H δυναμική και η προοπτική της Αριστεράς εξαρτάται απο τη νέα γενιά-Συνέντευξη Α.Αλαβάνου

συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου στην ΕΠΟΧΗ 11/7/2010
Τη συνέντευξη πήρε
ο Πάνος Λάμπρου

----------------------------------------

Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο στην Ελλάδα και την Ευρώπη λόγω της οικονομικής κρίσης. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί ενώ οι επιπτώσεις είναι τόσο επώδυνες για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, οι αντιστάσεις δεν είναι οι αναμενόμενες; Είναι θέμα αδυναμίας των συνδικάτων, της αριστεράς;

Έχουμε μια κρίση με πλανητικές διαστάσεις, μια κρίση οξύτατη, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Αυτή η κρίση έχει φέρει σε μεγάλο βαθμό σε μια χαοτική, αλλοπρόσαλλη και αντιφατική συμπεριφορά την ίδια την ηγεσία της Ευρώπης. Δεν είναι παράλογο να σαστίζει ο κόσμος, να νιώθει αμήχανα. Δημιουργείται η αίσθηση ότι όλα αυτά είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, πάνω από τους αγώνες μας, πάνω από την ψήφο μας. Είναι μοιραία. Είναι το μικρότερο κακό. Είναι η θεία τιμωρία για τις αμαρτίες μας.

Ή ότι ο αντίπαλος είναι πολύ πιο ισχυρός από μας...

Όχι, ο αντίπαλος δεν είναι ούτε φαίνεται τόσο ισχυρός. Όταν, όμως, ο αντίπαλος είναι πιο αδύναμος και άρα απρόβλεπτος και επιθετικός μπορεί να ακινητοποιεί τον άλλο. Ένας λόγος είναι ο ρόλος των ΜΜΕ. Ποτέ ίσως τα κεντρικά ΜΜΕ δεν τα έχουμε δει να λειτουργούν σε τέτοιο βαθμό, ως ανθυπασπιστές και λοχίες του συστήματος. Ένας άλλος λόγος είναι η απουσία ενός πολιτικού λόγου, που θα μπορούσε να επιταχύνει τη μετάβαση από το σάστισμα, τον φόβο και την οργή σε μια αγωνιστική κατεύθυνση θετικής προοπτικής και ελπίδας.

Οι αδυναμίες της Αριστεράς

Αναφέρεσαι στην αριστερά;

Η μεγάλη απούσα. Τη στιγμή που την καλεί με αγωνία η ιστορία.

Θεωρητικά είναι ευνοϊκό πεδίο για την αριστερά. Δικαιώνεται σε όσα έλεγε για τη νεοφιλελεύθερη επιλογή και το καπιταλιστικό σύστημα. Γιατί η αριστερά σε ευρωπαϊκό επίπεδο δείχνει αυτή την αδυναμία; Δεν έχει αναρρώσει από τα τραύματα της ιστορικής της κρίσης;

Ίσα – ίσα, η ιστορική κρίση της θα έπρεπε να είναι εφόδιο, ώστε αυτή η δύναμη ανατροπής να γίνει δύναμη ανατροπής του εαυτού της, του τρόπου που σκέφτεται, που δρα. Έχουν περάσει δύο δεκαετίες από την κατάρρευση του ’90. Την ώρα που καίγεται ολόκληρο το χωριό, μεγάλο μέρος της αριστεράς ασχολείται με τα έπιπλα στο σαλόνι. Το μεγάλο ζητούμενο δεν είναι να ενισχύσει απλώς την κοινοβουλευτική της παρουσία, να στηρίξει απλώς τους αγώνες. Κυρίως είναι να συγκροτήσει έναν εναλλακτικό πόλο με δυναμισμό, αυτοπεποίθηση, γνώση, έμπνευση που θα σαρώσει το ευτελισμένο πολιτικό σύστημα, θα οδηγήσει σε μια νέα κοινωνική πλειοψηφία ικανή να στηρίζει ριζοσπαστικές πολιτικές λύσεις. Η αριστερά νιώθει φόβο ως προς αυτό. Έχει συνηθίσει στην ασφάλεια και τη θαλπωρή του συστήματος. Ειδικά μετά τον εμφύλιο δυσκολεύεται να πιστέψει ότι είναι εφικτή μια τέτοια εξέλιξη.

Άρα λες ότι η αριστερά αισθάνεται στην “καμπούρα” της την ιστορική ήττα.

Δεν υπάρχει δικαιολογία. Θυμάσαι με πόσο μεγάλη διστακτικότητα ή και εχθρότητα αντιμετωπίστηκαν και εντός του ΣΥΡΙΖΑ σκέψεις που είχαν πρωτοδιατυπωθεί για την Ελλάδα ως «αδύναμο κρίκο» ή για μια «νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία»; Σκέψεις που σε κάνουν να υπερβείς το όριο μιας αριστεράς κινηματικής, περιθωριακής όμως μέσα στα πλαίσια του συστήματος, και σε φέρνουν στο κέντρο της πολιτικής ζωής.

Τι αντιλαμβάνεται ο κόσμος για την αριστερά; Ότι δεν είναι δίπλα του ή ότι δεν έχει διατυπώσει μια πρόταση διεξόδου;

Ασφαλώς έχουμε σοβαρά ελλείμματα στις προτάσεις μας. Είναι όμως χίλιες φορές πιο αξιόπιστες από τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου που δεν έχει απολύτως τίποτε και παπαγαλίζει αυτά που αποφασίζουν η Μέρκελ κι ο Στροσκάν. Η έλλειψη πρότασης είναι η εύκολη ερμηνεία, η δικαιολογία. Αυτό που χρειάζεται η κοινωνία είναι ένα αξιόπιστο πόλο, να πιστέψει, να ξαναβρεί το θάρρος, να ελπίζει. Τι χαρακτηρισμό χρησιμοποιούν για την αριστερά σήμερα; «Απαξίωση». Η αριστερά εμφανίζεται να στερείται τη διαφορετικότητα από τους άδειους κώδικες του συστήματος, το αξιακό και πολιτικό φορτίο, που θα μπορούσε να ηλεκτρίσει μια απαισιόδοξη κοινωνία. Επομένως, είναι κυρίως, κρίση εμπιστοσύνης.

Ναι, αλλά ψάχνω και εγώ, και φαντάζομαι όλοι μας, πού οφείλεται αυτό;

Αυτό που δεν μπορεί να κάνει σήμερα η αριστερά, το έκανε. Το έκανε πριν δύο, τρία χρόνια με το άρθρο 16. Κέρδισε την εμπιστοσύνη. Λέγαμε -μπορεί να είχε μια δόση υπερβολής- ότι ήμασταν «η» αντιπολίτευση. Είμασταν στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων. Όπου πήγαινε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, τον κερνούσαν.

Μήπως, όμως, έγινε αυτό δυνατό γιατί ήταν ένα επιμέρους θέμα, ενώ σήμερα το ζήτημα είναι συνολικό και απίστευτα περίπλοκο;

Πολύ περισσότερο λοιπόν, αφού πια πρόκειται για ένα καθολικό θέμα, σήμερα είναι η ώρα της αριστεράς. Δεν είναι ότι οι αντίπαλοί μας έχουν μεγάλη δύναμη. Μεγάλες είναι οι παγίδες μέσα στην ίδια την αριστερά.

Πώς η αριστερά θα παίξει τον ιστορικό της ρόλο; Γιατί φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσεις ότι δεν είναι δυνατόν να διαδραματίσει ένα τέτοιο ρόλο μέσα από τις στάχτες της.

