Σάββατο 3 Ιουλίου 2010

Είναι η Ελλάδα μια νέα Αργεντινή;



Πηγή: Το Ποντίκι (1/6/2010)

του Δ. Καζάκη

«Ελλάδα, μια δεύτερη Αργεντινή;» Με αυτόν τον τίτλο δημοσίευσε ο Χοσέ Μπαριονουέβο στους γερμανικούς Financial Times (20/6) ένα άρθρο σχετικά με το πρόβλημα του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα. Ο κύριος αυτός ήταν το 2005 επικεφαλής οικονομικός σύμβουλος της Barclays Capital, η οποία ήταν μία από τις εταιρείες που διαχειρίστηκε την αναδιάρθρωση του χρέους της Αργεντινής. Σύμφωνα με τον κ. Μπαριονουέβο η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει τη χρεοκοπία υπό δυο προϋποθέσεις: Θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα σε αναδιάρθρωση του χρέους και να της παρασχεθεί άμεση οικονομική βοήθεια από την ΕΕ. Κατά τη γνώμη του τα προγράμματα στήριξης της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν θα βάλουν τέλος στην ελληνική κρίση, καθώς προσφέρουν πολύ περιορισμένα μέσα για να πληρωθούν ληξιπρόθεσμα χρέη της χώρας. «Η υπέρβαση της δημοσιονομικής κρίσης στην Ελλάδα είναι δύσκολη υπόθεση, επειδή ορισμένοι υπεύθυνοι θεωρούν την αναδιάρθρωση πολιτική απόφαση, νομίζοντας ότι έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν. Ωστόσο αυτό είναι αυταπάτη. 


Η αναδιάρθρωση δεν είναι επιλογή, αλλά η αναπόφευκτη συνέπεια λανθασμένων δημοσιονομικών αποφάσεων κατά το παρελθόν. Το ερώτημα που τίθεται για την Ελλάδα δεν είναι λοιπόν εάν θα γίνει, αλλά εάν θα υπάρξει συντεταγμένη αναδιάρθρωση… Η έγκαιρη δράση είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί η αρχική κατάσταση στην Ελλάδα είναι ακόμη πιο προβληματική από ότι το 2001 στην Αργεντινή. Πρώτο, η Ελλάδα έχει ένα υψηλό πρωτογενές έλλειμμα του προϋπολογισμού, δηλαδή έλλειμμα μείον πληρωμές τόκων. Δεύτερο, στην Αργεντινή το εθνικό χρέος ως ποσοστό στο οικονομικό προϊόν ήταν μόνο το ένα τρίτο από αυτό που έχει συσσωρεύσει η Ελλάδα. Και τέλος, οι Αργεντινοί είχαν το πέσο, που ήταν συνδεδεμένο με το δολάριο. Οι Έλληνες δεν έχουν πια τη δραχμή και η επανεισαγωγή ενός νομίσματος θα αποτελούσε μια τεράστια επιχείρηση.»

Ο κ. Μπαριονουέβο προτείνει να αναλάβει η ίδια η ΕΕ τις υποχρεώσεις της Ελλάδας – όχι μόνο για τα ληξιπρόθεσμα χρέη, αλλά για το σύνολο των δανειακών αναγκών της χώρας – έως ότου επιτευχθεί μια αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της. Χωρίς αυτή την οικονομική υποστήριξη η Ελλάδα θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε διαγραφή του χρέους της, σε ποσοστό μεγαλύτερο από το 64% της Αργεντινής. «Δίχως επαρκή χρηματοδότηση για μια συντεταγμένη αναδιάρθρωση, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να διαγράψει ένα ακόμη μεγαλύτερο μέρος του χρέους της από αυτό της Αργεντινής το 2005.» Πράγμα βέβαια αδιανόητο για τις ευρωπαϊκές τράπεζες που κατέχουν περίπου το 75% του δημόσιου χρέους της Ελλάδας.

Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος και ο κ. Νούριελ Ρούμπινι, γνωστός ως δόκτωρ Ντουμ, ο οποίος σ’ ένα πρόσφατο σημείωμά του στους Financial Times (28/6) εκτιμά ότι «η καλύτερη επιλογή για την Ελλάδα είναι μια συντεταγμένη πτώχευση.» Σύμφωνα με τον γνωστό αναλυτή, «τα μέτρα λιτότητας που υιοθέτησε η Ελλάδα ως προϋπόθεση για τη διάσωσή της απαιτούν μια δρακόντεια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 10% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Αυτή θα επιμηκύνει την ύφεση της χώρας και στο τέλος θα την αφήσει με μια αναλογία χρέους στο ΑΕΠ της τάξης του 148% το 2016. Σ’ αυτό το επίπεδο, ακόμη και μια μικρή δόνηση είναι πιθανό να πυροδοτήσει μια ακόμη μεγαλύτερη κρίση χρέους. Η αυστηρή λιτότητα μπορεί να χρειάζεται για τις ανεπτυγμένες χώρες – όπως συμφωνήθηκε στην Ομάδα των 20 αυτό το σαββατοκύριακο – ώστε να σταθεροποιήσουν την αναλογία χρέους στο ΑΕΠ έως το 2016, αλλά για την Ελλάδα αυτή η «σταθεροποίηση» θα γίνει σε επίπεδα που δεν είναι βιώσιμα. 

Συγκρίνετε την Ελλάδα σήμερα με την Αργεντινή το 1998-2001, μια κρίση που κλιμακώθηκε σε μια άτακτη πτώχευση. Με την εκδήλωση της κρίσης η Αργεντινή είχε δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης του 3% στο ΑΕΠ, στην Ελλάδα είναι 13,6%. Το δημόσιο χρέος της Αργεντινής ήταν 50% του ΑΕΠ, της Ελλάδας είναι 115% και αυξάνει. Η Αργεντινή είχε ένα έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της τάξης του 2% του ΑΕΠ, στην Ελλάδα είναι 10% τώρα. Αν η Αργεντινή ήταν αφερέγγυα, η Ελλάδα είναι αφερέγγυα δυο και τρεις φορές περισσότερο.» Σύμφωνα με τον Ρούμπινι, «μια συντεταγμένη αναδιάρθρωση του δημόσιο χρέους της Ελλάδας είναι εφικτή και επιθυμητή τόσο για τον οφειλέτη όσο και για τους δανειστές του. Είναι επίσης αναπόφευκτο, αν η Ευρώπη επιθυμεί να αποφύγει ένα βάθεμα της κρίσης,.» Για τον σκοπό αυτό ο αναλυτής προτείνει να προχωρήσει η Ελλάδα άμεσα σε αναδιάρθρωση χρέους υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και της ΕΕ, ώστε να μην ξοδευτούν άδικα τα 110 δις ευρώ που χρειάζονται επειγόντως σε χώρες σαν την Ισπανία.

Βέβαια το να αναλάβει η ΕΕ μια τέτοια χρηματοδότηση της Ελλάδας στις σημερινές συνθήκες κρίσης του ευρώ, μοιάζει μάλλον με κακόγουστο αστείο. Με την Ισπανία να κρατιέται στην επιφάνεια με ενέσεις ρευστότητας από την ΕΚΤ και την ευρωζώνη να κατρακυλά σε μια βαθιά ύφεση χάρις στις πολιτικές άγριας λιτότητας και περιστολής δαπανών, είναι μάλλον αδύνατο για την ΕΕ να υιοθετήσει μια τέτοια προσέγγιση. Δεν μπορεί κανείς να παραμένει τίποτε καλό από μια γενική κατάσταση που επιβιώνει με ενέσεις ρευστότητας. Ή όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Σάιμον Σάμιουελς, αναλυτής της Barclays Capital, συνοψίζοντας τη συνολική κατάσταση της ευρωζώνης: «Το σύστημα απλά δεν λειτουργεί. Πλησιάζουμε τον τρίτο χρόνο της υποστήριξης με ρευστότητα και η αγορά εξακολουθεί να μην μπορεί να επιβιώσει χωρίς βοήθεια.» (Financial Times, 28/6)

Σε μια πρόσφατη έρευνα ανάμεσα σε 440 ηγέτες των μεγαλύτερων επιχειρήσεων και τραπεζών παγκόσμια που διεξήγαγε η Economist Intelligence Unit για λογαριασμό της RBC Capital Markets και η οποία δημοσιεύτηκε την περασμένη Δευτέρα, διαπιστώθηκε μια καθολική απογοήτευση και απαισιοδοξία για την προοπτική του ευρώ και της ευρωζώνης. Η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι υπάρχει μια πολύ αυξημένη πιθανότητα για διάλυση της ευρωζώνης στα επόμενα τρία χρόνια. Πάνω από τους μισούς πιστεύουν ότι με πιθανότητα άνω του 50% μία ή περισσότερες χώρες θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη έως το 2013, λόγω των αυξανόμενων προβλημάτων χρέους. 

Ενώ το 36% από αυτούς πιστεύει ότι υπάρχει τουλάχιστον μια πιθανότητα της τάξης του 25% για ολοκληρωτική διάλυση της ευρωζώνης στο ίδιο διάστημα. Οι χώρες που είναι πιο πιθανό να φύγουν από την ευρωζώνη στα επόμενα τρία χρόνια είναι η Ελλάδα πρώτη με την Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία στο κατόπι της. Η Γερμανία είναι η πρώτη από τις μεγάλες χώρες της ευρωζώνης που θεωρούν οι περισσότεροι από τους ερωτηθέντες ότι έχει την μεγαλύτερη πιθανότητα να αποχωρήσει από την ευρωζώνη. Κι αυτό για δικό της όφελος, προκειμένου να μην βυθιστεί μαζί με την ευρωζώνη.

Όσο η ΕΚΤ και οι ευρωκρατούντες επιμένουν να προχωρήσουν στην ακόμη μεγαλύτερη ενοποίηση της ευρωζώνης, τόσο περισσότερο θα εντείνονται οι φυγόκεντρες τάσεις. Κι αυτό γιατί καμμιά οικονομία, καμμιά χώρα και κανένας λαός δεν είναι σε θέση να αντέξουν τον τραπεζικό ολοκληρωτισμό που επιχειρείται να επιβληθεί σ’ ολόκληρη την ευρωζώνη, ο οποίος έχει επίσημα ονομαστεί «δημοσιονομικός συντονισμός». Όσο περισσότερο θα συγκεντρώνονται οι οικονομικές λειτουργίες των κρατών-μελών στην Κομισιόν και προπαντός στην ΕΚΤ, όσο περισσότερο ασφυκτική θα γίνεται η εποπτεία της «ανταγωνιστικότητας» των οικονομιών από τα υπερκρατικά όργανα της ευρωζώνης, τόσο περισσότερο θα βυθίζονται σε ύφεση όλες οι χώρες, θα εντείνονται οι αντιθέσεις και οι ανισσοροπίες ανάμεσά τους, θα συνθλίβονται οι οικονομίες κάτω από το αβάσταχτο βάρος των υπερδιογκομένων αγορών κεφαλαίου και τραπεζών, ενώ θα κινδυνεύουν να χαθούν αύτανδρες ακόμη και οικονομίες σαν την Γερμανία. Η «ευρωπαϊκή ενοποίηση» με όχημα τις τράπεζες και το ευρώ είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος για τη διάλυση της ευρωζώνης.

Όμως, ανεξάρτητα από το αν μπορεί ή όχι η ΕΕ και το ΔΝΤ να χρηματοδοτήσει μια «συντεταγμένη αναδιάρθρωση» του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα, το ερώτημα που τίθεται είναι τι θα κοστίσει μια τέτοια επιχείρηση για το λαό και τη χώρα. Σ’ αυτό δεν απαντά κανένας. Εκτός της κυβέρνησης. Ο κ. Παπακωνσταντίνου απάντησε σε ερώτηση σχετικά με την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ως εξής: «Η στάση πληρωμών και η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ήταν μια επιλογή που αγωνιστήκαμε να αποφύγουμε και την αποφύγαμε με τον μηχανισμό στήριξης. Θα ήταν καταστροφική για την οικονομία μας, που εξακολουθεί να έχει μεγάλες ανάγκες δανεισμού και γι’ αυτό πρέπει να συνεχίζει να έχει την εμπιστοσύνη των επενδυτών. Όσο εφαρμόζεται με συνέπεια το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, η δυνατότητα αναχρηματοδότησης του χρέους μας θα αυξάνεται.» (Πρώτο Θέμα, 20/6) Το ίδιο περίπου επανέλαβε και σε μια συνέντευξή του στη γερμανική Handelsblatt (22/6) λέγοντας: «Η αναδιαπραγμάτευση θα απέκλειε την Ελλάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα από τις χρηματοπιστωτικές αγορές, θα εξόντωνε τις ελληνικές τράπεζες και θα προκαλούσε πανικό στις αγορές ομολόγων.»

Κρατήστε αυτή την εκτίμηση του κ. Παπακωνσταντίνου, θα την χρειαστείτε. Κι αυτό γιατί ο υπουργός οικονομικών δεν λέει ψέματα σχετικά με τις συνέπειες μιας αναδιαπραγμάτευσης του χρέους της Ελλάδας και μάλιστα μέσα στο ευρώ. Θα αποτελέσει πραγματική καταστροφή της χώρας. Όχι τόσο για τους λόγους που επικαλείται ο κ. υπουργός, αλλά γιατί πρώτα και κύρια θα επιμηκύνει τους χρόνους εξυπηρέτησης του χρέους φορτώνοντας το κράτος, την οικονομία και τον λαό με επιπλέον κόστος από προσαυξημένα επιτόκια και εγγυήσεις προς τους δανειστές και τις αγορές. Όσες χώρες μπήκαν σε αυτή τη διαδικασία όχι μόνο δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο υπερχρέωσης, αλλά δεν μπόρεσαν να ανασυνταχθούν παρά μόνο σ’ ένα πολύ χαμηλότερο επίπεδο κοινωνικής διαβίωσης με ανείπωτη φτώχεια και γενικευμένη ανέχεια.

Δείτε μόνο τι συμβαίνει στην Βραζιλία, η οποία έχει υποστεί την τελευταία 20ετία τρεις αναδιαρθρώσεις χρέους υπό την εποπτεία του ΔΝΤ. Κάθε ανδιάρθρωση στοίχισε από 20-30% αύξηση της απόλυτης ανέχειας του πληθυσμού, εκτίναξη της θνησιμότητας από λοιμώδη νοσίματα όπως η φυματίωση που βέβαια θερίζει την φτωχολογιά. Ενώ οι παραγκομαχαλάδες, οι γνωστές φαβέλες, σχεδόν διπλασιάστηκαν σε έκταση μετά από κάθε αναδιάρθρωση του χρέους. Σήμερα η Βραζιλία, παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται ως μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη οικονομία – λόγω κυρίως του ότι χρησιμοποιείται από το διεθνές κεφάλαιο ως «ασφαλές καταφύγιο» εν μέσω παγκόσμιας κρίσης – έχει έναν από τους μεγαλύτερους μετακινούμενους πληθυσμούς απόλυτης φτώχειας, κυρίως ανηλίκων, σε διαρκή αναζήτηση τροφής. Και παρ’ όλα αυτά το χρέος της παραμένει δυσθεώρητο, έτοιμο να την οδηγήσει σε μια ακόμη χρεωκοπία σαν αυτή που αντιμετώπισε τη δεκαετία του ’80.
Έχει δίκιο λοιπόν να φοβάται ο κ. Παπακωνσταντίνου μια αναδιαπραγμάτευση του χρέους και μάλιστα εντός του ευρώ, υπό την εποπτεία της ΕΕ και του ΔΝΤ. Λέει όμως αλήθεια όταν διαβεβαιώνει ότι θα την αποφύγουμε εφαρμόζοντας την σκληρή και ανάλγητη πολιτική του «μνημονίου»; Όχι. Κι αυτό φαίνεται και από μια πρόσφατη συνέντευξη του Πόουλ Τόμσεν, που είναι επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Σε μια ερώτηση περί ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης του χρέους, ο Τόμσεν απάντησε: «Η κυβέρνηση έχει εξετάσει προσεκτικά τις επιλογές της και συμφωνώ μαζί της ότι μια επιβεβλημένη ή ακούσια επαναδιαπραγμάτευση δεν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας, γιατί θα περιελάμβανε τεράστιο κόστος. Αντ΄ αυτού, η εφαρμογή του οικονομικού προγράμματος θα βοηθήσει την Ελλάδα να ανακτήσει αξιοπιστία και πεποίθηση και να επιστρέψει στον ομαλό δρόμο της σταθερής οικονομικής ανάπτυξης- και αυτό θα ωφελήσει την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Όταν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη είμαι σίγουρος ότι η Ελλάδα θα μπορέσει σταδιακά να μακρύνει τη χρονική διάρκεια λήξης του χρέους της με την έκδοση ομολόγων μακράς ωριμότητας.» (Το Βήμα, 27/6)

Τι σημαίνει ότι «η Ελλάδα θα μπορέσει σταδιακά να μακρύνει τη χρονική διάρκεια λήξης του χρέους της με την έκδοση ομολόγων μακράς ωριμότητας»; Σημαίνει σε απλά ελληνικά ότι η Ελλάδα θα προχωρήσει σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους με «συντεταγμένο» ή «ελεγχόμενο» τρόπο, όποτε και όταν θεωρήσει η «τρόικα» ότι είναι έτοιμη να το κάνει προς όφελος των αγορών και των επενδυτών. Επομένως ο «μηχανισμός στήριξης», το «μνημόνιο» και οι πολιτικές που προκύπτουν από αυτό δεν επιβάλλονται για να αποφύγει η Ελλάδα την αναδιαπραγμάτευση-αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά για να την οδηγήσουν εκεί που φαίνεται να φοβίζει ακόμη και τον ίδιο τον υπουργό οικονομικών. Αυτή θα είναι η δεύτερη και πιο φοβερή φάση της ελεγχόμενης χρεωκοπίας της χώρας υπό καθεστώς ΔΝΤ και ΕΕ.

Μια φάση που μπορεί να μην είναι και τόσο μακριά όσο μπορεί να φαντάζεται κανείς, ή να τον κάνουν να πιστεύει οι επίσημες δηλώσεις της ιθυνόντων. Η Ελλάδα ετοιμάζεται να επιστρέψει στις διεθνείς αγορές τον επόμενο μήνα καθώς επιχειρεί να αντλήσει γύρω στα 4,5 δις ευρώ για να αναχρηματοδοτήσει τα τρίμηνα, εξάμηνα και δωδεκάμηνα ομόλογα που λήγουν μέσα στον Ιούλιο. Δεν γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από μια τέτοια κίνηση που ενέκρινε η τρόικα. Οι αγορές μας αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερο σκεπτικισμό την κίνηση αυτή. Τα επιτόκια για τα βραχυπρόθεσμα ελληνικά ομόλογα κινούνται ήδη γύρω στα 10%. Μετά την επίσημη ανακοίνωση της πρόθεσης της Ελλάδας να ξαναβγεί στις αγορές, άρχισαν πολλοί επενδυτές να ξεφορτώνονται ελληνικά ομόλογα σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το ρίσκο των χαρτοφυλακίων τους. Σύμφωνα με την γερμανική Süddeutsche Zeitung (24/6) «είναι σαφές ότι πολλοί επενδυτές θέλουν να πουλήσουν τα ελληνικά ομόλογα από τότε που οι οίκοι αξιολόγησης υποβάθμισαν την πιστοληπτική ικανότητα μας Ελλάδας στην κατηγορία των σκουπιδιών. Μας αυτή τη στιγμή, μετά μας πρώτες πωλήσεις, τα επιτόκια, το καπέλο και τα ασφάλιστρα των ελληνικών ομολόγων άγγιξαν το ίδιο υψηλό επίπεδο που είχαν και πριν από το πακέτο οικονομικής στήριξης μας ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτή η τόσο ισχυρή αντίδραση σε γνωστά δεδομένα δείχνει τη νευρικότητα που έχει καταλάβει μας αγορές, η οποία μάλιστα δεν φαίνεται να υποχωρεί ούτε και με το πακέτο στήριξης μας την Ελλάδα, ούτε με τα 750 δις ευρώ για τη στήριξη κάθε υπερχρεωμένης χώρας μας ΕΕ. Πρόκειται για μια επισφαλή κατάσταση που κάνει πιο ακριβό το χρέος μας Ελλάδας. Τον Ιούλιο η Ελλάδα επιδιώκει να εκδώσει έντοκα γραμμάτια άνω των 4 δισεκατομμυρίων, εάν δεν πετύχει αυτή μας η προσπάθεια για αναχρηματοδότηση του χρέους μας από μας αγορές, τότε πρέπει πάλι να ζητήσει τη διοχέτευση ρευστού από το πακέτο στήριξης… Από την κατάσταση αυτή επωφελούνται κυρίως τα Hedge Funds και όλοι οι επενδυτές πακέτων υψηλού κινδύνου.»

