ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Πηγή: Sofokleous10

B. Bιλιάρδος 4-5-2010

Η σημερινή εξέλιξη της κρίσης, τα υπόλοιπα στάδια της, η επιχειρούμενη μεταφορά «πόρων» στα δημόσια ταμεία, οι συνέπειες των ΔΝΤ-ΕΕ μέτρων, καθώς επίσης τα πλεονεκτήματα μίας ελεύθερης Ελλάδας

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το δεύτερο στάδιο της «χρηματοπιστωτικής κρίσης» κορυφώθηκε πιθανότατα το 2008 – ενώ ακόμη δεν γνωρίζουμε την πλήρη έκταση του. Η «υποψία» μας αυτή οφείλεται στο ότι, η «διαδικασία» της παροχής πιστώσεων, με ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης, συνεχίζεται ακόμη και σήμερα στις Η.Π.Α. - με διάφορα «τεχνάσματα», καθώς επίσης με τη συμμετοχή των κρατικών κυρίως τραπεζικών ιδρυμάτων (Freddy Mac και Fannie Mae). Φυσικά,στο τέλος θα κληθούν ξανά οι αμερικανοί πολίτες να αναλάβουν τις συνέπειες των «χειρισμών» της κυβέρνησης τους - κρίνοντας από τα τεράστια ελλείμματα (άνω του 1,5 τρις $), το «τύπωμα» χρημάτων, καθώς επίσης από το συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος της υπερδύναμης.  

Περαιτέρω, τα διάφορα πιστωτικά ιδρύματα της «δύσης» (τράπεζες κλπ), αφού βρέθηκαν σε πραγματικά άθλια κατάσταση, διασώθηκαν τελικά από τα κράτη - με τη «βοήθεια» των χρημάτων (φορολογικών, πληθωριστικών) των Πολιτών τους, οι οποίοι δυστυχώς αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα την «καταδίκη» τους (Αμερικανοί, Γερμανοί, Ιρλανδοί κα). Ουσιαστικά λοιπόν, «μεταφέρθηκαν» οικονομικοί πόροι από τους ιδιώτες στις τράπεζες, αυξάνοντας προφανώς το συνολικό ιδιωτικό χρέος. Στη συνέχεια, το τραπεζικό σύστημα αυτονομήθηκε,κατευθύνοντας τα ποσά της «διάσωσης» του όχι στην πραγματική Οικονομία (επενδύσεις, θέσεις εργασίας κλπ), αλλά στις κερδοσκοπικές χρηματοπιστωτικές αγορές - απειλώντας ταυτόχρονα τους «πάλαι ποτέ» σωτήρες του. 

Ευρισκόμενοι τώρα στο τρίτο στάδιο της χρηματοπιστωτικής κρίσης (άρθρο μας: ΠΡΩΣΟΙ, ΓΑΛΑΤΕΣ & ΣΑΞΟΝΕΣ: Τα έξι διαφορετικά στάδια της κρίσης, οι ευρωπαϊκές ανισορροπίες, η περιορισμένη διάρκεια των νομισματικών ενώσεων, η «συνεταιριστική» νοοτροπία της Ένωσης, οι φυλετικές διαμάχες και ο Ελληνικός παράγοντας 21/3/2010), διαπιστώνουμε την ύπαρξη πολλαπλών «πολεμικών μετώπων» - προερχομένων κυρίως από τη «διάσωση» των τραπεζών η οποία, όπως αναλύσαμε, προκάλεσε μία τεράστια ανισορροπία στο «δυτικό σύστημα»:

(α)  Στο πρώτο μέτωπο «εμφανίζεται» το πανίσχυρο χρηματοπιστωτικό σύστημα από τη μία πλευρά, με τα εθνικά κράτη τοποθετημένα απέναντι του – εν πρώτος τα μικρότερα, ενώ τα μεγαλύτερα (ενδεχομένως με πρώτη τη Μ. Βρετανία, μετά τις εκλογές) θα ακολουθήσουν στο τέλος (άρθρο μας: ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ: Η επίθεση των κερδοσκόπων στο «σύστημα», η τεράστια απειλή που «ελλοχεύει» για τον πλανήτη, καθώς επίσης η πιθανότητα να εξέλθει η χώρα μας από τη μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας της, χωρίς να υποχρεωθεί σε συμβιβασμό  28/4/2010).

Οι υπερμεγέθεις τράπεζες των ισχυρότερων κρατών της «δύσης», όπως η Goldman Sachs και η Deutsche Bank, αυτονομημένες από τις χώρες τους, στοιχηματίζουν τεράστια ποσά (όπως στα CDS, ενώ δεν εγκαταλείπουν εύκολα τη μάχη) εις βάρος των ασθενέστερων Οικονομιών - έχοντας πλέον τη βεβαιότητα πως, είτε θα κερδίσουν τα πολλαπλάσια, είτε θα διασωθούν από τις εθνικές κυβερνήσεις τους. Όμως, οι πρώτες απώλειες είναι ήδη γεγονός, μετά την άρνηση ουσιαστικά της ΕΚΤ να υποκύψει στις αξιολογήσεις των «τριών αδελφών» - τουλάχιστον όσον αφορά τα Ελληνικά ομόλογα.       

Κοινή συνέντευξη Κώστα Λαπαβίτσα και Σταύρου Τομπάζου στο περιοδικό "Κόκκινο"

Πηγή: Περιοδικό Κόκκινο τεύχος47-48 (2-5-2010)

Κώστας Λαπαβίτσας

"Η συμμετοχή στην ΟΝΕ αποτέλεσε μόνο πηγή κακών για την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Όπως ήδη εξήγησα, η ΟΝΕ είναι μηχανισμός γερμανικής κυριαρχίας, ένα σιδερένιο χέρι που συντρίβει τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η έξοδος της Ελλάδας είναι απαραίτητη για να αναπνεύσει η οικονομία και η κοινωνία."

"Η παύση πληρωμών κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει, είτε το απαιτήσει η Αριστερά είτε όχι. Το πραγματικό ζητούμενο είναι να γίνει με όρους που θα θέσει η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα, όχι με όρους της κυβέρνησης ή των δανειστών. Αυτό σημαίνει πρώτα πρώτα εθνικοποίηση των τραπεζών, διότι στην πράξη θα χρεοκοπήσουν μόλις γίνει η παύση πληρωμών, δεδομένου ότι κατέχουν μεγάλο όγκο χρεογράφων του ελληνικού Δημοσίου."

Σταύρος Τομπάζος

"Ουσιαστικά η παρούσα κρίση είναι η διαδικασία εξόφλησης των ποσοστών μεγέθυνσης του ΑΕΠ που το οικονομικό παρελθόν «δανείστηκε» από το οικονομικό μέλλον."

"Για να εκφραστούμε απλά: Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή, ενώ μια άλλη Ελλάδα δεν είναι. Ο ταξικός αγώνας, όπως και ο πολιτικός, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό εγκλωβισμένοι στο εθνικό πλαίσιο, ενώ τα πράγματα διαμορφώνονται σε ένα ευρύτερο επίπεδο, ηπειρωτικό και παγκόσμιο."

Ερώτηση: Η καπιταλιστική κρίση διαρκεί. Εκτιμάτε ότι η διαφαινόμενη ανάκαμψη από την ύφεση του 2009 μπορεί να προδιαγράφει μια τροχιά εξόδου απ’ αυτήν; 
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΜΠΑΖΟΣ
Η απάντηση είναι αρνητική. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή ύφεση ή με μια κρίση περιοδικού χαρακτήρα. Δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με μια απλή κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος που έχει επιπτώσεις στη λεγόμενη πραγματική οικονομία. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι οι νομισματικές αρχές, οι κεντρικές τράπεζες και τα κράτη επιτύχουν μιαν αποτελεσματική ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και πάλιν δεν θα έπρεπε να αναμένει κανείς μια νέα, μακροχρόνια περίοδο οικονομικής άνθησης.

Πρόκειται για μια κρίση δομικού χαρακτήρα, δηλαδή, πιο συγκεκριμένα, για μια κρίση των σχημάτων αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Απέτυχαν οι νεοφιλελεύθερες προσπάθειες εξόδου από το μακροχρόνιο καθοδικό κύμα της μεταπολεμικής περιόδου που, στον ανεπτυγμένο κόσμο, χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Αυτό το καθοδικό κύμα προήλθε από μιαν αύξηση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, χωρίς αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης ικανής να την εξουδετερώσει. Το αποτέλεσμα ήταν η πτώση του ποσοστού κέρδους και του ποσοστού συσσώρευσης του κεφαλαίου, η μείωση των ρυθμών μεγέθυνσης, η μαζική ανεργία και φτώχεια ως δομικά πλέον χαρακτηριστικά του συστήματος.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές από τις αρχές του 1980, περιλαμβανομένης της «παγκοσμιοποίησης», επιδίωξαν την ανάκαμψη του ποσοστού του κέρδους διαμέσου της καθήλωσης του ρυθμού αύξησης των πραγματικών μισθών σε σχέση με το ρυθμό αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας. Πράγματι, στις μεγάλες τουλάχιστον ανεπτυγμένες οικονομίες, είτε βασιστεί κανείς στα δεδομένα των εθνικών στατιστικών είτε σ’ αυτά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παρατηρείται μιας σαφής ανάκαμψη του ποσοστού του κέρδους
Ωστόσο, παρά το επίσημο «αυτονόητο», ούτε η συσσώρευση παγίου κεφαλαίου ούτε η μεγέθυνση του ΑΕΠ ακολούθησαν την ανοδική πορεία του ποσοστού του κέρδους, διότι ο τρόπος με τον οποίο αυξήθηκε το κέρδος συρρίκνωνε τη ζήτηση ή, με μαρξιστικούς όρους, δημιουργούσε προβλήματα στη διαδικασία πραγματοποίησης της αξίας. Βέβαια η ίδια η δομή της ζήτησης άλλαξε. Τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα κατανάλωναν ένα μεγαλύτερο μέρος της υπεραξίας σε πολυτελή προϊόντα αντί σε επενδύσεις παγίου κεφαλαίου σε σχέση με τον παρελθόν. Επειδή όμως τα ανώτερα στρώματα δεν μπορούσαν ούτε να επενδύσουν (ελλείψει παραγωγικών επενδυτικών ευκαιριών που να υπόσχονται ψηλά κέρδη) ούτε να καταναλώσουν το σύνολο της διαθέσιμης υπεραξίας, διατήρησαν, μέσα στη δεκαετία του 2000, τους ρυθμούς μεγέθυνσης τεχνητά ψηλούς μεταφέροντας ένα μέρος της υπεραξίας στους μισθωτούς εργάτες υπό μορφή δανείων. Το απορυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, με τα διάφορα παράγωγα προϊόντα του (ABS, CDO, MBS, CDS κ.λπ.), δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση ασφάλειας στους δανειστές που ουσιαστικά, ενώ πίστευαν ότι ανακάλυψαν τον τρόπο να ξεφορτώνονται τον κίνδυνο, τον διέχεαν και από ατομικό τον καθιστούσαν κοινωνικό, υπήρξε η μέθοδος αυτής της τεχνητής μεγέθυνσης.

Κατάληψη εκπαιδευτικών στο δελτίο της ΝΕΤ

Από την "κατάληψη" της ΕΡΤ