Mέτρα που είχαν προαποφασιστεί… (με, ή χωρίς κρίση)

 μέτρα συγκεκριμένα για ασφαλιστικό, περικοπές μισθών, ελαστική εργασία κλπ.
- μέτρα αόριστα ή κατά καιρούς «έκτακτα» για τις μεγαλοεπιχειρήσεις.
- μέτρα θεωρητικά δια επίσημων δηλώσεων πολιτικών αρχηγών για τα λαμόγια, τα τρωκτικά της εκάστοτε εξουσίας.

Πηγή: Ροίδη Εμμονές

Το παραπάνω μότο ή υπότιτλος ή εισαγωγή, είναι εν ολίγοις το «νέο κοινωνικό συμβόλαιο» που ανακοινώθηκε και συνεχίζει να ανακοινώνεται με ρυθμούς σταθερούς, επαναλαμβανόμενους. Κλασική η συμπεριφορά της Ενοχής.

Η ανακοίνωση για να «σωθεί» η εθνική οικονομία, είναι ουσιαστικά η διαφήμιση της ύφεσης, της μείωσης των δημοσίων δαπανών και η άνοδος του δημοσίου χρέους στο 150% του ΑΕΠ στο τέλος της τριετίας ή τετραετίας. Μετά από αυτή την περίοδο και με βάση τα λόγια του πρωθυπουργού στη βουλή, η «Ελλάδα θα αναγεννηθεί» -όπως ο φοίνικας από τις στάχτες του…

- Τι κι αν ο πρόεδρος της ΠΟΠΟΚΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής) κ. Θανάσης Τσακανίκας, αλλά και τόσοι άλλοι δηλώνουν ότι «το πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι πρόβλημα πόρων και όχι πρόβλημα υψηλών παροχών. Άλλωστε- όπως ο ίδιος παρατηρεί- το 65% των συνταξιούχων λαμβάνουν συντάξεις κάτω από 700 ευρώ».

- Τι κι αν η ασυνέπεια του κράτους στη χρηματοδότηση του συστήματος με βάση τις θεσμοθετημένες υποχρεώσεις του, δηλαδή τριμερή χρηματοδότηση 1% του ΑΕΠ για το ΙΚΑ κ.λπ., οδήγησε το χρέος του Δημοσίου προς τα Ταμεία στις 31/12/2009 στο ύψος των 7 δισ. ευρώ, ενώ μόνο η οφειλή για το ΙΚΑ ήταν 5,6 δισ. ευρώ. Δηλαδή το ίδιο το επίσημο Κράτος συνέβαλε σε αυτό το χάλι. Τυχαίο;

- Τι κι αν η εισφοροδιαφυγή αποτελεί περίπου το 30% των εσόδων (ΙΚΑ-ΕΤΑΜ) και σημαίνει απώλειες 3,5 δισ. ευρώ ετησίως. Η εισφοροδιαφυγή για το σύνολο των Ταμείων αγγίζει το ποσό των 8 δισ. ευρώ. (Αλήθεια ποια τα συγκεκριμένα μέτρα που ανακοινώθηκαν γι’ αυτό το ζήτημα; ). Την ίδια στιγμή που…

- Οι συνολικές δαπάνες για υγειονομική περίθαλψη φτάνουν τα 11 δισ. ευρώ ετησίως. Οι απώλειες για τα Ταμεία από τους Κλάδους Υγείας ανέρχονται περίπου στα 3,5 δισ. ευρώ ετησίως. Δεν θα έπρεπε πρωτίστως να κάνουν κάτι για την είσπραξη της Δημόσιας οφειλής και της Ιδιωτικής φοροδιαφυγής πριν αρχίσουν το νοικοκύρεμα, γιατί το ασφαλιστικό μας έχει όντως πρόβλημα, δεν είναι υγιές, αλλά τι είναι σε αυτή τη χώρα…

- Τι κι αν (εδώ δεν μιλά κανείς, η ομερτά στο απόγειό της) δεν έχουν γίνει ενέργειες για το Μεγάλο παιχνίδι των Δομημένων Ομολόγων, τόσος θόρυβος έγινε, γιατί σιωπούν τα τύμπανα τώρα, σε ώρες «εθνικού κινδύνου» και δεν ανακινούν το μέγιστο αυτό σκάνδαλο, ισάξιο με Βατοπέδια, Ζήμενς, υποβρύχια κλπ. κλπ.; Που βρίσκεται το θέμα, τι κάνει η αδέκαστη Δικαιοσύνη. Τόσα δισεκατομμύρια πέρασαν από τις οθόνες της εθνικής μας αποβλάκωσης.

- Τι αν δεν έχουν ακόμη κυνηγήσει τους συγκεκριμένους (άγνωστους) ιδιώτες που οφείλουν (31.3.2010) στο ΙΚΑ 5 δις. και στον ΟΑΕΕ 3,6 δις.;

- Τι κι αν το μέσο όριο συνταξιοδότησης στην Ευρώπη είναι 61,1 έτη, ενώ στη χώρα μας είναι (2003) 62,7… Θα μου πείτε φταίνει οι «υμέτεροι» που κάποιοι συνταξιοδοτούνται στα… 45, τότε κάντε κάτι γι’ αυτό το ζήτημα, γιατί να πληρώσουν ροσφέτια, λαμογιές δεκαετιών αθώοι. (“Τα Νέα 8 Μαΐου ’10″)

Με όλες τις παραπάνω επισημάνσεις και ηθελημένες εγκληματικές «εκκρεμότητες», δικαιούμαστε να συμπεράνουμε ότι: 

Η μείωση μισθών και συντάξεων, το ψαλίδισμα όλων των κεκτημένων εργατικών δικαιωμάτων, όλες οι αντιλαϊκές νομοθετικές αποφάσεις, ήταν προσχεδιασμένες να γίνουν, είτε η χώρα διέρχετο κρίση είτε όχι.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, κι ο κλήρος απλά έλαχε σε μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου κυβέρνηση να μας τις ανακοινώσει.

Ποια άλλη μπορεί να είναι η αλήθεια, όταν σχεδόν στο σύνολό τους τα μέτρα εξυγίανσης έχουν παρθεί προς μία μόνο ταξική κατεύθυνση.

Αφήνω στον «Ιό» την απάντηση, όχι πως χρειάζεται ιδιαίτερη ευχέρεια ανάλυσης…
«Τι άλλο είναι τα μέτρα για τις περικοπές μισθών και συντάξεων, για την παράταση του εργάσιμου βίου με όλο και χειρότερες ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες; Ποιόν ωφελούν τα διατάγματα για τις μαζικές απολύσεις πολλών χιλιάδων συμβασιούχων του δημοσίου τομέα και της αυτοδιοίκησης (και με τον “Καλλικράτη”), για τη διευκόλυνση των απολύσεων με ελάχιστες αποζημιώσεις στον ιδιωτικό τομέα, για την επιβολή των “ευέλικτων μορφών” φτηνότερης και ουσιαστικά ανασφάλιστης εργασίας; Τι θα φέρει η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας, η διαμόρφωση του βασικού μισθού των νέων στα 540 ευρώ το μήνα; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη: ύφεση συν ανεργία συν φτηνή και επισφαλή εργασία ίσον κι άλλη ύφεση, φτώχεια και ανεργία συν κατακερματισμό της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Και, φυσικά, κλιμάκωση της εγκληματικότητας.»