Οι αποδοκιμασίες κατά πολιτικών και το αιώνιο μικρόβιο της θεσμολαγνείας

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ (12/7/2011)

Του Νάσου Θεοδωρίδη *

Ευθύς εξαρχής σπεύδω να αποσαφηνίσω ότι ενώ η μόνη εγγύηση για μια μεγάλη και ριζική ανατροπή, όπως ορθά διακηρύττει η αριστερά, είναι μια μαζική ειρηνική έξοδος, στους δρόμους, εκείνης της «κρίσιμης μάζας» που είναι σε θέση να παίξει κεντρικό ρόλο στο πολιτικό προσκήνιο ταρακουνώντας το συθέμελα, παράλληλα δεν χωράει αμφιβολία ότι τα «επικουρικά» περιστατικά αποδοκιμασιών, γιουχαρίσματος και γενικής λαϊκής κατακραυγής σε βάρος μεμονωμένων βουλευτών σε τοπικό επίπεδο είναι κι αυτά εξόχως καθοριστικά, και ως εκ τούτου απολύτως θεμιτά, για τη διαμόρφωση κλίματος ασφυκτικής πίεσης που απηχεί πλήρως τα αισθήματα της μέγιστης πλειονότητας των πολιτών.

Οι συκοφαντίες του κ. Καρχιμάκη για οργανωμένο σχέδιο βίας του ΣΥΡΙΖΑ, που προφανώς δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αφού οι περισσότεροι διαμαρτυρόμενοι είναι απογοητευμένοι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, δομήθηκαν ωςκυβερνητικός αντιπερισπασμός με το δόλιο σκεπτικό ότι έτσι θα πυροδοτηθούν τα θεσμολαγνικά «ένστικτα αυτοσυντήρησης» του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Το σχέδιο αυτό πέτυχε μερικώς, διότι έθεσε τον πολιτικό μας χώρο σε μια τροχιά απολογίας και μάλιστα για ενέργειες που αν τις αγκαλιάζαμε ανοιχτά, η κοινωνία θα μας έδινε «χίλια δίκια». Επομένως, οφείλουμε να υποστηρίξουμε σθεναρά ότι οι αποδοκιμασίες αυτές, εάν βεβαίως δεν μετατρέπονται σε πράξεις κατά της σωματικής τους ακεραιότητας (π.χ. περίπτωση Χατζιδάκι), δεν αποτελούν καν βία, και άρα είναι αδιανόητο να κρατάμε αποστάσεις - πολλώ δε μάλλον να τις καταγγέλλουμε. Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα έπρεπε να ισχύει όχι μόνο σήμερα, που λόγω της απίστευτης βίας του Μνημονίουείναι αναμενόμενες και αναπόφευκτες οι κοινωνικές και ατομικές εκρήξεις, αλλά ακόμη και σε φυσιολογικές περιόδους πολιτικής αντιπαράθεσης, αν δεν θέλουμε αυτή να είναι απονευρωμένη και ενταγμένη σε ασφυκτικά καλούπια.

Ιστορικά, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, το «γιούχα», οι δυναμικές κραυγές, τα σαρκαστικά τραγούδια και κυρίως τα λεκτικά συνθήματα, με τη ζωντάνια τους, την πρωτοτυπία τους και την εφευρετικότητά τους, που πολλές φορές μάλιστα αποτελούν κορυφαίο δείγμα λαϊκής θυμοσοφίας καθώς συμπυκνώνουν πηγαία σάτιρα, ασίγαστη οργή, χιουμοριστική διάθεση, πνευματώδεις ομοιοκαταληξίες και σφριγηλό πολιτικό πάθος, υπήρξαν μορφές εκδήλωσης της πολιτικής διαφωνίαςκοινωνικών μερίδων ή ακόμη και πλειοψηφιών ενάντια σε αυθαιρεσίες της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας ή της οικονομικής ελίτ. Πραγματικά, υπό το πρίσμα αυτό, δεν μπορώ να βρω τίποτε το μεμπτό σε πράξεις που συμβολίζουν μια ρήξη με τον καθωσπρεπισμό , την οποία θα έπρεπε -σε κάθε επίπεδο- να επιδιώκει η αριστερά. Όσο εγκλωβιζόμαστε σε κονφορμιστικά στερεότυπα, τόσο πιο αποκομμένοι θα είμαστε από το πνεύμα και τις αξιώσεις του «κινήματος των πλατειών».

Επίσης, είναι μάλλον αστείο να καταδικάζουμε λεκτικές εκφράσεις και καθαρά πολιτικές «ύβρεις», όταν ακόμη και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει αποφανθεί ότι η πολιτική κριτική είναι θεμιτή και νόμιμη, ανεξαρτήτως του εάν είναι οξύτατη ή κατά πόσον είναι ενοχλητική για τον αποδέκτη της. Έτσι, π.χ., η κραυγή των πολιτών ότι «θα φύγετε με ελικόπτερο» υποδηλώνει όχι μόνο πολιτική οργή αλλά και την εγνωσμένη πλέον πεποίθησή τους ότι οι οικονομικές πολιτικές του συστήματος είναι επικίνδυνες, αδιέξοδες και αναποτελεσματικές. Συνεπώς, ορθώς εκφράζεται.

Συνοψίζοντας, η ορθή απάντηση στις λασπολογίες του κ. Καρχιμάκη και του κ. Πεταλωτή δεν είναι η αμήχανη φράση ότι «εμείς δεν υιοθετούμε μεν, κ.λπ., κ.λπ.». Η πολιτικά ικανοποιητική απάντηση θα ήταν ότι «όσοι ρημάζουν τις ζωές των ανθρώπων, όσοι διαλύουν τη χώρα και την κοινωνία και υποθηκεύουν μελλοντικές γενιές μέσω του ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας δεν θα έχουν μέρος ούτε να σταθούν…».

* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι δικηγόρος και μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων