Λεηλασία στο όνομα της Ευρώπης

ΠΗΓΗ: Μωρίας Εγκώμιο

του Γρ. Σουλτάνη

«Θα μιλήσουμε, ακόμα… για τα ενεργειακά αποθέματα που υπάρχουν στην περιοχή και που …… είναι στρατηγικής… σημασίας για τον εφοδιασμό της Ευρώπης και θα συμβάλλουν αποφασιστικά στο να αποκτήσει η Ευρώπη τις δικές της πλουτοπαραγωγικές πηγές...(.)… . Αποτελούν πλουτοπαραγωγικές πηγές ευρύτερα της Ευρώπης.» Α. Σαμαράς, δηλώσεις κατά την επίσκεψη Hollande, 19/2/2013.

«Είναι μία ευκαιρία για την Ελλάδα και για την Ευρώπη η ύπαρξη κοιτασμάτων φυσικού αερίου» F. Hollande, 19/2/2013.

Την εκχώρηση της οικονομικής κυριαρχίας, συνόδευσε η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και η παραίτηση από την ασυλία έναντι των δανειστών, εξομοιώνοντας ένα κυρίαρχο κράτος με μια εμπορική επιχείρηση. Ταυτόχρονα, η εκποίηση νευραλγικών και στρατηγικών επιχειρήσεων-ακόμα και νησιών-, τόσο για την οικονομική ανάκαμψη της χώρας, όσο και για την εθνική άμυνα, ανοίγει το δρόμο για την ληξιαρχική πράξη θανάτου και της ίδιας της κρατικής οντότητας. Παράλληλα, μαζί με την άγρια αναδιανομή του πλούτου, η δομική κρατική βία εντείνεται σε κρατική τρομοκρατία που στρέφεται συλλήβδην ενάντια στον πληθυσμό, εξαναγκάζοντας σε θυματοποίηση, παραίτηση, ταύτιση με τον θύτη, αυτοκτονία ή φυγή, ώστε η εκροή ανθρώπινου δυναμικού, στο οποίο για δεκαετίες έχει επενδυθεί πολιτισμικό και οικονομικό κεφάλαιο, να δημιουργεί συνθήκες μελλοντικής αφρικανοποίησης. Η καταστροφή είναι εθνική, ανθρωπιστική, αλλά και πολιτισμική, κάτι που ενδέχεται να ακυρώσει την όποια μελλοντική ανάκαμψη.

Με μια πρώτη εκτίμηση, η κυβέρνηση επιτίθεται στο κράτος, στην κοινωνία και στην ίδια την εθνική κυριαρχία και υπόσταση, με την νομιμοφάνεια που προσδίδει το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα και παρά το γεγονός ότι μόνο δορυφορικά στρατιωτικά καθεστώτα λειτούργησαν τόσο εξτρεμιστικά κατά το παρελθόν και που μόνο κατ’ εξαίρεση έχουν προσβάλει την κρατική και εθνική υπόσταση μιας χώρας. 

Εντούτοις, οι κυβερνήσεις των μνημονίων δεν αντλούν την δύναμή τους μόνο από την ντόπια ελίτ. Την αντλούν κυρίως από το διευθυντήριο της ΕΕ, που είναι και ο ηθικός αυτουργός της καταστροφής, αλλά και από την διακομματική σχεδόν συναίνεση αναφορικά με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. 

Η εκπόνηση του σχεδίου «δημιουργικής καταστροφής» της χώρας, αποτελεί σχεδιασμό της ΕΕ, στα πλαίσια της «Στρατηγικής για την Ευρώπη 2020» και μόνο από αυτή την οπτική γωνία μπορεί να γίνει κατανοητό το γεγονός ότι υπάρχει συνειδητή επιδίωξη συρρίκνωσης της οικονομίας, ακόμη και αν επιχειρείται να παρουσιαστεί ως αποτέλεσμα ενός λανθασμένου πολλαπλασιαστή. 

Μνημόνιο και «Στρατηγική για την Ευρώπη του 2020»

Το μνημόνιο- και οι συνέχειές του- λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού, που αποκρύπτει το γεγονός ότι ο σχεδιασμός και η στρατηγική «αναμόρφωσης» της Ελλάδας, αποτελεί μέρος της στρατηγικής για την «Ευρώπη του 2020». Το «Hellenic National Reform, programme 2012-2015» προσδιορίζεται ως “Report on the progress towards Europe 2020”. Στα επίσημα κείμενα της ΕΕ, γίνεται σαφές ότι η πολιτική επιλογή του προγράμματος που επέβαλλε η τρόικα αποτελεί μέρος του Ευρώπη 2020, ενώ η παρουσία του ΔΝΤ, έχει να κάνει περισσότερο με την παροχή τεχνικής βοήθειας, ανεξάρτητα από τις αμερικανικές σκοπιμότητες που μπορεί να υποκρύπτονται στην εμπλοκή του. 

