Η Ελλάδα ειναι μόνο η αρχή

απο ''ΡΟΙΔΗΣ ΕΜΜΟΝΕΣ''

11/06/2010 

Εντός των πλαισίων μιας δημοκρατικής ρητορείας, διαπιστώνουμε ότι:
«…Οσο λιγότερα χρήματα δαπανηθούν από το δημόσιο σε κοινωνικά προγράμματα τόσο περισσότερα χρήματα «διάσωσης» θα καταβληθούν στις τράπεζες για τις εκθετικά αυξανόμενες επισφαλείς απαιτήσεις τους, οι οποίες στο τέλος δεν θα είναι δυνατόν να καταβληθούν. Είναι αναπόφευκτο ότι τα δάνεια και τα ομόλογα θα χαθούν στη συνήθη αναταραχή της πτώχευσης…» [Michael Hudson μτφρ. «Ιός» ]

Ήδη από το 1998 με τις ωμές δηλώσεις του Tietmeyer, προέδρου της Bundesbank είχε επισημανθεί (με ικανοποίηση) ως εξέλιξη η σταδιακή μετατόπιση και παραίτηση των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων από τις θεμελιώδεις εξουσίες λήψης των αποφάσεων μεταβιβάζοντές τες στους «νομισματικούς εμπειρογνώμονες», πρόκειται για πολιτική η οποία προκρίνει το «μόνιμο δημοψήφισμα των αγορών» σε σχέση με το πιο αυτονόητο «δημοψήφισμα της κάλπης»[1], στο οποίο όμως οι συμμετέχοντες είναι αναρμόδιοι. Πιο κυνικά δεν θα μπορούσε να λεχθεί.

Τα χρήματα για τη διάσωση της χώρας μας παρέχονται από τις άλλες κυβερνήσεις της ευρωζώνης, οι οποίες στην ουσία με αυτόν τον τρόπο εγγυούνται την αποπληρωμή των ξένων κατόχων ομολόγων, οι οποίοι ρυθμίζουν –μέσω των αγορών Τους- και την κατά περιόδους κυμαινόμενη τιμή, τον τελευταίο καιρό αγοράζουν τα ομόλογα σε τιμές εξευτελιστικές, είναι οι λεγόμενοι κερδοσκόποι, οι αγοραστές των ελληνικών ομολόγων αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, οι κερδοσκόποι των ευρω-ομολόγων και άλλοι παίκτες του καπιταλιστικού καζίνο. Όσοι χάνουν από αυτές τις ανταλλαγές (swap) θα πρέπει με τη σειρά τους να «διασωθούν» κι αυτό θα συνεχίζεται μέχρι το άπειρο. Αυτό το απρόβλεπτο κόστος θα το πληρώσουν οι φορολογούμενοι –και τελικά οι φορολογούμενοι της Ελλάδας (μάλιστα οι εργαζόμενοι, διότι ο πλούτος έχει απαλλαγεί από τη φορολογία)- ώστε να εξοφληθούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, το ΔΝΤ και ακόμα το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ για τη ληστρική τους χρηματοδότηση. Η πληρωμή των κατόχων ομολόγων θα χρησιμοποιηθεί ως μια δικαιολογία για την περικοπή των δημόσιων υπηρεσιών, των συντάξεων και άλλων κρατικών δαπανών στην Ελλάδα. [πηγή]

Το λόμπι του χρηματοπιστωτικού τομέα χρησιμοποιεί την ελληνική κρίση ως ένα μάθημα για να προειδοποιήσει ότι χρειάζεται περιστολή των δημόσιων δαπανών στην Κοινωνική Ασφάλιση και την Περίθαλψη. Αυτό είναι το αντίθετο από εκείνο που ζητούν οι Ελληνες διαδηλωτές: να αντιστραφεί το συνολικό βάρος που πέφτει πάνω στους εργαζόμενους και να δοθεί προτεραιότητα στις συντάξεις έναντι της απαίτησης των τραπεζών να πληρωθούν στο ακέραιο για δάνεια υψηλού ρίσκου αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων. [πηγή]

Προς το παρόν υπάρχει μια σχετική αντίδραση των χαμηλών και μεσαίων τάξεων στα μέτρα η οποία πρέπει επιτακτικά να αυξηθεί, εάν η αντίδραση αυτή δεν συνεχιστεί με αυξανόμενη συνέπεια και δυναμική, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των κοινωνικών δαπανών, για συντάξεις, μισθούς, υγεία, πρόνοια, παιδεία κ.α. θα χρησιμοποιηθούν για την πληρωμή ή τον ανεφοδιασμό του ευρωπαϊκού τραπεζικού κεφαλαίου, το οποίο κερδίζει από την αύξηση της εσωτερικής λιτότητας της χώρας.

Οι διαπιστώσεις του καθηγητή Michael Hudson στον «Ιό», δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας:

«…Τίθεται, δηλαδή πρόβλημα δημοκρατίας;

- Με τρόπο πραγματικά οργουελιανό, οι δεξιοί της Ευρώπης και των ΗΠΑ (όπως ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Μπεν Μπαρνάνκι) αποκαλούν αυτή την κατάσταση «σήμα κατατεθέν της δημοκρατίας». Στην πραγματικότητα πρόκειται για τη σφραγίδα της ολιγαρχίας, που αποκλείει τον έλεγχο της κατανομής των οικονομικών πιστώσεων –και κατά συνέπεια του μελλοντικού προγραμματισμού- ενώ παράλληλα επιτρέπει στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα να στραγγαλίζουν τα προγράμματα δημοσίων δαπανών

Η Ισλανδία, η Λετονία και τώρα η Ελλάδα είναι το πρελούδιο στην παγκόσμια εκστρατεία που ετοιμάζεται για να ανατραπεί το μεγάλο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του 19ου αιώνα: η φορολόγηση της γης και της υπεραξίας των ακινήτων, των μετοχών και των ομολόγων καθώς και η υπαγωγή του χρηματοπιστωτικού τομέα στις ανάγκες της οικονομικής ανάπτυξης κάτω από δημοκρατική διεύθυνση. Το δόγμα αυτό συνέχιζε να ακολουθείται από τη μεταπολεμική περίοδο της προοδευτικής φορολόγησης που σήμανε τη μεγαλύτερη άνοδο σε ποιότητα ζωής και οικονομική ανάπτυξη του 20ού αιώνα. Αλλά οι περισσότερες χώρες έχουν αντιστρέψει τη δημοσιονομική τάση από το 1980.

Οι εφορίες «απελευθέρωσαν» το εισόδημα από τις υποχρεώσεις του στο δημόσιο, με μόνο αποτέλεσμα να το δουν να δίνεται ενέχυρο στις τράπεζες για μεγαλύτερα δάνεια. Κατοικίες, κτίρια γραφείων και ολόκληρες επιχειρήσεις αξίζουν ό,τι τους δανείζουν οι τράπεζες. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι πολίτες (και οι επιχειρήσεις) αντέδρασαν στην αύξηση της φορολόγησης με την καταφυγή σε δάνεια για να αγοράσουν σπίτια (και εταιρείες), έως ότου οι τιμές ανέβηκαν και άλλο. Και η φορολόγηση της εργασίας τώρα ληστεύεται ώστε να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος που προκύπτει από τον πληθωρισμό και το δημοσιονομικό ναυάγιο, το οποίο βοήθησε να δημιουργηθεί η περικοπή της φορολογίας των ακινήτων. Αυτός είναι ο λόγος που δημιουργούνται τα εθνικά χρέη. Οι κυβερνήσεις καταφεύγουν στο δανεισμό ως συνέπεια της γενικής φοροαπαλλαγής του πλούτου γενικά και όχι μόνο των ακινήτων.

Ποιο μοντέλο ακολουθεί η Ελλάδα;

- Ακολουθώντας τις δυτικές κυβερνήσεις η ελληνική κυβέρνηση μετατόπισε τα φορολογικά βάρη από τα ακίνητα και τον χρηματοπιστωτικό τομέα στους εργαζόμενους τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν είναι σε θέση ή δεν επιθυμεί να φορολογήσει τους πλούσιους ή ακόμα και τους ευκατάστατους επαγγελματίες. Και όμως οι νεοφιλελεύθεροι κατηγορούν την ελληνική και άλλες χρεωμένες κυβερνήσεις ότι δεν ξεπουλάνε αρκετή δημόσια γη και κρατικές επιχειρήσεις για να καλύψουν το έλλειμμα…»

Μέσω του Γερμανικού σάιτ kapitalismuskrise.org (το κείμενο του οποίου μετέφρασε το ιστολόγιο you pay your crisis και αναπαρήγαγε «Το Ποντίκι»  ) μαθαίνουμε ότι σήμερα 11.06 και αυρίο 12.06 στη Γερμανία οι εργαζόμενοι κρούουν τον κώδωνα ανησυχητικά…

«…Με το σύνθημα “Δεν θα πληρώσουμε εμείς την κρίση σας” και “από την Αθήνα μέχρι το Βερολίνο την κρίση να πληρώσουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές” περισσότερες από 100 οργανώσεις και πρωτοβουλίες, σωματεία και εργατικά συνδικάτα, ακόμα και το Die Linke καλούν σε διαδηλώσεις αλληλεγγύης προς τους Έλληνες εργαζόμενους σε Στουτγάρδη (11.6.2010) και Βερολίνο (12.6.2010).

Η συγκεκριμένη Πρωτοβουλία ενάντια στην κρίση γεννήθηκε με την έναρξη της κρίσης το 2008 και πλέον αναδεικνύει ως αιχμή το ζήτημα της Ελλάδας. Κι αυτό γιατί όπως αναφέρεται και στο σχετικό κάλεσμα όσοι μετέχουν της Πρωτοβουλίας συμφωνούν ότι “Η Ελλάδα ήταν μόνο η αρχή” και πως οι Έλληνες όχι μόνο δεν ευθύνονται για την κρίση του ευρώ, αλλά αντίθετα αποτελούν “τον αποδιοπομπαίο τράγο της γερμανικής κυβέρνησης και των γερμανικών ΜΜΕ για την ανεπίλυτη κρίση του καπιταλισμού”. Τώρα, “σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, κυβερνήσεις και επιχειρήσεις προσπαθούν να επιβάλουν πολιτική δραστικών περικοπών”. Απευθυνόμενοι δε στους συμπατριώτες τους λένε πως “Με το πακέτο διάσωσης των 750 δις δεν πληρώνουμε ούτε για τους Έλληνες ούτε για τη σωτηρία της Ευρώπης, αλλά μονάχα για τη σωτηρία των τραπεζών και των επενδυτών, που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευση του ελληνικού κράτους και κερδίζουν από τα ελληνικά χρέη”…». ( οι υπογραμμίσεις δικές μου)
.