ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Πηγή: Sofokleous10

B. Bιλιάρδος 4-5-2010

Η σημερινή εξέλιξη της κρίσης, τα υπόλοιπα στάδια της, η επιχειρούμενη μεταφορά «πόρων» στα δημόσια ταμεία, οι συνέπειες των ΔΝΤ-ΕΕ μέτρων, καθώς επίσης τα πλεονεκτήματα μίας ελεύθερης Ελλάδας

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το δεύτερο στάδιο της «χρηματοπιστωτικής κρίσης» κορυφώθηκε πιθανότατα το 2008 – ενώ ακόμη δεν γνωρίζουμε την πλήρη έκταση του. Η «υποψία» μας αυτή οφείλεται στο ότι, η «διαδικασία» της παροχής πιστώσεων, με ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης, συνεχίζεται ακόμη και σήμερα στις Η.Π.Α. - με διάφορα «τεχνάσματα», καθώς επίσης με τη συμμετοχή των κρατικών κυρίως τραπεζικών ιδρυμάτων (Freddy Mac και Fannie Mae). Φυσικά,στο τέλος θα κληθούν ξανά οι αμερικανοί πολίτες να αναλάβουν τις συνέπειες των «χειρισμών» της κυβέρνησης τους - κρίνοντας από τα τεράστια ελλείμματα (άνω του 1,5 τρις $), το «τύπωμα» χρημάτων, καθώς επίσης από το συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος της υπερδύναμης.  

Περαιτέρω, τα διάφορα πιστωτικά ιδρύματα της «δύσης» (τράπεζες κλπ), αφού βρέθηκαν σε πραγματικά άθλια κατάσταση, διασώθηκαν τελικά από τα κράτη - με τη «βοήθεια» των χρημάτων (φορολογικών, πληθωριστικών) των Πολιτών τους, οι οποίοι δυστυχώς αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα την «καταδίκη» τους (Αμερικανοί, Γερμανοί, Ιρλανδοί κα). Ουσιαστικά λοιπόν, «μεταφέρθηκαν» οικονομικοί πόροι από τους ιδιώτες στις τράπεζες, αυξάνοντας προφανώς το συνολικό ιδιωτικό χρέος. Στη συνέχεια, το τραπεζικό σύστημα αυτονομήθηκε,κατευθύνοντας τα ποσά της «διάσωσης» του όχι στην πραγματική Οικονομία (επενδύσεις, θέσεις εργασίας κλπ), αλλά στις κερδοσκοπικές χρηματοπιστωτικές αγορές - απειλώντας ταυτόχρονα τους «πάλαι ποτέ» σωτήρες του. 

Ευρισκόμενοι τώρα στο τρίτο στάδιο της χρηματοπιστωτικής κρίσης (άρθρο μας: ΠΡΩΣΟΙ, ΓΑΛΑΤΕΣ & ΣΑΞΟΝΕΣ: Τα έξι διαφορετικά στάδια της κρίσης, οι ευρωπαϊκές ανισορροπίες, η περιορισμένη διάρκεια των νομισματικών ενώσεων, η «συνεταιριστική» νοοτροπία της Ένωσης, οι φυλετικές διαμάχες και ο Ελληνικός παράγοντας 21/3/2010), διαπιστώνουμε την ύπαρξη πολλαπλών «πολεμικών μετώπων» - προερχομένων κυρίως από τη «διάσωση» των τραπεζών η οποία, όπως αναλύσαμε, προκάλεσε μία τεράστια ανισορροπία στο «δυτικό σύστημα»:

(α)  Στο πρώτο μέτωπο «εμφανίζεται» το πανίσχυρο χρηματοπιστωτικό σύστημα από τη μία πλευρά, με τα εθνικά κράτη τοποθετημένα απέναντι του – εν πρώτος τα μικρότερα, ενώ τα μεγαλύτερα (ενδεχομένως με πρώτη τη Μ. Βρετανία, μετά τις εκλογές) θα ακολουθήσουν στο τέλος (άρθρο μας: ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ: Η επίθεση των κερδοσκόπων στο «σύστημα», η τεράστια απειλή που «ελλοχεύει» για τον πλανήτη, καθώς επίσης η πιθανότητα να εξέλθει η χώρα μας από τη μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας της, χωρίς να υποχρεωθεί σε συμβιβασμό  28/4/2010).

Οι υπερμεγέθεις τράπεζες των ισχυρότερων κρατών της «δύσης», όπως η Goldman Sachs και η Deutsche Bank, αυτονομημένες από τις χώρες τους, στοιχηματίζουν τεράστια ποσά (όπως στα CDS, ενώ δεν εγκαταλείπουν εύκολα τη μάχη) εις βάρος των ασθενέστερων Οικονομιών - έχοντας πλέον τη βεβαιότητα πως, είτε θα κερδίσουν τα πολλαπλάσια, είτε θα διασωθούν από τις εθνικές κυβερνήσεις τους. Όμως, οι πρώτες απώλειες είναι ήδη γεγονός, μετά την άρνηση ουσιαστικά της ΕΚΤ να υποκύψει στις αξιολογήσεις των «τριών αδελφών» - τουλάχιστον όσον αφορά τα Ελληνικά ομόλογα.       

(β)  Το δεύτερο αφορά τις Η.Π.Α. οι οποίες, πιστές στο αξίωμα τουClausewitz (η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση), τοποθετήθηκαν «πολεμικά» απέναντι στην Ευρωζώνη, προωθώντας τα πιόνια τους ανάλογα, στην παγκόσμια σκακιέρα (άρθρο μας: ΣΚΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ: Τα όπλα «αιχμής» της αμερικανικής υπερδύναμης, η «επέλαση» στην Ευρώπη, το «ημερολόγιο» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα «παιχνίδια εξουσίας», το «εξιλαστήριο θύμα», ο ύπατος αρμοστής και τα συμπεράσματα  21/4/2010). Τα συναλλαγματικά οφέλη κυριαρχούν εν πρώτοις, με το δολάριο να κερδίζει άνετα τη μάχη - με «έπαθλο» τη «μονοπωλιακή» διατήρηση του, στο «βάθρο» του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.

(γ)  Το τρίτο έχει σχέση με την ίδια την Ευρωζώνη και τις χώρες της (κατ’ επέκταση με ολόκληρη την ΕΕ), οι οποίες αγωνίζονται να αποφύγουν την ηγεμονία της Γερμανίας - την οποία δυστυχώς μόλις αντιλήφθηκαν (άρθρο μας: ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Η ραγδαία εξελισσόμενη «δημοσιονομική κρίση», σηματοδοτεί το ξεκίνημα ενός επικίνδυνου «εμφυλίου πολέμου» ο οποίος, με αφετηρία την Ευρωζώνη, απειλεί να επεκταθεί σε όλες τις ανεπτυγμένες «δυτικές» οικονομίες  19/1/2010). Η ενδεχόμενη «απόσυρση» της Γερμανίας από το Ευρώ διαγράφεται ήδη «αχνά» στον ορίζοντα, αφού έχει πλέον ολοκληρωθεί η λεηλασία των «εταίρων» της - ενώ η «παραγωγική μηχανή» της είναι μάλλον απαραίτητη σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς τα «εμπόδια» του κοινού νομίσματος.      

(δ)  Το τέταρτο επικεντρώνεται στους Πολίτες, στο εξωτερικό των χωρών τους. Για παράδειγμα, οι «καταληστευμένοι» από την κυβέρνηση τους Γερμανοί Πολίτες, οι οποίοι πλήρωσαν από τους δικούς τους πόρους τα σφάλματα των τραπεζών τους στις Η.Π.Α., ενώ υπέμεναν μειώσεις μισθών τα τελευταία 10 χρόνια, τοποθετούνται εναντίον των Ελλήνων Πολιτών - στα πλαίσια της «πλύσης εγκεφάλου» που τους ασκείται σκόπιμα, από ορισμένα «στρατευμένα» ΜΜΕ της χώρας τους.

Με τον «έξυπνο» αυτό τρόπο, η κυβέρνηση τους κατορθώνει σχετικά εύκολα να τους αποπροσανατολίσει - ισχυριζόμενη ότι, η σημερινή μείωση του βιοτικού επιπέδου τους, οφείλεται στα μελλοντικά δάνεια που ενδεχομένως θα δοθούν στην Ελλάδα – όχι στις ηγεμονικές βλέψεις του «πρωσικού κράτους» τους, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα.

Έτσι, «ξεχνούν» πως οι πραγματικοί μισθοί τους μειώθηκαν πάνω από 15% μετά την είσοδο της χώρας τους στην Ευρωζώνη (ένα απείρως μεγαλύτερο ποσόν, από το μέρος του δανείου που τους αναλογεί για την Ελλάδα), καθώς επίσης ότι οι ίδιοι έχουν κληθεί να πληρώσουν τις επισφάλειες εκατοντάδων εκατομμυρίων € των τοπικών τραπεζών τους - οι οποίες ανήκουν στο γερμανικό δημόσιο και διευθύνονται από, ανεπαρκείς προφανώς, «δημόσιους λειτουργούς».

(ε)  Το πέμπτο «μέτωπο» ορίζεται από τους «γηγενείς» Πολίτες στο εσωτερικό των χωρών τους (επίσης από τους αυτόχθονες και τους αλλοδαπούς, με έμμεσα επακόλουθα το ρατσισμό ή την ξενοφοβία), οι οποίοι τοποθετούνται έντεχνα, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις τους, σε αντιμαχόμενες «παρατάξεις». Για παράδειγμα, στην Ελλάδα διαπιστώνουμε ότι, ο τεράστιος δανεισμός του κράτους δημιουργεί, μέσα από την κρίση, δύο «σύγχρονες» τάξεις, με νέες «ταξικές» διαφορές – γεγονός  που «συμβαδίζει» ουσιαστικά με το γνωστό μας «διαίρει και βασίλευε».

Οι τάξεις αυτές είναι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, με περίπου 1.000.000 μόνιμους «μισθοφόρους», «αιρετούς άρχοντες» και έμμισθα κομματικά στελέχη (αυτό που στην ουσία ονομάζουμε «Κράτος»), καθώς επίσης ο ιδιωτικός τομέας, με περίπου 4.000.000 εργαζομένους πολίτες, ελεύθερους επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες. Προς στιγμήν δε φαίνεται να έχει κερδίσει μία μάχη ο ιδιωτικός τομέας, αφού τα άμεσα μέτρα «εξυγίανσης» της Ελληνικής Οικονομίας περιόρισαν τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων – ενδεχομένως με στόχο να ικανοποιηθεί η μεγαλύτερη ομάδα, ο ιδιωτικός τομέας, ξεχνώντας και αυτός με τη σειρά του ότι, τόσο οι έμμεσοι φόροι, όσο και η ύφεση, θα απαιτήσουν επαυξημένα τη δική του επίσης «συνδρομή», στην «αιμοδοσία» του κρατικού χρέους. 

(στ)  Το τελευταίο μέτωπο τοποθετείται μεταξύ των κρατών και των πολιτών τους, όπου τα κράτη προσπαθούν να μετακυλήσουν τις ευθύνες τους (διαφθορά, διαπλοκή, κακοδιαχείριση, υπερβολικές δαπάνες κλπ) στους Πολίτες, ενώ αυτοί με τη σειρά τους, τα όποια δικά τους σφάλματα (μειωμένη φορολογική συνείδηση, αδιαφορία για τα κοινά κα), στις κυβερνήσεις τους (άρθρο μας: ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ: Οι καινούργιοι εχθροί των κρατών, οι αντιδραστικές κοινωνίες που αναπτύσσονται ραγδαία, καθώς επίσης οι πολιτικές ηγεσίες, πιθανόν «παραγνωρίζουν» τη σημασία των συνεχώς υψηλότερων χρεών, τα οποία απειλούν «ευθέως ανάλογα» την εμπιστοσύνη των πολιτών στις χώρες τους  6/1/2010). Έτσι, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μίγμα στις μεταξύ τους «σχέσεις», το οποίο εμποδίζει «εκατέρωθεν» κάθε προσπάθεια «εξυγίανσης».        

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΤΑΔΙΑ

Το ότι ευρισκόμαστε ακόμη στο τρίτο στάδιο, δεν σημαίνει ότι όλα τα υπόλοιπα δεν εξελίσσονται «υπόγεια» - ανεξάρτητα δηλαδή από το εάν έχουν εμφανισθεί στην επιφάνεια ή όχι. Έτσι λοιπόν, οι πολλαπλές «κοινωνικές εξεγέρσεις» (4^ο στάδιο) «κυοφορούνται», οι πολιτικές ανακατατάξεις (5^ο στάδιο) επίσης, ενώ οι γεωπολιτικές εξελίξεις (6^οστάδιο) είναι μάλλον ορατές - ιδιαίτερα μετά την «επιβολή» του ΔΝΤ στην Ελλάδα (ουσιαστικά μία «πολεμική» βάση των Η.Π.Α., εντός της Ευρωζώνης), καθώς επίσης μετά τις «πιέσεις» που εξασκήθηκαν  από τις Η.Π.Α. προς τη Γερμανία, για να αποδεχθεί την οικονομική «ενίσχυση» της χώρας μας.

Συνεχίζοντας, η Δημοκρατία ευρίσκεται σε άμυνα, ενώ παρατηρείται μία άνευ προηγουμένου «επέλαση» του Ολοκληρωτισμού - αφού η συγκεκριμένη μορφή πολιτεύματος μπορεί να επιλύσει πολύ πιο εύκολα τα προβλήματα της ανεργίας, καθώς επίσης της αναδιανομής εισοδημάτων (άρθρο μας: PAX GERMANICA: Η φτώχεια μίας Δημοκρατίας είναι πολύ καλύτερη από την υλική ευημερία η οποία, καθώς ισχυρίζονται, συνυπάρχει με τον Ολοκληρωτισμό, όπως ακριβώς η ελευθερία είναι καλύτερη από τη δουλεία (Δημόκριτος)  6/3/2010).  

Βέβαια, το ΔΝΤ (Παγκόσμια Τράπεζα) είναι αφενός μεν όργανο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α., αφετέρου του αδρανούς κεφαλαίου, το οποίο στεγάζεται στη Wall Street. Ως εκ τούτου, η επιλογή της Γερμανίας να καταφύγει στις «δεξιότητες» του, με στόχο την επίλυση του Ελληνικού προβλήματος, είναι μάλλον ατυχής – γεγονός που αποδεικνύει το τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας της μεγάλης αυτής χώρας, αλλά και των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης, τα οποία το αποδέχθηκαν. Εξ αυτού, είναι εμφανές το τεράστιο πρόβλημα της Ε.Ε., η οποία είναι αδύνατον να συνεχίσει μία αυτόνομη πορεία, μη διαθέτοντας ικανή ηγεσία.

Πόσο μάλλον αφού, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, πρόθεση του ΔΝΤ (πηγή: Spiegel) είναι να παραμείνει τουλάχιστον δέκα χρόνια στην Ελλάδα, έτσι ώστε να «επιλύσει» ριζικά τα διαρθρωτικά της προβλήματα – ενταφιάζοντας προφανώς τη Δημοκρατία, καταπνίγοντας την Ελευθερία και υποτάσσοντας τους Πολίτες(άρθρο μας: ΤΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: Ο καταμερισμός των ευθυνών της συνθηκολόγησης στους Έλληνες Πολίτες, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, στις κυβερνήσεις, στους κερδοσκόπους και στην ΕΕ  25/4/2010). Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η Ελληνική κυβέρνηση συνετέλεσε τα μέγιστα στην συγκεκριμένη «επιλογή», αφού αυτή πρότεινε αρχικά τη «λύση ΔΝΤ» στην Ευρώπη, η οποία απλά την αποδέχθηκε – ενώ έκανε τα πάντα για να την προκαλέσει (εκλογές, διόγκωση του ελλείμματος, καθυστέρηση των μέτρων κλπ).

Φυσικά το ΔΝΤ, εκτός από «όργανο», είναι και μία επιχείρηση, η οποία αποβλέπει σε κέρδη. Όπως δε έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, ευρισκόμενο από το 2007 και μετά χωρίς πελάτες, ήταν υποχρεωμένο να αναζητήσει καινούργιους. Ανεξάρτητα λοιπόν από το πόσο συμμετείχε στις αιτίες που προκάλεσαν τη χρηματοπιστωτική κρίση, η πληθώρα νέων πελατών που του προμήθευσε (Ανατολική Ευρώπη, Ελλάδα κλπ), ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να του συμβεί, μετά τη δύσκολη περίοδο, η οποία ακολούθησε την «καταστροφική» διαχείριση των κρίσεων του ΄90 εκ μέρους του (Ασία, Αργεντινή, Ρωσία, Βραζιλία κλπ) – «διαχείριση» η οποία του κόστισε τη απώλεια του συνόλου σχεδόν των πελατών του. 

Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΠΟΡΩΝ

Από την παραπάνω μικρή ανάλυση συμπεράναμε, μεταξύ άλλων ότι, ουσιαστικά «μεταφέρθηκαν» οικονομικοί πόροι από τους ιδιώτες στις τράπεζες, αυξάνοντας προφανώς το συνολικό ιδιωτικό χρέος.

Όσον αφορά την Ελλάδα τώρα, επειδή η «αρρώστια» εμφανίσθηκε κατ’ αρχήν στο δημόσιο τομέα της, επιλέχθηκε η μεταφορά περιουσιακών στοιχείων από τους ιδιώτες, στα ταμεία του κράτους. Επειδή όμως οι Έλληνες Πολίτες μάλλον δεν «συναίνεσαν» (μειωμένα φορολογικά έσοδα), ενώ τόσο η κυβέρνηση τους, όσο και η υπόλοιπη Ευρώπη (κυρίως η Γερμανία) ήταν πεπεισμένοι ότι δεν επρόκειτο να αποδεχθούν την «αιμοδοσία», όπως οι «συμπολίτες» τους σε άλλες δυτικές οικονομίες (Η.Π.Α. κλπ), θεωρήθηκε απαραίτητος ο εξαναγκασμός τους - με τη βοήθεια του ΔΝΤ.

Άλλωστε, ήταν γνωστές οι υψηλές «φοροδοτικές» ικανότητες των Ελλήνων Πολιτών, όπως πολύ εύκολα συμπεραίνεται από τον Πίνακα Ιπου ακολουθεί (ας σημειωθεί εδώ ότι, το αυξημένο ιδιωτικό χρέος υποδουλώνει τους Πολίτες στο κράτος τους, αφού τους καθιστά απόλυτα εξαρτημένους από τις «υπηρεσίες» του):

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό

Χώρα	Συνολικό Χρέος*	Δημόσιο Χρέος**	Ιδιωτικό Χρέος
Ελλάδα	248%	124,90	123,1%
Γερμανία	285%	76,70	208,3%
Ιταλία	315%	116,70	198,3%
Γαλλία	323%	82,50	240,5%
Πορτογαλία	323%	84,60	238,4%
Μ. Βρετανία	466%	80,00	386,0%

Πηγή: Συνδυασμός στοιχείων από Κομισιόν, McKinsey Global Institute και μελέτη της Deutsche Bank, σύμφωνα με την οποία το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας είναι 123% του ΑΕΠ, ενώ της Πορτογαλίας 239%

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

*    Δημόσιο και ιδιωτικό, εσωτερικό και εξωτερικό

**   Πρόβλεψη 2010

Όπως φαίνεται καθαρά από τον Πίνακα Ι, το συνολικό ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων Πολιτών (νοικοκυριά) είναι πολύ χαμηλότερο, από το αντίστοιχο των υπολοίπων επιλεγμένων κρατών. Μία από τις αιτίες είναι η περιορισμένη «μεταφορά πόρων» εκ μέρους τους στο δημόσιο - πιθανότατα σαν αποτέλεσμα των κατά πολύ χαμηλότερων «υπηρεσιών» που τους προσφέρονται, σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη. Εκτός αυτού, οι Έλληνες αναρωτιούνται (εννοούμε αυτούς που διαθέτουν πράγματι φορολογική συνείδηση), εάν τα χρήματα τους διαχειρίζονται σωστά από το δημόσιο – ότι δεν «αναλώνονται» δηλαδή στη διαφθορά, στο χρηματισμό, στις υπερβολικές δαπάνες ή στην «κάλυψη» των «εισπρακτικών» κενών που προέρχονται από τη φοροαποφυγή των πολυεθνικών (οι οποίες έχουν «αλώσει» τη χώρα τα τελευταία έτη, επιδεινώνοντας το πρόβλημα των δημοσίων εσόδων).       

Στα πλαίσια λοιπόν της ενεργοποίησης του ΔΝΤ, αποφασίσθηκε η καταναγκαστική «μετάγγιση», μέσω της αύξησης των εμμέσων φόρων, σε συνδυασμό με τη μείωση των αμοιβών (συντάξεων κλπ) –ανεξάρτητα από την τεράστια ύφεση (Stagflation), την οποία θα προκαλέσει η «θανατηφόρα» αυτή μέθοδος.

Στην προκειμένη περίπτωση οι Έλληνες, αντιμετωπίζοντας μελλοντικά έναν πληθωρισμό της τάξης του 5% (λόγω της επίδρασης των εμμέσων φόρων – τα τρομακτικά αποτελέσματα του «στασιμοπληθωρισμού», στα επιτόκια και αλλού, θα ακολουθήσουν πολύ σύντομα), με μειωμένες ή «παγωμένες» αμοιβές, θα αναγκασθούν να ρευστοποιήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία (να δανεισθούν κλπ), έτσι ώστε να αποφύγουν μία δραματική, απότομη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου.

Επομένως, θα μεταφερθούν έμμεσα τα δικά τους περιουσιακά στοιχεία στο δημόσιο, για την εξόφληση των χρεών του – ανεξάρτητα από το εάν έχουν οι ίδιοι την ευθύνη ή όχι, όπως ακριβώς συνέβη και με τους πολίτες των υπολοίπων χωρών. Δυστυχώς, την ίδια «πορεία» θα ακολουθήσουν και τα περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού Δημοσίου τα οποία, συμπεριλαμβανομένης της ακίνητης περιουσίας του, υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα 350 δις € - από τα οποία όμως ένα μικρό μόνο μέρος θα συμβάλλει στην πληρωμή του χρέους (άρθρο μας: Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ: Οι αιτίες που οδήγησαν τη χώρα στην «παρακμή», η είσοδος του ΔΝΤ, η εφαρμογή του «διαρθρωτικού» προγράμματος του συνδίκου, τα αποτελέσματα του, καθώς επίσης τα διδάγματα για την Ευρώπη και την Ελλάδα  9/4/2010).      

Ολοκληρώνοντας, επειδή αναφέρεται ευρύτατα η «οικονομική ενίσχυση» της χώρας μας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, σαν κάποιο «δώρο» που μας προσφέρθηκε, παραθέτουμε εν πρώτοις τον Πίνακα ΙΙ.       

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Λήξη Ομολόγων, με ημερομηνία καταγραφής 29.04.2010*, σε δις €

Έτος	Ελλάδα	Ιταλία	Ισπανία	Πορτογαλία	Ιρλανδία
2010*	15,80	251,50	76,50	17,90	8,60
2011	31,30	192,20	84,00	15,90	4,60
2012	31,70	168,20	61,20	8,60	6,00
2013	24,90	100,40	51,50	8,20	6,00
2014	31,60	89,10	46,80	13,60	10,00
2015	21,10	85,40	24,70	9,90	0,20
2016	15,10	51,10	16,10	5,60	8,60
2017	22,10	64,40	29,80	6,20	0,00
2018	9,80	46,20	16,50	6,50	8,20
2019	24,70	86,50	28,70	7,90	14,50
2020	5,30	52,70	8,30	5,00	16,70
Σύνολο	233,40	1.187,70	444,10	105,30	83,40

Πηγή: Bloomberg

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σύμφωνα με τον Πίνακα ΙΙ, η χώρα μας θα χρειασθεί, απλά για την εξυπηρέτηση του υφιστάμενου δανεισμού της έως το 2013, το ποσόν των 103,7 δις €. Στο ποσόν αυτό, θα προστεθούν οι τόκοι και τα μέχρι τότε ελλείμματα των προϋπολογισμών της, τα οποία υπολογίζουμε αισιόδοξα (με ετήσιο μέσον όρο το 6% επί ΑΕΠ 240 δις € για τέσσερα έτη), στα 14,4 δις € Χ 4 = 57,6 δις €. Συνολικά λοιπόν θα απαιτηθούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, 161,3 δις € δάνεια, από τα οποία έχουν εξασφαλισθεί τα 110 δις € (με βάση την ανακοίνωση του Eurogroup).

Προφανώς, τα 110 δις € δόθηκαν επειδή αποφασίσθηκε η «απομάκρυνση» της Ελλάδας από το διεθνές πιστωτικό σύστημα, λόγω των τεράστιων κινδύνων που προβλεπόταν για ολόκληρο τον πλανήτη – μεταξύ άλλων, σαν αποτέλεσμα των επιθέσεων των κερδοσκόπων εναντίον της, τις οποίες ουσιαστικά προκάλεσε η ανεύθυνη (αν όχι σκόπιμη) στάση της Γερμανίας, αλλά και η έμμονη ιδέα της κυβέρνησης μας να αναζητάει παντού δανεικά, αντί να ασχοληθεί με τη λήψη ουσιαστικών «μέτρων» στο εσωτερικό της (άρθρο μας: ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΝΑ: Η Ελλάδα στο επίκεντρο της αμερικανό-ευρωπαϊκής διαμάχης, τα σφάλματα μας, οι «αλλότριες» ευθύνες και ο υπερπληθωρισμός ομολόγων, ο οποίος φαίνεται να εξελίσσεται σε μία καταστροφική πανδημία  23/1/2010).  

Δηλαδή, αντί να δανεισθεί αυτό το ποσόν η χώρα μας από τις διεθνείς αγορές, όπως συνέβαινε ανέκαθεν, θα το δανεισθεί από την ομάδα ΕΕ-ΔΝΤ. Εάν βέβαια αργότερα τα καταφέρει, τότε δεν θα χρησιμοποιήσει το δηλητηριώδες «πακέτο» που της προσφέρθηκε. Φυσικά, τα 110 δις € οφείλουν να επιστραφούν στους δανειστές με τόκους – ενώ δεν είναι καθόλου σίγουρη η «επάνοδος» της Ελλάδας στο διεθνές πιστωτικό σύστημα, από το οποίο θα χρειαστεί σύντομα τα υπόλοιπα 51,3 δις €(161,3 – 110,0).

Ακόμη λιγότερο σίγουρη είναι η επίλυση των προβλημάτων της, αφού κατέφυγε αναγκαστικά στη μείωση των ονομαστικών αμοιβών (σχεδόν ποτέ στην Ιστορία δεν έχει γίνει αποδεκτή από τους εργαζομένους) και στην αύξηση των φόρων, εν μέσω παγκόσμιας και εγχώριας ύφεσης – μη έχοντας τη δυνατότητα μίας «ανταγωνιστικής» υποτίμησης του νομίσματος της (άρθρο μας: Δημόσιο Χρέος: Μήπως θα πρέπει κάποτε να μας εξοφλήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση τις υποχρεώσεις της, επιτρέποντας μας να εξοφλήσουμε σωστά τις δικές μας;  23/4/2009).  

Πολύ περισσότερο, επειδή η μείωση των αμοιβών αφορά μόνο το δημόσιο τομέα, ο οποίος δεν ανταγωνίζεται τις υπόλοιπες χώρες - ενώ ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να ανταπεξέλθει με τεράστιες πληθωριστικές πιέσεις, οι οποίες πολύ πιθανόν θα «αποδεκατίσουν» έναν μεγάλο αριθμό μικρομεσαίων επιχειρήσεων της χώρας, αποβιομηχανοποιώνταςτην ολοσχερώς (άρθρο μας: Πληθωριστικός αποπληθωρισμός: Ένα ιδιαίτερα σκοτεινό και οξύμωρο υποθετικό σενάριο γα τις μικρές Οικονομίες  5/3/2009).  

Επομένως, η «αντιστροφή της τάσης» μέσω των «κλασσικών» ΔΝΤ-μεθόδων είναι εξαιρετικά αμφίβολη - με αποτέλεσμα τα «μέτρα» που λήφθηκαν να αποβούν στην κυριολεξία καταστροφικά, «εγκληματικά» ίσως για τη χώρα μας.

ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ  

Το βασικότερο πλεονέκτημα μας, είναι αναμφίβολα το μεγαλύτερο πρόβλημα μας: το διογκωμένο δημόσιο δηλαδή, το οποίο είναι η πηγή των περισσοτέρων «δεινών» μας. Ειδικότερα, από τον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί, φαίνεται καθαρά ότι, όλες οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου (αλλά και οι Η.Π.Α., η Μ. Βρετανία, η Ιαπωνία κα), έχουν αντίστοιχα προβλήματα με την Ελλάδα. Εν τούτοις, καμία από αυτές δεν έχει τόσο μεγάλα περιθώρια διορθωτικών κινήσεων, όσο η χώρα μας, ενώ από καμία χώρα δεν ζητήθηκε να αυτοκτονήσει – με την κυβέρνηση της να το αποδέχεται άνευ όρων.  