Στην εισαγωγή του «Ευρώπη 2020», «Στρατηγική για την Ευρώπη του 2020», αναφέρεται ότι «Η Ευρώπη βρίσκεται σε φάση μετασχηματισμού…». Αυτός ο μετασχηματισμός, σύμφωνα με το κείμενο, «….προσφέρει ένα όραμα όσον αφορά την κοινωνική οικονομία της αγοράς της Ευρώπης για τον 21 ο αιώνα». Ήδη στον πρόλογο, ο Μπαρόζο αναφέρει : «….διαθέτουμε µια δοκιμασμένη κοινωνική οικονομία της αγοράς». Το τι σημαίνει «κοινωνική οικονομία της αγοράς», (η επίσημη ιδεολογία των κομμάτων της συγκυβέρνησης), προσδιορίζεται από το ίδιο το κείμενο πιο κάτω: «…Η Ευρώπη είναι ικανή να αναλαμβάνει δράση σε περιόδους κρίσης και να προσαρμόζει τις οικονομίες και τις κοινωνίες της». Η φράση αυτή του επίσημου κειμένου, κάνει σαφές ότι η νέα διακυβέρνηση της ΕΕ βασίζεται στην στρατηγική του να αφήνεις να συντελεστεί -ή να προκαλείς- μια καταστροφή, και κατόπιν να επιβάλλεις μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ώστε μέσω αυτής να μπορείς ανεμπόδιστα να αναμορφώνεις την κοινωνία και την πραγματικότητα. 

Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς στον 21ο αιώνα.

Το «όραμα για την Ευρώπη του 2020» είναι η «Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς» (ΚΟΑ), η ιδεώδης κοινωνία του Ordoliberalismus. Ο ίδιος ο Muller-Armack, ο πατέρας της ΚΟΑ, αποσαφήνισε ότι η ιδέα της ΚΟΑ έγκειται στην διαδικασία της ενσωμάτωσης της κοινωνίας στην οικονομία της αγοράς, μέσω πολιτικής ρύθμισης, ώστε να επιτευχθεί μια κοινωνία χωρίς τάξεις και συγκρούσεις. Η διαδικασία αυτή ονομάστηκε «Κοινωνική πολιτική» (Gesellschaftspolitik), που οδηγεί στην ενσωματωμένη κοινωνία (formierte Gesellschaft). Κατ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί να επιτευχθεί μια ιεραρχική κοινωνία, η οποία ρυθμίζεται από μια φωτισμένη τεχνοκρατική ελίτ που λαμβάνει τις πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις εκτός του δημοκρατικού παιχνιδιού. Οι καταβολές της ΚΟΑ από την ιδεολογική παράδοση του γερμανικού φασισμού είναι ευδιάκριτες στην ίδια τη σύλληψη της ΕΕ κατά την συνθήκη του Μάαστριχ. Η «Ευρώπη 2020» εντούτοις, αποτελεί το αποκορύφωμα αυτής της διαδικασίας. Η ευρωπαϊκή ελίτ, χωρίς κανενός είδους δημοκρατική νομιμοποίηση, αποφασίζει την εξαθλίωσή των ευρωπαϊκών λαών, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ, δηλαδή της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ο φασισμός, αποτελεί πλέον τον κορμό της διακυβέρνησης της ΕΕ. Είναι ευδιάκριτος στα επίσημα κείμενα της ΕΕ, αρκεί να κατανοεί κανείς το λεξιλόγιό τους. Το επίθετο «κοινωνικός», χρειάζεται να ερμηνεύεται ως βιοπολιτική ρύθμιση και πειθάρχηση της κοινωνίας στις αποφάσεις των ελίτ. 

Γεωοικονομική στρατηγική και έθνος κράτος

«Πιο δυνατοί μέσα από την κρίση: ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα.

Περισσότερο ενωμένοι από ποτέ: πώς η ΕΕ βρήκε λύσεις για να αντιμετωπίσει τη χρηματοπιστωτική

κρίση, πώς ενισχύει την οικονομική και νομισματική της ένωση και πώς ανοίγει τον δρόμο προς µια ισχυρότερη πολιτική ένωση.»΄

«Για µια επιτυχή διαδικασία µμετασχηματισμού, η στρατηγική για την Ευρώπη 2020 θα χρειαστεί µμεγαλύτερη εστίαση, σαφείς στόχους και διάφανα κριτήρια αξιολόγησης της προόδου. Τούτο θα 

απαιτήσει ισχυρό πλαίσιο διακυβέρνησης που εκμεταλλεύεται τα μέσα που έχει στη διάθεσή του για να διασφαλίσει έγκαιρη και αποτελεσματική εφαρμογή».

