Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Το τέλος του κοινωνικού κράτους

Πηγή: Σχολιαστές χωρίς σύνορα

ΜΕΡΟΣ Α’: Οι μύθοι του «κακού δημοσίου»

Η  τρίτη φάση της νεοφιλελεύθερης πασοκικής επιδρομής (Μνημόνιο 3 το αποκαλούν τα Μέσα Μαζικής Ενσωμάτωσης) σηματοδοτεί τηνεξολόθρευση των τελευταίων ψηγμάτων κοινωνικού κράτους και την εκποίηση κάθε μορφής δημόσιου πλούτου (εταιρείες, υποδομές, φυσικοί πόροι, γη). Όπως σε κάθε φάση της επίθεσης το πρώτο βήμα έχει να κάνει με την επικοινωνιακή διαχείριση του «λαϊκού αισθήματος», έτσι και τώρα επιστρατεύονται τα μαθηματικά του τρόμου και οι γκεμπελισμοί του… νηπιαγωγείου. Οι εμπεδωμένοι μύθοι και η δαιμονοποίηση του δημοσίου, ως πρακτική των τελευταίων χρόνων, κλιμακώνονται στο μέγιστο βαθμό.
Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στη συστηματική δαιμονοποίηση του δημοσίου, θα ασχοληθούμε με τους τέσσερις μύθους που χρησιμοποιούνται κατά κόρον προκειμένου να πείσουν τους πολίτες να δεχτούν ως λύτρωση την κατάλυση των τελευταίων υπολειμμάτων ενός κουτσού κοινωνικού κράτους.

«Το δημόσιο είναι τεράστιο»

Ο αριθμός των Δ.Υ. ήταν πάντα γνωστός για έναν απλούστατο λόγο: τον ετήσιο προϋπολογισμό όπου καταγράφονται αναλυτικά τα λειτουργικά κόστη του κράτους. Έπρεπε να στήσουν ολόκληρο πανηγύρι με την περιβόητη ηλεκτρονική απογραφή (μέσα στο κατακαλόκαιρο και εν μέσω αλλεπάλληλων προβλημάτων) για να ανακαλύψουν ότι αυτό που ήδη γνωρίζαμε ήταν… ορθό (σ.σ. τα στοιχεία του υπ.εσ. για το τελευταίο εξάμηνο του 2009 ανέφεραν 689.966 και η απογραφή 679.571, με την ελαχιστότατη απόκλιση των 10.000 υπαλλήλων να εξηγείται απόλυτα από τις ενδιάμεσες συνταξιοδοτήσεις). Βάλτε ότι μέσα σε αυτούς συνυπολογίζονται στρατιωτικοί, ιερωμένοι και όλοι οι ιδιώτες που έχουν πληρώνονται για κάποιες υπηρεσίες τους προς το δημόσιο και τους ΟΤΑ.  Εννοείται ότι το επικοινωνιακό πυροτέχνημα ήταν… άσφαιρο, αλλά λίγη σημασία είχε αυτό, καθώς την αλήθεια τη γνώριζαν πάντα. Πες-πες, κάτι θα μείνει. Δε χρειάστηκε καν να τοποθετηθεί η κυβέρνηση μετά τη δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων. Το έκαναν οι εφημερίδες και ο ΕΒΕΑ, επιμένοντας στον προαπογραφικό μύθο και συνεχίζοντας να βιάζουν την πραγματικότητα. Άλλωστε για την κυβέρνηση ο επόμενος στόχος είχε διαμορφωθεί ήδη από το καλοκαίρι: οι ΔΕΚΟ (των οποίων η «ηλεκτρονική απογραφή» ακόμη εκκρεμεί). Η πραγματικότητα σε ό,τι αφορά τους αριθμούς είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται κάτω του μέσου όρου τόσο της Ευρωζώνης όσο και την ΕΕ των 27. Ο μύθος όμως του υπέρογκου (αριθμητικά) δημοσίου, καλά κρατεί…
Ούτως ή άλλως, το πρόβλημα -υποτίθεται- δεν έχει να κάνει τόσο με τον αριθμό των υπαλλήλων, όσο με το κόστος του δημοσίου. Και με αυτό προχωρούμε στο δεύτερο μύθο…

