Ημερολόγιο αποπληξίας

Του Γιάννη Χάρη

Πηγή: RedNoteBook

1. Η ακροδεξιά στην εξουσία. Ο λαϊκισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, -ισμοί διόλου άγνωστοι και σε άλλους πολιτικούς χώρους, εδώ όμως στην πολύ ειδική συσκευασία και με «προστασία ονομασίας προέλευσης». Με κερασάκι πια στην τούρτα τον ειδικότερο -ισμό, του Άδωνη Γεωργιάδη. Ώστε ο «εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος». Αυτό το αυτονόητο, νόμιζα, αυτή την αφόρητα τετριμμένη, νόμιζα, σκέψη έκανα μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, κι έγραψα δυο γραμμές στο μπλογκ μου. Κι ωστόσο διάβασα σχόλιο που αντιδρούσε, πόσο τάχα χειρότερος είναι ο Άδωνης από τη Φώφη, τον Πάγκαλο, τον Αβραμόπουλο, τον Πολύδωρα… 2. «Η ακροδεξιά στην εξουσία» περίμενα να δω να εκφράζουν τη φρίκη μου, να αποτυπώνουν τη γενική, νόμιζα, φρίκη, οι εφημερίδες την επομένη. Μπα! 20 πρωτοσέλιδα είχε φωτογραφία το frontpages.gr, μόνο σε ένα υπήρχε η λέξη «ακροδεξιά», σε υπότιτλο: «Η Ακροδεξιά υπουργοποιείται για πρώτη φορά από το 1974» έγραφε η Ελευθεροτυπία. Πουθενά, τίποτα, σε καμία άλλη. Ούτε στα Νέα και την Καθημερινή, από τις παραδοσιακά σοβαρές εφημερίδες, ούτε στην Αυγή ή τον Ριζοσπάστη, από τις παραδοσιακά αριστερές εφημερίδες. 3. Στα Νέα, είπα, στην πρώτη σελίδα τίποτα. Υπήρχαν όμως μέσα πορτρέτα των καινούριων υπουργών. Στου Βορίδη διαβάζω: «Θεωρείται ένα από τα πιο προικισμένα στελέχη που διαθέτει ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός και έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη μετανιωμένος για το “μαύρο” πολιτικό παρελθόν του [...]. Όταν ρωτήθηκε εφέτος το καλοκαίρι για τη φοιτητική του δράση από την εφημερίδα Athens News, απάντησε: “Η ΕΠΕΝ ήταν το κύριο όχημα για να εκφράσει τις απόψεις της η εθνική, λαϊκή και κοινωνική Δεξιά. Ως ακτιβιστής που ήθελα να δραστηριοποιηθώ στον εθνικό, πατριωτικό κύκλο ήταν η μόνη διέξοδος”». Καλύτερα δεν θα τα ’γραφε ούτε ο ίδιος! 4. Στην κυριακάτικη Καθημερινή ο Στέφανος Κασιμάτης, αναφερόμενος στον Βορίδη, γράφει πως είναι «ο μόνος σοβαρός άνθρωπος εκεί μέσα» [=στο Λάος] και από τις «πλέον ελπιδοφόρες προσθήκες στην προηγούμενη κυβέρνηση». (Αλλά ο Στ. Κασιμάτης έχει ήδη φιλοτεχνήσει ειδική αγιογραφία του Βορίδη, έναν χρόνο πριν, 7.11.10.) 5. Ο αριστερός βουλευτής Γρηγόρης Ψαριανός λέει στο «Βήμα FM» για τους υπουργούς του Λάος: «Προσωπικά τους ανθρώπους αυτούς τους γνωρίζω και από τη Βουλή και μάλιστα με πολλούς έχω μια καλή σχέση. Δεν μας χωρίζει ιδεολογικό χάος. Σας το λέω. Δεν είναι φασίστες. Είναι άνθρωποι δεξιάς απόκλισης. Φιλελεύθεροι, ακραίοι φιλελεύθεροι. Δεν είναι νεοναζί, δεν είναι φασιστόμουτρα κάποιοι από αυτούς. Κάποιοι όμως είναι». 6. Γενικότερα στο διαδίκτυο, κάτι σαν μπλαζεδισμός, του τύπου «ο Λάος τώρα μας μάρανε» κτλ. Χαρακτηριστικά, και ανατριχιαστικά, η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, που αυτή κι αν έζησε στο πετσί της τον ρατσισμό του Λάος, γράφει: «Αν θεωρείτε ότι ο Βορίδης και ο αστείος Άδωνης είναι φασίστες… μάλλον δεν ξέρετε τι είναι φασισμός. Αυτά που έγιναν στην 28η ήταν φασισμός». *** Ενεός, εμβρόντητος, κατάπληκτος, δεν φτάνουν τα συνώνυμα, σκέφτομαι πως πιο πολύ κι από το τέλος της μεταπολίτευσης, που λένε, ζούμε το τέλος του