ΑΛΕΝ ΚΡΙΒΙΝ, Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα Γαλλίας

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ

 Με πρωταγωνιστική παρουσία στα γεγονότα του Μάη του ’68, ο Αλέν Κριβίν υπήρξε ιστορικό στέλεχος της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Ένωσης (LCR) και εκ των συνιδρυτών του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (ΝΡΑ), της ισχυρότερης οργάνωσης στο χώρο της γαλλικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Την ερχόμενη εβδομάδα θα βρεθεί στην Αθήνα, όπου θα πάρει μέρος στην τελική, πολιτική συζήτηση της διήμερης, διεθνούς διάσκεψης που οργανώνει στις 15 και 16 Οκτωβρίου, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, το Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης εναντίον του μνημονίου κυβέρνησης, Ε.Ε. και ΔΝΤ. Με αφορμή την εν λόγω εκδήλωση, ο Αλέν Κριβίν παραχώρησε στο “ΠΡΙΝ” τη συνέντευξη που ακολουθεί.

Συνέντευξη στον Πέτρο Παπακωνσταντίνου

-Γιατί οι κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης επέβαλαν τόσο Δρακόντεια μέτρα στην περίπτωση της Ελλάδας με αφορμή υπαρκτά, αλλά όχι τόσο εξαιρετικά δημοσιονομικά προβλήματα;

-Επέλεξαν την Ελλάδα για να κηρύξουν πραγματικό πόλεμο εναντίον του κόσμου της εργασίας- πόλεμο ο οποίος θα επεκταθεί, στη συνέχεια, σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες. Η ευρωπαϊκή μπουρζουαζία χτυπάει τον πιο αδύνατο κρίκο- μια χώρα υπερχρεωμένη, με φτωχά έσοδα εξ αιτίας κάθε είδους φοροαπαλλαγών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Εκκλησίας. Ωστόσο, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι η ευρωπαϊκή μπουρζουαζία υποτίμησε τις δυνατότητες αντίδρασης του ελληνικού λαού, πιστεύοντας ότι η νίκη του ΠΑΣΟΚ θα εξουδετέρωνε τις προοπτικές αντίστασης του λαού και των συνδικάτων.

-Ποιες θα ήταν κατά τη γνώμη σας οι κατευθυντήριες γραμμές ενός αριστερού προγράμματος αντιμετώπισης της κρίσης; Πως αντιμετωπίζετε στόχους όπως η στάση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ;

-Η καταβολή των τοκοχρεωλυσίων από τους πολίτες είναι ολοκληρωτικά άδικη. Δεν υποχρεούται κανείς να πληρώσει δύο φορές τις τράπεζες, οι οποίες περιλαμβάνονται μεταξύ των κατ΄ εξοχήν υπαιτίων της κρίσης, επομένως τασσόμαστε υπέρ της διαγραφής του χρέους, απλά και καθαρά. Μια τέτοια λύση απαιτεί λαϊκή κινητοποίηση και αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.

Για μας το θέμα δεν είναι τόσο να βγούμε σήμερα από την ευρωζώνη, με όλες τις περιπλοκές που αυτό θα έφερνε, αλλά να προχωρήσουμε σε ρήξη με όλους τους νόμους και τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. Αυτή η Ευρώπη είναι ένας καπιταλιστικός ζουρλομανδύας που επιβάλλει διατάγματα στους λαούς. Απέναντι στην κρίση, οφείλουμε να αγωνιστούμε για μια άλλη Ευρώπη στην υπηρεσία των λαών, ανατρέποντας τη συνθήκη του Μάαστριχτ, τη Σέγκεν, το ευρωσύνταγμα και απαταιτώντας, για παράδειγμα, τον εναρμονισμό των κοινωνικών κατακτήσεων. Να αγωνιστούμε για τη δημιουργία απασχόλησης, ευρωπαϊκών δημοσίων υπηρεσιών σε ζωτικούς τομείς (μεταφορές, ενέργεια, ύδρευση, υγεία, εκπαίδευση), την καθιέρωση ελάχιστου μισθού σε αναλογία με το ΑΕΠ, την απαγόρευση των απολύσεων σε κερδοφόρες επιχειρήσεις και την καθιέρωση εργατικού ελέγχου. Όλα αυτά σημαίνουν την επιλογή ενός άλλου τύπου κοινωνίας και αναδιανομής του πλούτου. Εν ολίγοις, τη ρήξη με τον καπιταλισμό.

-Πως εξηγείτε την ανικανότητα της ευρωπαϊκής Αριστεράς να επωφεληθεί της συστημικής κρίσης του καπιταλισμού και να εκφράσει τη λαϊκή αγανάκτηση;

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν δύο Αριστερές, που μπορεί να ενώνονται σε συγκεκριμένες μάχες, αλλά παραμένουν ασύμβατες: η Αριστερά της ρήξης, η οποία δεν πιστεύει ότι είναι δυνατό να εκδημοκρατίσει, να μεταρρυθμίσει ή να ρυθμίσει τον καπιταλισμό και μια Αριστερά που περιορίζεται σε μικρομεταρρυθμίσεις στο πλαίσιο της οικνομίας της αγοράς. Αυτή είναι η περίπτωση της σοσιαλδημοκρατίας και των συμμάχων της, που εκφράζουν το πλειοψηφικό ρεύμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς και συχνά ηγούνται των πολιτικών λιτότητας (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία), αλλά και των συνδικάτων. Από εδώ η σύγχυση στη συνείδηση των εργατών που εξεγείρονται απέναντι στην πολιτική των ηγετών τους, αλλά δεν βλέπουν ακόμη την κατεύθυνση μιας εναλλακτικής και αξιόπιστης Αριστεράς. Για να μην αποκοπούν από τη βάση τους, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αναγκάζονται να οργανώσουν κατά καιρούς 24ωρες κινητοποιήσεις, δίνοντας την εντύπωση ότι μάχονται, εξαντλώντας τους εργαζόμενους, οι οποίοι συχνά εύχονται μια παρατεταμένη αναμέτρηση με νικηφόρα προοπτική, αλλά ωθούνται σε επαναλαμβανόμενες απεργίες χωρίς μέλλον και με ακριβό τίμημα. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά αναπτύσσεται, αλλά δεν κατάφερε μέχρι τώρα να ανακοιδομηθεί με αξιόπιστο τρόπο και παραμένει πολυδιασπασμένη.

-Μετά από ένα ενθαρρυντικό ξεκίνημα, το ΝΡΑ έχασε μέλη και ψήφους, ενώ το Μέτωπο της Αριστεράς ανέκοψη την ελεύθερη πτώση του ΓΚΚ. Εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι ο μετασχηματισμός της LCR σε ΝΡΑ ήταν ορθή απόφαση;

-Για μας, το κόμμα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσο. Ήταν αναγκαίο να κατανοήσουμε τις συνθήκες μιας νέας περιόδου ανασύνθεσης του εργατικού κινήματος, να περάσουμε σε ένα ανώτερο στάδιο, να ανοιχτούμε για τη δημιουργία του ΝΡΑ σε συντρόφους που συμφωνούν μαζί μας για τα σημερινά και τα αυριανά μας καθήκοντα, αποφεύγοντας τη διάσπαση πάνω στις διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος. Από τα 3.000 μέλη της LCR, περάσαμε στα 9.000 μέλη στο ιδρυτικό μας συνέδριο, πριν από ένα χρόνο. Από τότε, σε συνθήκες ύφεσης των λαϊκών αγώνων, χάσαμε περίπου 2.000 μέλη, που μας είχαν προσεγγίσει μέσα στον ενθουσιασμό των μεγάλων απεργιών και της επίδοσης του Μπεζανσενό στις προεδρικές εκλογές. Το 3% των περιφερειακών εκλογών (η χειρότερη επίδοσή μας) δεν βοήθησε, αλλά σήμερα, με τη νέα άνοδο του κινήματος, οι στρατολογίες μελών αυξάνονται και το ΝΡΑ βρίσκεται παντού, ενώ ο εκπρόσωπός του είναι εξαιρετικά δημοφιλής.

Το Μέτωπο της Αριστεράς επέτρεψε απλώς στο ΓΚΚ να ανακόψει προσωρινά την εκλογική του συρρίκνωση, αλλά δεν δημιούργησε την παραμικρή δυναμική. Οι διαφωνίες μας για ζητήματα αρχών δεν εμποδίζουν την κοινή δράση, αυτό που την εμποδίζει είναι η πρόθεσή τους να επιστρέψουν στην κυβέρνηση με τους Σοσιαλιστές και τους Πράσινους. Όπως λέει ο Ζαν- Λικ Μελανσόν (πρώην σοσιαλιστής και ηγετικό στέλεχος του Μετώπου) «επιδιώκουμε την αλλαγή όχι με επανάσταση, αλλά μέσω των θεσμών».