Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Με το ένα χέρι μάς δίνουν κονδύλια και με το άλλο μάς τα παίρνουν πίσω


Η ΕΛΛΑΔΑ από την ένταξή της στην Ε.Ε. έλαβε 120 δισ. ευρώ ως επιδοτήσεις για να βαδίσει το δρόμο της σύγκλισης και να καλύψει την απώλεια εξαγωγών και παραγωγής που θα έφερνε η ενιαία αγορά.
Ωστόσο, από τα λεφτά αυτά τα 51,3 δις ευρώ επέστρεψαν στις εταιρείες της Δυτικής Ευρώπης που προμηθεύουν τόσα χρόνια την Ελλάδα με εξοπλισμό, μηχανήματα και πρώτες ύλες. Κάτι λιγότερο από τα μισά δηλαδή γύρισαν στις ισχυρές χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Το ποσοστό αυτό είναι μακράν το υψηλότερο από τις υπόλοιπες χώρες του νότου.
Η συνολική «αφαίμαξη» είναι πολλαπλάσια αν συνυπολογισθεί η απώλεια παραγωγής, εισοδήματος των Ελλήνων επιχειρηματιών και εργαζομένων αλλά και η έκρηξη εισαγωγών από κράτη της ΕΕ καταναλωτικών και μη ειδών που τροφοδοτήθηκε από την υπέρμετρη αύξηση του δανεισμού των νοικοκυριών. Η Ελλάδα έφτασε να έχει την υψηλότερη αναλογία καταναλωτικών δανείων στην ευρωζώνη περίπου στο 12% του ΑΕΠ.

