Η οικονομική «δυστοπία» της Ευρώπης: Ο δρόμος της «Νέας λιτότητας»

Πηγή:ciaoant1

Δημοσιεύουμε, μεταφρασμένο στα ελληνικά, ένα άρθρο του κεντροαριστερού Michael Hudson, γραμμένο λίγο πριν τη σύνοδο των G20, που λέει πολλές αλήθειες, και αξίζει να διαβαστεί, παρά το αρκετά μεγάλο μέγεθος του:

Η οικονομική «δυστοπία» της Ευρώπης: Ο δρόμος της «Νέας λιτότητας»

Η Ευρώπη διαπράττει οικονομική αυτοκτονία - και δε θα δυσκολευτεί να βρει συμμάχους στη σύνοδο των G-20 αυτό το Σαββατοκύριακο στο Τορόντο. Παρά την όξυνση της Μεγάλης ύφεσης που προχωρά ολοταχώς προς το να γίνει το Μεγάλο Κραχ, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Jean-Claude Trichet και οι πρωθυπουργοί από τον David Cameron της Βρετανίας, τον Γιώργο Παπανδρέου της Ελλάδας (Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς) και τον οικοδεσπότη πρόεδρο του Καναδά, των Συντηρητικών Stephen Harper, ζητούν περικοπές των δημοσίων δαπανών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες παίζουν έναν διφορούμενο ρόλο. Η κυβέρνηση Obama είναι υπέρ της περικοπής της Κοινωνικής Ασφάλισης και των συντάξεων, που την αποκαλεί "εξισορρόπηση του προϋπολογισμού". Η Wall Street απαιτεί "ρεαλιστικές" αποσβέσεις των κρατικών και τοπικών συντάξεων σύμφωνα με την «ικανότητα πληρωμής» (δηλαδή, της δυνατότητας χρηματοδότησης των συντάξεων χωρίς να υπάρχει φορολόγηση ακίνητης περιουσίας, του χρηματικού κεφαλαίου ή όσων ανήκουν στα ανώτερα εισοδηματικά κλιμάκια). Αυτές οι τοπικές συντάξεις έχουν αφεθεί χωρίς χρηματοδότηση, διότι οι κοινότητες καταργούν το φόρο ακίνητης περιουσίας [που θα μπορούσε να τις χρηματοδοτήσει]. Χωρίς να υπάρξουν ζημιές για τους τραπεζίτες ή άλλους κατόχους υποθηκών, δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να μπορέσει να βρεθεί χρηματοδότηση για αυτές τις συντάξεις. 

Για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να ζουν «ελεύθερα» μετά το τέλος του εργάσιμου βίου τους [ως συνταξιούχοι], θα έπρεπε είτε (1) οι ομολογιούχοι δεν πληρώνονται ("αδιανόητο" - άκου εκεί οι τραπεζίτες να μην εισπράττουν) ή (2) οι φόροι περιουσίας να αυξηθούν, κάτι όμως που θα έβαζε σε ακόμα χειρότερη οικονομικά θέση πολλούς που ήδη δε τα βγάζουν πέρα με τις δόσεις ή την υποθήκη του σπιτιού που μένουν, και θα οδηγούσε σε ακόμη πιο πολλά walkaways ["walkaway": Είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται, με πολλούς στις ΗΠΑ να σταματούν να πληρώνουν τις δόσεις του στεγαστικού τους, αφήνοντας την τράπεζα να κατάσχει το σπίτι, διότι η αξία του σπιτιού έχει πέσει τόσο πολύ, που δεν αξίζει να πληρώσουν τις δόσεις του αρχικού δανείου τους, ακόμα καιαν έχουν τη δυνατότητα να το κάνου, πόσο μάλλον αν δεν την έχουν] και ζημιές για τις τράπεζες [διότι είχαν αρχικά δώσει πχ ένα στεγαστικό δάνειο 100.000$ για ένα σπίτι, και τώρα που το κατάσχουν το σπίτι αυτό αξίζει πχ 50.000. Μιλάμε για 50.000 ζημιά, που πάντως είναι προφανώς προσωρινή, με την έννοια ότι όσες τράπεζες αντέξουν, με την «βοήθεια» και των ληστρικών «πακέτων σωτηρίας», μετά θα κατέχουν όλα τα σπίτια].

Δεδομένου του γεγονότος ότι οι τράπεζες ορίζουν την εθνική οικονομική πολιτική στις μέρες μας, τα πράγματα δε φαίνονται και πολύ καλά για τους ανθρώπους που επιθυμούν μια ανθρώπινη κοινωνία.

Το πρόβλημα για τους αξιωματούχους των ΗΠΑ είναι ότι το ξαφνικό πάθος της Ευρώπης για την περικοπή δημόσιων συντάξεων και άλλων κοινωνικών δαπανών θα συρρικνώσει τις ευρωπαϊκές οικονομίες, και άρα θα μειώσει τις εξαγωγές των ΗΠΑ. Αμερικανοί αξιωματούχοι προτρέπουν την Ευρώπη να μην εξαπολύσει οικονομικό πόλεμο κατά των εργατών ακόμα. Προτιμούν καλύτερα να συντονιστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες αφού πρώτα υπάρξει μια μικρή ανάκαμψη.

