από την εφημερίδα ΔΡΟΜΟΣ 12/6/2010
Αναμέτρηση με την πραγματικότητα και όχι ομφαλοσκόπηση. Το μέλλον της Αριστεράς θα κριθεί από το αν θα αναμετρηθεί με την πραγματικότητα, οικοδομώντας ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο ενάντια στη χρεοκοπία, την επιτήρηση και το μνημόνιο ΔΝΤ και Ε.Ε. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής πρότασης οικονομικής και πολιτικής διεξόδου.
Σήμερα η Αριστερά, στο σύνολό της και σε όλες τις εκφάνσεις της, αναμετριέται με ένα και μοναδικό ζήτημα: πώς θα συμβάλει στη λαϊκή πάλη για την ακύρωση της συμφωνίας της τρόικας (ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ) και της κυβέρνησης Παπανδρέου και στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας, που θα οδηγήσει σε μια άλλη πορεία προς όφελος του λαού και της χώρας. Η μίνιμουμ βάση συσπείρωσης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων θα ήταν η ρητή δέσμευση για ακύρωση της συμφωνίας, για τον τερματισμό της νέας καθεστωτικής φάσης που επιβλήθηκε με τις αποφάσεις των 172 «ναι» στην ελληνική Βουλή (ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Ντ. Μπακογιάννη). Αυτή η ακύρωση θα σήμαινε και την κατάργηση όλων των μέτρων που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εις βάρος των εργαζομένων.
Αντί, λοιπόν, για αυτή την πολιτική και την υπηρέτησή της με αυταπάρνηση και σεμνότητα, ηγεσίες, ομάδες, φράξιες, προσωπικότητες, βουλευτές κ.λπ. της Αριστεράς περί άλλων τυρβάζουν και οδηγούν στο συμπέρασμα πως «όλοι είναι ίδιοι», όλοι νοιάζονται μόνο για το «σπίτι» τους και λένε ψεύτικα μεγάλα λόγια.
Όσα συμβαίνουν στο χώρο της ελληνικής Αριστεράς, το τελευταίο διάστημα, είναι ενδεικτικά για την απόσταση που τη χωρίζει από την κοινωνία και τα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν τους εργαζόμενους. Η εικόνα που παρουσιάζουν οι ηγεσίες της μίας παράταξης της Αριστεράς, του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και ένα χρόνο, είναι απωθητική και με τα τελευταία γεγονότα, την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον ΣΥΝ, καταγράφει άλλη μια διάσπαση. Σαν να μη ζει η Αριστερά στην πραγματικότητα, που με δραματικό τρόπο βιώνουν οι εργαζόμενοι. Αν η Αριστερά αρνείται να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα και αυτοπεριορίζεται στην αναμέτρηση με κάποιο παρελθόν ή με κάποια «ανανέωση», οι ίδιες οι καταστάσεις θα την ξεπεράσουν και θα καταντήσει γραφική, περιθωριακή ή θα μετεξελιχθεί σε κάτι που δεν θα θυμίζει Αριστερά.
Η συμπεριφορά της πολιτικής Αριστεράς
Ποιο είναι το κίνητρο, ποια η ουσία της πολιτικής συμπεριφοράς της Αριστεράς; Το μεν ΚΚΕ εκτιμά ότι έρχονται μεγάλες αναταραχές και ανακατατάξεις και βάζει στόχο να κρατηθεί, περιχαρακώνεται, κλείνεται χωρίς να θέτει αιχμηρά πολιτικά ζητήματα (πέρα από ορισμένες κόντρες, όπως με τους ναυτεργάτες, τον ΛΑΟΣ και ορισμένα συμφέροντα, π.χ. Αλαφούζος, αλλά πάντως όχι κεντρικά πολιτικά ζητήματα, όπως να φύγει η κυβέρνηση, να φύγουμε από την Ερωζώνη κ.λπ.), δείχνοντας έμπρακτα ότι δεν θα «αναμιχθεί» με την αυθόρμητη πληβειακή έκφραση της οργής και αγανάκτησης του κόσμου (αυτό έδειξε η πορεία προς το Θησείο στη δεύτερη γενική απεργία) και, γενικά, ότι θα πορεύεται μόνο του.
