Κενολογίες για αφελείς

ΠΗΓΗ: Καθημερινή

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

«Αλλάζουμε ή δεν αλλάζουμε τη χώρα;», «Θα μείνουμε πίσω ή θα πάμε μπροστά;» - από τα πλέον τετριμμένα, προεκλογικά πρωθυπουργικά διλήμματα. Βεβαίως δεν είναι αυτά που εντυπωσίασαν στην εισήγηση του Γιώργου Παπανδρέου κατά την πρόσφατη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. Αλλά η κορύφωση της ομιλίας του με το «ο φόρος γι' αυτήν την κυβέρνηση δεν είναι χαράτσι, είναι αλληλεγγύη, γιατί οι φόροι με αυτήν την κυβέρνηση θα πάνε εκεί όπου πρέπει...».

Είναι το σημερινό πανικόβλητο εισπρακτικό ελληνικό κράτος μια συμμετοχική αναδιανεμητική δημοκρατία; Αμφίβολο. Αντίθετα, βέβαιο είναι ότι την «αλληλεγγύη» θα προσφέρουν πρώτοι και καλύτεροι εκείνοι που αενάως αρμέγονται και κουρεύονται (μισθωτοί, συνταξιούχοι), προς εκείνους που φοροδιαφεύγουν θησαυρίζοντας και τους θησαυρούς τους ασφαλίζουν ή επενδύουν στο εξωτερικό.

Ο φόρος, κοινώς χαράτσι, ο γνωστός οθωμανικός κεφαλικός φόρος, είναι πάντα άχθος, συχνά άνισο, άδικο για τους πολλούς. Και δεν είναι μόνον επί του εισοδήματος, είναι και έμμεσος επί των συναλλαγών, και έκτακτος, και επί των ειδών (στοιχειωδών ή πολυτελείας)... Ιστορικά έχει επιβληθεί σε λαούς ακόμη και γι' αυτή καθαυτή τη ζωή (φόρος ύπαρξης, στην Αγγλία του 14ου αι.), για την κατανάλωση αλατιού, για τη διαφωνία με την εξουσία, για την καμινάδα ή τη... γενειάδα, επί των κερδών από τη διακίνηση ναρκωτικών! Περί τους φόρους έχουν στηθεί πλήθος «επιχειρήσεις», με μακροβιότερες εκείνες της ενοικίασής τους - πρόξενοι ασύλληπτης καταπίεσης και διαφθοράς.

Ο φόρος ως εισφορά αλληλεγγύης είναι επινόηση των νεωτερικών χρόνων. Για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών. Για παράδειγμα, εισήχθη το '91 στη Γερμανία για την ανασυγκρότηση της Αν. Γερμανίας (θα τον πληρώνει κάθε εργαζόμενος Γερμανός μέχρι το 2019), ωστόσο ουδείς γνωρίζει πλέον πού καταλήγουν τα λεφτά. Και η γαλλική κυβέρνηση επιβάλλει φόρο αλληλεγγύης στο πλουσιότερο τμήμα του πληθυσμού, όμως αποτελεί μόνο το 2% των φορολογικών εσόδων.

«Δεν είναι χαράτσι, είναι αλληλεγγύη». Οπως και αν βαπτιστεί δεν θα έχει αποτέλεσμα, αν δεν αλλάξει κάτι άλλο. Ο βαθιά διεφθαρμένος φοροελεγκτικός και φοροεισπρακτικός μηχανισμός που πλουτίζει από τη ζήτηση για φοροδιαφυγή, την οποία δημιουργεί η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση του Ελληνα ότι είναι θεμιτό να «κλέψει» ένα κράτος που «κλέβει». Ας συγκροτηθούν Εθνικά Συμβούλια κατά της Φοροδιαφυγής, Κεντρικές Επιτροπές Συντονισμού της Φορολογικής Μεταρρύθμισης. Δεν πείθουν.

Θα ενεργοποιηθούν οι κατάλογοι με τους μεγαλοφοροφυγάδες που φυλάσσονται στην περίφημη διεύθυνση 16, τη διεύθυνση Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων; Αν ο φορολογούμενος πεισθεί ότι ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός δεν είναι ένα ικρίωμα αντιφάσεων, αδικίας και ανισοτήτων, ότι οι πολιτικοί δεν είναι πια δέσμιοι ενός συστήματος που στηρίζει τα συμφέροντα των ισχυρών, μπορεί και να αισθανθεί ότι δεν τον πιάνουν κορόιδο. Ομως δεν θα νιώσει ποτέ τον φόρο ως αλληλεγγύη, ως οβολό συμπαράστασης, ως άφεση αμαρτιών, ως χείρα βοηθείας σε θύματα και δημίους. Εκείνος που ζει στην επισφάλεια ή την οργή δεν είναι ποτέ ελεήμων. Οι φόροι ώστε να πληρωθούν τα «σπασμένα» ή τα «κλεμμένα» γι' αυτόν δεν είναι αλληλεγγύη, αλλά ζημιά, αναποδιά. Και τα περί μεγαθυμίας του πολίτη, «τροφή» για πνεύματα αφελή.