διαμαρτύρονται για αυτά που υπερψηφίζουν

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Στάθης

Ολο και πιο πολύ μοιάζει η Ελλάδα με εταιρεία που εκκαθαρίζεται, ώστε οι ενδιαφερόμενοι να παραλάβουν το μαγαζί «καθαρό» από περιττά βάρη (που δεν τα «αντέχει» η οικονομία) - ποιων η οικονομία όμως;

Πριν από την εκδήλωση της κρίσης στην Ελλάδα, η χώρα βρισκόταν σε κρίση. Μάλιστα μια κρίση που κρατούσε πολύ καιρό, βάθαινε τα χαρακτηριστικά της και απεδείκνυε ότι η φύση του συστήματος ήταν (και είναι) η κρίση του.

Πριν από την εκδήλωση της κρίσης η Ελλάδα ήταν ανάμεσα στις 30-35 πιο αναπτυγμένες χώρες, με τους Ελληνες να δουλεύουν περισσότερο από τους περισσότερους Ευρωπαίους και να αμείβονται λιγότερο απ' όλους πλην των Πορτογάλων.

Με τους πλούσιους κατά πλειοψηφίαν να φοροδιαφεύγουν και τους μισθωτούς - συνταξιούχους να σηκώνουν τα φορολογικά βάρη. Αμεσα και έμμεσα. Χωρίς ταυτοχρόνως να λαμβάνουν απ' το κομματικό κράτος κανένα αντίδωρο -με την εκπαίδευση να παρακμάζει, το σύστημα Υγείας να εκφυλίζεται και τη διαφθορά στη δημόσια διοίκηση να απλώνεται.

Προσέτι η χώρα υπέφερε όλο και πιο πολύ από τους κρατικοδίαιτους ιδιώτες, τους μιζαδόρους και τους αεριτζήδες, ενώ το φαινόμενο της διαπλοκής του δικομματισμού μαζί τους αποξένωνε τους πολίτες απ' τις δημοκρατικές διαδικασίες

οι οποίες με τη σειρά τους εξέπεσαν σε έναν συντεχνιακό ιστό που εξυπηρετούσε με κομματικά κριτήρια πελάτες και σμπίρους.

..............................................

Πολύ πριν από την εκδήλωση της κρίσης η παρακμή της χώρας είχε φθάσει εις βάθος, τα κολλητηλίκια είχαν υποκαταστήσει τον πολιτισμό, οι δημόσιες σχέσεις τη δημιουργία, ενώ τα αντανακλαστικά της κοινωνίας προς πάσαν παθολογία θύμιζαν -πλην Λακεδαιμονίων- αντανακλαστικά ζόμπι.

Με δυο λόγια, πολύ πριν από την εκδήλωση της κρίσης η Ελλάδα πήγαινε κατά διαόλου.

Παρά την προσπάθεια του ελληνικού λαού ο οποίος μέσα από πολέμους, τραγωδίες και κακουχίες έστησε ένα κράτος δυτικού τύπου κατά το μάλλον ή ήττον αξιοπρεπές, η άρχουσα τάξη αυτού του τόπου εν τέλει το ξεπουπούλιασε.

Κι όχι μόνον αυτό. Αλλά οι κυρίαρχες ελίτ έχοντας το πλείστον των ΜΜΕ στο τσεπάκι τους μπορούσαν όλον αυτόν τον καιρό για τα ίδια εαυτών έργα να κατηγορούν τον λαό. Κατηγορούσαν αυτούς που εκμαύλιζαν γιατί εκμαυλίστηκαν, κατηγορούσαν κι αυτούς που αντιστέκονταν γιατί δεν εκμαυλίζονται.

Με έναν λόγο οι ιθύνουσες σέχτες έβρισκαν τον λαό πολύ λαϊκιστή.

Κι έτσι, όλα αυτά τα χρόνια, πολύ πριν να εκδηλωθεί η κρίση, ο λαός είχε αποκτήσει έναν Τιμητή, έναν Κατήγορο, έναν Δικαστή -και τα τρία σε έναν καθώς κι έναν Εκτελεστή, όλοι ο ίδιος: η άρχουσα τάξη του.

Ολοι οι ηγέτες μας των τελευταίων ετών, ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Σημίτης, ο κ. Καραμανλής, περιφρονούσαν τον λαό. Τον αντιμετώπισαν ως υποζύγιο. Τον έκλεψαν, τον έβρισαν, τον κορόιδεψαν, τον δίχασαν, τον εξουθένωσαν, τον απέκοψαν απ' το παρελθόν του και του στέρησαν το μέλλον του.

Πολύ πριν από την κρίση η Ελλάδα οδηγήθηκε στο περιθώριο, φοβισμένη με τους γείτονες, υποτελής στους Δυνατούς, με την παραγωγική της δύναμη αποψιλούμενη, καταχρεωμένη, ψευτονεόπλουτη, καταναλωτική, αφιλοσόφητη, αμοραλιστική -ένα τσόκαρο

με δύο μόνο σταθερές: τον δικομματικό μονοκομματισμό και την τηλεοπτική τυραννίδα.

Πολύ πριν από την κρίση, φαινόταν, σε όσους έβλεπαν πέρα απ' τη μύτη τους, ότι η χώρα διολισθαίνει προς την καταστροφή του κοινωνικού της ιστού.

Αλλά, αν αυτό το έβλεπαν (και το φώναζαν) απλοί άνθρωποι, το έβλεπαν και οι ταγοί. Οι οποίοι τι έκαναν;

Περίμεναν την κρίση! Ηξεραν. Διότι την έχτιζαν. Κι όταν η κρίση ήρθε, αυτοί που την προκάλεσαν εμφανίστηκαν να θέλουν να μας σώσουν.

Πώς;

Κατά τη φύση τους!

Πρώτον, (ξανα)φέρνοντας τους ξένους. Τοκογλύφους, στρατηγούς και δεσμοφύλακες. Αξιοποιούν τώρα πλέον τις ενοχές που καλλιέργησαν τόσα χρόνια στον λαό (με τη συνδρομή μάλιστα πολλών επιδοτούμενων διανοουμένων) και τον καλούν να ανεβεί στο ικρίωμα. Να βάλει το κεφάλι του στον «πάγκο του χασάπη».

Τη δουλειά αυτή, του χασάπη, έχει αναλάβει ο Παπανδρέου. Διαπράττει πολιτική δολοφονία στέλνοντας τις εργασιακές σχέσεις πίσω στις αρχές του 20ού Αιώνα. Διαπράττει πολιτειακή δολοφονία αντικαθιστώντας το Σύνταγμα με το Μνημόνιο. Θέτει σε κίνδυνο την κυριαρχία και το αυτεξούσιον της χώρας, αποκόπτοντάς την από φυσικούς συμμάχους και θέτοντάς την υπό καθεστώς Εντολής. Επιβάλλει στους πολίτες την «Οικονομική Φρίκη» και οδηγεί, είτε συνειδητά είτε από ανικανότητα, τη χώρα στη χρεωκοπία.

Το κατεπείγον πλέον δεν αφορά τα νομοσχέδια, αλλά την πτώση αυτής της κυβέρνησης που εφαρμόζει την πιο ακροδεξιά, την πιο αντιδραστική, την πιο νεοφιλελεύθερη πολιτική με σχεδόν φασιστικό τρόπο -με «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», με δημιουργία τετελεσμένων. Και τετέλεσται.

Πριν από την κρίση η Ελλάδα πήγαινε κατά διαόλου, τώρα μέσα και μέσω της κρίσης θανατώνεται.