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Δημόσιο χρέος 2007 - Πρόβλεψη δημοσίων χρεών προς ΑΕΠ το 2010 στην Ευρωζώνη – Έλλειμμα 2009

Χώρα	Δ. Χρέος 2007 / %	Δ. Χρέος 2010 / %	Έλλειμμα / %
Ελλάδα	81,70	124,90	-12,20
Ιταλία	105,60	116,70	-5,30
Βέλγιο	86,10	101,20	-5,80
Πορτογαλία	65,80	84,60	-8,00
Ιρλανδία	21,10	82,90	-14,70
Γαλλία	66,60	82,50	-8,20
Γερμανία	65,30	76,70	-5,00
Αυστρία	61,00	73,90	-5,70
Μάλτα	60,00	70,90	-4,40
Ισπανία	35,70	66,30	-10,10
Ολλανδία	47,70	65,60	-6,10
Κύπρος	61,50	58,60	-5,70
Φιλανδία	32,90	47,40	-4,50
Σλοβενία	25,70	42,80	-7,00
Σλοβακία	34,80	39,20	-6,00
Λουξεμβούργο	2,60	16,40	-4,20
Μέσος Ευρωζώνης	53,38	84,00	-6,90

Πηγή: ΕΕ – Κομισιόν - IQ

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Για παράδειγμα, η Πορτογαλία, αποβιομηχανοποιημένη πολύ περισσότερο από την Ελλάδα (ουσιαστικά, η βιομηχανία της περιορίζεται στα τσιμέντα, καθώς επίσης στην παραγωγή ξύλου και χαρτιού), έχει ελάχιστες δυνατότητες περιορισμού των δημοσίων δαπανών της, καθώς επίσης μηδαμινή δημόσια περιουσία. Εκτός αυτού, τα χρέη του ιδιωτικού τομέα της είναι ύψους 239% επί του ΑΕΠ της - ενώ τα αντίστοιχα των Ελλήνων είναι περί το 123% του ΑΕΠ. Όσον αφορά δε το κόστος εργασίας, αυξήθηκε 5% από την είσοδο της στην Ευρωζώνη – της Ελλάδας παρέμεινε σταθερό, ενώ της Γερμανίας μειώθηκε κατά 15%.  

Επομένως, η Ελλάδα μπορεί πολύ πιο εύκολα να διορθώσει τα λάθη της, χωρίς να υποχρεωθεί στον τεράστιο στασιμοπληθωρισμό (πληθωριστικός αποπληθωρισμός), με τον οποίο «απειλείται» από το ΔΝΤ - απλά περιορίζοντας τις δαπάνες (άρθρο μας: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ: Η ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών, η «συγκράτηση» των αμοιβών, η εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου, η κερδοφορία των εθνικών επιχειρήσεων, ο περιορισμός των δημοσίων επενδύσεων και οι απαιτήσεις μας από την ΕΕ  30/1/2010). Εάν όμως «υποκύψει» στις «ΔΝΤ-μεθοδεύσεις», τότε οι δυνατότητες της μηδενίζονται - αφού το ΑΕΠ θα υποχωρήσει κάτω από τα 200 δις €, με το χρέος να εκτοξεύεται στα 400 δις € (200% του ΑΕΠ). Κατά την άποψη μας, μία λογική ηγεσία είναι αδύνατον να ακολουθήσει αυτό το δρόμο – εκτός εάν υπηρετεί άλλες σκοπιμότητες ή γνωρίζει πληροφορίες που εμάς μας διαφεύγουν.  

Στο ίδιο παράδειγμα, η Πορτογαλία, με εξαγωγές περίπου 50 δις $, είναι πολύ δύσκολο να τις αυξήσει – πόσο μάλλον με κύριο αποδέκτη των προϊόντων της την Ισπανία, η οποία πλήττεται σε τεράστιο βαθμό από την ανεργία (άνω του 20%). Η Ελλάδα όμως, με εξαγωγές περί τα 17 δις $ (τρείς φορές λιγότερες από την Πορτογαλία), είναι πολύ πιο εύκολο να τις αυξήσει – ειδικά επειδή έχει τη δυνατότητα να επεκταθεί στη Ρωσία, καθώς επίσης στις Αραβικές και λοιπές χώρες της «Ανατολής». 

Ένα επόμενο πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι ο τραπεζικός τομέας της, ο οποίος έχει πληγεί ελάχιστα από την κρίση – σε σύγκριση τουλάχιστον με την Ιρλανδία, η οποία υποχρεώθηκε να αναλάβει χρέη 80 δις € των τραπεζών της, ή με την Ισπανία, η οποία ήδη «φοβάται» την κατάρρευση κάποιων τραπεζών της (λόγω της «υπερτιμολόγησης» των κατασκευαστικών δανείων κλπ). Επίσης οι εισηγμένες εταιρείες της οι οποίες, κάτω από ομαλές συνθήκες, θα αξιολογούνταν τουλάχιστον δύο φορές παραπάνω (ποσόν που υπερβαίνει τα 70 δις €, σε σχέση με τη σημερινή τους κεφαλαιοποίηση ). 

Τρίτο πλεονέκτημα είναι η οικοδομική δραστηριότητα και οι σχετικά ομαλές τιμές των ακινήτων στην Ελλάδα – σε σύγκριση με την αντίστοιχη κατάσταση της Ισπανίας, η οποία έχει υποχρεωθεί σε τεράστια ανεργία λόγω της, στηριγμένης στα ακίνητα, ανάπτυξης της οικονομίας της (άρθρο μας: Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ: Η μαζική επίθεση των κερδοσκόπων στην Ελλάδα, οι δέκα μεγαλύτεροι πιστωτές της, καθώς επίσης αναφορές στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία, στη Γερμανία και στη Γαλλία  4/3/2010).