«Το δημόσιο είναι ακριβό»

Λίπη, ξίγκια και λοιπά… χοληστερινικά στα άκρως χολερικά σχόλια των κυβερνητικών παραγόντων και των ενσωματωμένων δημοσιογράφων, σχετικά με την οικονομική επιβάρυνση του δημόσιου τομέα στις κρατικές δαπάνες. Αξιοπρόσεκτη η προτεινόμενη λιποαναρρόφηση που βασίζεται στα ίδια ακριβώς (σ.σ. υποθέτω από άγνωστης ταυτότητας διατροφολόγους) «επιστημονικά» δεδομένα, ότι το δημόσιο είναι κατά 30% υπέρβαρο: η ίδια παραφιλολογία από το Μάνο έως τον Παπαδόπουλο και μόνο ο γνωστός για τον, ανάλογο με το παρουσιαστικό του, ογκώδη λόγο του, Θ. Πάγκαλος, έφτασε στο σημείο να αποκαλεί άχρηστα τα δύο τρίτα του δημόσιου τομέα!
Δε θα σταθώ στα φαιδρά που ακούγονται σε όλες τις ραδιοσυχνότητες και τις τηλεοπτικές συχνότητες (σ.σ. έχουν φτάσει στο σημείο να εξισώνουν τις συνολικές δαπάνες του προϋπολογισμού με τις πληρωμές του δημοσίου, χωρίς να κοκκινίζει το μάγουλό τους). Θα επιμείνω όμως στην συντονισμένη ξετσιπωσιά του «30%», την οποία επαναλαμβάνουν εν χορώ πολιτικοί του πασοκικού περιβάλλοντος (δηλ. Μάνος, Ανδριανόπουλος, Μπακογιάννη, Παπαδόπουλος κ.λπ.). Τα παρακάτω διαγράμματα του ΟΟΣΑ μιλούν από μόνα τους σχετικά με την ελληνική περίπτωση, η οποία -σύμφωνα με τους πολιτικούς μας πατρώνες- αποτελεί εξαίρεση στη διεθνή καπιταλιστική χρηματοπιστωτική κρίση, καθώς ειδικά για τους «διεφθαρμένους Έλληνες» η κρίση χρέους ωφείλεται στις «υπέρογκες δημόσιες δαπάνες».
ΠΙΝΑΚΑΣ 1 Συνολικές Δημόσιες Δαπάνες, ως ποσοστό του ΑΕΠ: Όχι μόνο δεν βρισκόμαστε στην κορυφή των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά από την «εκσυγχρονιστική εποχή» (Σημίτη) οι συνολικές δαπάνες παραμένουν σταθερές σε σχέση με το ΑΕΠ (Πηγή: ΟΟΣΑ)


ΠΙΝΑΚΑΣ 2 Κοινωνικές Δαπάνες, ως ποσοστό του ΑΕΠ: Η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ υστερώντας σαφέστατα στις δημόσιες κοινωνικές δαπάνες σε σχέση με τα περισσότερα κράτη της Ευρώπης (Πηγή: ΟΟΣΑ, 2005).


ΠΙΝΑΚΑΣ 3 Δαπάνες Υγείας, ως ποσοστό του ΑΕΠ: Ακόμη και οι ΗΠΑ (7,3%) έχουν μεγαλύτερη δημόσια δαπάνη στον τομέα της υγείας από την Ελλάδα (5,8%), η οποία υστερεί σε σχέση με όλες τις χώρες της δυτικής Ευρώπης. Αντιθέτως, η αυξημένη ιδιωτική δαπάνη (κορυφαία για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) υποδεικνύει την άμεση αναγκαιότητα στη βελτίωση και επαύξηση των δημοσίων υπηρεσιών (Πηγή: ΟΟΣΑ, 2007).

«Το δημόσιο είναι κομματικό»

Πράγματι. Το δημόσιο είναι κομματικό. Ολοσδιόλου. Όχι όμως για τους λόγους που πλασάρουν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Δεν είναι μισό εκατομμύριο Δ.Υ. τρόφιμοι των βουλευτικών γραφείων, ούτε θαμώνες των τοπικών οργανώσεων των κομμάτων εξουσίας. Πολλοί από αυτούς είναι. Αρκετές χιλιάδες έχουν προσφύγει στον κομματάρχη του χωριού τους για να διαπράξουν το έγκλημα της… αναζήτησης ασφαλούς εργασίας. Εκείνοι που σίγουρα όμως αποτελούν προϊόντα του κομματικού σωλήνα είναι οι διοικητές τους, οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι και οι αντιπρόσωποί τους στα (εξουσιαστικά) συνδικαλιστικά όργανα. Τα πιο σάπια εκκρίματα της πυώδους αστικής εξουσίας. Κι αυτοί δεν πρόκειται να πάνε πουθενά. Δεν πρόκειται καν να χάσουν τα προνόμια της καρέκλας τους.
Εδώ και μία δεκαπενταετία, οι ηγεμόνες αυτού του τόπου μάς έχουν φάει τα αυτιά με την επανάσταση τουΑΣΕΠ. Ένα πράγματι διαφανές (για μία μεγάλη μάζα προσλαμβανομένων) συμβούλιο, του οποίου η δραστηριότητα επεκτείνεται και στους συμβασιούχους υπαλλήλους του δημοσίου. Το πνευματικό παιδί του ΠΑΣΟΚ έχει επιβλέψει τις προσλήψεις περίπου 300.000 μόνιμων, τακτικών και εποχικών υπαλλήλων του ευρύτερου δημοσίου τομέα.
Για πάνω από δέκα χρόνια, όλες οι υπαλληλικές θέσεις (εκτός διοικητών και κάποιων εκτάκτων και συμβασιούχων) καταλαμβάνονται ή όχι μέσω διαδικασιών του ΑΣΕΠ; Τι συνέβη τους προηγούμενους μήνες και το ξέχασαν έως και οι πνευματικοί πατέρες του; Πώς ανακάλυψαν οι γιαλατζί σοσιαλδημοκράτες ότι το δημόσιο έχει καταληφθεί από κομματικούς αργόμισθους; Κι αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, γιατί δεν έχουν παραπεμφθεί τόσο όσοι διοικούν και υπηρετούν τον ΑΣΕΠ όσο και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι για απάτη κατ’ εξακολούθηση; Προφανώς τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Το ΠΑΣΟΚ (και από δίπλα η ΝΔ, το ΛαΟΣ, το ΔηΑρι και η ντορική Δήσυ) καθώς και οι μιντιακές τους υπηρέτριες έχουν βαλθεί να σας πείσουν ότι Δ.Υ. συνεπάγεται αποκλειστικά και μόνο κομματική πρόσληψη. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζουν.
Κι ας δεχτούμε χάρην καφενειακής κουβεντούλας ότι το δημόσιο έχει όντως κατακλυστεί από κομματικούς καρεκλοκένταυρους. Ποιο το πλάνο της κυβέρνησης στην αναζήτηση αυτών των ανήθικων, άχρηστων και οικονομικά επιζήμιων στοιχείων (ανεξαρτήτως γαλαζοπράσινης -και ειδικά πράσινης- απόχρωσης); Ποια η μέριμνα για την τιμωρία τους με δυσμενή απόσπαση/μετάθεση, χρηματική ποινή ή ακόμη και οριστική απόλυση; Μήπως ο κάθε υπουργός του ΠΑΣΟΚ σταμάτησε να κουβαλάει μαζί του όπου πάει όλους τους τελειωμένους/συνταξιούχους/άεργους κομματικούς κολλητούς του (βλ. π.χ. Χρυσοχοϊδη με την παρέα του πρώην μπάτσου Νασιάκου και πρώην δικαστικού Διώτη στο υπ. ανάπτυξης); Κι άλλες ρητορικές ερωτήσεις…
Και μία άσκηση για εκείνους που γοητεύονται από την ιδέα της ορθολογικής απόσπασης και ακόμη πιο ορθολογικής απόλυσης των «αργόμισθων»: Μαντέψτε με ποια κριτήρια θα γίνουν οι αποσπάσεις (ή και απολύσεις). Ποιοι θα αποσπαστούν κι από αυτούς ποιοι για τις χειρότερες θέσεις στις πιο απομακρυσμένες υπηρεσίες; Δε θέλει και μεγάλη φαντασία. Κριτική ικανότητα και  μνήμη μόνο.