αυτονόητου. Ή επιστρέφουμε στη λίθινη εποχή της πολιτικής σκέψης. Όπου πρέπει να μιλάμε ξαφνικά για καλά ή κακά παιδιά, και όχι για ιδέες και πολιτική. Όπου πρέπει να μιλάμε, ιδίως μεταξύ μας, για ακροδεξιά, τι είναι ή δεν είναι, και αν πολύ κακιά ή λίγο, η ακροδεξιά. ικαίως περηφανεύεται τις τελευταίες μέρες ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Χάρη σ’ αυτόν και τις επικοινωνιακές του πιρουέτες σώθηκε το κλυδωνιζόμενο πολιτικό σύστημα και αναθάρρησε ο ανυπόληπτος δικομματισμός. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο παράδοξο φαινόμενο να δίνει τη δική του λύση στην πολιτική κρίση του συστήματος ένα κόμμα που ανδρώθηκε με το σύνθημα «Ρήξη και ανατροπή». Πολλοί σπεύδουν να συμπεράνουν ότι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε την «εθνική υπευθυνότητα» του Καρατζαφέρη και να διαχωρίσουμε το σημερινό ΛΑΟΣ από το ακροδεξιό παρελθόν του, όπως ήδη έχουν κάνει από καιρό πολιτικοί αναλυτές (π.χ. ο Αλέξης Παπαχελάς, Η Καθημερινή, 11.3.2011 και ο Γιάννης Πρετεντέρης, Τα Νέα, 30.8.2011). Όσοι προβληματίζονται από καλή πίστη, και όχι από μικροπολιτικό υπολογισμό, πέφτουν έξω. Γιατί το ΛΑΟΣ δεν υπήρξε ποτέ κόμμα του πολιτικού περιθωρίου, ένα κόμμα-παρίας, όπως συμβαίνει συνήθως για τα μορφώματα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Το ΛΑΟΣ όχι μόνο είναι κόμμα του συστήματος, αλλά εκφράζει ένα σοβαρό τμήμα του ελληνικού «βαθέος κράτους», διαθέτει στηρίγματα στους πιο κρίσιμους κρατικούς μηχανισμούς, ενώ έχει ήδη επιβάλει την πολιτική του ατζέντα στα δυο μεγάλα κόμματα, τουλάχιστον στους κρίσιμους τομείς της αντιμετώπισης των μεταναστών και των ζητημάτων «νόμου και τάξης». Αυτό το ελληνικό βαθύ κράτος διατηρείται επί δεκαετίες ζωντανό, ίσως και από την εποχή του Μεταξά. Όχι βέβαια χωρίς διακυμάνσεις και τομές, αλλά με ορισμένες σταθερές που δεν τις ανέτρεψε ούτε η μεταπολίτευση ούτε η έλευση του ΠΑΣΟΚ το 1981. Ο Καρατζαφέρης περηφανεύεται σήμερα ότι είναι αρχηγός του πιο «θεσμικού» κόμματος. Έχει δίκιο, αν ως θεσμούς θεωρήσει κανείς τις σταθερές αυτές και την αδιατάρακτη αναπαραγωγή των μηχανισμών που παρεμποδίζουν τον εκδημοκρατισμό των πιο κρίσιμων κρατικών δομών. Ας θυμηθούμε τις καμπάνιες του ΛΑΟΣ για τις ταυτότητες (μαζί με τον μηχανισμό της Εκκλησίας), τις διαδηλώσεις για τα βιβλία Ιστορίας (με την υποστήριξη σοβαρής μερίδας μέσων ενημέρωσης), την πίεση για το περιβόητο βέτο στο όνομα της FYROM (μαζί με πυρήνα διπλωματών και παραγόντων της Νέας Δημοκρατίας). Ας θυμηθούμε ακόμα ότι μεταξύ των βουλευτών του βρίσκεται και ο μέχρι πρότινος διευθυντής της ΕΥΠ. Ως κόμμα του βαθέος κράτους, το ΛΑΟΣ είναι εδώ και πέντε χρόνια το πιο ακραίο αντεργατικό και φιλοεργοδοτικό κόμμα, με λίγα λόγια το πιο νεοφιλελεύθερο, πράγμα που κατά κανόνα δεν συμβαίνει με τα ομόλογα κόμματα της Εσπερίας. Μ’ αυτή την ιδιότητα, το ΛΑΟΣ έρχεται να σώσει τη στιγμή της κρίσης τον αστικό πολιτικό κόσμο. Λειτουργεί ως «συγκολλητική ουσία» των δύο μεγάλων κομμάτων, σύμφωνα με την ακριβή διατύπωση του ίδιου του Καρατζαφέρη. Αλλά αυτή η συγκολλητική ουσία που προσφέρει ο νέος σωτήρας αποτελείται από υλικά που θυμίζουν έντονα κάποιους άλλους ομοϊδεάτες του, που μας έσωναν κι εκείνοι κάποτε επί μια επταετία. Πηγή: Ενθέματα