Το Σάββατο και την Κυριακή θα δούμε το λάκτισμα για έναν προσεκτικά ενορχηστρωμένο οικονομικό πόλεμο ενάντια στην "πραγματική" οικονομία. Ξεκίνησε εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις 18 Φεβρουαρίου ο Πρόεδρος Obama μπόλιασε την επιτροπή του Λευκού Οίκου για το έλλειμμα (επίσημα λέγεται «Εθνική Επιτροπή για την Οικονομική Ευθύνη και Μεταρρύθμιση») με το ίδιο σύνθημα των νεοφιλελεύθερων ιδεολόγων που περιλάμβανε η περίφημη Επιτροπή του Greenspan το 1982 για την "μεταρρύθμιση" της κοινωνικής ασφάλισης.

Οι φιλο-χρηματιστικές, αντεργατικές και αντι-κυβερνητικές [σημ.:εννοεί μάλλον τις ιδιωτικοποιήσεις] αναδιαρθρώσεις από το 1980 έδωσαν στη λέξη «μεταρρύθμιση» ένα κακό όνομα. Η επιτροπή αυτή με επικεφαλής τον πρώην Δημοκρατικό γερουσιαστή του Wyoming Alan Simpson (ο οποίος εξήγησε αγενέστατα ότι η Κοινωνική Ασφάλιση είναι για τους «κατώτερους ανθρώπους») και τη νεοφιλελεύθερη Erskine Bowles, η οποία ηγήθηκε του αγώνα για το Balanced Budget Act το 1997. Επίσης, στην επιτροπή είναι ο Δημοκρατικός Max Baucus της Μοντάνα (πρόεδρος της φιλο-Wall Street επιτροπής οικονομικών). Το αποτέλεσμα είναι μια αντιστροφή του προεκλογικού οράματος του Ομπάμα: δικομματική σύμπραξη για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, πράγμα που σημαίνει στην πράξη να σταματήσει η λειτουργία των δημοσιονομικών ελλειμμάτων - τα ελλείμματα που ο Κέινς εξήγησε ότι ήταν αναγκαία για να τροφοδοτήσουν την εγχώρια οικονομική ανάκαμψη, παρέχοντας ρευστότητα και αγοραστική δύναμη.

Ένα ισοσκελισμένος προϋπολογισμός σε περιόδους οικονομικής ύφεσης σημαίνει συρρίκνωση για τον ιδιωτικό τομέα. Από τη στιγμή που εφαρμόζεται σε μια φάση όπου οι Δυτικές οικονομίες βρίσκονται σε κατάσταση αποπληθωρισμού, η πολιτική αυτή σημαίνει συρρίκνωση των αγορών αγαθών και υπηρεσιών - και όλα γίνονται για να στηριχθούν τα τραπεζικά συμφέροντα επί της "πραγματικής" οικονομίας.

Η διαχείριση της δημόσιας εικόνας ώστε να πιστέψει κανείς ότι όλα αυτά είναι «για το καλό μας» κλιμακώθηκε τον Απρίλιο με την κατασκευασμένη ελληνική κρίση. Εφημερίδες σε όλο τον κόσμο ανακάλυψαν με κομμένη την ανάσα ότι η Ελλάδα δε φορολογούσε τις εύπορες τάξεις. Όλες μαζί λοιπόν απαίτησαν οι εργαζόμενοι να φορολογούνται περισσότερο για να αντισταθμιστεί η αλλαγή (μείωση) της φορολογίας του πλούτου. Ήταν η δική τους εκδοχή του σχεδίου Obama.

Στις 3 Ιουνίου, την Παγκόσμια Τράπεζα επανέλαβε το δόγμα της Νέα λιτότητας, σαν να ήταν μια νέα ανακάλυψη: Ο δρόμος προς την ευημερία είναι μέσω λιτότητας. "Οι Πλούσιες χώρες μπορούν να βοηθήσουν τις αναπτυσσόμενες οικονομίες να αναπτυχθούν ταχύτερα με το άμεσο κόψιμο των δημοσίων δαπανών ή της αύξησης των φόρων." Ο νέος οικονομικός συντηρητισμός έχει ως στόχο να βάλει στο μαντρί όλες τις χώρες για μείωση των κοινωνικών δαπανών, προκειμένου να «σταθεροποιήσει» τις οικονομίες μέσω της ισοσκέλισης του προϋπολογισμού. Ο στόχος αυτός θα επιτευχθεί με τη φτωχοποίηση των εργατών, πετσοκόβοντας τους μισθούς, με μείωση των κοινωνικών δαπανών και το πισωγύρισμα σε εποχές άγριου

ταξικού πολέμου (εναντίον των εργατών), που άνθιζε πριν από την Προοδευτική Εποχή.

Το σκεπτικό είναι το εξής:

Τα δημοσιονομικά ελλείμματα σημαίνουν μεγαλύτερες δανειακές ανάγκες, που αυξάνει τα επιτόκια δανεισμού. Τα χαμηλότερα επιτόκια θα βοηθήσουν τις χώρες - ή, θα τις βοηθούσαν αν ο δανεισμός ήταν για παραγωγικές επενδύσεις. Αλλά αυτό δεν είναι ο τρόπος που οι χρηματαγορές λειτουργούν στο σημερινό κόσμο. Τα χαμηλότερα επιτόκια απλά καθιστούν φθηνότερη και ευκολότερη για τους χρηματιστικούς επιδρομείς ή τους κερδοσκόπους να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους, απλά φορτώνοντας την οικονομία με ακόμη περισσότερο χρέος!

Ο Alan Greenspan αντέγραψε την ανακοίνωση της Παγκόσμιας Τράπεζας σχεδόν λέξη προς λέξη σε ένα κείμενο του στη Wall Street Journal τη 18η Ιουνίου. Τα ελλείμματα αναμένεται να αυξήσουν τα επιτόκια.

Φαίνεται πως πάμε για ένα μεγάλο άλμα των επιτοκίων - και μεγάλο κραχ για τις αντίστοιχες μετοχές και τα ομόλογα, με το «ράλι των κορόιδων» στις χρηματαγορές να τελειώνει εντός των επόμενων μηνών.

Η ιδέα είναι να δημιουργηθεί μια τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να έρθουν και να τη "λύσουν" στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, με μια «ελληνικού τύπου» περικοπή στην κοινωνική ασφάλιση και τις συντάξεις. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ειδικά οι κρατικές και τοπικές συντάξεις, θα περικοπούν με "μέτρα έκτακτης ανάγκης" για να «πάρει ανάσα» ο κρατικός προϋπολογισμός.

Όλα αυτά είναι μια αντιστροφή της κοινωνικής φιλοσοφίας που κατέχουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι. Αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα που ενέχει η νεοφιλελεύθερη κοσμοθεωρία. Είναι διαμετρικά αντίθετη με τον αρχικό φιλελευθερισμό του Adam Smith και των διαδόχων του. Η ιδέα της ελεύθερης αγοράς του 19ου αιώνα, ήταν μία απαλλαγμένη από τους εισοδηματίες-αρπαχτικά και τις αξιώσεις ιδιοκτησίας. Σήμερα, η τύπου Ayn Rand [σημ.: Πρόκειται για μια φιλόσοφο-γκουρού των νεοφιλελεύθερων και μούσα του Γκρίνσπαν] «ελεύθερη αγορά» είναι μια αγορά ελεύθερη για τα αρπακτικά ζώα.Ο κόσμος ζει σε μια παρωδία του φιλελευθερισμού και των ελεύθερων αγορών.

Αυτό δείχνει τη συνήθη άγνοια για το πώς πραγματικά ορίζονται τα επιτόκια - μια που αποτελεί προϋπόθεση για να γίνεις κεντρικός τραπεζίτης στις μέρες μας. Αγνοείται το γεγονός ότι οι κεντρικές τράπεζες καθορίζουν τα επιτόκια, με τη δημιουργία πίστωσης. Σύμφωνα με τους κανόνες της ΕΚΤ, οι κεντρικές τράπεζες δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι που οι κεντρικές τράπεζες, δημιουργήθηκαν για να κάνουν. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις οφείλουν να δανειστούν χρήματα από εμπορικές τράπεζες.

Αυτός ο οικονομικός στραγγαλισμός απειλεί είτε να διαλύσει την Ευρώπη ή να τη βυθίσει στο ίδιο είδος φτώχειας που η ΕΕ θα επιβάλει στις χώρες της Βαλτικής. Η Λετονία είναι το καλύτερο παράδειγμα. Παρά τη βουτιά πάνω από 20 τοις εκατό του ΑΕΠ της, οι κεντρικοί τραπεζίτες της έχουν ένα «πλεόνασμα του προϋπολογισμού», με την ελπίδα της μείωσης των μισθών. Οι μισθοί του δημόσιου τομέα έχουν μειωθεί κατά περισσότερο από 30 τοις εκατό, και η κυβέρνηση εκφράζει την ελπίδα για ακόμα περαιτέρω μείωση - που εξαπλώνεται και στον ιδιωτικό τομέα. 

Οι δαπάνες για τα νοσοκομεία και τη σχολική εκπαίδευση έχουν περικοπεί δραστικά.

Τι λείπει από αυτό το επιχείρημα; Το κόστος της εργασίας μπορεί να μειωθεί από μια κλασική αποκατάσταση της προοδευτικής φορολόγησης και μια επαναφορά των φόρων στην ιδιοκτησία - της γης και το εισόδημα του εισοδηματία [σημ.:Ο Hudson είναι κεντροαριστερός, αυτά που λέει είναι ουσιαστικά η κλασσική συνταγή της κεντροαριστεράς, των προοδευτικών αστών καπιταλιστικών]. Αντ 'αυτού, το κόστος ζωής αυξάνεται, με τη μετατόπιση του φορολογικού βάρους περαιτέρω πάνω στην εργασία και όχι πάνω στην ιδιοκτησία και το χρηματικό κεφάλαιο. Σκοπός είναι το οικονομικό πλεόνασμα να δεσμευτεί για την εξυπηρέτηση του χρέους [δηλαδή των πιστωτών].