Θυμάσαι το φιλμ του Βάιντα «Στάχτες και διαμάντια»; Η αριστερά πρέπει να κάνει στάχτη τα στερεότυπά της, τις ισορροπίες, τις ίντριγκες, τις γελοίες και αναποτελεσματικές επικοινωνιακές λογικές, τον καριερισμό, τον νεοπλουτισμό. Και δεν αρκεί ένα εργαλειακό πρόγραμμα αλλαγής. Χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική κοσμοαντίληψη, όπου η οικολογία, η παιδεία, η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα θα συγκρούεται μετωπικά με τις βιτρίνες και τα κυβικά της Ελλάδας της οικογένειας Παπανδρέου και Καραμανλή. Όπου θα γίνεται αδυσώπητη μάχη για να ανατραπούν οι καπιταλιστικές αξίες μέσα στη ψυχή του εργαζόμενου.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κοινό μας σπίτι δεν πάει καλά. Τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει αυτή η εικόνα;

Είναι κάτι περισσότερο από το “δεν πάει καλά”. Η Γραμματεία είναι σα μηχάνημα για «τεστ κόπωσης». Μπαίνει κάτι καινούριο και βγαίνει παλιό. Να σου πω ένα παράδειγμα. Η κάρτα μέλους. Έπρεπε να έχει γίνει εδώ και δύο χρόνια. Αισθάνομαι και προσωπικά ευθύνη που δεν το είχα αντιληφθεί εκείνη την εποχή. Μετά τόσα παζάρια για την αποδοχή της, χάνει όλους τους χυμούς της αυτή η καινοτομία. Το Σύμφωνο Σταθερότητας, το δημοψήφισμα, το να φύγει αυτή η κυβέρνηση, είναι ιδέες που αν τις αγκαλιάζαμε γρήγορα θα είχαν μεγάλη δυναμική. Το αποτέλεσμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ βαθμιαία να εκτοπίζεται. Ως κινηματική δύναμη, από το ΚΚΕ. Ως καταλύτης συνεργασιών, από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Ως θερμοκήπιο αξιών, από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ως πηγή πολιτικών πρωτοβουλιών, από κανένα.

Υπάρχει ένας κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αυτός που έχει δώσει και μια και δύο ευκαιρίες στο εγχείρημα, που εκδηλώνει σήμερα την αγωνία του. Αυτός ο κόσμος λέει -και αυτό αφορά και εσένα- γιατί δεν κάθεστε όλοι μαζί σε ένα τραπέζι να συζητήσετε, να λύσετε το πρόβλημα; Μα είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ που ζητάει την ενότητά του.

Είναι λογικό αυτό που λες. Αν κάτσουμε όμως όλοι μαζί σε ένα τραπέζι και έχουμε το κυριακάτικο ψητό που μοσχομυρίζει και αποφασίσουμε να το φάμε την επόμενη Πέμπτη, όλοι θα πάμε στο νοσοκομείο με γαστρεντερίτιδα. Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα.

Χρόνια τώρα πολλοί -εκτός Συνασπισμού- έλεγαν ότι υπάρχουν παραλυτικές ισορροπίες, λόγω των πολλών “βέτο” που έθεταν τα στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Στο συνέδριο, όμως, ο Συνασπισμός με πολύ μεγάλη πλειοψηφία, απάντησε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στο δίλημμα που έθετε η Α.Π. Υπήρξε ρήξη. Ο Συνασπισμός μάτωσε. Δεν αλλάζουν τα δεδομένα;

Έχω μεγάλη απόσταση από τις απόψεις της Α.Π. Θυμάμαι, όμως, ότι σε ακραίες στιγμές, όταν οι απόψεις πολώνονταν -ο Δεκέμβρης- ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κρατήσει τη συνοχή του. Το θέμα δεν είναι να βρούμε μια αριστερά που όλοι σε όλα θα συμφωνούμε, αλλά να έχουμε ένα ζωντανό πλαίσιο συνύπαρξης μέσα στη διαφορετικότητα, το οποίο θα έχει ριζοσπαστισμό, θα είναι αιχμηρό, τολμηρό, «ακροαριστερό» κατά διάφορους σχολιαστές, αλλά θα μπορεί να κρατάει την πολυχρωμία. Το γεγονός της απομάκρυνσης της Α.Π., για κάποιους μπορεί να είναι στοιχείο προόδου. Για μένα είναι στοιχείο κρίσης.