«Οι ΔΕΚΟ είναι ελλειμματικές»

It’ elementary my dear Watson!
Τους μισθούς και τα λειτουργικά έξοδα των ΔΕΚΟ δεν τις πληρώνει η κεντρική κυβέρνηση αλλά ο πολίτης, μέσω των τιμολόγησης των υπηρεσιών τους. Το κράτος τις επιχορηγεί, όπως επιχορηγεί οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία (π.χ. Ολυμπιακή) για συγκεκριμένες κοινωνικές παροχές (π.χ. φθηνή ηλ. ενέργεια στις επιχειρήσεις, εισητήρια στους κατοίκους της παραμεθωρίου κ.λπ.). Οι ΔΕΚΟ δεν είναι ούτε νοσοκομεία, ούτε πανεπιστήμια, ούτε η αστυνομία και ο στρατός, που ως δωρεάν παροχές και λειτουργικές μονάδες του κράτους υπάγονται απευθείας σε αυτό.  Το να περιληφθούν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ στο έλλειμμα της κεντρικής κυβέρνησης αποτελεί μία από τις καραμπινάτες απάτες, στις οποίες μας έχει συνηθίσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Για την ακρίβεια θα ισοδυναμούσε με το να περιληφθούν τα ελλείμματα της Aegean σε εκείνα του κράτους, λόγω των επιδοτούμενων δρομολογίων στα νησιά! Πρόκειται για μία ακόμη ελληνική πρωτοτυπία (διά χειρός ΓΑΠ). Επιπροσθέτως, το ΠΑΣΟΚ επένδυσε πάνω στη διακομματική (σ.σ. Σημίτη και Καραμανλή) πρακτική με τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ, τα οποία εκτοξεύονταν από το γεγονός ότι το κράτος δεν απέδιδε τις υποχρεώσεις του προς αυτές (προκειμένου τη μείωση των εμφανιζόμενων δαπανών στον προϋπολογισμό) επιβάλλοντάς τους την κάλυψη των χρεών με τραπεζικό δανεισμό, με σκοπό τόσο να στηρίξει το παραπλανητικό επιχείρημα «για όλα φταίνε οι προηγούμενοι», όσο όμως και να ολοκληρώσει -με το μικρότερο δυνατόν πολιτικό κόστος- την πολιτική ξεπουλήματος των δημοσίων υπηρεσιών σε διαπλεκόμενους ιδιώτες.
Όμως δεν είναι αυτή η ουσία, αλλά αυτός καθεαυτός ο κοινωνικός ρόλος των ΔΕΚΟ. Όταν θες να έχεις φθηνό εισητήριο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και προσιτό τιμολόγιο ηλεκτρισμού στα νοικοκυριά δεν βάζεις πρώτη προτεραιότητα την κερδοφορία των αντίστοιχων επιχειρήσεων. Όταν ανεβάζεις το εισητήριο στα ΜΜΜ κατά 50% προκειμένου να κάνεις την ΕΘΕΛ κερδοφόρα (σ.σ. σιγά την οικονομική διάνοια) αποφασίζεις ότι οι μεταφορές δεν αποτελούν αγαθό κοινής ωφέλειας. Τόσο απλά. Η μονομερής ανάγνωση (σ.σ. ηθελημένη όπως προκύπτει από τα συμπεράσματα της προηγούμενης παραγραφου) των ελλειμμάτων οδηγεί, με τη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού, στο συμπέρασμα ότι πρέπει να μειώσεις τις δαπάνες κάθετα ή και να αυξήσεις τα έσοδα. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι δαπάνες στις ΔΕΚΟ δεν πρέπει να εξορθολογιστούν. Όχι όμως με αυτοσκοπό την κερδοφορία, αλλά τις καλύτερες υπηρεσίες. Είδατε κάποια ανάλογη πρόνοια στο σχέδιο ανασυγκρότησης του ΟΣΕ; Για το γεγονός ότι η Δυτική Πελοπόννησος δεν έχει εν έτει 2010 σιδηροδρομική σύνδεση φταίνε οι αποδοχές των μηχανοδηγών; Ή μήπως τα ΑΜΕΑ που πλέον δεν τυγχάνουν μειωμένου εισητηρίου «τα έφαγαν» μαζί με τον Πάγκαλο;
Με δεδομένο το επίπεδο δημοσίων υπηρεσιών στη χώρα μας, η ανάγνωση του Πίνακα 2 παραπάνω δημιουργεί θλίψη. Κι όμως, υποσχέθηκαν περικοπές. Περικοπές δρομολογίων (στις ακριτικές περιοχές), περικοπές μισθών (οριζόντιες), περικοπές δαπανών (γενικά και αόριστα). Το μόνο που αυξάνεται είναι το τιμολόγιο. Οι ΔΕΚΟ δεν είναι ελλειμματικές, γιατί και ο όρος από μόνος του είναι βλακώδης (σ.σ. αν ήταν απλώς κερδοφόρες ενδεχομένως δε θα ήταν κοινωφελείς). Οι ΔΕΚΟ, αποφασίστηκε, απλώς να εξαφανιστούν!
Σημείωση: ο υπογράφων έχει υπάρξει επιτυχών του ΑΣΕΠ αλλά ουδέποτε θαμώνας προθάλαμου κομματικού γραφείου. Έχει δε -κακώς, όπως αποδείχτηκε από την εμπειρία του στον «υγιή» ιδιωτικό τομέα- αρνηθεί την πρόσληψή του, γιατί επιβλήθηκε η πεποίθησή του ότι το «δημοσιοϋπαλληλίκι» αφορά όσους δεν έχουν όνειρα στη ζωή τους. Ουδείς… αναγκύλωτος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

