θα επέλθει το τέλος της Νομισματικής Ένωσης, το οριστικό τέλος του σχεδίου για την Ενωμένη Ευρώπη, όπως χτιζόταν έξι δεκαετίες τώρα; Τα ερωτήματα δεν παύουν να τίθενται. Οι απαντήσεις που δίνονται είναι τρεις: Όχι, ναι, εξαρτάται...

Όχι, απαντούν ξεκάθαρα οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, μαζί και όλων των άλλων χωρών της Ευρωζώνης. Ανάμεσά τους η κυβέρνηση Θαπατέρο της Ισπανίας, η οποία εξαναγκάστηκε, κατ’ απαίτηση των αγορών όπως γράφει η El Pais, να επιβάλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας, για να χάσει όλους της τους συμμάχους, κατορθώνοντας να τα περάσει στο Κοινοβούλιο με πλειοψηφία μιας ψήφου μόλις. Και αφού αναθεώρησε, ως επίπτωση των μέτρων, προς τα κάτω τις προβλέψεις για τη μεγέθυνση, είδε την πιστοληπτική της ικανότητα να υποβαθμίζεται ένα σκαλί, σε ΑΑ+, από την Fitch, επειδή, λέει, αποδυναμώθηκε η προοπτική της μεγέθυνσης. Ωστόσο όχι απαντούν κατηγορηματικά επίσης η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το τελευταίο έχει δημοσιεύσει μάλιστα και μιαν έκθεση 120 σελίδων όπου τεκμηριώνει αναλυτικά, βήμα προς βήμα, τους όρους για να αποδώσουν τα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί για την Ελλάδα. Η υποβάθμιση της Ισπανίας έριξε ξανά την ισοτιμία του ευρώ και την Ουόλ Στριτ (έγινε αργά το απόγευμα και τα ευρωπαϊκά Χρηματιστήρια είχαν κλείσει.) Με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό ήδη αποφασισμένο – επιτέλους – και τις προβλέψεις για την ανάκαμψη να ενισχύονται στην έκθεση του ΟΟΣΑ που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα (μοναδική εξαίρεση δυστυχώς είναι η Ελλάδα) θα περίμενε κανείς να ηρεμήσουν κάπως οι αγορές.

Θα μας διώξουν από το ευρώ;

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

28/5

Πηγή: ΕΘΝΟΣ

Χλευάζει η γαλλική εφημερίδα «Λιμπερασιόν» τα μέτρα ευρω-λιτότητας που εξαπολύονται σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο κάτω από την ασφυκτική πίεση του Βερολίνου εν ονόματι της προστασίας του κοινού νομίσματος.

«Η Μέρκελ ονειρεύεται την Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία του ευρώ» έγραφε σαρκαστικά στους τίτλους της πριν από μία εβδομάδα. Η ισπανική «Ελ Παΐς» έδειχνε το ίδιο ενοχλημένη: «Οι εννέα εντολές που παρουσίασε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ανταποκρίνονται περισσότερο στο σχέδιο μιας Γερμανικής Ευρώπης παρά στο σχέδιο μιας Ευρωπαϊκής Γερμανίας» έγραψε σε κύριο άρθρο της με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Με σπρωξίματα».

Στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες υπάρχουν σοβαρότατες αντιστάσεις στα γερμανικά σχέδια και ισχυροί πολιτικοί κύκλοι αντιδρούν, ακόμη και αν κάποιες κυβερνήσεις υποκύπτουν στις πιέσεις του Βερολίνου.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι π.χ. η ισπανική Δεξιά δεν κάμφθηκε από τις αφόρητες πιέσεις των Ευρωπαίων ομοϊδεατών της και στη χθεσινή ψηφοφορία τάχθηκε εναντίον των μέτρων λιτότητας που επιβλήθηκαν στη Μαδρίτη, αρνούμενη να κάνει έστω μόνο αποχή.