Όταν λέω όλοι σε ένα τραπέζι, εννοώ όλοι.

Όλοι, αλλά συνήθως βγαίνουν κείμενα υψηλής τεχνικής στην απροσδιοριστία. Αν με ρώταγες τι χρώμα βλέπεις για τον ΣΥΡΙΖΑ, θα σου έλεγα κόκκινο και μαύρο. Κόκκινο ως επαναστατική δύναμη, μαύρο ως δύναμη αντίστασης. Σήμερα το χρώμα γίνεται γκρι.

Οι διαφορές είναι τόσο μεγάλες που να δημιουργούν γκρι χρώμα;

Πολύ μεγάλες, όχι όμως ως διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις. Οι διαφορές είναι ανάμεσα στη πολιτική από τη μια και στην απολίτικη διαχείριση και επικοινωνία.

Φαντάζομαι ότι αναφέρεσαι στον Συνασπισμό. Εντούτοις, υπάρχει ένας κόσμος, που εσύ τον ξέρεις καλύτερα από μένα γιατί ήσουν πρόεδρος αυτού του κόμματος, που είναι πολύ ριζοσπαστικός, που λέει τα ίδια πράγματα με όλους μας, που δρα. Αναφέρομαι στη νεότερη γενιά, σε στελέχη που είναι μέσα στους ταξικούς αγώνες, στα κινήματα, στο άρθρο 16, στον Δεκέμβρη... Πώς αντιμετωπίζεις το ζήτημα της σύνθεσης και της ανασύνθεσης με όλο αυτό τον κόσμο, που φαντάζομαι ότι δεν τον ακυρώνεις;

Προφανώς δεν τον ακυρώνω, ούτε όλη την ηγεσία. Εκτιμώ πολύ τις προσπάθειες του Π. Λαφαζάνη στη Βουλή. Είπες, όμως, μια λέξη κλειδί: νέοι άνθρωποι.

Το πρώτο κριτήριο που είχα και θα έχω για τη δυναμική και την προοπτική της αριστεράς, είναι η σχέση της με τη νέα γενιά. Με το 16 και τον Δεκέμβρη, ακολουθήσαμε μια πορεία που μας έφερε σε μια εκρηκτική επαφή με τη νεολαία ως συλλογικότητα μέσα σε όλη την κοινωνία. Για ποιο λόγο τα πιο ευαίσθητα, πρωτοποριακά, ριζοσπαστικά, έτοιμα για ρίσκο στοιχεία της, ελκύονται από τον αντιεξουσιαστικό χώρο;

Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την νέα γενιά είναι σε ασύλληπτη υποχώρηση. Έχουμε συνολικά δείξει αδυναμία να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο, που να χωρά όχι μόνο τα ρεύματα της αριστεράς, αλλά και την κοινωνία. Αυτό είναι το κρίσιμο και όχι να κάτσουμε σε ένα τραπέζι. Γι’ αυτό και αν με ρωτήσεις τι θα ήθελα: μια πλήρη συναίνεση με όλα ανεξαίρετα τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή με λιγότερους από τους μισούς που θα ζωντάνευαν τη σχέση πάθους με τη νέα γενιά, θα επέλεγα το δεύτερο. Χωρίς ταλάντευση.

Για την πολιτική συμμαχιών

Το κρίσιμο, βέβαια, είναι πώς θα συνδυάσεις την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ με τον αναγκαίο ριζοσπαστισμό.

