H Παιδεία είναι δημόσιο αγαθό, δεν είναι… ποδόσφαιρο

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

του Άλκη Ρήγου

Αυτή την βασική αλήθεια οφείλει όχι μόνο να γνωρίζει αλλά και να υπερασπίζεται η κατά τα άλλα λαλίστατη Υπουργός Παιδείας.

Το πώς όμως το κατανοεί, το εξήγησε… αναλυτικά η ίδια στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής στη συζήτηση για το νομοσχέδιο της Δια βίου Εκπαίδευσης.

«Γνώση σημαίνει να ξέρεις τι είναι τέρμα, τι σημαίνει γκολ, ποιοι είναι οι κανόνες, για να βάλω την μπάλα στα δίχτυα. Δεξιότητες είναι να χρησιμοποιήσω όλα αυτά που έμαθα στην προπόνηση. Το τακουνάκι, να χρησιμοποιήσω το αριστερό πόδι, να κάνω στον αέρα μια κεφαλιά. Και ικανότητα είναι να βάλω το γκολ. Αυτές οι τρεις αντιλήψεις, η γνώση, η δεξιότητα και η ικανότητα, είναι σε όλα τα επίπεδα. Είτε είσαι μηχανικός, είτε είσαι αγρότης, είναι παντού. Και η ανάπτυξη και των τριών, είναι θέμα όχι απλά της τυπικής εκπαίδευσης. Η τυπική εκπαίδευση μπορεί να σου δώσει τη γνώση, η τυπική εκπαίδευση μπορεί να σου δώσει ακόμη και την δεξιότητα. Αλλά η μη τυπική και η άτυπη εκπαίδευση, συνεχώς θα σου τα ενισχύει και θα σε κάνει να μπορείς να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα στην κοινωνία και στην οικονομία…»!

Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσει κανείς ή να κλάψει…

Αν σήμερα με την έκρηξη των γνώσεων, τη ραγδαία εξέλιξη των επιστημών και την πλημμυρίδα των πάσης φύσεως πληροφοριών, αυτό το ‘όραμα’ επιχειρεί να εμφυσήσει στο εκπαιδευτικό μας σύστημα η κ. Υπουργός και η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιότυπη βαλκανική εκδοχή του νεοφιλελεύθερου εκπαιδευτικού προτάγματος που θα έκανε ακόμη και τους HayeK και Friedman να φρίξουν!

Αν η αρμόδια Υπουργός δεν μπορεί να κατανοήσει την έννοια και το ρόλο του Σχολικού Θεσμού σε έναν κοινωνικό σχηματισμό.

Αν δεν μπορεί να συλλάβει, ότι περισσότερο από κάθε άλλη εποχή σήμερα οι κοινωνίες έχουν απόλυτη ανάγκη από κριτικά σκεπτόμενους, δημιουργικούς και ικανούς για αισθητική απόλαυση και συνεργασία πολίτες. Από μια παιδεία δημόσια και καθολική που θα καθιστά τα νέα άτομα, μέσα από μια ολόπλευρη πολιτιστική και κοινωνική ανάπτυξη, δρώντα και ολοκληρωμένα Υποκείμενα, ικανά να διαμορφώνουν το ρου της ιστορίας.

Τότε κάθε σκέψη για την Παιδεία την Έρευνα και τον Πολιτισμό ως συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, όσο και αν διατυμπανίζεται από την Κυβέρνηση, είναι περιττή.

Όπως περιττή είναι και:

Η ύπαρξη μόνιμων και καλά αμειβόμενων εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων ουσιαστικά συμμέτοχων στη διαμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών. Καθώς και η απορρόφηση των επιτυχόντων στο ΑΣΕΠ αλλά μη διοριζόμενων εκπαιδευτικών για την κάλυψη των τεράστιων κενών και όχι η επιλογή εποχιακών εκπαιδευτικών με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και ότι αυτό συνεπάγεται για ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου.

Ο πολλαπλασιασμός και η ενίσχυση και όχι η συρρίκνωση και εξαφάνιση των σχολείων ειδικής εκπαίδευσης καλλιτεχνικής, μουσικής, αθλητικής, των ειδικών τμημάτων ένταξης και ενισχυτικής διδασκαλίας.

Η ενίσχυση και ο πολλαπλασιασμός και όχι ο μαρασμός των σχολείων της διασποράς.

Η αναβάθμιση του Λυκείου ώστε να ξαναγίνει αυτόνομη πολυδύναμη εκπαιδευτική μονάδα μέσα από το λειτουργικό σμίξιμο Θεωρίας και Πράξης, που θα οδηγεί σε ομαλό επαγγελματικό προσανατολισμό και επιστημονική αναζήτηση τους μαθητές του, ανάλογα με την κλίση τους.

Η ενίσχυση και ο πολλαπλασιασμός της Δημόσιας Μεταλυκειακής Δωρεάν Εκπαίδευσης, ώστε να πάψει και ο πανεπιστημιακός εκπαιδευτικός μονόδρομος και η ανθούσα φροντιστηριακή ‘άτυπη εκπαίδευση’ και η εξομοίωση της με την τυπική όπως ο νεολογισμός της κ. Υπουργού ορίζει τις γνωστές μας εκπαιδευτικές βαθμίδες.

Η ενίσχυση και το λειτουργικό δέσιμο Πανεπιστημίων και Ερευνητικών Κέντρων οικονομικά αυτοδύναμων, αυτοδιοικούμενων και ελεύθερων από κάθε δουλεία στην έρευνα και τη διδασκαλία, με άμεσο διορισμό των εκλεγμένων νέων πανεπιστημιακών δασκάλων. Για να μην σπαταλιέται και διώχνεται από τη χώρα αξιόλογο επιστημονικό δυναμικό.

Όλα αυτά μπορεί να ηχούν παράξενα ίσως και παλιομοδίτικα ή ονειρικά, για το βαθειά αντιπαιδαγωγικό … ποδοσφαιρικό μοντέλο της κ. Υπουργού, είναι όμως στοιχειωδώς αναγκαία και κατοχυρωμένα σε όλες τις κοινωνίες, αν θέλουμε να έχουμε «ένα μέλλον φωτεινό, διέξοδο ελπίδας και προοπτικής» - όπως διατυμπάνιζε πριν λίγους μήνες η ίδια - ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας και την κοινωνία συνολικότερα.

Το εύκολο άλλοθι του Μνημονίου δεν έχει καμιά θέση εδώ, άλλωστε από αυτό ρητά εξαιρείται – έστω και λεκτικά – ο τομέας της Παιδείας.

«Λεφτά Υπάρχουν» όταν δεν τα σπαταλάμε από δω και από κει, για «καινοτόμους διαγωνισμούς», όταν δεν αφήνουμε να χάνονται εκατομμύρια ευρώ από το τα ευρωπαϊκά προγράμματα μέσα από αναδρομικές και παράδοξες εγκυκλίους του Υφυπουργού της κ. Πανάρετου όπως με το πρόγραμμα ‘Θαλής’.

Πολιτική βούληση και όραμα πως προς μια τέτοια κατεύθυνση δυστυχώς είναι πια σαφές ότι δεν υπάρχει!

Αλκης Ρήγος