Τέταρτο πλεονέκτημα είναι οι καταθέσεις των Πολιτών της, οι οποίες υπερβαίνουν τα 200 δις € - οπότε θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν εσωτερικά το δημόσιο χρέος, κατά το παράδειγμα της Ιαπωνίας (δημόσιο χρέος 200% του ΑΕΠ). Ειδικά όσον αφορά αυτό το σημείο,αδυνατούμε να καταλάβουμε την άρνηση της κυβέρνησης μας να εκδώσει Εθνικά Ομόλογα – κάτι που είχαμε προτείνει τόσο εμείς, όσο και πολλοί άλλοι, έγκαιρα στο παρελθόν (άρθρο μας: ΕΘΝΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ: Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, η «διττή» τους ωφέλεια και ο ευρύτερος προβληματισμός των τραπεζών, ο οποίος ενδεχομένως θα σημάνει το οριστικό τέλος της «συστημικής» παντοδυναμίας τους 30/10/2009). Ελπίζουμε κάποια στιγμή να εξηγήσει η κυβέρνηση μας τη στάση της, η οποία έχει «προβληματίσει» τους Έλληνες σε μεγάλο βαθμό.       

Πέμπτο πλεονέκτημα είναι η συνειδητοποίηση της Γερμανίας ότι, τυχόν χρεοκοπία χωρών της ΕΕ, θα έχει δυσμενή αποτελέσματα, όχι μόνο για το χρηματοπιστωτικό της σύστημα, αλλά και για τις επιχειρήσεις – μείωση των γερμανικών εξαγωγών και απώλεια πιστώσεων. Ήδη η χώρα κατακλύζεται από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις της, οι οποίες αναζητούν εξασφάλιση των εξαγωγικών τους πιστώσεων από το κράτος τους (Πίνακας IV):

ΠΙΝΑΚΑΣ IV: Γερμανικές εξαγωγές 2009 και ασφάλειες στις 28.02.10

Χώρα	Εξαγωγές σε δις €	Ασφάλειες σε δις €	Ποσοστό Ασφάλισης
Ελλάδα	6,65	1,30	19,55%
Πορτογαλία	6,17	1,30	21,06%
Ισπανία	31,30	7,10	22,68%
Ιταλία	51,05	12,10	23,70%
Σύνολα	95,18	21,80	22,90%

Πηγή: Σύνδεσμος Ασφαλιστών Γερμανίας (GDV)

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Οι συνολικές εξαγωγές της Γερμανίας το 2009 ήταν 803,9 δις € - επομένως, οι εξαγωγές στις τέσσερις παραπάνω χώρες αποτελούν το 11,84% του συνόλου

Χωρίς να επεκταθούμε περισσότερο, φαίνεται καθαρά ότι η χώρα μας έχει αρκετά πλεονεκτήματα - εάν αποφάσιζε να λύσει μόνη της τα προβλήματα της, χωρίς τη βοήθεια «εξωθεσμικών» οργανισμών. Επομένως, η προσφυγή της στο ΔΝΤ είναι αναμφίβολα ένα τεράστιο λάθος, αν όχι μία εγκληματική ενέργεια (άρθρο μας: ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΨΕΥΔΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ: Οι σχεδιασμοί της Κομισιόν, η ανεξέλεγκτη αποβιομηχανοποίηση και ο ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος του χρέους, «προδιαγράφουν» την ολοκληρωτική απώλεια της ανεξαρτησίας μας  29/12/2009), η οποία θα έπρεπε να εμποδιστεί με κάθε τρόπο – ενδεχομένως ακόμη και με την κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων εναντίον της προσφυγής στο ΔΝΤ από τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα τα οποία, όπως τουλάχιστον ανακοινώνουν, δεν συμφωνούν, στο σύνολο τους, με μία τέτοια ενέργεια της κυβέρνησης μας.   

Ολοκληρώνοντας, οι Έλληνες Πολίτες δεν έχουν εκλέξει το ΔΝΤ για να τους κυβερνήσει ενώ, εάν η σημερινή πολιτική ηγεσία αδυνατούσε να ανταπεξέλθει με τις απαιτήσεις μίας χρηστής, ορθολογικής και ανεξάρτητης διοίκησης ενός κράτους, τότε δεν είχε κανένα λόγο να θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές. Η «άγνοια» των πραγματικών μεγεθών της Ελληνικής Οικονομίας που «ισχυρίζεται» (αν και αμφιβάλλουμε τεκμηριωμένα, αφού ήταν σε όλους γνωστές οι Εκθέσεις της ΤτΕ και του ΔΝΤ από τον Αύγουστο του 2009), δεν αποτελεί προφανώς καμία δικαιολογία, αφού είναι υποχρεωμένη να ανταπεξέλθει με τα πραγματικά δεδομένα – ενώ δεν επιτρέπεται καν να σκέφτεται μία νέα, πρόωρη προσφυγή στους εκλογείς, υπό τις σημερινές, αντίξοες συνθήκες (όπως δυστυχώς έπραξε η προηγούμενη κυβέρνηση μας, οδηγώντας την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας)  

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 04. Μαΐου 2010

viliardos@kbanalysis.com