Στην Αγγλία, ο Ambrose Evans-Pritchard έχει περιγράψει μια «ευρώανταρσία» εναντίον της φθίνουσας δημοσιονομικής πολιτικής. Αλλά είναι κάτι περισσότερο. Πέρα από την απλή συρρίκνωση της οικονομίας, ο στόχος του νεοφιλελευθερισμού είναι να αλλάξει την πορεία κατά μήκος της οποίας ο δυτικός πολιτισμός κινείται για τους δύο τελευταίους αιώνες. Αυτό είναι το να κόψει την κοινωνική ασφάλιση και τις συντάξεις για την εργασία, την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση και άλλες δημόσιες δαπάνες, να διαλύσει το κοινωνικό κράτος πρόνοιας, την Προοδευτική Εποχή, ακόμη και τον κλασικό φιλελευθερισμό.

Έτσι, γινόμαστε μάρτυρες μιας πολιτικής μακράς στο σχεδιασμό, που τώρα εξαπολύεται πλήρως. Τα συμφέροντα του εισοδηματία, τα κατεστημένα συμφέροντα που ένας αιώνα προοδευτισμού [κεντροαριστεράς/σοσιαλδημοκρατίας], New Deal και συγγενείς μεταρρυθμίσεις προσπάθησαν να υποτάξουν, τώρα αντεπιτίθενται

[σημ.:Προφανώς και αντιπιτίθονται, αφού δεν τους αποτελείωσαν, θα ανασυνταχθούν και θα επιτεθούν. Εξ ου και η ανάγκη για διάλυση τους]. Και έχουν τον έλεγχο, με τους δικούς τους αντιπροσώπους στην εξουσία - ειρωνικά, ως σοσιαλδημοκράτες και αρχηγούς των κομμάτων των Εργατικών, από τον Πρόεδρο Obama εδώ, ως τον Πρόεδρο Παπανδρέου στην Ελλάδα και τον Πρόεδρο Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο στην Ισπανία.

Έχοντας ζυγίσει το χρόνο της τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια τάξη των αρπαχτικών κάνει τώρα την κίνησή της να "απελευθερώσει" τις οικονομίες από την κοινωνική φιλοσοφία που από καιρό θεωρούνταν ότι ήταν αμετάκλητα ενσωματωμένη στο οικονομικό σύστημα: κοινωνική ασφάλιση και συντάξεις γήρατος έτσι ώστε οι εργάτες να μη χρειάζεται να παίρνουν υψηλότερους μισθούς για να αποταμιεύουν για τη συνταξιοδότηση τους. Δημόσια παιδεία και υγεία για να αυξηθεί η παραγωγικότητα της εργασίας. Βασικές δαπάνες υποδομής για την μείωση του κόστους της επιχειρηματικής δραστηριότητας? αντι-μονοπωλιακή ρύθμιση τιμών για να παρεμποδιστεί η άνοδος των τιμών πάνω από το αναγκαίο κόστος της παραγωγής? και κεντρικές τράπεζες για να σταθεροποιήσουν τις οικονομίες μέσω της υποτίμησης των νομισμάτων και όχι τον εξαναγκασμό της οικονομίας να βασίζεται σε εμπορική τραπεζική πίστωση υπό συνθήκες όπου η ιδιοκτησία και το εισόδημα εισπράττουν δικαστικά εξασφαλισμένα τοκοφόρα χρέη, με αποκορύφωμα κατάπτωσης ως το λογικό επακόλουθο της Θαύμα του ανατοκισμού.

Αυτή είναι η Junk Οικονομική θεωρία που οι εκπρόσωποι ομάδων χρηματιστικών συμφερόντων προσπαθούν να περάσουν στους ψηφοφόρους: «Η ευημερία απαιτεί λιτότητα." "Μια ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα είναι το σήμα κατατεθέν της δημοκρατίας." "Οι κυβερνήσεις είναι σαν τις οικογένειες: έχουν την ισοσκέλιση του προϋπολογισμού." "Είναι όλα αποτέλεσμα της γήρανσης του πληθυσμού, όχι της συσσώρευσης του χρέους." Αυτές είναι τα οξύμωρα τα οποία ο κόσμος θα πρέπει να αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της ερχόμενης εβδομάδας στο Τορόντο.