Η Ανανεωτική Πτέρυγα έχει πάρει μηνύματα για την πολιτική αναμόρφωση που έρχεται και θέλει να έχει τελείως λυτά τα χέρια της για διαπραγματεύσεις και παζαρέματα, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι δεν έχει καμιά σχέση με τον «αριστερισμό». Η νέα ηγεσία του ΣΥΝ ανακαλύπτει έναν εσωτερικό εχθρό μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, και επιδίδεται σε έναν πόλεμο ενάντια στις «αριστερές παραδοξότητες και γραφικότητες», δείχνοντας κι αυτή ότι θέλει να ξεκόψει από έναν ορισμένο «αριστερισμό».
Ποιες είναι οι παραδοξότητες; Να δείξουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μια διαφορετική στάση μέσα στη νέα καθεστωτική φάση, όπου όλες οι κρίσιμες αποφάσεις παίρνονται έξω από το Κοινοβούλιο και με αντισυνταγματικά πραξικοπήματα, να δημιουργηθεί, δηλαδή, ένα ενιαίο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο για να ακυρωθεί η συμφωνία που επιβάλλει μια νέα «κατοχή», να υπερασπιστούμε τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία και να αντιμετωπίσουμε το χρέος και την αντεργατική πολιτική της Ε.Ε.
Οι ηγεσίες των δύο μεγάλων παρατάξεων δεν φαίνονται να έχουν πάρει αποφάσεις και μέτρα για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.Διαισθάνονται το φόβο και τον κίνδυνο υποβάθμισής τους, αλλά δεν βλέπουν τη διέξοδο σε μια τολμηρή, ανοικτή, δημοκρατική, ριζοσπαστική συσπείρωση λαϊκών δυνάμεων, ένα μέτωπο που θα εκφράσει αυθεντικά τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή.
Προτιμούν τη «σιγουριά» και την ασφάλεια της κομματικής στέγης, κι ας μπάζει νερά, κι ας είναι επισφαλής. Οι αριθμοί μιλάνε για όποιον τους διαβάζει σωστά: Μέσα σε δύο χρόνια, η Αριστερά έχει συρρικνώσει την εμβέλειά της στην κοινωνία, σε συνθήκες κρίσης, σε συνθήκες μεγάλων κινητοποιήσεων και ευκαιριών: Από τις εθνικές εκλογές του 2007, όπου οι δύο παρατάξεις είχαν συγκεντρώσει αθροιστικά 945.000 ψήφους και 36 βουλευτές, το 2009, συγκέντρωσαν 832.000 και έχασαν δύο βουλευτικές έδρες. Στις ευρωεκλογές του 2004, είχαν συγκεντρώσει 834.000 ψήφους και 4 ευρωβουλευτές, το 2009, πήραν 670.000 ψήφους και 3 ευρωβουλευτές. Και πάει καιρός που η παρουσία της Αριστεράς σε δήμους και νομαρχίες είναι ασθενική και τώρα με τον «Καλλικράτη» η περιθωριοποίηση θα μεγαλώσει.