Έχεις απόλυτο δίκιο και είναι ένα συνεχές δίλημμα για μένα. Φοβάμαι ότι έχουμε φθάσει πια στο σημείο που η ριζοσπαστική δράση καθηλώνεται πλήρως στην απολυτοποίηση μιας ενότητας κορυφών. Τι πρέπει να γίνει επειγόντως; Η δημοκρατική αναδιοργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ με τα μέλη του πλέον σε κεντρικό ρόλο. Και η πολιτική αναγέννηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε μια ευρεία συσπείρωση αλλαγής. Η αριστερά δεν μπορεί πια μόνη της.

Για ποιες δυνάμεις μιλάς;

Υπάρχουν δυσκολίες, γιατί δεν είναι δυνατή πάντοτε η συνεργασία με κάποιους φορείς, είναι αναγκαία όμως η προσέγγιση με τον κοινωνικό τους χώρο. Πρώτα από όλα με πρωτοποριακές και ασυμβίβαστες δυνάμεις της νέας γενιάς που σήμερα προσανατολίζονται προς αντιεξουσιαστικές κινήσεις. Δεν εννοώ να μπούμε σε ανταγωνισμό. Εκτιμώ πολύ την σαφή διαφοροποίηση των περισσοτέρων από την τυφλή βία, όπως εκδηλώθηκε στην Marfin.

Εννοώ να γίνουμε μια δύναμη που θα εκφράζει μια ανατρεπτική στάση απέναντι στο σύστημα όχι μόνο με πολιτικά σχέδια επί χάρτου, αλλά και φιλοσοφικά, αξιολογικά, αισθητικά, ηθικά. Επίσης, η εξωκοινοβουλευτική αριστερά.

Ο κόσμος που ακολουθεί το ΚΚΕ, χωρίς να έχω καμιά ψευδαίσθηση για τη στάση της ηγεσίας του. Όχι όμως μόνο η ιστορική αριστερά. Μεγάλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ. Όχι τα στελέχη αλλά όσοι κρατούν κάτι από τις ιδρυτικές τους θέσεις για κοινωνική απελευθέρωση. Κι όλο εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας, ανεξάρτητα από κομματική προέλευση - όπως έχει πει ο Κ. Βεργόπουλος- που υπερασπίζεται τα δίκαιά του. Ένας ασύλληπτα ευρύς χώρος.

Οι μετωπικές κινήσεις, η αυτοδιοίκηση

Πώς είδες την πρωτοβουλία για κοινή δράση που πήραν οι “65”;

Είναι σε θετική κατεύθυνση. Είναι ένα από τα βέλη. Η προσπάθεια να ανοίξει ένας διάλογος και κοινή δράση στην ιστορική αριστερά όχι από τα πάνω, είναι συμβολή. Όλα αυτά είναι βέλη. Το δόρυ όμως αφορά στη νεολαία

Πολλά βέλη, αλλά κάποια στιγμή τα βέλη πρέπει να συναντηθούν.

Έχεις απόλυτο δίκιο. Ας πάρουμε όλοι πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Η πρωτοβουλία που πήρε η ΚΟΕ να συναντηθεί με άλλες οργανώσεις σε ηγετικό επίπεδο. Οι προσπάθειες που κάνουν εφημερίδες της αριστεράς, όπως η δική σας, για διάλογο.

Ή η προσπάθεια που κάνει το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Ποιο είναι το κομβικό σημείο που μπορεί να συγκλίνουν όλες αυτές οι προσπάθειες; Οι περιφερειακές εκλογές. Δίνεται μια μεγάλη δυνατότητα να μπουν οι βάσεις για την πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα. Γιατί ο κόσμος που είναι θυμωμένος θα εκφραστεί. Μπορεί να εκφραστεί με αποχή. Θα είναι μια ήττα για μας. Μπορεί, όμως, να εκφραστεί με μια πολιτική επιλογή, που είναι ενάντια στο ΔΝΤ, την Ε.Ε., την κυβέρνηση Παπανδρέου. Στρατηγικός χώρος θα είναι η Περιφέρεια Αττικής. Έρχεται μια μεγάλη στιγμή που μπορούμε να καλύψουμε όλο το χαμένο έδαφος.