Είναι η ρητορική του δημοσιονομικού και οικονομικού ταξικού πολέμου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετά οικονομικά πλεονάσματα για να καταβληθούν στον χρηματοπιστωτικό τομέα ώστε να καλυφθούν τα επισφαλή δάνεια του, και παράλληλα να δωθούν και οι συντάξεις και η κοινωνική ασφάλιση. Κάτι πρέπει να γίνει. Στόχος είναι να μειωθεί δραστικά η Κοινωνική Ασφάλιση, και να αναβιώσει το ματαιωθέν το σχέδιο ιδιωτικοποίησης του Τζορτζ Μπους να στείλει το FICA εκκαθαριστικό σημείωμα παρακράτησης [ταμείο σύνταξης] στην χρηματιστηριακή αγορά - δηλαδή, στα χέρια των χρηματιστών για να κολλήσει σε μια σειρά από junk οικονομικών συσκευασίες [σημ.: ένα τέτοιο παράδειγμα είναι τα

«δομημένα ομόλογα»] που έχουν σχεδιαστεί να λεηλατήσουν τα ταμεία των εργατών.

Έτσι ο Ομπάμα είναι υποκριτής στην προειδοποίηση του προς την Ευρώπη να μην προχωρήσει πολύ και πολύ γρήγορα στη συρρίκνωση της οικονομία της και να δημιουργήσει έτσι έναν αυξανόμενο στρατό ανέργων. Αφού θέλει να κάνει το ίδιο πράγμα στην Αμερική!

Η στρατηγική είναι να πανικοβάλλει τους ψηφοφόρους για το ομοσπονδιακό χρέος - Να τους πανικοβάλλει τόσο πολύ ώστε μέσα στον πανικό τους να αντιταχθούν σε δαπάνες για κοινωνικά προγράμματα που αποσκοπούν στο να τους βοηθούν. Η δημοσιονομική κρίση χρεώνεται από τους κυβερνώντες στα δημογραφικά μαθηματικά της γήρανσης του πληθυσμού - όχι στην εκθετικά ραγδαία αύξηση των γενικών εξόδων του χρέους, τα δάνεια υψηλού κινδύνου και τη μαζική οικονομική απάτη που η κυβέρνηση ενισχύει μέσω των bail outs (πακέτων σωτηρίας).

Αυτό που πραγματικά προκαλεί το οικονομικό και δημοσιονομικό πρόβλημα, φυσικά, είναι το γεγονός ότι η κρατική χρηματοδότηση είναι πλέον απαραίτητη για να στηρίξουν το «ρεφάρισμα» του χρηματοπιστωτικού τομέα που οδεύει προς κάμποσα χρόνια με απώλειες και ζημιές, καθώς τα δάνεια πάνε άσχημα σε οικονομίες που όλες είναι χρεωμένες μέχρι το λαιμό.

Όταν οι πολιτικοί αφήνουν το χρηματοπιστωτικό τομέα να κάνει κουμάντο, η φυσική προτίμηση τους είναι να μετατρέψουν την οικονομία σε πλιάτσικο. Αυτό σημαίνουν οι λέξεις «κατάσχεση», «δήμευση» και «εκκαθάριση» - μαζί με το "ασφαλές χρήμα", «την εμπιστοσύνη των επιχειρήσεων» και τις συνήθεις συνέπειες του «αποπληθωρισμού χρέους» και «εργασία προς πληρωμήν χρέους" (οικονομική σκλαβιά - δουλεύεις για να αποπληρώσεις το χρέος).

Κάποιος πρέπει να αναλάβει τις ζημιές για τα επισφαλή δάνεια της οικονομίας - και οι τραπεζίτες θέλουν η οικονομία να αναλάβει την απώλεια, για την "διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος." Από την σκοπιά του χρηματοπιστωτικού τομέα, η οικονομία θα πρέπει να συντηρεί τη ρευστότητα τραπεζών, παρά το χρηματοπιστωτικού συστήματος να στηρίζει την οικονομία. Οι κρατικές κοινωνικές δαπάνες (για τα πάντα εκτός από bailouts τραπεζών και οικονομικές επιδοτήσεις), οι μισθοί, κτλ θα πρέπει να περικοπούν για να μην υπάρξουν ζημιές στις τράπεζες.

Η εταιρική ταμειακή ροή πρέπει να χρησιμοποιηθεί για την πληρωμή των πιστωτών, και όχι για να προσληφθούν εργάτες και να γίνουν μακροπρόθεσμες επενδύσεις κεφαλαίου.[σημ.: Πραγματικά, το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ίσως το πιο παρασιτικό κομμάτι του κεφαλαίου, δεν έχει καμία σχέση με την παραγωγή, και τη διαλύει, προκειμένου αυτό και μόνο αυτό να εξυπηρετηθεί]

Η οικονομία θυσιάζεται για να συνεχιστεί η ψευδαίσθηση, ότι τα χρέη μπορεί να αποπληρωθούν, αρκεί οι τράπεζες να διασωθούν και να ξεκινήσει εκ νέου να δανείζουν - δηλαδή, να επαναλάβουν τη φόρτωση της οικονομίας προς τα κάτω με ακόμη περισσότερο χρέος, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερο αποπληθωρισμό του χρέους.

