Αυθαιρεσία, συνταγματικά ξεκρέμαστη, ωμή βία

Πηγή: ΕλευθεροτυπίαΤου ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ

Πυρά κατά των εξαγγελιών Λοβέρδου ότι θα καταργήσει αναδρομικά με νόμο όλες τις διαιτητικές αποφάσεις που έδωσαν στους εργαζομένους αυξήσεις μεγαλύτερες από εκείνες που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, εξαπολύουν οι εργατολόγοι.

Και αυτό γιατί όπως εξηγούν, ειδικά στις περιπτώσεις που έχουν καταβληθεί τα οριζόμενα ποσά των αυξήσεων, υπάρχει προσβολή αποκτηθέντος περιουσιακού δικαιώματος, όπως δέχονται ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια. Κάποιοι μάλιστα (Αρις Καζάκος) μιλούν για «αυθαίρετη και ωμή βία» της κυβέρνησης σε βάρος των εργαζομένων.

Ο υπουργός Εργασίας Ανδ. Λοβέρδος επιμένει ωστόσο ότι είναι συνταγματική η κατάργηση των διαιτητικών αποφάσεων που έχουν εκδοθεί, παρά το «πάγωμα» μισθών που επιβάλλει το Μνημόνιο. Επικαλείται μάλιστα ως «πρότυπο» την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε πρόσφατα η ΓΣΕΕ με τις εργοδοτικές οργανώσεις.

Δύο εβδομάδες νωρίτερα ο υπουργός απέσυρε διάταξη στο Ασφαλιστικό, με την οποία καταργούνταν η μονομερής προσφυγή στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ). Αυτή τη στιγμή εκκρεμούν ενώπιόν του για έκδοση απόφασης 36 υποθέσεις κλαδικών συμβάσεων εργασίας.

Μητρόπουλος: Ευθεία παραβίαση

**«Η πρόθεση της κυβέρνησης», υπογραμμίζει ο καθηγητής Εργατικού Δικαίου Αλέξης Μητρόπουλος, «να παγώσει συλλογικές συμβάσεις εργασίας που ήδη υπεγράφησαν και διαιτητικές αποφάσεις που ήδη εξεδόθησαν και προβλέπουν μικρές αυξήσεις, παραβιάζει ευθέως το Σύνταγμα (άρθρο 22), την 98 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας καθώς και άλλα διεθνή κείμενα που δεσμεύουν την πατρίδα. Προφανώς η κυβέρνηση θέτει πανηγυρικά πάνω από το Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο το Μνημόνιο όπως ενσωματώθηκε στο ν. 3845/210».

Κουκιάδης: Με αναδρομικότητα;

** Ο καθηγητής Ι. Κουκιάδης υπήρξε ο «πατέρας» του νόμου για τη διαιτησία (ΟΜΕΔ). «Για αυτό και τον πονώ όσο κανείς» δηλώνει στην «Ε». Αν και θεωρεί ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με τη νομοθετική επιβολή του «παγώματος» των μισθών, αφού κάτι τέτοιο έχει συμβεί και στο παρελθόν, εκφράζει εν τούτοις επιφυλάξεις για τη συνταγματικότητα της αναδρομικής κατάργησης διαιτητικών αποφάσεων που έδωσαν ήδη αυξήσεις.

«Πρώτη φορά έχουμε στην Ελλάδα "πάγωμα" μισθών με απόφαση των κοινωνικών εταίρων (Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση). Το πνεύμα του υπουργού είναι ότι εφόσον το "πάγωμα" επιβλήθηκε με την Εθνική Συλλογική Σύμβαση δεν μπορεί να έρχονται τώρα άλλοι και να δίνουν αυξήσεις. Το θέμα του "παγώματος" των μισθών, όταν επιβλήθηκε στο παρελθόν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, κρίθηκε από τα δικαστήρια ως συνταγματικώς ανεκτό, για λόγους γενικότερου δημοσίου συμφέροντος», επισημαίνει.

