Η κοινωνική ορθοπεδική του Μνημονίου

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 03/08/2010

Νέες εντολές δίνει η τρόικα ως όρους για την εκταμίευση της τρίτης δόσης του δανείου. Να απολυθούν οι “πλεονάζοντες” στις ΔΕΚΟ, να μειωθούν οι αποδοχές και στον ιδιωτικό τομέα, να δοθεί η ενέργεια βορά στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, να υποκατασταθούν οι αυτοαπασχολούμενοι των “κλειστών επαγγελμάτων” από απασχολήσιμους σε μεγάλες αλυσίδες.

Το ένα “Μνημόνιο” διαδέχεται το άλλο. Οι πιστωτές επιβάλλουν τους όρους τους, που δεν αφορούν μόνο την αποπληρωμή των δανείων.

Όλοι οι έγκυροι οικονομικοί αναλυτές προβλέπουν επιδείνωση της οικονομικής κρίσης από το φθινόπωρο. Σε τι αποβλέπουν, λοιπόν, τα μέτρα που μόνον ύφεση προκαλούν; Δεν βλέπουν οι πιστωτές την ύφεση και δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι δύσκολο να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος μέσα σε τέτοιες καταστάσεις;

Ασφαλώς και αντιλαμβάνονται το οικονομικό αδιέξοδο. Αλλά προτάσσουν τη στρατηγική επιδίωξη της διαμόρφωσης νέων κοινωνικών πραγματικοτήτων, ώστε να διασφαλίσουν μακροπρόθεσμα τα συμφέροντά τους. Με την αγορά ενισχυμένη σε βάρος των εργαζομένων και των δημοσίων συμφερόντων. Πρόκειται για καθυστερημένη εκδήλωση θατσερισμού, στη βαλκανική εκδοχή του. Επιχειρείται η διάλυση όποιων κοινωνικών συλλογικοτήτων έχουν περισωθεί και η κατασκευή της κοινωνίας του μοναδιαίου ανθρώπου, μόνου εναντίον όλων των άλλων, εκατομμυρίων, μόνων.

Το Μνημόνιο δεν είναι ένα άθροισμα θετικών και αρνητικών μέτρων. Έχει κατεύθυνση. Ακόμη κι αν περιλαμβάνει ορισμένα “αυτονοήτως αναγκαία” μέτρα που αίρουν αναχρονισμούς ή ρυθμίσεις που εγκαθιδρύονται, έχουν ταξικό πρόσημο, αποδιοργανώνουν υφιστάμενες κοινωνικές σχέσεις και διοργανώνουν τη νέα κηδεμονία.

Το Μνημόνιο είναι νάρθηκας, εργαλείο κοινωνικής ορθοπεδικής, ώστε οι μισθωτοί να θεωρούνται προνομιούχοι μέσα στο αρχιπέλαγος της επισφαλούς εργασίας και της ανεργίας. Ο διατυμπανιζόμενος θρυμματισμός του πελατειακού κράτους αφορά μόνον όσες πλευρές του παρεμποδίζουν την ανεξέλεγκτη επικράτηση της αγοράς.