Αυτό δεν είναι η γνωστή παλιά πάλη των τάξεων του 19ου αιώνα, με πόλεμο των βιομηχανικών καπιταλιστών (εργοδοτών) κατά των εργατών, αν και αυτό είναι μέρος του τι συμβαίνει. Είναι πάνω απ 'όλα ένας πόλεμος του χρηματοπιστωτικού τομέα έναντι της "πραγματικής" οικονομίας: τη βιομηχανία καθώς και της εργασίας. [σημ: Σωστή η περιγραφή, αλλά ο Hudson δεν έχει δίκιο στο ότι και τον 190 αιώνα υπήρχε το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, δεν είναι κάτι το πρωτοφανές δηλαδή, έστω και αν σήμερα είναι όντως διογκωμένο σε επίπεδα ρεκόρ.

Στο «Κεφάλαιο» του Μαρξ υπάρχουν αρκετές αναφορές στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, πχ " The credit system, which has its focus in the so-called national banks and the big money-lenders and usurers surrounding them, constitutes enormous centralisation, and gives to this class of parasites the fabulous power, not only to periodically despoil industrial capitalists, but also to interfere in actual production in a most dangerous manner-and this gang knows nothing about production and has nothing to do with it"]

Η πραγματικότητα είναι πράγματι ότι οι συντάξεις δεν μπορούν να καταβληθούν - τουλάχιστον όχι από τα κέρδη σε επενδύσεις του χρηματοπιστωτικού τομέα [ποια κέρδη άλλωστε? Κλασσικό παράδειγμα η επένδυση στα δομημένα ομόλογα εδώ στην Ελλάδα, που οδήγησαν σε τεράστια ζημιά τα ταμεία]. Για τα τελευταία πενήντα χρόνια οι χώρες των Δυτικών οικονομιών έχουν επιδοθεί στη φαντασίωση της πληρωμής των συνταξιούχων από τα καθαρά οικονομικά οφέλη, όχι από μια ανθούσα οικονομία (που απασχολεί εργασία για να παράγει περισσότερο στην παραγωγή). Ο μύθος ήταν ότι η χρηματοπιστωτική επένδυση θα αντικαθιστούσε τα παραγωγικά δάνεια για το σχηματισμού κεφαλαίου και τις προσλήψεις. Η πραγματικότητα είναι ότι η χρηματοδότηση λαμβάνει τη μορφή του χρέους - και της σπέκουλας. Τα κέρδη ήταν ως εκ τούτου από την οικονομία γενικότερα. Ήταν παρασιτικά, όχι παραγωγικά. Ο πλούτος του εισοδηματία στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας καταβρόχθισε τη βάση της. Έτσι, κάτι πρέπει να γίνει. Το ερώτημα είναι, τι; Και ποιος θα κάνει την δώσει τι - και ποιος θα το πάρει;

Η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζεται απρόθυμη να φορολογήσει τους πλούσιους. Έτσι, η εργασία θα πρέπει να καλύψει το φορολογικό χάσμα, επιτρέποντας στη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση να περικόψει τις συντάξεις, την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση και άλλες κοινωνικές δαπάνες - όλα για να διασώσει τον χρηματοπιστωτικό τομέα μέσω μιας εκθετική ανάπτυξη που είναι αδύνατο να εκτελεσθεί στην πράξη. Η οικονομία θυσιάζεται σε ένα άπιαστο όνειρο. Ωστόσο, αντί να κατηγορούν την εκθετική αύξηση των τραπεζικών απαιτήσεων που δεν μπορεί να αποπληρωθούν, οι εκπρόσωποι τραπεζών - από τη χρηματοδότηση των οποίων εξαρτώνται οι πολιτικοί ηγέτες της G20 για τις προεκλογικές εκστρατείες τους - προωθούν τον μύθο ότι το πρόβλημα είναι δημογραφικό: η γήρανση του πληθυσμού. Αντί να πληρώσουν συντάξεις και κοινωνικές παροχές, οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τη φορολογία και την πίστωση κατά τέτοιο τρόπο ώστε να διασώσουν τον χρηματοοικονομικού κλάδο.

Η Λετονία έχει κριθεί ως το παράδειγμα προς μίμηση από την ΕΕ για την Ελλάδα και τις άλλες νότιες χώρες: περικοπή των δημόσιων δαπανών για την παιδεία και την υγεία, μείωση των μισθών του δημόσιου τομέα κατά 30 τοις εκατό - και ακόμα μειώνονται. Οι τιμές των ακινήτων έχουν μειωθεί κατά 70 τοις εκατό - και οι ιδιοκτήτες κατοικιών θεωρούνται υπεύθυνοι για το ότι χρωστούν περισσότερα στα στεγαστικά δάνεια από την αξία των σπιτιών τους, βυθίζοντας τους σε μια ζωή όπου θα δουλεύουν προς πληρωμήν χρέους εάν δεν εξωθηθούν στην μετανάστευση.

Το αλλόκοτο αυτό πρόσχημα για περικοπές του κρατικού προϋπολογισμού για την αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης στη μετα-φούσκα εποχή, είναι ότι ο υποτιθέμενη στόχος είναι να αποκατασταθεί «η εμπιστοσύνη.» Λες και η δημοσιονομική αυτοκαταστροφή θα ενσταλάξει την εμπιστοσύνη αντί να ωθήσει τους επενδυτές να εγκαταλείψουν το ευρώ. Η ακολουθούμενη λογική φαίνεται να είναι ο γνωστός παλιός πόλεμος των τάξεων, μια φιλοσοφία μιας άλλης εποχής [σημ.: Κι όμως, όπως ο ίδιος ο συγγραφέας λέει, η «φιλοσοφία» αυτή ισχύει και σήμερα, όπως και πάντα] - με μεγάλο πισωγύρισμα στην Κοινωνική Ασφάλιση και των δημόσιων συντάξεων, μείωση στις δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση και άλλες βασικές ανάγκες, και πάνω απ 'όλα, η αύξηση της ανεργίας για να μειωθούν οι μισθοί. Αυτό έγινε σαφές από την κεντρική τράπεζα της Λετονίας - τη οποία οι κεντρικοί τραπεζίτες της ΕΕ κρατούν ψηλά ως ένα «μοντέλο» της οικονομικής συρρίκνωσης για τις άλλες χώρες να το ακολουθήσουν.

Είναι μια αυτοκαταστροφική λογική. Επιτείνοντας την οικονομική ύφεση θα μειωθούν τα φορολογικά έσοδα, καθιστώντας τα δημοσιονομικά ελλείμματα ακόμη μεγαλύτερα σε μια φθίνουσα σπειροειδή τροχιά.

Η εμπειρία της Λετονίας δείχνει ότι η αντίδραση στην οικονομική συρρίκνωση είναι η μετανάστευση εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού και η φυγή κεφαλαίων. Η πολιτική οικονομικής συρρίκνωσης (αποπληθωρισμού) της Ευρώπης στην πραγματικότητα αντιβαίνει την υπόθεση που κάνουν διάφορα πολιτικά και οικονομικά εγχειρίδια ότι οι ψηφοφόροι κοιτούν το ατομικό συμφέρον τους, και ότι η οικονομίες επιλέγουν να αναπτυχθούν, όχι να καταστραφούν [σημ.: Ο καπιταλισμός όμως περιλαμβάνει τη «δημιουργική καταστροφή»: Αν πχ υπάρχουν άφθονοι φτηνοί εργάτες στην Κίνα και στην Ασία γενικότερα, γιατί να μην καταστραφούν μερικοί από τους «προνομιούχους» εργάτες της δύσης? Να τους γίνει και μάθημα, ώστε από εδώ και πέρα να ζητούν «ρεαλιστικούς» μισθούς, κοντά σε αυτούς της Κίνας, ή έστω της Βουλγαρίας]. Σήμερα, οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες - ακόμη και τα Σοσιαλδημοκρατικά, Σοσιαλιστικά και Εργατικά κόμματα - τρέχουν για να αναλάβουν καθήκοντα σχετικά με την φορολογική και δημοσιονομική πολιτική πλατφόρμα που αντιτίθεται τα συμφέροντα των περισσότερων ψηφοφόρων, και ακόμη και τη βιομηχανία [για χάρη κυρίως του χρηματοπιστωτικού τομέα].

Η εξήγηση, βέβαια, είναι ότι ο οικονομικός σχεδιασμός σήμερα δεν έχει γίνει από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους. Ο σχεδιασμός έχει παραδοθεί στα χέρια των "ανεξάρτητων" κεντρικών τραπεζών, οι οποίες με τη σειρά τους ενεργούν ως εκπρόσωποι ομάδων συμφερόντων για τις εμπορικές τράπεζες που πωλούν τα προϊόντα τους - τα χρέη δηλαδή. Από την σκοπιά της κεντρικής τράπεζας, το "οικονομικό πρόβλημα" είναι πώς να κρατήσει τις εμπορικές τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε καλή κατάσταση σε μια οικονομία μετά τη φούσκα. Πώς μπορούν να πληρώνονται για χρέη που υπερβαίνουν την ικανότητα πολλών ανθρώπων να πληρώνουν, σε ένα περιβάλλον ανόδου των πτωχεύσεων;

Η απάντηση είναι ότι οι πιστωτές μπορούν να πληρώνονται μόνο σε βάρος της οικονομίας. Το υπόλοιπο οικονομικό πλεόνασμα, πρέπει να πάει σε αυτούς, σε μη κεφαλαιουχικές επενδύσεις δηλαδή, όχι στην εργασία ή τις κοινωνικές δαπάνες.

Αυτό είναι το πρόβλημα με την χρηματοπιστωτική άποψη των πραγμάτων. Είναι κοντόφθαλμη και εξοντωτική. Ανάμεσα σε μια επιλογή ανάμεσα στο να λειτουργούν οι τράπεζες για την προώθηση της οικονομίας, και στη διαχείρισης της οικονομίας προς όφελος των τραπεζών, οι τραπεζίτες πάντα θα διαλέγουν το δεύτερο. Και το ίδιο θα κάνουν οι πολιτικοί που υποστηρίζουν.

Οι κυβερνήσεις χρειάζονται τεράστια ποσά για να διασώσουν τις τράπεζες από επισφαλή δάνεια τους. Αλλά δεν μπορούν να δανείζονται περισσότερο, λόγω του μεγάλου χρέους. Έτσι, οι ζημιές των επισφαλών δανείων, πρέπει να μεταφερθούν στην εργασία και τη βιομηχανία. Η ιστορία που μας πλασάρουν είναι ότι τα bailouts θα επιτρέψουν στις τράπεζες να αρχίσουν εκ νέου δανεισμού, για να αναθερμαίνουν την οικονομία της φούσκας του δανεισμού. Αλλά υπάρχει ήδη πάρα πολύ μεγάλο έλλειμμα, και δεν υπάρχει περιθώριο για να ξεκινήσει πάλι η φούσκα. Οι οικονομίες είναι όλες δανεισμένες μέχρι τα λαιμό. Τα ενοίκια ακινήτων, οι εταιρικές ταμειακές ροές και η κρατική φορολόγηση δεν μπορούν να στηρίξούν περαιτέρω δανεισμό – όσο πλούτο και αν η κυβέρνηση δίνει στις τράπεζες. Οι τιμές των ακινήτων έχουν βυθιστεί σε αρνητικό έδαφος μετοχικού κεφαλαίου. Ο αποπληθωρισμός λόγω χρέους συρρικνώνει τις αγορές, τα εταιρικά κέρδη και τις ταμειακές ροές. Τα ανεξόφλητα δάνεια, αντικατοπτρίζουν την αδυναμία των οφειλετών να στηρίξουν την εκθετική αύξηση των χρεώσεων που η "χρηματοπιστωτική φερεγγυότητα" απαιτεί.

Αν ο χρηματοπιστωτικός κλάδος μπορεί να διασωθεί μόνο με περικοπές των κοινωνικών δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση, την υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση, και από περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, αξίζει το τίμημα; Το να θυσιάσουν την οικονομία κατ’ αυτόν το τρόπο αυτό είναι παραβίαση των κοινωνικών αξιών των λαών περί ισότητας και δικαιοσύνης, ριζωμένες βαθιά στη φιλοσοφία του Διαφωτισμού.

Αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα: Πώς θα μπορέσουν να πείσουν οι τραπεζίτες τους ψηφοφόρους να εγκρίνουν αυτές τις πολιτικές στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού συστήματος; Είναι απαραίτητο να ελέγξουν και να διαχειρίζονται τις αντιλήψεις τους. Η φτώχεια τους πρέπει να απεικονίζεται ως κάτι το επιθυμητό - ως ένα βήμα προς τη μελλοντική τους ευημερία.

Μισός αιώνας αποτυχημένων σχεδίων «λιτότητας» του ΔΝΤ που επιβάλλονται στις άμοιρες χρεωμένες χώρες του Τρίτου Κόσμου θα πρέπει να έχει διαλυθεί για πάντα την ιδέα ότι ο δρόμος προς την ευημερία είναι μέσω λιτότητας. Το έδαφος έχει στρωθεί για αυτή τη στάση από μια γενιά καθαρισμού του ακαδημαϊκού προγράμματος σπουδών της γνώσης ότι υπήρξε κάποτε μια εναλλακτική οικονομική φιλοσοφία απέναντι σε αυτή που προωθούν από τους εισοδηματίες του αντι-Διαφωτισμού. Η Κλασσική αξία και η θεωρία της αξίας αντικατόπτριζε την εργασιακή θεωρία του John Locke της ιδιοκτησίας: Ο πλούτος ενός ανθρώπου θα πρέπει να είναι ό, τι αυτός ή αυτή δημιουργεί με δική του εργασία ή επιχείρηση, όχι με ιδιαίτερα προνόμια ή απάτες [σημ.: Εδώ όμως είναι και αδυναμία της κεντροαριστεράς: Καταδικάζει τα «ιδιαίτερα προνόμια», όμως και το να είσαι εργοδότης είναι «ιδιαίτερο προνόμιο», μπορείς για παράδειγμα να απολύσεις τον έναν ή τον άλλο εργάτη, να μεταφέρεις την παραγωγή σε άλλο μέρος, κτλ, κτλ, κτλ].

Γι 'αυτό λέω ότι η Ευρώπη πεθαίνει. Εάν η πορεία της δεν αλλάξει, η ΕΕ θα σε ένα οικονομικό πραξικόπημα που θα ισοπεδώσει τους τρεις τελευταίους αιώνες του Διαφωτισμού κοινωνικής φιλοσοφίας. Το ερώτημα είναι αν μια διάσπαση είναι πλέον ο μόνος τρόπος για να ανακτήσει τα κοινωνικά δημοκρατικά ιδεώδη της από τις τράπεζες που έχουν αναλάβει τον κεντρικό σχεδιασμό και τα όργανά της.