Ίσως να είναι μόνο αυτό. Δηλαδή μια ακόμη κίνηση για να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τη θέση τους οι διεθνείς κερδοσκόποι. Ίσως να αποφάσισε η τρόικα να σταματήσει τη ροή των δόσεων, προκειμένου να στρέψει το διαθέσιμο ρευστό αλλού και σπρώχνει την Ελλάδα στις διεθνείς αγορές για να δοκιμάσει την τύχη της. Ίσως πάλι να ισχύουν όλα αυτά μαζί. Όπως και να έχει στις 25 του τρέχοντος μηνός η πιθανότητα πτώχευσης της χώρας, σύμφωνα με την CMA DataVision, εκτινάχθηκε στο 68,5% από 48,5% που ήταν δέκα ημέρες νωρίτερα όταν η Moodys υποβάθμισε πολλαπλά την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας.
29/6/2010
Δημήτρης Καζάκης

1 σχόλιο:

  1. Η κυβέρνηση των ανδρεικέλων του Γιωργάκη Παπανδρέου διαπράττει ένα συνεχές έγκλημα για το οποίο θα μιλήσουν οι ιστορικοί του μέλλοντος και σίγουρα θα το καταγράψουν με μαύρα γράμματα. Η επίθεση κατά των Ελλήνων εργαζομένων και συνταξιούχων δεν έχει προηγούμενο και η έκτασή της και ποιότητά της φανερώνει το μίσος του Παπανδρέου για τους Έλληνες εργαζόμενους και συνταξιούχους, μίσος για κάθε τι Ελληνικό, την γλώσσα, την παιδεία, τον πολιτισμό. Οι βουλευτές της κυβέρνησης πειθήνια όργανα ψηφίζουν ότι τους επιβάλλει ο αρχηγός, κάθε ακρότητα και κάθε διαστροφή, αδιαφορώντας για την καταστροφή που προκαλούν και σκεπτόμενοι μόνο την καρέκλα τους. Πρόκειται για κυβέρνηση διεστραμμένων που δεν επιδέχεται πολιτική κριτική, για ανάλγητους ανθρώπους που μόνο με ψυχοπαθολογικά κριτήρια μπορεί κανείς να προσεγγίσει. Δυστυχώς οι εργαζόμενοι για διάφορους λόγους προβάλλουν ελάχιστη αντίσταση και αυτό ενθαρρύνει και αποθρασύνει τους εκτελεστές του. Όταν κάποια μέρα οι εργαζόμενοι ξυπνήσουν μέσα στην κόλαση, όταν το μέλλον των παιδιών τους θα έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά θα είναι πού αργά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πρώτη προειδοποίηση!

Θα σας παρακαλούσα τα σχόλια να παραμένουν εντός θέματος.

Θα σας παρακαλούσα τα σχόλια να είναι ευπρεπή.

Αλλιώς θα αναγκαστώ να πάρω μέτρα.