Η Ελλάδα χρειάζεται όχι 20 αλλά 180 δισ. ευρώ

by Geokalp

15/3/2010

Η Ελλάδα χρειάζεται γενναία χρηματοδότηση -ή οποία θα πρέπει να κινηθεί στα επίπεδα των 180 κι όχι των 20 δισ. ευρώ- από τους Ευρωπαίους εταίρους της για να μειώσει επειγόντως το χρέος της αλλιώς βαδίζει ολοταχώς προς την καταστροφή, προειδοποιεί ο Σάιμον Τζόνσον, τέως επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και νυν καθηγητής στο περίφημο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ).

Σε άρθρο του που υπογράφουν από κοινού με τον επίσης επιφανή οικονομολόγο, Πήτερ Μπουν, στο «μπλογκ» των New York Times, Economix, ο κ. Τζόνσον υποστηρίζει ότι το χρέος της Ελλάδας αποτελεί την απόλυτη «φούσκα» και καταγγέλλει την πολιτική ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και την ηγεσία του ΔΝΤ ότι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με εγκληματική ανευθυνότητα και με βασική προτεραιότητα το «ξελάσπωμα» των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών.

Οι δυο «γκουρού» τονίζουν ότι το βάρος που έχει να σηκώσει η Ελλάδα στους ώμους της δεν έχει προηγούμενο. Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγουν με βάση τα παρακάτω δεδομένα:

• Ως το τέλος του 2011 το χρέος της χώρας θα έχει ανέλθει περίπου στο 150% του ΑΕΠ.
• Σχεδόν το 80% αυτού του χρέους είναι στα χέρια ξένων, εκ των οποίων ένα μεγάλο ποσοστό είναι κάτοικοι της Γαλλίας και της Γερμανίας.
• Για κάθε 1 ποσοστιαία μονάδα αύξησης στο επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας, η χώρα θα πρέπει να πληρώνει στους ξένους πιστωτές της 1,2% του ΑΕΠ της.

Υπό αυτό το πρίσμα διερωτούνται: Τι θα γίνει αν το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας φτάσει το 10%, ένα μέτριο ποσοστό για τη χώρα με την χειρότερη αναλογία εξωτερικού χρέους/ΑΕΠ στον κόσμο; Σε αυτήν την περίπτωση, λένε, η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώνει ετησίως στους πιστωτές της 12% του ΑΕΠ της, από τη στιγμή που θα επαναχρηματοδοτεί το σημερινό της χρέος δανειζόμενη με αυτά τα νέα επιτόκια (σχεδόν το ήμισυ του ελληνικού χρέους θα πρέπει να επαναχρηματοδοτηθεί με ένα επιτόκια μέσα σε 3 χρόνια).

Αυτό τονίζουν οι κ. Τζόνσον και Μπουν, είναι όχι μόνο αδύνατο αλλά και ανήκουστο για οποιαδήποτε μεγάλη περίοδο στην ιστορία: Οι αποζημιώσεις της Γερμανίας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο αντιστοιχούσαν μόλις στο 2,4% του ΑΕΠ της την περίοδο 1925-32, και τα χρόνια μετά το 1982, οι καθαρές πληρωμές για το χρέος της Λατινικής Αμερικής αντιστοιχούσαν στο 3,5% του ΑΕΠ της περιοχής.

Υπό αυτό το πρίσμα, το χρέος της Ελλάδας δεν είναι διατηρήσιμο ακόμα και μετά τη λήψη των πρόσφατων μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής. Ως εκ τούτου, λένε, η Ελλάδα οδεύει προς πτώχευση αν δεν λάβει πολύ μεγαλύτερη βοήθεια από την Ευρώπη ή ακόμα πιο δραστικά οικονομικά μέτρα. Πιθανότατα, εκτιμούν, θα χρειαστεί να λάβει και τα δυο.

Σε αυτό το πλαίσιο οι δυο «γκουρού» καταγγέλλουν τις ηγεσίες Γαλλίας, Γερμανίας και ΔΝΤ για παραπλανητικές δηλώσεις αναφορικά με το χρέος της Ελλάδας.

Παρίσι και Βερολίνο, λένε, αντί να δράσουν άμεσα για να αποφευχθεί το «ναυάγιο» της Ελλάδας, ενθαρρύνουν συνταξιοδοτικά ταμεία και ιδιώτες επενδυτές να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα, παρόλο που ξέρουν ότι τα τελευταία έχουν προοπτική ανάλογη με μιας απάτης τύπου «πυραμίδας».

Ένας επενδυτής μπορεί να φύγει σήμερα από τα ελληνικά ομόλογα, μόνο αν έρθουν νέοι αγοραστές. Στην καλύτερη περίπτωση, τονίζουν οι κ.κ. Τζόνσον και Μπουν, οι νέοι αγοραστές απλώς αναβάλουν κατάρρευση. Στη χειρότερη, ενθαρρύνουν κακο-πληροφορημένους επενδυτές (π.χ. συνταξιοδοτικά ταμεία, ιδιώτες) να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα την ώρα που πιο «έξυπνοι» επενδυτές (π.χ. μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες) δράττονται της ευκαιρίας για να φύγουν από αυτά.

Ως εκ τούτου, ενώ οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας διαφημίζουν τον πόλεμο κατά της κερδοσκοπίας στην ουσία τον ενθαρρύνουν. Ποια θα ήταν όμως μια υπεύθυνη στάση από πλευράς των Ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδας; Οι κ.κ. Τζόνσον και Μπουν εκτιμούν ότι υπάρχουν δυο εξίσου δύσκολοι δρόμοι:

• Πρώτ’ απ’ όλα Έλληνες και Ευρωπαίοι πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να διατηρήσουν το ευρώ στην Ελλάδα ή όχι.

• Αν θέλουν, τότε η Αθήνα πρέπει να καταστρώσει επειγόντως ένα ρεαλιστικό σχέδιο για την αποπληρωμή του χρέους της. Κανένα τέτοιο σχέδιο όμως δεν θα είναι αξιόπιστο τα πρώτα χρόνια εφαρμογής του, γι’ αυτό οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα πλήρως. Αυτό δεν συνεπάγεται δάνειο 20 δισ. ευρώ αλλά 180 δισ. ευρώ για όλη αυτήν την περίοδο.

• Αν δεν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ, πρέπει άμεσα να καταστρώσουν σχέδιο για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Οι Βορειοευρωπαίοι θα χρειαστεί να διασώσουν τις τράπεζές τους, διότι το ελληνικό χρέος θα χάσει μεγάλο μέρος της αξίας του: η επιστροφή στη δραχμή θα επιτρέψει στην Αθήνα να πληρώσει τυπώνοντας νέο χρήμα.

Αυτή, καταλήγουν οι κ.κ. Τζόνσον και Μπουν, θα είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή προσαρμογή. Όσο όμως το χρέος της Ελλάδας μεγαλώνει, τόσο πιο ελκυστική θα γίνεται αυτή η επιλογή, ως «η λιγότερο οδυνηρή» από όλες?