Ναι, αλλά αν είναι τόσο κρίσιμες, όπως λες, οι μάχες, δεν είναι απαραίτητη η συνεννόηση όλων των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ;

Εννοείται . Πέντε μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ που πρόσκεινται στο Μέτωπο και δεν είναι οι μόνες έχουν θέσει αυτή τη λογική: Όχι κομματικοί υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι βιασύνη. Πολλαπλές διεργασίες συσπείρωσης. Άνοιγμα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Άνοιγμα στην κοινωνία που θέλει δουλειά και συντάξεις. Ανοιχτή συζήτηση, όχι κόλπα πια. Συμμετοχή των μελών.

Δώσε ένα στίγμα μιας υποψηφιότητας;

Προηγούνται οι προϋποθέσεις που ανέφερα.

Ούτε εγώ σε ρωτώ για όνομα, αλλά για τη φιλοσοφία, για στίγμα. Τι να είναι; Ευρύτερη προσωπικότητα;

Και ο επικεφαλής, και η ομάδα, και το εγχείρημα να σηματοδοτούν την καταγγελία του σημερινού πολιτικού σκηνικού και την ανατολή ενός καινούριου που είναι και ανατρεπτικό και ρεαλιστικό και ελκυστικό. Υπάρχει χρόνος μέχρι τα μέσα του φθινοπώρου. Η γη είναι εύφορη για να ρίξουμε τους σπόρους μας.

Το μέτωπο ανατροπής και αλληλεγγύης

Υπάρχει ένας διάλογος μέσα από την “Εποχή” και το “Δρόμο”, για μια σειρά θέματα, αλλά και για το Μέτωπο Α.Α. Προσωπικά δεν έχω κατανοήσει τι είναι αυτό το Μέτωπο και η ερώτησή μου δεν είναι ρητορική. Είναι ένα ρεύμα εντός του ΣΥΡΙΖΑ; Ή είναι ένα σχήμα εκτός ΣΥΡΙΖΑ, που απλώς μετέχουν δυνάμεις που ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ;

Το Μέτωπο είναι αυτό που λέει. Είναι φορέας της ιδέας για τη μετωπική δράση της αριστεράς. Οι περισσότερες δυνάμεις είναι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν και άλλες που δεν είναι. Δεν είναι μεγάλο. Έχει όμως μεγάλα όνειρα.

Είναι και εντός και εκτός;

Θέλω να είμαι ειλικρινής και σαφής. Οι σκέψεις μας δεν διαμορφώνονται με πρώτο κριτήριο το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτού του είδους ο κομματικός κομφορμισμός ανταποκρίνεται σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει εξαντληθεί και έχει αιχμαλωτίσει με δραματικό τρόπο την αριστερά. Το πρώτο κριτήριο για μας να μη χαθεί η σημερινή μεγάλη ευκαιρία για την αριστερά που παρέχει πάλι η ιστορία. Από εκεί και πέρα το ζητούμενο δεν είναι να είναι το Μέτωπο στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ στο Μέτωπο. Όχι βέβαια στη μικρή οργανωτική συσπείρωση που έχουμε, αλλά στην υλοποίηση μιας μεγάλης πρωτοβουλίας εμπνευσμένης από μετωπικές δράσεις άλλων εποχών και άλλων καταστάσεων, όπως με το ΕΑΜ, όταν η αριστερά άνοιγε άφοβη τα φτερά της.

Δεν είναι, όμως, εύλογο, αυτό που διατυπώνεται από πολλές πλευρές, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει ένα δημόσιο λόγο, που να αγγίζει όλες τις δυνάμεις του; Να μην είναι δηλαδή μια απλή εκλογική συμμαχία;

Εννοείται. Αλλά καταρχήν πρέπει να έχει δημόσιο λόγο. Ο ΣΥΡΙΖΑ το δημόσιο λόγο του τον εκφράζει μέσα από τη Βουλή. Τι αποτέλεσμα έχει ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ που μεταφέρεται τηλεοπτικά σε όλη την κοινωνία; Το Μέτωπο προσπαθεί να εμφυσήσει ένα πολιτικό πλαίσιο και στον ΣΥΡΙΖΑ. Λέγεται ότι υπάρχουν δύο ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μακάρι να υπήρχαν δύο. Στην πραγματικότητα υπάρχει ένα σχέδιο – και δεν περιορίζομαι εδώ στα μέλη του Μετώπου -και μια απολίτικη διαχείριση που βάζει τη σφραγίδα της. Αν η πολιτική επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγει ένας μεγάλος δρόμος μπροστά μας.

Ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ;

Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει η τελευταία αλλά μεγάλη ακόμα ελπίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η στιγμή της αριστεράς.

Η κυβέρνηση δεν έχει καρδιά

Σε συνέντευξη που έδωσε ο πρωθυπουργός είπε ότι τώρα πια με την κρίση πείθεται ακόμα περισσότερο για τις αξίες των σοσιαλιστικών ιδεών. Πώς το άκουσες;

Ευτυχώς δεν τις άκουσα ή δυστυχώς δεν τις άκουσα. Τι να κάνεις; Να βάλεις τα γέλια ή τα κλάματα; Έχουμε μια κυβέρνηση, η οποία δεν έχει μυαλό. Διαχειρίστηκε, ως δύναμη του συστήματος, με τον πιο ανόητο τρόπο την κρίση, που βρέθηκε μπροστά της. Είναι και μια κυβέρνηση που δεν έχει καρδιά. Αν εσύ ήσουν υπουργός και σου έλεγαν να υπογράψεις την κατάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, δεν θα το έκανες. Θα υπέβαλες παραίτηση. Εσύ έκανες άλλη επιλογή. Είπες ότι εγώ θα πάω στις φυλακές σε αυτούς που θέλω να συμπαρασταθώ. Δεν έχει καρδιά. Δεν αισθάνεται ούτε τον νέο ούτε τον γέρο. Είναι αυτό που λένε «αλεξιθυμική». Πρέπει να καταρρεύσει. Πρέπει να φύγει γρήγορα. Πρέπει να έχει έτοιμο το ελικόπτερο του Παπανδρέου.

Κάποιος είπε ότι αυτή η γραμμή είναι δεξιά, γιατί ανοίγει το δρόμο στη Ν.Δ. Άρα;

Πιστεύεις εσύ στην αριστερά; Πιστεύεις. Και είσαι από τους ανθρώπους, που πιστεύουν με ένα ρομαντικό τρόπο. Δεν μπορούμε να αντιπαρατεθούμε στον Σαμαρά; Δεν μπορέσαμε να αντιπαρατεθούμε στο ΠΑΣΟΚ όταν ήταν αντιπολίτευση; Τότε ήταν μάλιστα πιο δύσκολο. Πρέπει να την πατήσουμε σαν την Ουγγαρία; Πρέπει να είναι η ακροδεξιά και η σκληρή δεξιά, οι οποίες θα θριαμβεύσουν πάνω στα συντρίμμια που θα αφήσει στην κοινωνία το ΔΝΤ; Μπορεί η αριστερά.

Ο χρόνος έχει εξαιρετική πυκνότητα σε αυτές τις εποχές. Άρα, μπορούμε, φτάνει να σπάσουμε τα παραλυτικά στερεότυπα, να βγούμε από τον μικρόκοσμό, να χαθούμε μέσα στην κοινωνία που στενάζει. Μπορούμε.

Μπορεί η αριστερά να οδηγήσει σε μια ριζοσπαστική εναλλακτική λύση. Και από αυτή τη χώρα σύμβολο να στείλουμε μήνυμα ελπίδας και νίκης στα εργατικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη.