ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ δεν πλήττουν την ανταγωνιστικότητα, τουλάχιστον όχι περισσότερο από το μέσο όρο της ευρωζώνης. Το στοιχείο αυτό καταγράφεται ξεκάθαρα στο αναλυτικό κείμενο των φθινοπωρινών εκτιμήσεων της Ε.Ε. που δόθηκε στη δημοσιότητα.
Ερχεται σε πλήρη αντίθεση με τις κυβερνητικές δηλώσεις που έγιναν την προηγούμενη Τρίτη από τον υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου περί επιδείνωσης του κόστους εργασίας στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες. Δείχνουν ότι «τζάμπα» προχωρά η Ελλάδα προς εργασιακό Μεσαίωνα εν μέσω της χειρότερης κρίσης της νεοελληνικής Ιστορίας.
Σύμφωνα με το βασικό δείκτη μέτρησης της ανταγωνιστικότητας που κοινοποίησε ο κεντρικός «επιτηρητής» της Ελλάδας, η Κομισιόν, το «μοναδιαίο κόστος εργασίας στο σύνολο της οικονομίας», όπως λέγεται ο δείκτης, διαμορφώθηκε το 2010 στις 117,9 μονάδες (όσο πιο υψηλός τόσο χειρότερη η ανταγωνιστικότητα) έναντι επίδοσης στις 118,6 μονάδες στο σύνολο των κρατών-μελών της ευρωζώνης.
Ο δείκτης υποδηλώνει ότι σε όλα τα κράτη υπήρξαν τριγμοί λόγω του ισχυρότερου ευρώ (βάση είναι το έτος 2000, που ισούται με 100, και όσο ο αριθμός αυξάνεται χειροτερεύει η ανταγωνιστικότητα) αλλά στην Ελλάδα, παρά τον τεράστιο πληθωρισμό, οι μισθοί μειώνονται.
Χαμηλότερες
Δηλαδή οι πραγματικές αυξήσεις των εργαζομένων ήταν χαμηλότερες απ' ό,τι στους Δυτικοευρωπαίους, καθιστώντας πλέον φενάκη την εισοδηματική σύγκλιση.
Για του λόγου το αληθές, μόνο το 2010 -σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της Ε.Ε.- ο μέσος πραγματικός μισθός στον ιδιωτικό τομέα περιορίστηκε κατά 6,2% (χωρίς να συνυπολογιστεί το επιπλέον φορολογικό βάρος) όταν κατά μέσο όρο ανά την ευρωζώνη είχαμε 0,2% αυξήσεις...
Τι φταίει τότε για την όντως δυσχερή θέση της ελληνικής οικονομίας από άποψη ανταγωνιστικότητας, όπως αυτή αποτυπώνεται στις διεθνείς κατατάξεις; Κυβερνητικά στελέχη που επιβλέπουν το μνημόνιο σε κεντρικό επίπεδο παραδέχονται ότι πέρα από τις πολύ υψηλές εισφορές κοινωνικής ασφάλισης έχουν καθυστερήσει υπερβολικά όλες αυτές οι πρωτοβουλίες που είχε «τάξει» η κυβέρνηση -ακόμη και από την προ μνημονίου εποχή- για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας: φορολογική διαφάνεια, ενίσχυση του ανταγωνισμού, απλή ίδρυση και αδειοδότηση επιχειρήσεων, fast track για όλους, ενιαίο μητρώο επιχειρήσεων, απελευθέρωση επαγγελμάτων, άνοιγμα της αγοράς υπηρεσιών.
Πίστεψα για μια στιγμή οτι εδώ είναι βήμα διαλόγου όλης της Αριστεράς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκανα λάθος.Κρίμα.