Η χουντοποίηση της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας»

Πηγή: ΕλευθεροτυπίαΤου ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Οι μαζικές κινητοποιήσεις τής 15ης/12 σηματοδοτούν ένα νέο στάδιο στον αγώνα κατά της κοινοβουλευτικής χούντας, που αποθρασυμένη, με τη βοήθεια της διεθνούς αγυρτείας τύπου Ντομινίκ Στρος-Καν, προχωρά τώρα στην κατεδάφιση κάθε εργασιακής κοινωνικής κατάκτησης.

Είναι βέβαια σαφές ότι η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων δεν έχει καμιά σχέση με την κρίση του χρέους -όπως δεν είχαν καμιά σχέση και η καθοριστική υπονόμευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η μετατροπή δημόσιων αγαθών σε ιδιωτικά κ.λπ. Προφανώς, το μόνο για το οποίο οι δανειστές μας θα μπορούσαν να είχαν απαίτηση θα ήταν η αποπληρωμή του χρέους και όχι να επιβάλλουν και κανόνες για το πώς θα ζούμε και θα εργαζόμαστε, κάτι που ούτε όταν χρεοκοπήσαμε και επίσημα στα τέλη του 19ου αιώνα δεν τόλμησαν να επιβάλουν οι τότε δανειστές μας. Και αυτό αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι είναι η συμμετοχή μας στην ΟΝΕ και την Ε.Ε. που μας υποχρεώνει να γίνουμε κυριολεκτικά δούλοι των ξένων και ντόπιων ελίτ,1 τις οποίες εκπροσωπεί επάξια η χειρότερη και πιο επικίνδυνη κυβέρνηση στη μεταπολεμική Ελλάδα: η κυβέρνηση των απατεώνων «σοσιαλιστών» πολιτικάντηδων του ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη όμως μεριά, η χουντοποίηση της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» προχωρά ακάθεκτη, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Ετσι, τις τελευταίες εβδομάδες γίνεται φανερό ότι η νέα μορφή «δημοκρατίας» που ανατέλλει σε ολόκληρη την Ε.Ε. δεν είναι απλά «ημιολοκληρωτική»,2 όπως είχα αναφέρει στην αρχή της κρίσης, αλλά ένα σαφές δείγμα χουντο-κοινοβουλευτισμού, ο οποίος θεμελιώνεται σε δύο βασικά στοιχεία: πρώτον, στην κατάφωρη εξαπάτηση και, δεύτερον, στη φυσική βία. Είναι μάλιστα η καθοριστική θεμελίωσή της στο πρώτο στοιχείο που τη διαφοροποιεί από μια καθαρή χούντα, εφόσον έχει απόλυτη ανάγκη την απάτη για τη «νομιμοποίησή» της από το εκλογικό σώμα, ενώ όσον αφορά το δεύτερο στοιχείο, οι διαφορές μεταξύ των δύο ειδών χούντας καθημερινά γίνονται και λιγότερες.

Οσον αφορά το πρώτο στοιχείο, τα ΜΜΕ, και κυρίως τα τηλεοπτικά, που ελέγχουν τη σκέψη των περισσότερων πολιτών και ελέγχονται απόλυτα από τις ντόπιες και ξένες ελίτ, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην εξαπάτηση του εκλογικού σώματος εξοστρακίζοντας συστηματικά κάθε εναλλακτική άποψη για τα πραγματικά αίτια της κρίσης και προβάλλοντας μόνο ανώδυνες παραλλαγές των καθεστωτικών απόψεων, ενισχυμένες από τους συστημικούς «κομισάριους»: ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους που ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να λένε για να διατηρήσουν το κοινωνικο-οικονομικό στάτους τους. Παρ' όλη όμως την καθοριστική ισχύ των ΜΜΕ, η απάτη γίνεται όλο και πιο φανερή στα λαϊκά στρώματα. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, η λαϊκή οργή δεν στρέφεται τόσο κατά των Συντηρητικών, οι οποίοι άλλωστε δεν έκρυψαν προεκλογικά τις προθέσεις τους να επιβάλουν άγρια μέτρα που θα χτυπούσαν τα λαϊκά στρώματα, ώστε να «σωθούν» οι ιδιωτικές τράπεζες από την αναπόφευκτη χρεοκοπία που προκάλεσαν οι χρηματοπιστωτικές φούσκες, με τις οποίες θησαύρισαν οι ελίτ τα τελευταία χρόνια. Η οργή στρέφεται βασικά κατά των δήθεν «προοδευτικών» φιλελευθέρων στη συμμαχική κυβέρνηση, οι οποίοι υπόσχονταν εντελώς αντίθετα μέτρα, όσον αφορά συγκεκριμένα την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, από αυτά που επιβάλλουν σήμερα. Στην Ελλάδα, βέβαια, οι απατεώνες του ΠΑΣΟΚ δεν δίστασαν προεκλογικά να υποσχεθούν ένα γενικό πρόγραμμα που δεν είχε καμιά σχέση με τα ληστρικά μέτρα που εφαρμόζουν σήμερα και δεν διανοήθηκαν ποτέ, ακόμη και όταν προκλήθηκαν γι' αυτό, να ζητήσουν τη λαϊκή έγκρισή τους μέσα από δημοψήφισμα.

Οσον αφορά τη φυσική βία, αυτή αυξάνει ανάλογα με το βαθμό που η εξαπάτηση γίνεται αναποτελεσματική. Ετσι, στην Ισπανία και την Ελλάδα οι κοινοβουλευτικές χούντες καταφεύγουν σε επιστρατεύσεις των απεργών, με τους Ισπανούς στρατιωτικούς να μη διστάζουν να εξαναγκάζουν, με τα πιστόλια στα χέρια, τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας να εργαστούν.3 Στη μητέρα του κοινοβουλευτισμού, τη Βρετανία, έφιπποι αστυνομικοί τσαλαπατούν τους φοιτητές επειδή τολμούν να μην κάνουν πια «κόσμιες» διαδηλώσεις, όπως συνήθως, ενώ δημοσιεύουν τις φωτογραφίες τους ως καταζητούμενων εγκληματιών και, στη συνέχεια, προβαίνουν σε μαζικές συλλήψεις. Τώρα, μάλιστα, συζητούν την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο μέλλον!4

Σήμερα, σε αντίθεση για παράδειγμα με τον Μάη του '68, δεν έχουμε μια επιθετική δράση «από τα κάτω», με στόχο τη ριζοσπαστική αλλαγή της κοινωνίας, αλλά την πιο αντιδραστική επίθεση των ελίτ «από τα πάνω» που έχουμε δει στη σύγχρονη Ιστορία, με στόχο την ανατροπή των κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών, η οποία μάλιστα παρουσιάζεται από τους απατεώνες πολιτικούς και τα παπαγαλάκια τους ως «σωτηρία της πατρίδος»! Αυτό είναι και το κύριο χαρακτηριστικό του χουντο-κοινοβουλευτισμού, ο οποίος, αν δεν ανατραπεί «ομαλά» με την ανάπτυξη ενός μαζικού απεργιακού κινήματος από τα κάτω, οδηγεί αναπόφευκτα σε μορφές βίας που έχουμε να δούμε από τον καιρό του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη...

1. Βλ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος Νοέμβρης 2010)

2. «Η ημι-ολοκληρωτική "δημοκρατία" στη Νέα Τάξη», «Ε», 9/5/2009

3. http://www.rtve.es/mediateca/videos/ 20101204/este-estado-ansiedad-imposible-dirigir-aviones/952905.shtml

4. «More than 180 arrests over fees protests», Independent, 15/12/2010

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/