Ασφαλέστερος… δείκτης η γραμμή
Ξέρουμε ότι οι εκλογικές διαδικασίες δεν είναι ο μόνος δείκτης για την επιρροή της Αριστεράς στην κοινωνία, αλλά δεν είναι καλύτερος δείκτης οι εσωτερικές διαδικασίες ή οι επιδείξεις δύναμης σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Ο καλύτερος δείκτης στις σημερινές συνθήκες είναι η πολιτική γραμμή, η δυνατότητα να δημιουργεί ή να αποτρέπει γεγονότα η Αριστερά και το κίνημα των εργαζομένων, οι δεσμοί με τον κόσμο. Σε αυτά τα θέματα η «βαθμολογία» είναι χαμηλότατη. Το Μάη στην Ελλάδα κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, έγιναν δύο γενικές απεργίες, και αυτά δεν καθοδηγήθηκαν πολιτικά από την Αριστερά και, σε ορισμένες στιγμές, κορυφαίες, ο κόσμος την ξεπέρασε σε διάθεση, σε ορμή, σε δράση. Και επειδή έχουμε μπει στον αστερισμό της νέας καθεστωτικής φάσης και η κρίση δείχνει τα κοφτερά δόντια της σε κάθε νοικοκυριό, και επειδή τα «αιφνίδια» γεγονότα είναι μέσα στην ατζέντα, έχουμε κάθε λόγο να λέμε προς τις ηγεσίες της Αριστεράς αλλά και στον κόσμο της Αριστεράς: «Τέρμα τα αστεία». Όχι επειδή ο πρόεδρος του ΣΥΝ είπε προς τους τάχα «άτακτους» του ΣΥΡΙΖΑ «το παιχνίδι τελείωσε», αλλά επειδή, λίγους μήνες πριν, ο πρόεδρος της Ευρωζώνης, Γιούνκερ, με την ίδια ακριβώς φράση είχε αναγγείλει τη θύελλα που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός! Για να έχουμε συναίσθηση του ποια είναι τα σοβαρά προβλήματα που θέτει η πραγματικότητα και ποια είναι ζητήματα «καρέκλας», μηχανισμών και καριέρας, σε τελική ανάλυση «αστεία». Ε, λοιπόν, τέρμα τα «αστεία» για την Αριστερά!
Αντί, λοιπόν, για αυτή την πολιτική και την υπηρέτησή της με αυταπάρνηση και σεμνότητα, ηγεσίες, ομάδες, φράξιες, προσωπικότητες, βουλευτές κ.λπ. της Αριστεράς περί άλλων τυρβάζουν και οδηγούν στο συμπέρασμα πως «όλοι είναι ίδιοι», όλοι νοιάζονται μόνο για το «σπίτι» τους και λένε ψεύτικα μεγάλα λόγια.
Όσα συμβαίνουν στο χώρο της ελληνικής Αριστεράς, το τελευταίο διάστημα, είναι ενδεικτικά για την απόσταση που τη χωρίζει από την κοινωνία και τα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν τους εργαζόμενους. Η εικόνα που παρουσιάζουν οι ηγεσίες της μίας παράταξης της Αριστεράς, του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και ένα χρόνο, είναι απωθητική και με τα τελευταία γεγονότα, την αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον ΣΥΝ, καταγράφει άλλη μια διάσπαση. Σαν να μη ζει η Αριστερά στην πραγματικότητα, που με δραματικό τρόπο βιώνουν οι εργαζόμενοι. Αν η Αριστερά αρνείται να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα και αυτοπεριορίζεται στην αναμέτρηση με κάποιο παρελθόν ή με κάποια «ανανέωση», οι ίδιες οι καταστάσεις θα την ξεπεράσουν και θα καταντήσει γραφική, περιθωριακή ή θα μετεξελιχθεί σε κάτι που δεν θα θυμίζει Αριστερά.
