«Το καλούτσικο μπορεί να επαρκεί σε συνηθισμένους καιρούς, αλλά δεν ζούμε σε συνηθισμένους καιρούς»

των    Γρηγόρη Γεροτζιάφα, Γιώργου Γρόλλιου, Παντελή Ραδίση

Στους ασυνήθιστους καιρούς, οι άνθρωποι έχουν τη μοναδική ευκαιρία είτε να ελευθερωθούν και να δημιουργήσουν, είτε να γίνουν υποτελείς και να περάσουν στην ανυπαρξία.

Η χώρα μας και οι πολίτες της βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με αυτό ακριβώς το δίλημμα και οι κυβερνήτες μας έχουν ήδη πάρει θέση απέναντι σε αυτό. Πρόσφατα, είδαμε και ακούσαμε έναν θλιβερό πρωθυπουργό να μας εκβιάζει και να μας τρομοκρατεί, ότι αν δεν υποστηρίξουμε τις επιλογές του, η χώρα μας θα πτωχεύσει και εμείς θα βυθιστούμε στο χάος.

Ωστόσο, όλοι και όλες γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η χώρα μας εξαιτίας συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών του ιδίου αλλά και προηγούμενων κυβερνήσεων είναι σήμερα υπερχρεωμένη και καταδικασμένη σε αλματώδη ύφεση, τα νοικοκυριά σύρονται στην φτώχεια και στην ανέχεια και το ζήτημα δεν είναι αν θα πτωχεύσει η χώρα μας, αλλά το πότε.  Και φυσικά, το ερώτημα που στριφογυρίζει στο μυαλό όλων μας είναι απλό. Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευόμαστε την τύχη τη δική μας και των παιδιών μας σε ανθρώπους που έμπρακτα μας περιφρονούν, έμπρακτα μας ντροπιάζουν διεθνώς, έμπρακτα μας εμπαίζουν και μας καταδικάζουν με τις επιλογές τους στην εξαθλίωση και την υποταγή;  

Δεν πρέπει να γελιόμαστε. Η αγωνία που βλέπουμε να ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των κυβερνώντων μας δεν αναφέρεται σε εμάς. Δεν αναφέρεται στη δική μας σωτηρία. Αφορά την καθυστέρηση της πτώχευσης με γνώμονα τη διάσωση των ξένων και των ντόπιων τοκογλύφων, τη διάσωση ενός συστήματος εξουσίας πολιτικών, δημοσιογράφων, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια έκαναν πάρτι, καταληστεύοντας τον κόπο και τον μόχθο των εργαζόμενων Ελλήνων και Ελληνίδων.

Και εμείς από την άλλη, έχουμε στην πραγματικότητα μόνο δύο λύσεις: Είτε να υποταχθούμε και να εξοντωθούμε με αργό και βασανιστικό τρόπο συναισθηματικά, οικονομικά και στο τέλος βιολογικά, είτε να αγωνιστούμε και να περάσουμε για μία ακόμη φορά στην ιστορία ως ο λαός των «τρελών» ανυπότακτων που όταν απειλείται η ύπαρξή τους, παίρνουν τη ζωή και το μέλλον στα χέρια τους.

Προς το παρόν, οι περισσότεροι και οι περισσότερες από εμάς δεν έχουμε πάρει θέση απέναντι σε αυτά τα θέματα. Μονάχα παρακολουθούμε άλλοτε εξαντλημένοι, άλλοτε έκπληκτοι και άλλοτε αμήχανοι και νευρικοί την τραγωδία που άλλοι έγραψαν. Παθητικά και ως ένα βαθμό μοιρολατρικά προσπαθούμε να βρούμε ατομικές, ευκαιριακές και προσωπικές λύσεις σε προβλήματα που από τη φύση τους λύνονται μονάχα με συλλογική δράση. Και τελικά υποχωρούμε, απέχουμε ή κλεινόμαστε στον εαυτό μας με την ελπίδα ότι δεν μπορεί, κάποιος τελικά θα κάνει κάτι και θα διαφύγουμε την καταστροφή.

Ελεύθεροι Έλληνες πολίτες,

Η ζωή μπορεί να τραβήξει την ανηφόρα, αρκεί να ενεργοποιηθούμε. Η οργή που άλλοτε κρατάμε μέσα μας και άλλοτε εκφράζουμε σε εκδηλώσεις και διαδηλώσεις κάθε μορφής είναι απαραίτητη. Όμως, επίσης, πρέπει σήμερα να ακυρώσουμε και να καταργήσουμε με τις πράξεις μας  τις επίσημες και επικίνδυνες πολιτικές της εξόντωσης που μας επιβάλλουν, να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να αποφασίσουμε ΕΜΕΙΣ τη ζωή και το μέλλον μας, στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις.

Αν και αλληλένδετες μεταξύ τους, η πρώτη κατεύθυνση συλλογικής δράσης αναφέρεται στην άρνηση και την απόρριψη της υποτέλειας. Γνωρίζουμε όλοι και όλες ότι ο πόλεμος που μας κάνουν είναι καταρχήν οικονομικός. Αφού λοιπόν μας έχουν υπερχρεώσει με τα διάφορα δάνεια, αφού έχουν αφήσει ανεξέλεγκτες όλες τις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης, αφού οι άνθρωποι πλέον αντιμετωπίζονται σαν απλοί αριθμοί και όχι σαν ανθρώπινες υπάρξεις και αφού έχουν κατασπαταλήσει τον μόχθο και τον ιδρώτα των πολιτών, λένε τώρα πως θα μας σώσουν. Από ποιους θα μας σώσουν άραγε, αν όχι από τους εαυτούς τους; Πρέπει να τους πολεμήσουμε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα κίνημα για να μην πληρωθεί το χρέος της χώρας μας προς τους διεθνείς τοκογλύφους, αλλά και τα χρέη των απλών ανθρώπων προς τις τράπεζες-τοκογλύφους, χρέη που είναι άδικα, επαχθή και καταδικάζουν έναν ολόκληρο λαό στην ένδεια και την υπανάπτυξη.

Η δεύτερη κατεύθυνση συλλογικής δράσης είναι να δημιουργήσουμε εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και επικοινωνίας, να σταματήσουμε να ακούμε και να βλέπουμε τους ποικιλόχρωμους παπαγάλους της εξουσίας οι οποίοι παρελαύνουν στις τηλεοπτικές οθόνες. Πρέπει να απορρίψουμε τα μέσα που χρησιμοποιούν ώστε να μας ενοχοποιούν για την ανικανότητα και τη φαυλότητα των πολιτικών που οι ίδιοι αρχικά παρουσιάζουν και εφαρμόζουν ως μονόδρομο, καθώς και τα όργανα τα οποία μηχανεύτηκαν για να μας αλλοτριώσουν, να μας αποξενώσουν από τις ρίζες και τις αξίες του πολιτισμού μας και να μας κάνουν δούλους.

Η τρίτη κατεύθυνση συλλογικής δράσης αναφέρεται στην οικοδόμηση ενός δικαιότερου και δημοκρατικότερου παρόντος και μέλλοντος για εμάς και τα παιδιά μας. Όλοι και όλες γνωρίζουμε σήμερα ότι οι άνεργοι αυξάνονται, οι συνθήκες εργασίας γίνονται όλο και πιο σκληρές, οι οικογένειες αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερες δυσκολίες στην κάλυψη των βασικών αναγκών των μελών τους και ότι ο παραγωγικός ιστός της χώρας μας έχει συρρικνωθεί δραματικά. Η μόνη αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων είναι η άμεση στροφή προς ένα ριζικά διαφορετικό τρόπο ζωής, εργασίας και ανάπτυξης, που αξιοποιεί τις ικανότητες, τις γνώσεις και τις δεξιότητες όλων μας και έχει ως απώτερους σκοπούς την αυτάρκεια, την αυτονομία και την ελευθερία. Με άλλα λόγια, πρέπει να οργανώσουμε έναν συνασπισμό αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και ενεργής λήψης αποφάσεων σε κάθε γειτονιά και κάθε περιοχή που να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει καταρχήν τις βασικές βιοτικές μας ανάγκες (διατροφή, ένδυση, στέγαση). Στην πράξη αυτό σημαίνει πως πρέπει να οικοδομήσουμε μικρές γεωγραφικά και πληθυσμιακά κοινότητες ανθρώπων που να είναι σε θέση να ανταλλάσσουν προϊόντα και υπηρεσίες τόσο μεταξύ τους, όσο και με άλλες κοινότητες και με αυτό τον τρόπο να καλύπτουν όχι μόνο τις βασικές ανάγκες όλων των πολιτών τους, αλλά και να αναπτύσσονται οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά, συναποφασίζοντας σε τοπικές συνελεύσεις. Τα έμπρακτα παραδείγματα τέτοιων κοινοτήτων τόσο στο εσωτερικό της χώρας μας, όσο και έξω από αυτήν είναι ήδη αρκετά και αποτελούν απόδειξη της λειτουργικότητας, της βιωσιμότητας και του δημοκρατικού τρόπου διαβίωσης που μπορούμε να επιτύχουμε αν ενεργοποιηθούμε και αγωνιστούμε γι’ αυτόν.

Σας καλούμε λοιπόν σε αυτόν τον κοινό αγώνα που αξίζουμε όλοι και όλες και τον χρωστάμε στον εαυτό μας και τα παιδιά μας, στον τόπο μας που αγαπάμε με τόσο πάθος και σε εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για να υπερασπιστούν τις βασικές αξίες που γέννησαν τον πολιτισμό μας, τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Για να πραγματωθεί, επιτέλους, η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία και η κοινωνική απελευθέρωση στην πατρίδα μας.

Θεσσαλονίκη, 21 Νοέμβρη 2010