«Δεν έχετε προτάσεις!... Αριστεριστές!...»

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Τσέκερης Α.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 24/06/2010

Τις προηγούμενες ημέρες η κοινοβουλευτική ομάδα του αριστερού κόμματος Die Linke κατέθεσε μια σειρά προτάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται ο φόρος στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, η έκτακτη εισφορά από τις τράπεζες, ο έλεγχος των κερδοσκοπικών παιχνιδιών, η επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους, η υψηλότερη φορολογία του κεφαλαίου και το πάγωμα των στρατιωτικών εξοπλισμών.

Οι προτάσεις αυτές δεν είναι καινούργιες. Έχουν κατατεθεί επανειλημμένα από την αριστερά στην Ελλάδα και την Ευρώπη, όσο η χώρα γινόταν ολοένα και περισσότερο όμηρος των κερδοσκόπων. Δύσκολα θα περίμενε κανείς φυσικά να υιοθετηθούν από μια κυβέρνηση η οποία όλο εκείνο το διάστημα ξεσκόνιζε τις «αγορές» προσπαθώντας να εξασφαλίσει φτηνό δανεισμό και προσφέροντας ως αντάλλαγμα τις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό σύστημα και την κοινωνική αξιοπρέπεια των ίδιων των ψηφοφόρων της.

Και είναι πολύ λογικό. Το πρόβλημα με τέτοιου είδους προτάσεις δεν είναι το «εφικτό» και «ρεαλιστικό» του περιεχομένου τους. Το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι αμφισβητούν τους υπάρχοντες συσχετισμούς δύναμης.

Όταν οι «αγορές» και οι τράπεζες είναι ο καβαλάρης και ο κόσμος της εργασίας το άλογο, δύσκολα μπορούν να μπουν σε συζήτηση πράγματα όπως ο φόρος στα χρηματιστήρια και το πάγωμα των στρατιωτικών εξοπλισμών. Όταν όμως το άλογο αρχίζει να κλωτσάει και ο αναβάτης κινδυνεύει να βρεθεί με τη μούρη στο χώμα, η διαπραγμάτευση μπορεί να μπει σε καινούργια βάση. Αυτός είναι άλλωστε ο τρόπος με τον οποίο προχωράνε οι κοινωνίες διά μέσου των αιώνων.

Ας πάρουμε λοιπόν απόφαση ότι, για να προχωρήσουν οι προτάσεις της Αριστεράς, χρειάζεται να αλλάξουν οι σημερινοί συσχετισμοί δύναμης. Πώς αλλάζουν; Με τον κόσμο στους δρόμους να διακηρύσσει τρία πολύ απλά αλλά πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτον, ότι με το κόστος της κρίσης πρέπει να επιβαρυνθούν αυτοί που ωφελήθηκαν από τα κέρδη της ανάπτυξης, δηλαδή το κεφάλαιο. Δεύτερον, ότι καμία υποχώρηση από κοινωνικές κατακτήσεις, όπως η ασφάλιση και η προστασία της εργασίας, δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Και τρίτον, ότι χρειαζόμαστε έναν άλλο τύπο ανάπτυξης που δεν θα εξαρτάται από την καλή θέληση των «αγορών» ούτε φυσικά από τις πελατειακές σχέσεις τής εκάστοτε εξουσίας.

Μπορεί όμως ο κόσμος στους δρόμους να αμφισβητήσει τους υπάρχοντες συσχετισμούς δύναμης; Η απάντηση είναι ναι, μέχρις ενός σημείου φυσικά. Αλλά, μέχρι αυτό το σημείο, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο και, επομένως, δυνατότητες υπάρχουν. Γι' αυτό άλλωστε μια μαζική εκδήλωση κοινωνικών αντιστάσεων, που από τους δρόμους της Αθήνας θα εξαπλωνόταν στους δρόμους ολόκληρης της Ευρώπης, ανησυχεί ιδιαίτερα τα κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Ακριβώς γιατί κάτω από την πίεση μιας τεράστιας κατακραυγής θα αναγκαστούν να παραδεχτούν ότι οι προτάσεις της αριστεράς είναι πολύ πιο ρεαλιστικές, εφικτές, αλλά και αναγκαίες για την κοινωνία, από όσο η δική τους τυφλή υποταγή στον κερδοσκοπικό κανιβαλισμό.

Για να συμβούν όμως όλα αυτά, χρειάζεται οι προτάσεις της αριστεράς να υιοθετηθούν από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Τι είναι αυτό που σήμερα μας εμποδίζει; Το χρόνιο υπαρξιακό μας αδιέξοδο (που, ευτυχώς, δεν φαίνεται να ταλαιπωρεί σε τέτοιο ασφυκτικό βαθμό τους Γερμανούς συντρόφους μας). Από τη μία η αντίληψη ότι κάθε πρόταση από τη μεριά της αριστεράς οφείλει να αποδέχεται τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης για να είναι «ρεαλιστική». Αλλιώς είμαστε αριστεριστές. Από την άλλη η άποψη ότι κάθε μας πρόταση πρέπει να περιλαμβάνει απαραιτήτως δύο φορές τη λέξη «σοσιαλισμός». Αλλιώς είμαστε ρεφορμιστές. Δεν πειράζει, έχουμε όλη την άνεση χρόνου να τα λύσουμε, όσο το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης θα οδεύει προς τα 70.