Τα στοιχεία προκύπτουν από εκθέσεις που έχει συντάξει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή από το 2003 έως σήμερα και δείχνουν ότι επιστρέφουμε ως εισαγωγές το 42,6% των κοινοτικών πόρων που έφτασαν από την είσοδο της Ελλάδος στην Ε.Ε. (ΜΟΠ, ΚΠΣ και ΕΣΠΑ). Και αυτό διότι αντί να επενδύουμε σε επιχειρηματικότητα καινοτομία, και γνώση (εκεί οδεύει μόνο το 10% των κονδυλίων) στρέψαμε (με δική μας άραγε μόνο πρωτοβουλία;) τα χρήματα στα «βαριά έργα υποδομής» που ακόμη δεν έχουν τελειώσει και σε μεγάλο βαθμό απαιτούν εισαγωγή προϊόντων και τεχνογνωσίας από το εξωτερικό.
Πρόκειται για μία μόνο, ίσως την πιο εντυπωσιακή, από τις επίσημες αναφορές της Ελληνικής Κυβέρνησης αλλά και ξένων οργανισμών (μεταξύ των οποίων και η Κομισιόν) που λένε ότι η χώρα δεν κατάφερε να «αδράξει» την ιστορική ευκαιρία που της προσέφερε η ένταξη πρώτα στην κοινότητα και εν συνεχεία στον αστερισμό του ευρώ. Δεν αξιοποίησε τα 120 δις ευρώ κοινοτικών κονδυλίων για να καλύψει τις αδυναμίες της και να δημιουργήσει «ασπίδα» απέναντι στις έκρηξη εισαγωγών που προκάλεσε η άρση των δασμών και των νομισματικών περιορισμών.
Αυτό που για πρώτη φορά έγινε επισήμως παραδεκτό από έναν «ηγέτη» του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος, τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ (δηλαδή των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης) Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είναι ότι μπορεί να υπάρχει υπαιτιότητα. «Η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα, αλλά δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα» είπε προ ημερών.
Η ιστορία συνεχίζεται
Επιβεβαίωσε έτσι την «μπίζνα» που συντηρούσε -μέσω ανοχής- την καταναλωτική μανία στην Ελλάδα, την αδιαφάνεια στο δημόσιο βίο, την γραφειοκρατία και την αναποτελεσματικότητα που εμπόδιζε επενδύσεις,. Παραγωγή, εξαγωγές, ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, ευημερία για τους πολίτες αλλά και έσοδα για τον κρατικό κορβανά.
Κατά μια έννοια η ιστορία συνεχίζεται και μέσω του μνημονίου. Τα περισσότερα από τα χρήματα που μας δανείζουν οι εταίροι μας και το ΔΝΤ θα κατευθυνθούν για την πληρωμή των ομολόγων, το ήμισυ των οποίων βρίσκεται στις τσέπες ξενων επενδυτών.
Τι δείχνουν τα επίσημα στοιχεία και οι μετρήσεις:
1Η ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ και στην ΕΕ ήταν αδιαμφισβήτητα επωφελής Δεν υπάρχει πλέον ένα μεγάλο κομμάτι του συναλλαγματικού κινδύνου. Ενα άλλο όφελος είναι τα χαμηλά επιτόκια που εξασφάλιζαν λόγω του ενιαίου νομίσματος καταναλωτές και επιχειρήσεις.
Αυτό που ήταν λάθος ήταν η διαχείριση των κονδυλίων από σειρά κυβερνήσεων και επί σειρά ετών.
2Η Ελλάδα δεν κατάφερε να αδράξει οφέλη, στο επιχειρηματικό αλλά και στο εισοδηματικό πεδίο. Το εμπορικό έλλειμμα (που είναι και ο καθρέφτης των επιδόσεων) εκτοξεύθηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα, οι εισαγωγές προς την Ε.Ε. συρρικνώθηκαν και οι εισαγωγές μας γιγαντώθηκαν στερώντας τη χώρα από ανάπτυξη πολλών δισ. ευρώ.
3Με την «καραμέλα» των έργων υποδομής, τα ΚΠΣ, τα ΜΟΠ και τώρα το ΕΣΠΑ «μοιράστηκαν» σε βαριές υποδομές ή σε επενδύσεις αγοράς εξοπλισμού ο οποίος δεν παράγεται εδώ. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν το Σεπτέμβριο στο εθνικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ από τον γραμματέα του τομέα Ανάπτυξης Χρ. Ιωάννου τροφοδότησαν εταιρείες της δυτικής Ευρώπης, αντί να στηρίξουν την εγχώρια ανταγωνιστικότητα με δράσεις καινοτομίας, τεχνολογίας πράσινης οικονομίας που ακόμη και σήμερα μένουν μόνο στα.. λόγια. Και το ΕΣΠΑ λίγα περιθώρια έχει (ακόμη και αν αναθεωρηθεί) αφού τα κονδύλια περιορίζονται λόγω της λιτότητας που ο Γερμανικός άξονας πλέον επιβάλλει.
4Η Επιτροπή ποτέ δεν «πίεσε» την Ελλάδα να δώσει λιγότερα σε υποδομές και πιο πολλά σε επιχειρήσεις (κάτω από το 10% των κονδυλίων). Άλλωστε αυτό την συνέφερε. Σε κανένα κράτος δεν υπήρξε τόσο «δυσανάλογη» κατανομή των πόρων η οποία συνεχίζεται έως και σήμερα.
5Χωρίς όμως οικονομικά και κοινωνικά κίνητρα, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων δεν αναπτύχθηκε. Δεν έγιναν επίσης πράξη, οι εξαγγελίες των κυβερνόντων για πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της αδιαφάνειας, της αστάθειας των φορολογικών συστημάτων.
Ετσι, όχι μόνο ελληνικές επενδύσεις δεν έγιναν, αλλά και οι άμεσες ξένες επενδύσεις δεν ήρθαν. Αντιθέτως οι ελληνικές υπό το βάρος της υψηλής φορολογίας και της χαμηλής ανταγωνιστικότητας περιορίστηκαν.
Πλέον τα λεφτά στερεύουν, ο δανεισμός που ήταν η κινητήριος «δύναμη» της ανάπτυξης στέρεψε και η ανεργία θεριεύει προς το 15% του εργατικού δυναμικού σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία.
Η Ελλάδα σήμερα έχει υψηλότερα ελλείμματα δημοσιονομικά και εμπορικά, υψηλότατα χρέη, δημοσιονομικά και ιδιωτικά. Πολύ χαμηλή ανταγωνιστικότητα, τεράστια ανεργία και εξ ίσου υψηλή ακρίβεια και πολύ χαμηλούς μισθούς και κατά κεφαλήν εισόδημα.
Η χώρα μας με ύφεση 4% του ΑΕΠ καλείται να καλύψει το δρόμο 10ετιών μέσα σε τρία χρόνια. Και αυτό επιχειρείται με διαδοχικές «μεταρρυθμίσεις» που αποφασίζονται μεταξύ επιτηρητών και στελεχών του οικονομικού επιτελείου, χωρίς κοινωνικό διάλογο, χωρίς περιθώριο «ευελιξίας», χωρίς ουσιαστική αξιολόγηση κόστους όφελους (χαρακτηριστικά παραδείγματα η άρση των κλαδικών συμβάσεων, η κατάργησης μεγάλου μέρους των βαρέων, η επιβολή νέων έμμεσων φόρων, η περικοπή των επενδυτικών δαπανών και η επιχειρούμενη κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα που -προς το παρόν- αποφεύχθηκε).
Αλλωστε πλέον είμαστε λιγότερο «χρήσιμοι» για τους εξαγωγείς: η αγοραστική μας δύναμη αποδυναμώθηκε. Οι εισαγωγές μας αναμένεται να περιορισθούν κατά 10% φέτος και κατά 3,4% το 2011 (εκτιμήσεις Επιτροπής) και πληροφορίες αναφέρουν ότι τα κοινοτικά πακέτα «στερεύουν».

Ανοιξε νέες πληγές η ευρωπαϊκή μας πορεία

Η Ε.Ε. έφερε στην Ελλάδα νομισματική σταθερότητα και ονομαστική σύγκλιση.
Δεν κατάφερε όμως να φέρει και την πραγματική σύγκλιση μισθών και εισοδημάτων, καθώς η χαμηλή ανταγωνιστικότητα έδιωξε την παραγωγή, έφερε εισαγωγές και άφησε πίσω της υψηλή ανεργία και προβλήματα.
Ζητούμενο παρέμεινε η ανταγωνιστικότητα. Τελευταία φορά η δραχμή υποτιμήθηκε το Μάρτιο του 1998 κατά 14%. Τόσο υπολογίσθηκε τότε ότι έπρεπε να περιοριστεί η αξία του νομίσματός μας για να γίνουν τα ελληνικά προϊόντα και οι υπηρεσίες πιο «φθηνές» και να είναι έτσι ανταγωνιστικές με τις ευρωπαϊκές. Από τότε συνδέθηκε οριστικά η ισοτιμία της δραχμής με το ευρώ. Ωστόσο, από το 2001 έως και το 2009 χάσαμε το 26,6% της ανταγωνιστικότητας μας έναντι των ξένων αγορών (εκτιμήσεις της ΤτΕ).
Το πρόβλημα των εξαγωγών
Οι εξαγωγές της Ελλάδας έφταναν τότε στο 22,9% του ΑΕΠ και σήμερα έχουν περιοριστεί στο 18,8%. Η χώρα εισάγει προϊόντα στο ύψος του 28,5% του ΑΕΠ (στοιχεία Κομισιόν). Εντός της Ε.Ε. η Ελλάδα εξάγει προϊόντα αξίας ίσης με το 3,7% του ΑΕΠ (έναντι 23,3% που είναι η επίδοση της Γερμανίας). Το 1980 η Ελλάδα έστελνε στις αγορές της Δυτικής Ευρώπης προϊόντα στο ύψος του 4,7% του ΑΕΠ της και η Γερμανία στο ύψος του 13,7%. Εμείς συνεχίζουμε να στέλνουμε έξω λίγα και συνήθως «φθηνά» προϊόντα, μη τυποποιημένα, χάνοντας ακόμη και την εγχώρια αγορά των οπωροκηπευτικών, τα οποία έρχονται σε πιο ανταγωνιστικές τιμές από «έξω».
Αντίθετα, οι εισαγωγές από κράτη της Ε.Ε. θέριεψαν, φτάνοντας το 2009 στο 11,6% του ΑΕΠ. Βασικός προμηθευτής, σύμφωνα με στοιχεία των εμπορικών ακολούθων, είναι η Γερμανία, έπεται η Ιταλία και άλλα κράτη της Δυτικής Ευρώπης, ενώ στην πρώτη πεντάδα περιλαμβάνεται και η Γαλλία.
Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (ροές προϊόντων, υπηρεσιών και κεφαλαίων) έφτασε το 2009 στο 13,1% του ΑΕΠ, όταν το 1980 είχαμε πλεόνασμα 1,9% του ΑΕΠ.
Ο μικρός περιορισμός του που παρατηρείται φέτος έχει σχέση μόνο με τη στάση αγορών ιδιωτών (αφού δάνεια δεν δίνονται) και επενδυτών, καθώς τα κονδύλια που δίνονται για το σκοπό αυτό περιορίστηκαν.
Αφού δεν υπάρχει παραγωγή, δεν υπάρχουν και θέσεις εργασίας. Η ανεργία το 1980 έφτανε στο 4% του εργατικού δυναμικού, ενώ σήμερα οδεύει προς το 15%. Οι μισθοί αποτελούσαν το 73,7% του συνολικού εθνικού εισοδήματος (ΑΕΠ) όταν σήμερα το κομμάτι της ευημερίας που καταλήγει στους μισθωτούς περιορίστηκε στο 60%. Η Ελλάδα το 1981 είχε εθνικό εισόδημα (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν ανά κάτοικο) ίσο με το 77,9% του μέσου όρου των 15 «παλαιών» κρατών, ενώ το 2009 είναι οριακά μόνο υψηλότερο, στο 80%.
Ο μισθός μειώθηκε κατά 2,5% από το 2000 και κατά 10% συνολικά από το 1980, αν αφαιρεθεί ο πληθωρισμός, που ποτέ δεν τιθασεύτηκε. Παραμένει έτσι στο 60% περίπου του μέσου κοινοτικού. Παρ' όλα αυτά οι ονομαστικές αυξήσεις ήταν πολύ μεγάλες. Χάθηκαν όμως, λόγω ακρίβειας, η οποία ροκάνιζε παράλληλα και την ανταγωνιστικότητα.

21 σχόλια:

  1. you pay your crisis
    Υπάρχει πρόβλημα με το κείμενο.
    Το μισό δεν διαβάζεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στελιο

    εγω το βλεπω κανονικα, το ξανανεβασα.

    Αν συνεχιζει το προβλημα, ή αλλαξε browser ή πηγαινε κατευθειαν στην "Ε" με το link.

    cynical

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. σχετικα με το δευτερο κειμενο της Καδδά.

    Εχω υπογραμμισει καποια σημεια που θεωρω σημαντικα, και δειχνουν το μεγεθος της "ωφελειας" απο την ΟΝΕ.

    Για παραδειγμα οι εξαγωγες το 1980 στην ΕΕ ήταν στο 4,7% του ΑΕΠ, ενω σημερα ειναι στο 3,7%.

    Αυτο δειχνει δυο πραγματα. Πρωτα οτι το κοινο νομισμα δεν ανεβασε τις εξαγωγες σαν ποσοστο, αλλα τις μειωσε. Και δευτερον ότι ο ογκος των εξαγωγων στην ΕΕ, οντας εντος ΟΝΕ ειναι πολυ μικρος. Το υπολοιπο ειναι με χωρες εκτος ΕΕ.

    Κατα την ταπεινη μου γνωμη, υιοθετηση ενος ιδιου νομισματος θα μπορουσε να αυξησει την ανταγωνιστικοτητα και τις εξαγωγες προς τις τριτες εκτος ΟΝΕ χωρες, προς τις οποιες εχουμε και το μεγαλυτερο παρε-δωσε.
    Αντιθετα τωρα με το ευρω, ζημιωνουμε.

    cynical

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι να πω σε ένα σχόλιο για το ζήτημα του Ευρό που ξαναμπαίνει?
    Στην εξέλιξή της οικονομίας οι μεγάλοι ανταγωνιστικοί καπιταλιστές συντρίβουν τους μικρο-μεσαίους χωρίς να παίζει σημαντικό σημαντικό ρόλο το νόμισμα.Ετσι και αλλιώς.
    Το ευρό σαφώς ευνόησε τους μεγάλους να συντριψουν τους μικρούς πιο γρήγορα.
    Ομως το ζήτημα της δρχ καίει τους μικρομεσαίους και όχι τους μισθωτούς άμεσα.
    Γι αυτό το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι κόμματα μισθωτών δεν το βάζουν σε προτεραιότητα.
    Τους απασχολεί η φορολογία του κεφαλαίου και η ανεργία.
    Οι μικρομεσαίοι δεν έχουν πολιτική εκρποσώπηση γι΄αυτό πηγαίνουν για Καζάκη και Μαρκέτο.
    Στον πόλεμο το νομισμάτων Ευρό-δολλάριο-γουάν θα επικρατήσει τελικά ένα παγκόσμιο νόμισμα.
    Γι΄αυτό είναι ουτοπία η επιστροφή στη δρχ.και άνευ μεγάλης ουσίας.
    Εχουμε σοβαρότερα ζητήματα όπως η διαγραφή του χρέους, η φορολογία του κεφαλαίου και ο σοσιαλισμός να ασχοληθούμε.
    Αν έιχα χώρο για άρθρο θα μπορούσα να το αναπτύξω σαφέστερα και με πολλά επιχειρήματα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. cynical, το άρθρο λέει ότι οι επιχειρήσεις "μας" δεν πανε καλά, ότι χρειαζόμαστε "ανταγωνιστικότητα", καλυτερη διαχείριση των κοινοτικών πόρων κλπ. Αυτή η προπαγάνδα αποτελεί συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και τίποτα περισσότερο. Όσο για τα νούμερα που σου έκαναν εντύπωση, σε ενημερώνω ότι οι συγκρίσεις που κάνει είναι εντελώς άσχετες. Γιατί το 1980 ήταν η τελευταία χρονιά της διαρκούς ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού σχεδόν σε όλη την μεταπολεμική περίοδο. Αντίθετα από το 1980, έως το 1993, παρόλη την τεράστια υποτίμηση της δραχμής (όταν μπήκε στο ευρώ ήταν στο 10% της αξίας του 1980), η ελληνική οικονομία ήταν σε στασιμότητα και κρίση. Αν θες να κάνεις πραγματικές συγκρίσεις καλό είναι να συγκρίνεις τα νούμερα όταν ξανάρχισε μια ανάκαμψη (από το 1995 και μετά) και κυρίως από την είσοδο στο ευρώ εως σήμερα. Η θεωρία της ψωροκώστενας, το μόνο που κάνει είναι μας πείθει ότι "δεν υπάρχουν λεφτά", να βγάζει λάδι τον τεράστιο πλούτο που έχουν συσσωρεύσει οι έλληνες καπιταλιστες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. στέλιο
    η δραχμή δεν είναι καλύτερη από το ευρώ, συμφωνούμε. Το ευρώ γιατί είναι καλύτερο από τη δραχμή, μπορείς να μου το εξηγήσεις? Σε τί μας προστάστεψε από την κρίση? Μήπως πρέπει να κάνουμε και θυσίες μην τυχόν και μας διώξουνε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Προς iskra
    Είπαμε, οι μικοαστοί ζητάνε την δρχ και οι μισθωτοί φορολογία του κεφαλαίου και σοσιαλισμό.
    Σε ποιούς θα περάσει?
    Ο καθένας ας διαλέξει το στρατόπεδό του.
    Εγώ ξέρω με ποιούς θα πάω πάντως.
    Θυμηθηκα και τον Χαρίλαο που μας έλεγε οτι Αρισυερά της Αριστεράς κρύβεται η Δεξιά.
    Αυτό όχι για σένα πάντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ισκρα,

    Μένουμε στην Ευρώπη μπας και ξεπηδήσει ευρωπαϊκό κίνημα,
    όπως μαθαίνουμε και αγγλικά για να επικοινωνούμε με τους εργαζομένους άλλων χωρών.
    Είναι πολιτικό το θέμα όχι απλώς οικονομικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Iskra,

    ας γινει η συγκριση απο το 80 μεχρι σημερα. Πού μπορουμε να βρουμε τη χρονικη μεταβολη του ποσοστου επι του ΑΕΠ των εξαγωγων, οπως επισης και το breakdown αυτων εντος και εκτος ΕΕ;

    Στην αναταγωνιστικοτητα παντως μπαινει και το νομισμα. Το ευρω δεν ειναι ανταγωνιστικο.

    Αντιλαμβανομαι οτι αυτο και μονο το νουμερο δεν μπορει να κρινει την επιδραση του ευρω στην οικονομια.
    Θα πρεπει να συνυπολογιστουν και αλλα μεγεθη, πώς εξελιχτηκαν στην προ και μετα της ΕΕ εποχης.
    Οι μισθοι σε σχεση με τον Μ.Ο. της ΕΕ, ειναι ενα αλλο παραδειγμα.

    Ας δουμε που ευνοηθηκαμε. Φυσικα θα πρεπει για να ειμαστε δικαιοι να συνυπολογισουμε και την τωρινη και μελλοντικη χασουρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν ξέρω που μπορεί να βρεθεί το ισοζύγιο από το 1980 ως σήμερα. Πάντως από την τράπεζα της ελλάδας βρήκα το εμπορικό ισοζύγιο από το 2000 έως το 2009. Αν εξαιρέσεις τις αγορές καυσίμων και πλοίων, το ισοζύγιο αυτό σε απόλυτα νούμερα, με εξαίρεση την περίοδο 2006-2008, δεν αλλάζει σημαντικά και το 2009 βρίσκεται περίπου στο ύψος του 2000 (είδες τι σου κάνουν τα στατιστικά? :)) Σε ποσοστό του ΑΕΠ, οι μεταβολές είναι ακόμα μικρότερες αφού προϊόντως του χρόνου, το ΑΕΠ αυξανόταν μεχρι το 2008.

    http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Statistics/externalsector/balance/commercial.aspx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Rakis
    άλλο μένουμε στην ευρώπη (γεωγραφικά λίγο δύσκολο να αλλάξουμε) και άλλο μένουμε στο ευρώ. Απο που και ως που το ευρώ, δίνει ώθηση στον κοινό αγώνα των εργαζομένων? Κάποιο επιχείρημα? Επίσης ευρώπη είναι και η Τουρκία. Δεν θα ήταν πολύ πιο άμεσα αναγκαίο να παλέψουμε από κοινού με τους τουρκους εργάτες για την μείωση των εξοπλισμών που μαδάνε κανονικά τον προϋπολογισμό? Η επειδή η τουρκία είναι εκτός ευρώ, αυτό μας εμποδίζει? Ο Ερντογαν, για τους δικούς του εσωτερικούς λόγους με την κόντρα του με τουςε στρατηγούς, πρότεινε μείωση εξοπλισμων. Στην Ελλαδα, η αριστερά (υποστηρικτές και πολέμιοι του ευρώ) το περάσανε στο ντούκου. Γιατί άραγε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. και το λινκ για τους εξοπλισμούς http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3083&Itemid=42

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. προς στελιο
    "Γι αυτό το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι κόμματα μισθωτών δεν το βάζουν σε προτεραιότητα.
    Τους απασχολεί η φορολογία του κεφαλαίου και η ανεργία.
    Οι μικρομεσαίοι δεν έχουν πολιτική εκρποσώπηση γι΄αυτό πηγαίνουν για Καζάκη και Μαρκέτο."
    τα θες και τα λες ή σου ξεφεύγουν;
    δεν εχει εκπροσώπηση ο μικροαστός;
    ο συριζα ειναι κομμα μισθωτων;
    ειπαμε να εισαι ταγμενος αλλά με μια ψυχραιμία ρε φιλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Iskra,

    όντως τίποτα δεν εγγυάται τίποτα.

    Μόνο με όρους ευρώ ή δρχ ο καπιταλισμός μένει. Αν για πχ απαιτήσουμε ως λαός εργατικό έλεγχο σε επιχειρήσεις ή τράπεζες κτό και η ευρώπη μας πετάξει έξω , δε διαφωνώ καθόλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Να σταματήσει ο Στέλιος αυτή τη γελοία καραμέλα ότι τάχα μου "η παραμονή στο ευρώ συμφέρει τους μισθωτούς" και "η έξοδος τους μικρομεσαίους".
    Ισχύει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ και το γιατί μπορεί να το καταλάβει ακόμα και ένα μικρό παιδί:
    Αν είσαι βολεμένος και αν η τρέχουσα κρίση δεν σε πλήττει υπερβολικά, τότε εύχεσαι τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν και φοβάσαι τις ριψοκίνδυνες αλλαγές. Επομένως, τα στρώματα αυτά ελπίζουν ότι θα την βγάλουν καθαρή και τρομάζουν με την προοπτική μιας εξόδου από το ευρώ.
    Αντίθετα, αν είσαι χαμηλόμισθος ή άνεργος, η κρίση σε πλήττει ήδη τρομερά και δεν έχεις και πολλά να χάσεις - ή μπορεί και να τα έχεις χάσει όλα. Σε αυτή την περίπτωση, είσαι διατεθειμένος να ρισκάρεις τολμηρές αλλαγές, με την ελπίδα ότι μπορεί να βελτιωθεί η κατάστασή σου. (Στο κάτω-κάτω, από τη σημερινή κατάσταση μόνο χαμένος μπορεί να βγεις).
    Αυτά. Είναι τόσο απλό και να σταματήσουν επιτέλους οι ευρωφανατικοί να μας περνάνε για βλάκες και να προσπαθούν να μας πείσουν ότι πετάει ο γάιδαρος.
    Κ.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Προς μικροαστούς.
    Παιδιά μην βρίζετε, δείχνοντας οτι χάνεται την ψυχραιμια σας και έλλειψη επιχειρημάτων.
    Αφήστε, εμείς θα σας ξελασπώσουμε και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δεν νομίζω ότι έβρισα κανέναν.

    Υποσημείωση: το "χάνετε" με έψιλον και όχι με άλφα γιώτα.

    Κ.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η τρέχουσα οικονομική κρίση ασφαλώς και πλήττει ταυτόχρονα μισθωτούς και μικροαστούς, δηλαδή τον μεγάλο όγκο όλης της κοινωνίας. Ως κρίση του κεφαλαίου, όμως, οδηγεί το κεφάλαιο σε αναζήτηση νέου ζωτικού χώρου. Όχι μόνον στρέφοντας το ένα κεφάλαιο σε βάρος του άλλου. Αλλά στρέφοντας το Κεφάλαιο σε τομείς που δεν κυριαρχούνται από αυτό. Αναφέρομαι στα ελεύθερα επαγγέλματα, στις μικρές εμπορικές οικογενειακές επιχειρήσεις, σε μεγάλο μέρος του αγροτικού κόσμου (μικρός αγροτικός κλήρος). Και επίσης σε ένα τμήμα του δημόσιου τομέα που όντας εκτός ανταγωνισμού είναι μπολιασμένο με μικροαστική νοοτροπία (καλύτερα αμοιβόμενοι μισθωτοί που δεν κινδυνεύουν να απολυθούν).
    Αυτά είναι τα περίφημα μεσαία στρώμματα που σήμερα καίγονται από την κρίση και την εκτόπισή τους από την εισβολή του κεφαλαίου.
    Συνεπώς, μπορεί να μην συμφωνώ στη σχηματική διάκριση ότι οι μικροαστοί θέλουν έξοδο από ευρώ ενώ οι μισθωτοί όχι, όμως η αλήθεια είναι πως σε πρώτη τουλάχιστον φάση η τάξη των μικροαστών συνταράζεται περισσότερο με τη κρίση. Ίσως γιατί ήταν συγκριτικά η περισσότερο βολεμένη και για πρώτη φορά βλέπει στη ζωή της να έρχονται τα πάνω κάτω. Κάτι - η αβεβαιότητα και ανασφάλεια εννοώ - που για τους μισθωτούς ήταν πάντα λίγο-πολύ τρόπος ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κώστα Κ.

    εχω την αισθηση οχι μονο απο τα γραφομενα σου, αλλα και απο την ατμοσφαιρα που εχει καλλιεργηθει οτι η επιδιωξη εργασιακης ασφαλειας αποτελει αμαρτημα, και οτι οσοι την επιδιωξαν πρεπει να ενοχοποιηθουν.

    Μια τετοια ενοχη ποιον αραγε εξυπηρετει; Την εργοδοτικη ασυδοσια του κεφαλαιου μηπως;
    cynical

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πολύ καλό το ερώτημα Cynical. Και ασφαλώς έχεις δίκιο πως η καλλιέργεια της ανασφάλειας σήμερα εξυπηρετεί την εργοδοσία. Όπως και η τυχόν ενοχοποίηση για την επιζήτηση της ασφάλειας, αν και αυτή δεν είναι ούτε εύκολη ούτε άμεσα ορατή. Ο λόγος είναι πως σε όλη την προηγούμενη περίοδο της καπιταλιστικής ευημερίας το σύστημα καλλιεργούσε και προωθούσε στον κόσμο - κυρίως στις μικροαστικές τάξεις - μία επίπλαστη και εικονική αίσθηση ασφάλειας. Που ισοδυναμούσε με την ικανότητά του να περιστοιχίζεται και να εντοιχίζεται μέσα σε ένα εξατομικευμένο και καταναλωτικό τρόπο ζωής. Δύσκολο να τον ενοχοποιεί τώρα για αυτό που του σύστηνε μέχρι χθες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Στην σύγχρονη εργοδοτική γλώσσα η "εργασιακή ασφάλεια" παραμένει επιθυμητός στόχος. Μόνο που ταυτίζεται με το απόλυτο συμφέρον της επιχείρησης, δηλαδή του εργοδότη. Θες να νιώθεις εργασιακά ασφαλής ; Παύεις να έχεις δικαιώματα, επιθυμίες, αιτήματα, και διεκδικήσεις. Γίνεσαι his master voice...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πρώτη προειδοποίηση!

Θα σας παρακαλούσα τα σχόλια να παραμένουν εντός θέματος.

Θα σας παρακαλούσα τα σχόλια να είναι ευπρεπή.

Αλλιώς θα αναγκαστώ να πάρω μέτρα.