Η συμπεριφορά της πολιτικής Αριστεράς
Ποιο είναι το κίνητρο, ποια η ουσία της πολιτικής συμπεριφοράς της Αριστεράς; Το μεν ΚΚΕ εκτιμά ότι έρχονται μεγάλες αναταραχές και ανακατατάξεις και βάζει στόχο να κρατηθεί, περιχαρακώνεται, κλείνεται χωρίς να θέτει αιχμηρά πολιτικά ζητήματα (πέρα από ορισμένες κόντρες, όπως με τους ναυτεργάτες, τον ΛΑΟΣ και ορισμένα συμφέροντα, π.χ. Αλαφούζος, αλλά πάντως όχι κεντρικά πολιτικά ζητήματα, όπως να φύγει η κυβέρνηση, να φύγουμε από την Ερωζώνη κ.λπ.), δείχνοντας έμπρακτα ότι δεν θα «αναμιχθεί» με την αυθόρμητη πληβειακή έκφραση της οργής και αγανάκτησης του κόσμου (αυτό έδειξε η πορεία προς το Θησείο στη δεύτερη γενική απεργία) και, γενικά, ότι θα πορεύεται μόνο του.
Η Ανανεωτική Πτέρυγα έχει πάρει μηνύματα για την πολιτική αναμόρφωση που έρχεται και θέλει να έχει τελείως λυτά τα χέρια της για διαπραγματεύσεις και παζαρέματα, δηλώνοντας κατηγορηματικά ότι δεν έχει καμιά σχέση με τον «αριστερισμό». Η νέα ηγεσία του ΣΥΝ ανακαλύπτει έναν εσωτερικό εχθρό μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, και επιδίδεται σε έναν πόλεμο ενάντια στις «αριστερές παραδοξότητες και γραφικότητες», δείχνοντας κι αυτή ότι θέλει να ξεκόψει από έναν ορισμένο «αριστερισμό».
Ποιες είναι οι παραδοξότητες; Να δείξουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μια διαφορετική στάση μέσα στη νέα καθεστωτική φάση, όπου όλες οι κρίσιμες αποφάσεις παίρνονται έξω από το Κοινοβούλιο και με αντισυνταγματικά πραξικοπήματα, να δημιουργηθεί, δηλαδή, ένα ενιαίο πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο για να ακυρωθεί η συμφωνία που επιβάλλει μια νέα «κατοχή», να υπερασπιστούμε τη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία και να αντιμετωπίσουμε το χρέος και την αντεργατική πολιτική της Ε.Ε.
Οι ηγεσίες των δύο μεγάλων παρατάξεων δεν φαίνονται να έχουν πάρει αποφάσεις και μέτρα για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.Διαισθάνονται το φόβο και τον κίνδυνο υποβάθμισής τους, αλλά δεν βλέπουν τη διέξοδο σε μια τολμηρή, ανοικτή, δημοκρατική, ριζοσπαστική συσπείρωση λαϊκών δυνάμεων, ένα μέτωπο που θα εκφράσει αυθεντικά τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή.
Προτιμούν τη «σιγουριά» και την ασφάλεια της κομματικής στέγης, κι ας μπάζει νερά, κι ας είναι επισφαλής. Οι αριθμοί μιλάνε για όποιον τους διαβάζει σωστά: Μέσα σε δύο χρόνια, η Αριστερά έχει συρρικνώσει την εμβέλειά της στην κοινωνία, σε συνθήκες κρίσης, σε συνθήκες μεγάλων κινητοποιήσεων και ευκαιριών: Από τις εθνικές εκλογές του 2007, όπου οι δύο παρατάξεις είχαν συγκεντρώσει αθροιστικά 945.000 ψήφους και 36 βουλευτές, το 2009, συγκέντρωσαν 832.000 και έχασαν δύο βουλευτικές έδρες. Στις ευρωεκλογές του 2004, είχαν συγκεντρώσει 834.000 ψήφους και 4 ευρωβουλευτές, το 2009, πήραν 670.000 ψήφους και 3 ευρωβουλευτές. Και πάει καιρός που η παρουσία της Αριστεράς σε δήμους και νομαρχίες είναι ασθενική και τώρα με τον «Καλλικράτη» η περιθωριοποίηση θα μεγαλώσει.
Ασφαλέστερος… δείκτης η γραμμή
Ξέρουμε ότι οι εκλογικές διαδικασίες δεν είναι ο μόνος δείκτης για την επιρροή της Αριστεράς στην κοινωνία, αλλά δεν είναι καλύτερος δείκτης οι εσωτερικές διαδικασίες ή οι επιδείξεις δύναμης σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Ο καλύτερος δείκτης στις σημερινές συνθήκες είναι η πολιτική γραμμή, η δυνατότητα να δημιουργεί ή να αποτρέπει γεγονότα η Αριστερά και το κίνημα των εργαζομένων, οι δεσμοί με τον κόσμο. Σε αυτά τα θέματα η «βαθμολογία» είναι χαμηλότατη. Το Μάη στην Ελλάδα κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, έγιναν δύο γενικές απεργίες, και αυτά δεν καθοδηγήθηκαν πολιτικά από την Αριστερά και, σε ορισμένες στιγμές, κορυφαίες, ο κόσμος την ξεπέρασε σε διάθεση, σε ορμή, σε δράση. Και επειδή έχουμε μπει στον αστερισμό της νέας καθεστωτικής φάσης και η κρίση δείχνει τα κοφτερά δόντια της σε κάθε νοικοκυριό, και επειδή τα «αιφνίδια» γεγονότα είναι μέσα στην ατζέντα, έχουμε κάθε λόγο να λέμε προς τις ηγεσίες της Αριστεράς αλλά και στον κόσμο της Αριστεράς: «Τέρμα τα αστεία». Όχι επειδή ο πρόεδρος του ΣΥΝ είπε προς τους τάχα «άτακτους» του ΣΥΡΙΖΑ «το παιχνίδι τελείωσε», αλλά επειδή, λίγους μήνες πριν, ο πρόεδρος της Ευρωζώνης, Γιούνκερ, με την ίδια ακριβώς φράση είχε αναγγείλει τη θύελλα που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός! Για να έχουμε συναίσθηση του ποια είναι τα σοβαρά προβλήματα που θέτει η πραγματικότητα και ποια είναι ζητήματα «καρέκλας», μηχανισμών και καριέρας, σε τελική ανάλυση «αστεία». Ε, λοιπόν, τέρμα τα «αστεία» για την Αριστερά!
Συμφωνω απολυτως με τη λογικη του αρθρου,τα ιδια πιστευω κ εγω κ δεν εχω κατι να προσθεσω,τερμα τα αστεια κ τα καραγκιοζιλικια,
ΑπάντησηΔιαγραφήεδω μας κατασπαραζει ζωντανους η κοινοβουλευτικη χουντα κ θα ασχολουμαστε με το αν εφυγαν οι πασοκιζοντες κ προσκυνημενοι στο Καθεστως,ανανεωτικοι?
στηριξη λοιπον σε ολους κ στον Τσιπρα,κ τον Αλαβανο κ την Παπαρηγα,στηριξη σε αυτους που μαχονται οπως μαχονται,στηριξτε τους κ καντε τους με τη στηριξη σας καλυτερους
[γιατι αν παραμεινουν ετσι στον κοσμο τους,τη βαψαμε]
Όχι δεν έχουμε ανάγκη αυτήν την Αριστερά
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή την αριστερά που προτιμά την μη σύγκρουση με ένα σάπιο και κατοχικό καθεστώς .
Μπορεί να μην συγκρίνεται ένα Κουβέλης με τον οποιαδήποτε ΠΑΣΟΚΟ Βουλευτή με τις μίζες αλλά το αποτέλεσμα μετράει και ποιο είναι αυτό και οι δύο ανέχονται το κατοχικό καθεστώς του ΔΝΤ στην χώρα μας.
Δεν χρειάζεται να βλέπουμε να φυλάνε το κοινοβούλιο ακόμα Πεζοναύτες όπως στο ΙΡΑΚ , αλλά η κατοχή και η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας, είναι η ίδια!!
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ διαφέρανε από το χρεοκοπημένο κατοχικό πολιτικό σύστημα θα έπρεπε στις 5 Μάη να αποχωρήσουν μόνιμα από το Κατοχικό κοινοβούλιο .
Έχουν το θράσος κιόλας να καλεί και συγκεντρώσεις ο Συνασπισμός στα Πετράλωνα στις 21 Ιούνη στην Πλατεία Μερκούρη με αφορμή την έκδοση βιβλίου.
Κοσμικές συγκεντρώσεις και μπουφέ , εδώ κόσμος καίγεται και οι πουτάνες λούζονται .
Επειδή σας διαβάζουν αρκετοί από το ΣΥΡΙΖΑ να τους στείλετε χαμπέρι ότι θα φάνε πολύ γιαούρτι το λιγότερο και να πάνε να εξαφανιστούν από προσώπου γης μαζί με τους ΠΑΣΟΚΟΥΣ. , την επονομαζόμενη Κυβερνητική Αριστερά
Το άρθρο σωστά αναδεικνύει μια μεγάλη αγωνία για το τι πρέπει να κάνει η αριστερά μέσα σε συνθήκες κρίσης. Η κρίση απλώνεται σε όλα τα πεδία κσι πρόκειται να απλώθεί ακόμα περισσότερο. Η παρέμβαση της αριστεράς σ' αυτές τις συνθήκες είναι σίγουρο ότι θα κρίνει και το δικό της μέλλον και το μέλλον των ίδιων των εργαζομένων. Τα γεγονότα και η κατάσταση μετά την εφαρμογή του μηχανισμού λεηλασίας πρέπει να διαβαστούν προσεκτικά. Η άγρια επίθεση του χρηματιστικού κεφαλαίου και ο βρόμικος ρόλος της πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας μπορεί να διαμορφώσουν σε μια άμεση προοπτική συνθήκες μιας επαναστατικής κατάστασης, καθώς το σάπιο σκηνικό της νεοφιλελευθερης δημοκρατίας είναι δύσκολο ν΄αντέξει στις σημερινές συνθήκες, ο κόσμος όπως έδειξε η 5η Μάη δεν είναι πια διατεθειμένος να το ανεχθεί, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση του συνόλου της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων χειροτερεύει με πολύ γοργούς ρυθμούς και στο μελλον θα χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπέναντι σ΄αυτή την πραγματικότητα η Αριστερά θα πρέπει ν΄αναμετρηθεί και ή να δόσει απαντήσεις ή θα χαθεί στην κατάρρευση του σκηνικού της νεοφιλελευθερης δημοκρατίας. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν θα είναι όμοιο με το πριν μετά την είσοδο στη νέα καθεστωτική φάση. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι πρόβλημα συμμαχιών των έτσι κι αλλιώς ανεπαρκών κομματιών της. Ειναι κυρίως πρόβλημα στρατηγικής και πολιτικού περιεχιμένου για το πως παρενβαίνεις σε συνθήκες κρίσεις και δημιουργείς προυποθέσεις αντικαπιταλιστικής εξόδου απ' αυτή. Η ανεπέρκεια υπάρχει και στο συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Στο συνδικαλιστικό με τη λογική της κομματικής περιχαράκωσης (ΠΑΜΕ)ή της αδυναμίας ουσιαστικής αποδέσμευσης από τη λογική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ) Η προοπτική της γενικής πολιτικής απεργίας με διάρκεια και συντονισμό από τα κάτω και με συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα που θα στοχεύει στην ανατροπή της κυβέρνησης , στην πλήρη ανατροπή του μνημονίου και ένα οικομομικό πολιτικό πρόγραμμα που θα ανοίγει μια διαφορετική προοπτική , αντικαπιταλιστικής κατευθυνσης. Τέτοια είναι κατά τη γνώμη μου η έξοδος από το ευρώ , η εθνικοποίηση του τραπεζικού τομέα με εργατικό έλεγχο , η εθνικοποίηση στρατηγικής σημασίας κλάδων της οικονομίας.