Γιατί δεν απεργούν

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Tης Χριστινας Κοψινη

Την Πέμπτη ψηφίζεται στη Βουλή το ασφαλιστικό και τα νέα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα. Την ίδια ημέρα πραγματοποιείται η 4η πανελλαδική απεργία, με τα ίδια αιτήματα, από ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδίες και ενώσεις. Εντός της επόμενης εβδομάδας θα ψηφιστεί και το ασφαλιστικό του Δημοσίου.

Η σφοδρότητα των μέτρων και των απότομων προσαρμογών θα δικαιολογούσαν μια θεαματική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία και μία μεγάλη ανοχή από τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες, όπως επέδειξαν και στο ασφαλιστικό Γιαννίτση. Εκείνο, αν και ηπιότερο των σημερινών μέτρων, προκάλεσε μία από τις μαζικότερες απεργίες της 20ετίας. Τότε ακόμη και εργοδότες ενθάρρυναν το προσωπικό να απεργήσει.

Σήμερα όμως ο κόσμος δεν απεργεί. Οι δύο προηγούμενες απεργίες είχαν χαμηλή συμμετοχή και τίποτε δεν φαίνεται ότι θα ανατρέψει την εικόνα στη μεθαυριανή κινητοποίηση, ακόμη και αν το συλλαλητήριο αποδειχθεί δυναμικό, θορυβώδες και ενοχλητικό για τους βουλευτές. Ούτε ο ιδιωτικός τομέας απεργεί, αλλά ούτε και ο δημόσιος. Βεβαίως, υπάρχει διάχυτη οργή. Οπου σταθείς κι όπου βρεθείς θα ακούσεις τις ίδιες συζητήσεις, θα νιώσεις την ίδια αγανάκτηση. Αλλά η συμμετοχή στις απεργίες παραμένει χαμηλή. Συχνά δε, η αποχή των συγκοινωνιών και των ΜΜΕ προσδίδει καθ’ υπερβολήν εικόνα συμμετοχής που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ούτε ο φόβος της απόλυσης ούτε το κλίμα των διακοπών αρκούν για να ερμηνεύσουν την απροθυμία των μισθωτών να απεργήσουν. Ούτε καν η απώλεια του ημερομισθίου σε συνθήκες κρίσης είναι η απάντηση σε αυτό το φαινόμενο.

Η άρνηση της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων οφείλεται κυρίως στην πεποίθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση ή ένα δεύτερο σενάριο που θα μπορούσε να μεταβάλει τα πράγματα χωρίς να καεί το σύμπαν. Διότι η οργή μπορεί να εκδηλωθεί μια φορά εκτονωτικά, άντε και δεύτερη. Μετά χρειάζεται μια πρόταση, μια ενδιάμεση λύση. Ισως όσοι ζουν με το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, να θεωρούν μια τέτοια αναζήτηση ως την πεμπτουσία των συμβιβασμών. Ομως, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που πρέπει να προγραμματίσει την επόμενη ημέρα, να πληρώσει δίδακτρα, ενοίκιο, δάνεια, χρειάζεται μια συγκεκριμένη πρόταση. Από κάπου να πιαστεί, να πειστεί και να συνεχίσει τη ζωή της.

Αλλά και τα συνδικάτα που οργανώνουν τις απεργίες δεν μπορούν να πείσουν, διότι πάει καιρός που έχασαν την αξιοπιστία τους. Και δεν μιλάμε μόνο για τη ΓΣΕΕ ή την ΑΔΕΔΥ. Ακόμη και τα νέα σχήματα που προβάλλουν, ως πρωτοβάθμια σωματεία, δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το επικοινωνιακό ονόρε της υπόθεσης και λιγότερο για την ουσία. Γρήγορα αποκτούν τις κακές συνήθειες των μεγάλων οργανώσεων και αναλώνονται σε έναν ανταγωνισμό χάπενινγκ χωρίς ουσία. Την ίδια ώρα που τα ασφαλιστικά και εργασιακά μέτρα αλλάζουν την ουσία της ζωής μας.