  • Αποτελέσματα Απογραφής Δ.Υ.
  • Ο μύθος του υπερπληθυσμού των Δ.Υ. “Ιός”
  • Α.Σ.Ε.Π., ν.2190/1994
  • Οι μύθοι του Δημόσιου… τέρατος. Cynical (http://e-cynical.blogspot.com/2010/01/blog-post_21.html)
  • Ελληνική πρωτοτυπία ο συνυπολογισμός των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ στο έλλειμμα του προϋπολογισμού. Σ. Λέκκας

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

ΜΕΡΟΣ Β’: Το δημόσιο ως κρατικό λάφυρο και το κράτος ως ιδιωτικό λάφυρο. Ο παρασσιτικός ιδιωτικός τομέας, ως αιτία των ελλειμμάτων.
ΜΕΡΟΣ Γ’: Ειδικότητα Δημόσιος Υπάλληλος. Ο μύθος της «αναδιάρθρωσης» του Δημοσίου Τομέα και η μεγάλη «βούτα» των ιδιωτών στις δημόσιες υποδομές και στο φθηνό καταρτισμένο προσωπικό.
______________________________

2 σχόλια:

  1. Μία μικρή διόρθωση. Το σύνολο των απογραφέντων υπαλλήλων είναι 770.000. Στους 680.000 που αναφέρω στο κείμενο περιλαμβάνονται οι μόνιμοι και αορίστου χρόνου δημόσιοι υπάλληλοι (δηλ. οι οργανικοί του κράτους, αλλά και στρατιωτικοί, δικαστές, γιατροί, καθηγητές και δάσκαλοι, ιερωμένοι κ.λπ.).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δείτε και το σχετικό από τη συσπείρωση αριστερών μηχανικών

    Μυστικά & Ψέμματα για την απογραφή :

    http://syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.com/2010/10/v-behaviorurldefaultvmlo.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πρώτη προειδοποίηση!

Θα σας παρακαλούσα τα σχόλια να παραμένουν εντός θέματος.

Θα σας παρακαλούσα τα σχόλια να είναι ευπρεπή.

Αλλιώς θα αναγκαστώ να πάρω μέτρα.