Κατά την άποψη του κ. Κουκιάδη το «πάγωμα» όταν επιβάλλεται πρέπει να έχει προσωρινό χαρακτήρα και να γίνεται ύστερα από διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους. «Είναι άλλο θέμα αν είναι αναγκαίο, αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα. Κατά την άποψή μου δεν είναι», τονίζει. Και συνεχίζει:

«Αν ήταν να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις, τότε θα υπήρχε πράγματι πρόβλημα. Επίσης μπορεί να υπάρξει πρόβλημα και στις περιπτώσεις εκείνες όπου ύστερα από διαιτητικές αποφάσεις έχουν ήδη αποκτηθεί περιουσιακά δικαιώματα από τους εργαζομένους με τις αυξήσεις μισθών».

Περπατάρης: Ανοίκειοι υπαινιγμοί

**Απροσχημάτιστη και αντισυνταγματική χαρακτηρίζει τη νομοθετική κατάργηση και αναδρομικά και για το μέλλον του συνταγματικά κατοχυρωμένου θεσμού της Διαιτησίας, ο εργατολόγος Δημ. Περπατάρης. Χαρακτηρίζει μάλιστα ανοίκειους τους υπαινιγμούς του υπουργού Εργασίας για κάποιους «καθόλου έξυπνους αλλά ιδιαιτέρως πονηρούς», αφού σε πολλές των περιπτώσεων και οι μεσολαβητές και οι διαιτητές έχουν οριστεί με κοινή συμφωνία των κοινωνικών εταίρων. Απευθύνει μάλιστα κρίσιμα νομικά ερωτήματα όπως:

**Είναι συνταγματικά ανεκτή η κατάφωρη παραβίαση του ίδιου του Συντάγματος και η αναδρομική κατάργηση του επίμαχου νόμου (1876/1990);

**Οι αποδοχές που ήδη έχουν καταβληθεί θα αναζητηθούν;

***Τι θα συμβεί με τις 36 μεσολαβητικές διαδικασίες που είναι σε εξέλιξη;

***Δεν καταργείται η συλλογική αυτονομία, αφού στην πράξη με αποφάσεις της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας (και του ΔΝΤ) θα καθορίζεται εσαεί το θεμιτό ποσοστό μισθολογικών αυξήσεων;

Ωμή βία

Αρις Καζάκος Καθηγητής Εργατικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ

Ακούγοντας κανείς τον υπουργό να αναγγέλλει την κατάργηση των μισθολογικών όρων συλλογικών συμβάσεων και διαιτητικών αποφάσεων, θα μπορούσε να παρασυρθεί και να νομίσει ότι ζει σε μια εντελώς ασύντακτη πολιτεία.

Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει η αποθέωση του Μνημονίου με την ταυτόχρονη περιφρόνηση του ελληνικού Συντάγματος και των διεθνών συμβάσεων. Σ' αυτή τη χώρα υπάρχουν συνδικαλιστικές οργανώσεις που συνάπτουν συλλογικές συμβάσεις ή προσφεύγουν στη διαιτησία για την επίλυση συλλογικών διαφορών συμφερόντων. Κι όχι μόνον αυτό. Ακόμη χειρότερα για τον (και συνταγματολόγο) υπουργό, την κανονιστική εξουσία των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των διαιτητών την εγγυάται το ίδιο το Σύνταγμα. Αυτή τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτονομία και τη διαιτητική επίλυση των διαφορών έχει επιβεβαιώσει μάλιστα η πλήρης Ολομέλεια του Αρείου Πάγου το 2004 με ομόφωνη, σημειώστε, απόφαση των μελών της. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ο προαναγγελθείς νόμος, χωρίς το στοιχείο του Λόγου και στον αντίποδα των συνταγματικών επιταγών, θα αναδείξει ως μόνο συστατικό του τη βία. Την αυθαίρετη και ωμή βία. Δεν νομίζει ο κ. υπουργός ότι στην ελληνική κοινωνία έχει ήδη διοχετευτεί υπερβολική δόση βίας με τα νομοθετικά μέτρα των τελευταίων μηνών;