Η αναφορά του κειμένου σε ένα ισχυρό πλαίσιο διακυβέρνησης, προσδιορίζεται σε μια σειρά από εποπτικά, συμβουλευτικά, και πειθαρχικά μέτρα, έναντι των κρατών μελών. Απώτερος στόχος της όλης διαδικασίας είναι η πλήρη οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Στα συμπληρωματικά κείμενα για την «Στρατηγική για την Ευρώπη του 2020», γίνεται σαφές ότι στόχος για τον 21ο αιώνα είναι η διατήρηση της ΕΕ σε πρωταγωνιστική οντότητα στο διεθνές περιβάλλον. Αυτό θα επιτευχθεί αφενός με την συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και αφετέρου με την συγκέντρωση της εξουσίας. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται αναφορά στις αναδυόμενες ανατολικές δυνάμεις και στην ενεργειακή επάρκεια της ΕΕ. Ο γεωοικονμικός πόλεμος απαιτεί μια ΕΕ που να διαθέτει μια σχετική επάρκεια ενεργειακών πόρων. Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχει η «εμβληματική» πρωτοβουλία για την ενοποίηση της αγοράς ενέργειας, που σημαίνει ότι οι ενεργειακοί πόροι των κρατών μελών δεν θεωρούνται εθνικοί, αλλά υπερεθνικοί. Δεν θα πρέπει βέβαια να λησμονούμαι ότι η γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ, έχει οδηγήσει τις εθνικές ελίτ στην συνομάδωσή τους υπό το γερμανικό άρμα. Ούτε επίσης ότι υπάρχει μια επανεμφάνιση των ευρωπαϊκών εθνικισμών, που υπό την κάλυψη του υπερεθνικού οράματος, επιδίδονται σε έναν αγώνα ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

Η επίσκεψη Hollande και οι νεοφιλελεύθεροι yes man.

Η επίσκεψη Hollande στην Ελλάδα, σηματοδοτεί μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη στις γαλλο-γερμανικές σχέσεις. Είναι γνωστό ότι η τρικομματική έχει δεσμευτεί στην εξυπηρέτηση πρώτιστα των γερμανικών συμφερόντων, τα οποία στηρίζονται και από τα αμερικανικά. Αυτό έγινε φανερό από την παρέμβαση των αμερικανών ώστε να μην πουληθεί η ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ σε ομίλους ρωσικών συμφερόντων. Η αδύναμη γεωοικονομική θέση της Γαλλίας, και η απροκάλυπτη ηγεμονία και κυριαρχία της Γερμανίας, έχουν προκαλέσει αναζωπύρωση του γαλλικού εθνικισμού και πιέσεις επαναπροσδιορισμού της γαλλικής πολιτικής στο εσωτερικό της Ευρώπης. Οι Γάλλοι δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν στους γερμανούς τον έλεγχο των ενεργειακών ελληνικών πόρων, σε μια χώρα που παραδοσιακά ανήκε στη σφαίρα επιρροής τους. Γι αυτό ακριβώς ο Hollande ήταν σαφής: «Εγώ, όμως, ήρθα εδώ στην Αθήνα, για να κινητοποιήσω τις γαλλικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε να επενδύσουν στην Ελλάδα. Κι αυτό είναι συμφέρον και της Ελλάδας, αλλά και της Γαλλίας.». 

Ταυτόχρονα, αυτή η εξέλιξη αναδεικνύει την τραγική κατάντια της νεοφιλελεύθερης ελληνικής ελίτ που αντικατέστησε την όποια εθνική συνείδηση με τις νεοφιλελεύθερες υπερεθνικές μπαρούφες περί παγκόσμιας αγοράς, παγκόσμιας διακυβέρνησης και παγκοσμιοποίησης, μετατρέποντας τη χώρα σε αποικιακή μπανανία. Η τρικομματική συγκυβέρνηση, ως οπαδός της «Κοινωνικής Οικονομίας της Αγορας» και σφόδρα γερμανόφιλη, δεν κατανοεί-ή και κατανοεί- ότι αντίθετα από ότι δηλώνει, («τα ενεργειακά αποθέματα της Ελλάδας… Αποτελούν πλουτοπαραγωγικές πηγές ευρύτερα της Ευρώπης»), ο ενεργειακός πλούτος της χώρας καταληστεύεται από τα γερμανικά και γαλλικά συμφέροντα σε ένα διαρκώς κλιμακούμενο κρεσέντο νεο-ιμπεριαλισμού. 

Με πρόσχημα την Ευρώπη του 2020, συντελείται η αισχρότερη λεηλασία που υπέστη ιστορικά αυτός ο τόπος. Μια λεηλασία που θα καταστρέψει την χωρική και πολιτισμική βάση του ελληνικού πολιτισμού. Η δημιουργία ενός νέου ΕΑΜικού μετώπου είναι πλέον ο μόνος δρόμος για να περισωθεί η στοιχειώδης αξιοπρέπεια αυτής της χώρας και του λαού της.

Σουλτάνης Γρ.